Γράφει ο Κώστας Λάμπος*
«Κι όποιον θα επιχειρούσε, τους δεσμώτες του μαγικού
σπηλαίου να τους λύσει από τα δεσμά και να τους ανεβάσει
επάνω στο φως, αυτόν, αν μπορούσαν με κάποιο τρόπο να τον
πιάσουν στα χέρια τους δεν θα τον σκότωναν;»
Πλάτων, Πολιτεία, 517a
Οι ανθρωπίδες αποσχίστηκαν από τον κόσμο των μη έλλογων ζώων, επιβίωσαν και εξελίχθηκαν σε ανθρώπους χάρη στην όρθια στάση, η οποία απελευθερώνοντας τα χέρια άνοιξε τους ορίζοντες της δημιουργίας χρήσιμων για την επιβίωση εργαλείων με κατάληξη ο άνθρωπος να δημιουργεί σταδιακά τον εαυτό του ως κοινωνικό ον, με βασικό θεσμό την οικογένεια, η οποία ως Εμείς πρόσφερε ασφάλεια και μέλλον στο κάθε Εγώ της. Επειδή, όμως, το μέτρο των δυνατοτήτων επιβίωσης του ιδιαίτερα ντελικάτου ανθρώπινου Εγώ, δεν μπορούσε να ανταποκριθεί, αφενός, στα υπέρτερα μεγέθη των κινδύνων που το απειλούσαν με εξαφάνιση, αλλά και, αφετέρου, στο μέτρο των κοινών αναγκών και προβλημάτων που αντιμετώπιζαν, η συνεργασία, η αλληλεγγύη, η ενσυναίσθηση και η κοινωνικότητα του Εμείς έδωσαν την λύση, επειδή τελικά το γινόμενο της ενότητάς τους απέδιδε έργο πολλαπλάσιο του αθροίσματός τους, με κατάληξη την όλο και μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση του Εμείς που οδηγούσαν στην ενίσχυση της συσπείρωσης οικογενειών, ομάδων και συλλογικοτήτων σε κοινότητες/κοινωνίες, που υπόσχονταν εξασφαλισμένη επιβίωση και στο μέλλον.
Η έννοια και ο ορίζοντας του μέλλοντος πυροδότησαν μηχανισμούς σκέψης, φαντασίας και δράσης που οδήγησαν στην ποσοτική αύξηση και σταδιακή ποιοτική αναβάθμιση του εγκεφάλου, ο οποίος ως Νους ανάλαβε την συνεργασία μεταξύ των ενστίκτων και της λογικής με όρους κοινωνίας για μια έλλογη επιβίωση με σκοπό και νόημα την ευημερία, την ευτυχία και την ειρηνική συμβίωση σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που αξιοποιεί με σεβασμό και ορθολογικά τις δυνατότητες και τους καρπούς της Φύσης. Έτσι το ανθρώπινο είδος πέρασε ομαλά και ήπια από το στάδιο της αγριότητας και της βαρβαρότητας στον πολιτισμό[1] αντιμετωπίζοντας την Φύση ως τροφό και την Γη ως κοινή βάση παραγωγής των χρειωδών για την επιβίωση και την εξέλιξη της κοινότητας/κοινωνίας ως προϋπόθεση για την ευτυχία όλων ανεξαίρετα των μελών της, πάντα στην βάση της αναλογικής ισοκατανομής, όπου το κάθε Εγώ προσφέρει ανάλογα με τις εκάστοτε αυξητικά μεταβαλλόμενες δυνατότητές του και απολαμβάνει ανάλογα με τις εκάστοτε, επίσης αυξητικά, μεταβαλλόμενες ανάγκες του.
Καθ’ όλη την περίοδο της αγωνίας και του αγώνα του Ανθρώπου για την επιβίωση και μέχρι την εμφάνιση του πολιτισμού, όλα ήταν κοινά, δεν υπήρχε η έννοια ‘δικό μου και δικό σου’, ούτε και η ‘έννοια δικαιώματος ιδιοκτησίας’ επί της γης, ακόμα και μετά την μόνιμη εγκατάσταση σε κάποιους τόπους για την παραγωγή της τροφής μέσω της καλλιέργειας της γης και της εκτροφής και αναπαραγωγής ζώων. Αυτό το δικαίωμα θεσπίστηκε με δόλο, για πρώτη φορά, στην Αθήνα, το 594-591 της αρχαίας χρονολόγησης, από τον νομοθέτη Σόλωνα, για την θεμελίωση της λεγόμενης ‘δίκαιης ανισότητας’, η οποία διατήρησε την δουλεία και γέννησε την μόνιμη και ακραία άδικη ανισότητα, την πηγή όλων των δεινών της ανθρωπότητας.
Συγκεκριμένα, οι μεταρρυθμίσεις του Θησέα, που απελευθέρωσε την Αττική από την φόρου υποτέλεια στην μινωική Κρήτη, οδήγησαν, τα επιμέρους βασίλεια της Αττικής που ήταν δομημένα στη βάση του γένους, στην αυτοδιάλυσή τους για την συγκρότηση της Αθηναϊκής Πολιτείας, της πρώτης στην ιστορία της ανθρωπότητας Πολιτικής Κοινωνίας που συγκροτήθηκε στην βάση τριών κοινωνικών τάξεων, δηλαδή, στους Ευγενείς/άρχοντες, στους έμπορους/τεχνίτες και στους γεωργούς. Οι δούλοι, που ήταν χιλιάδες, δεν λογίζονταν ως κοινωνική τάξη.
Προς το τέλος του 6ου αιώνα της αρχαίας χρονολόγησης θεσπίστηκαν (624-621) οι ιδιαίτερα σκληροί ‘δρακόντειοι νόμοι’ που προέβλεπαν την ‘επι σώμασι δουλεία’ όσων αγροτών ή εμπόρων και τεχνητών αδυνατούσαν να επιστρέψουν στους ευγενείς δανειστές τους τα τοκογλυφικά δάνεια που είχαν συνάψει προκειμένου να παράγουν προϊόντα. Αυτή η κατάσταση είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις με αποτέλεσμα να ξεσηκώσει τα φτωχά κοινωνικά στρώματα σε βαθμό που απειλούνταν η εξουσία των ευγενών. Μπροστά στον κίνδυνο να χάσει την εξουσία, η τάξη των ευγενών ανάθεσε στον επίσης ευγενή ποιητή Σόλωνα την αλλαγή της νομοθεσίας της Αθηναϊκής Πολιτείας. Τριάντα χρόνια, μετά τους ιδιαίτερα σκληρούς νόμους του Δράκοντα, ο Σόλωνας παρουσίασε τους νόμους του με τους οποίους καταργούσε την ‘επι σώμασι δουλεία’ και απάλλαξε τους εξ’ αυτής της αιτίας χιλιάδες δούλους από τα χρέη τους, γεγονός που αποκλήθηκε Σεισάχθεια και επαναλαμβάνεται συχνά, ως διαγραφή χρεών, στην μετέπειτα ιστορία, από όλες τις καταπιεστικές εξουσίες, για την εξασφάλιση πολιτικής συμπάθειας και ανοχής και προβάλλεται ως μεγάλη τομή, ενώ σκόπιμα αποσιωπάται από τους υμνητές της η άλλη, η σκοτεινή πλευρά της.
Η Σεισάχθεια, ήταν το δόλωμα της εξουσίας για να καταλαγιάσει η κοινωνική αναταραχή και να ικανοποιηθεί η τάξη των ευγενών που υστερόβουλα επεδίωκε να ιδιοποιηθεί την κοινοτική γη. Ο Σόλωνας, επίλεκτο στέλεχος ο ίδιος της τάξης των ευγενών, παραχώσε με τους νόμους του στους ευγενείς το δικαίωμα της αποκλειστικής ατομικής ιδιοκτησίας[2] στους πατέρες των οικογενειών, θεμελιώνοντας έτσι το πατριαρχικό σύστημα, γεγονός που ευνόησε ιδιαίτερα την τάξη των ευγενών που διέθεταν εξουσία, αλλά και χρήματα για αγορά γης από οικονομικά αδύναμους, με αποτέλεσμα οι δουλοκτήτες ευγενείς να μετατραπούν, χάρη στον Σόλωνα, και σε γαιοκτήτες. Έτσι οι ευγενείς πέρα από τυπικοί εξουσιαστές κατέστησαν ρυθμιστές της οικονομίας, συνεπώς και του πλούτου, αλλά και της κοινωνικής ζωής της πόλης, με αποτέλεσμα την νέα δουλοποίηση όσων δεν κατείχαν εξουσία, πλούτο και ιδιόκτητη γη και στη συνέχεια μέσων παραγωγής. Αυτή η αλλαγή στην σχέση της κοινότητας/κοινωνίας με την γη και τα άλλα μέσα παραγωγής προκάλεσε αντίστοιχη αλλαγή στις ανθρώπινες και στις κοινωνικές σχέσεις, επειδή η εμπράγματη σχέση των λίγων με την γη, σήμανε ουσιαστικά το πέρασμα, του αποκλειστικού ελέγχου της κοινότητας συνολικά επί της οικονομικής δραστηριότητας, στα χέρια και στην αποκλειστική βούληση της μειονότητας των ιδιοκτητών της γης και των λοιπών μέσων παραγωγής, εισάγοντας τον κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας, ο οποίος στην θέση της αναλογικής ισοκατανομής του κοινωνικού πλούτου, επέβαλε την βίαιη και άδικη ανισοκατανομή του, γεγονός που σταδιακά χώρισε τις κοινωνίες στους λίγους πλούσιους και στους πολλούς φτωχούς.
Από τότε η ιστορία γράφεται ως ανειρήνευτος αγώνας μεταξύ της κυρίαρχης ελίτ που επιδιώκει την, με κάθε θεμιτό και αθέμητο τρόπο, διαιώνιση της κυριαρχίας της και της κοινότητας/κοινωνίας, που επιδιώκει να επαναφέρει τα πράγματα στο καθεστώς της επανένωσης της παραγωγικής βάσης, ως προϋπόθεση της επανασυγκόλλησης της κοινωνίας σε ένα ενιαίο Όλον που θα καταργήσει την ανισότητα και θα αποκαταστήσει την αμοιβαία συνεργασία στην βάση της αναλογικής ισοκατανομής, της καθολικής ευημερίας, της ασφάλειας και της ειρηνικής συμβίωσης.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να διευκρινιστεί πως ο λόγος εδώ γίνεται για την μεγάλη ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής που αποφέρει στους ιδιοκτήτες της εισοδήματα μέσω της εκμετάλλευσης της ανθρώπινης εργασίας όσων στερούνται αντίστοιχης ατομικής ιδιοκτησίας και φυσικά δεν γίνεται λόγος για την μικρή ατομική ιδιοκτησία του μικρού βιοτέχνη που βγάζει μεροκάματο με κάποια εργαλεία, ή με μια μικρή μηχανή και προφανώς δεν μιλάμε για το χωράφι ή το σπίτι των εργαζόμενων που καλύπτουν τις διατροφικές και στεγαστικές ανάγκες της οικογένειάς τους και είναι, κατά κανόνα, υποθηκευμένο στις τράπεζες με όρους τοκογλυφικούς, επειδή το κράτος των εξουσιαστών δεν φρόντισε να στεγάσει τους πολίτες, που τους αντιμετωπίζει ως υποζύγια και υπηκόους του.
Αυτή η συγκρουσιακή περιδίνηση των κοινωνιών είχε ως συνέπεια την απροσδιοριστία και την αντιφατικότητα των θεσμών, καθώς επίσης και την αβέβαιη, ασταθή και αντιφατική διαμόρφωση του χαρακτήρα και της συνείδησης των ανθρώπων. Κύριος ρυθμιστής των κοινωνικών δομών και λειτουργάν κατέστη η τάξη των εξουσιαστών και κατόχων ατομικής ιδιοκτησίας που φροντίζουν, μέσω των συστημικών συστημάτων εκπαίδευσης, των πλατωνικών ‘μαγικών σπηλαίων’ και της προπαγάνδας, να αποπροσανατολίζουν τους εξουσιαζόμενους από την ουσία της πραγματικότητας και του βίου, προσανατολίζοντάς τους προς ψευδείς και εικονικούς κόσμους ώστε να αποδέχονται την υποταγή τους, δημιουργώντας έτσι ένα τοξικό[3] και αλλοτριωτικό περιβάλλον. Η μεγάλη ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής, ως προϊόν άμεσης και έμμεσης βίας, ενίοτε μάλιστα και κλοπής, αποτελεί έναν θεμελιακό, βίαιο, αντικοινωνικό, τοξικό και άδικο θεσμό και ως τέτοιος επηρεάζει άμεσα όλους τους άλλους θεσμούς, συνεπώς και τους ανθρώπους που ζουν και εργάζονται μέσα σε αυτούς, δηλαδή, επηρεάζει ολόκληρη την κοινωνία.
Όλα αυτά συμβαίνουν επειδή η ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής ως κυρίαρχος θεσμός που ρυθμίζει τις ζωές, συνεπώς, την σκέψη και την συμπεριφορά των ανθρώπων, αποκτά εκ των πραγμάτων υπόσταση νομικής οντότητας, φορτωμένη με ψευδαισθήσεις εξουσιαστή, ηγεμόνα και φετιχοποιημένου παντοκράτορα. Ταυτόχρονα, όμως, κατατρύχεται από τον φόβο της ήττας, του θανάτου, από σύνδρομα καταδίωξης και πολλές απροσδιόριστες φοβίες που κλονίζουν την αυτοεικόνα της περί θεμελίου της κοινωνίας και την κάνουν να συμπεριφέρεται ως διαταραγμένο υποκείμενο, πότε ως αμυνόμενη και πότε ως επιτιθέμενη, οντότητα. Η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά της ατομικής ιδιοκτησίας, που παρ’ ότι αντικείμενο, διχάζεται και εκφράζεται ως αντίστοιχη συμπεριφορά του φυσικού προσώπου, νομέα και νομικού φορέα της, έτσι:
1. Η μεγάλη ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής, που αποφέρει εισόδημα μέσω της εκμετάλλευσης ξένης ανθρώπινης δύναμης, η οποία εφεξής θα αποκαλείται ‘μεγάλη ιδιοκτησία’, αισθάνεται ανασφάλεια εξαιτίας της ύπαρξης και άλλων ανταγωνιστικών ατομικών ιδιοκτησιών και αναγκαστικά, για λόγους επιβίωσης, αισθάνεται την ανάγκη να εξαφανίσει, ή να απορροφήσει όσες περισσότερες ανταγωνίστριες μπορεί, μέχρι να καταστεί ηγεμονική στον κλάδο της ή στην όλη οικονομία της επικράτειάς της, ή ακόμα και διεθνώς, με την μορφή του μονοπωλίου και συνολικά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης[4]. Για να επιτύχει αυτόν τον σκοπό της η μεγάλη ιδιοκτησία, ξεπερνάει τον ίδιο τον εαυτό της ως υποτιθέμενη ‘πηγή ελευθερίας’ και οξυγόνου, τάχα, του ‘ελεύθερου ανταγωνισμού’ και μετέρχεται μέσων και μεθόδων κοινού εγκληματία, δολοφόνου των ομοίων της, που της προσδίδουν κανιβαλικά χαρακτηριστικά.
2. Στερημένη ηθικής, λογικής, κοινωνικής ευαισθησίας και ανθρωπιάς η μεγάλη ατομική ιδιοκτησία ανάγει τον εαυτό της σε υπέρτατη εξουσία, σε δικαίωμα δικαιωμάτων, υπέρτερο ακόμα και του δικαιώματος στη ζωή, που θεωρεί ότι αυτό της επιτρέπει, όπως δείχνουν και αποδείχνουν άπειρα καθημερινά περιστατικά, ο ισχυρός να εκμεταλλεύεται ανίσχυρους για το κέρδος, ο αδελφός να σκοτώνει αδελφό για λίγα τετραγωνικά μέτρα γης, μοναστήρια αγυρτών να πετάνε στον δρόμο ολόκληρους οικισμούς από φτωχές οικογένειες με το σαθρό επιχείρημα ότι διαθέτουν κληρονομητήρια από τον τελευταίο Οθωμανό σουλτάνο και μεγαλοεπιχειρηματίες να εξαναγκάζουν εργαζόμενους, με την απειλή της απόλυσης, να δουλεύουν διπλάσιο χρόνο για μισή αμοιβή, γεγονός που τους οδηγεί στην εξαθλίωση και συχνά στον θάνατο.
3. Λύνοντας κανιβαλικά το πρόβλημα της ανασφάλειάς της, η μεγάλη ιδιοκτησία, με τις ανταγωνίστριές της και επειδή γνωρίζει ότι προήλθε βίαια αποσπώμενη από την κοινή κοινωνική περιουσία και βίαια διατηρείται ενάντια στην θέληση της κοινωνικής πλειονότητας, η οποία, διαχρονικά και επίμονα, διεκδικεί με κάθε τρόπο την επιστροφή της υπό κοινωνικό έλεγχο. Για να αποφύγει, η μεγάλη ιδιοκτησία την επιδίωξη της κοινωνίας για την επανασύνδεση της παραγωγικής της βάσης, φροντίζει να ελέγχει την πολιτική και νομοθετική εξουσία ώστε μέσω των άδικων νόμων και της βίας των δυνάμεων καταστολής, να διαιωνίζεται χαρακτηριζόμενη ως μη αναθεωρήσιμο άρθρο σε όλα τα καπιταλιστικά συντάγματα, για να συνεχίζει δια του βαμπιρισμού σε βάρος των εργαζόμενων να ενισχύει τα κανιβαλικά χαρακτηριστικά της, μέχρι να καταστεί ηγεμόνας παντοκράτορας στραγγαλίζοντας κάθε μορφή ανταγωνισμού και καταπνίγοντας κάθε κοινωνική αντίδραση απέναντί της.
4. Όσο οι κοινωνίες και η ανθρωπότητα συνολικά δεν καταφέρνουν να κατανοήσουν σε βάθος την ατομική ιδιοκτησία ως πηγή τοξικότητας και πληγή για τον πολιτισμό και συνεπώς να καταργήσουν αυτήν την ανωμαλία, τόσο η μεγάλη ατομική ιδιοκτησία, ως άπληστη κοσμική εξουσία αυτοθεοποιείται και συμπεριφέρεται υπεροπτικά και ως νάρκισσος σε βαθμό που η δίψα της για πρόσθετες και χωρίς όρια κατακτήσεις σπρώχνει ισχυρά κράτη και ‘ιερές συμμαχίες’ σε περιφερειακούς και παγκόσμιους πολέμους για να απορροφήσουν όσο γίνεται περισσότερες άλλες ιδιοκτησίες, πνίγοντας στο αίμα ολόκληρες κοινωνίες, ξεριζώνοντας φτωχούς πληθυσμούς και καταστρέφοντας χώρες, οικονομίες, πολιτισμούς ακόμα και τον πλανήτη τον ίδιο. Με αυτή την συμπεριφορά της η μεγάλη ιδιοκτησία εξελίχθηκε σε μοιραίο αντικοινωνικό, καταστροφικό θεσμό, που πρέπει άμεσα να αφοπλιστεί και να αχρηστευτεί γιατί το κυρίαρχο στοιχείο στην ανθρώπινη κοινωνία είναι ο δημιουργός ευημερίας και ειρήνης άνθρωπος και όχι τα δημιουργήματά του, τα ελαττωματικά, τα εφήμερα και τα σεχταριστικά και καταστροφικά φετίχ του.
5. Τραγικό είναι, επίσης, το γεγονός πως η μεγάλη ατομική ιδιοκτησία καταφέρνει, με την βοήθεια των οργανωμένων θρησκευτικών ιερατείων που βρίσκονται σε αμοιβαίου συμφέροντος στενή συνεργασία με τα εξουσιαστικά ιερατεία[5], να δημιουργήσει σύγχυση σε μεγάλο ποσοστό των μη εχόντων και μη κατεχόντων ατομική ιδιοκτησία ανθρώπων. Ανθρώπων που ζουν στερημένα, είτε ως επισφαλώς εργαζόμενοι, είτε ως άνεργοι, είτε ως επιδοματούχοι, τρόφιμοι της κρατικής ελεημοσύνης και της ιδιωτικής υποκριτικής φιλανθρωπίας των πλουσίων, ακόμα και κάτω από τα όρια της απόλυτης φτώχειας, πως η ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής είναι φυσιολογική και δίκαιη, ταυτίζοντας εσφαλμένα την ξένη εκμεταλλευτική μεγάλη ιδιοκτησία με την δική τους μικρή και πλασματική ιδιοκτησία που τους καθιστά ελεγχόμενους και προβλέψιμους υπηκόους της κεντρικής εξουσίας. Με αυτήν την αντίληψη και σε αυτές τις συνθήκες πλήθη, σκόπιμα στερημένων παιδείας, οικονομικά και κοινωνικά εξαθλιωμένων, ανασφαλών, παραιτημένων και κρατικοτρομοκρατημένων, συστρατεύονται ως ποίμνια οπαδών σε μεταφυσικά, σκοταδιστικά δόγματα και ως κομματικοί στρατοί σε μεγαλοϊδιοκτησιακές πολιτικές ιδεολογίες, ακόμα και σε νεοφασιστικούς σχηματισμούς που απεργάζονται σχέδια για την εξαφάνισή τους ως ‘πλεονάζοντα πληθυσμό’ και ως ‘άχρηστους ανθρώπους’, όπως αποκαλεί αυτά τα πλήθη, ο νέος συνεργάτης του Οργανισμού Ενωμένων Εθνών, ο Κλάους Σβαμπ, ο νέος προφήτης της ‘μεγάλης καπιταλιστικής επανεκκίνησης’, για την σωτηρία του κεφαλαίου και του ‘μετανθρωπισμού’ για την καταστροφή του αυθεντικού, φυσικού ανθρώπου και την αντικατάστασή του από υπάκουες αλγοριθμημένες ανθρωπομηχανές.
6. Με όλα αυτά τα τραγικά, παράλογα και επικίνδυνα, οι εκάστοτε πολιτικές εξουσίες, ως εκτελεστικά όργανα της εκάστοτε οικονομικής ολιγαρχίας, καταφέρνουν, καλλιεργώντας την αμάθεια και την ψευδή αντίληψη περί ‘ιερής και αθάνατης ψυχής’ και με την απατηλή υπόσχεση περί ‘αιώνιας μεταθανάτιας ζωής’, να χαλαρώνουν την ηθική, την κοινωνική συνείδηση και την Λογική και με αυτόν τον τρόπο να αποσπούν τα άτομα από την κοινωνία. Ένοχα, ‘αμαρτωλά’, νοσηρά, παράλογα, ατομικιστικά και αντικοινωνικά Εγώ γίνονται εύκολα θύματα της εξουσιαστικής προπαγάνδας, του παρδαλού λαϊκισμού και των αγ(ρ)ίων αγυρτών του σκοταδισμού και φανατισμένα όπως είναι στρέφονται αυτόματα ενάντια στο Εμείς, ενάντια στην κοινωνία και στα υπόλοιπα Εγώ. Η κατάληξη είναι ο πόλεμος όλων εναντίον όλων, επειδή άκριτα ταυτίστηκαν με την παράνοια της ατομικής ιδιοκτησίας, όπου πρυτανεύει ο παραλογισμός, ‘ο θάνατός σου η ζωή μου’, ο οποίος τρέφει το σαράκι που κατατρώει τον ανθρώπινο πολιτισμό για λογαριασμό της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
7. Τελικά, έναν θεσμό, όπως η ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής, που εσκεμμένα και άδικα, καταδικάζει την κοινωνία/ανθρωπότητα να ζει σε συνθήκες αβεβαιότητας, βίαιης ανισότητας, φτώχειας, αγεφύρωτων συνεχόμενων συγκρούσεων και ατελείωτων καταστροφικών πολέμων που στο τέλος, ως παραλογισμός, γίνονται ανεξέλεγκτοι και απειλούν την ίδια την ζωή, γεγονός που προκαλεί μίσος, φθόνο, ζήλια, βία, καταστροφή, πόνο και θάνατο, μπορεί η ‘φιλοσοφία’ να τον δικαιολογεί, η επιστήμη να σιωπά και να τον ανέχεται, η θρησκεία να τον εξαγνίζει και να το ευλογεί και η εξουσία να τον προστατεύει, ακόμα και σε βάρος της θέλησης και της ζωής δισεκατομμυρίων κατατρεγμένων ανθρώπων; Και αφού λογικά δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν όλα αυτά τα τοξικά και δηλητηριώδη που καταδικάζουν την κοινωνία σε προβατοποίηση και σφαγή, τότε δεν θα πρέπει να διερωτηθούμε για ποιόν λόγο συμβαίνουν; Το ότι όμως συμβαίνουν δεν δείχνει πως ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι χτισμένος πάνω σε σκοταδιστικούς μύθους, πάνω σε εξουσιαστικές ιδεολογίες, δηλαδή πάνω στο ψέμα, στη βία και στο μίσος; Αυτό όμως οδηγεί σε μια ξεριζωμένη ανθρωπότητα, χωρίς παρελθόν, χωρίς μνήμη, χωρίς όραμα και μέλλον, μια φρικτή αποανθρωποποιημένη ανθρωπότητα, δημιούργημα της ατομικής ιδιοκτησίας που κατάληξε σε καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Η μεγάλη ατομική ιδιοκτησία, ως πηγή και μήτρα κλεμμένου κοινωνικού πλούτου, θολώνει, εξαιτίας των ανασφαλειών, των φοβιών και της βίαιης απληστίας της, τα μυαλά των νομέων της και ναρκώνει τα μυαλά των θυμάτων της, με κατάληξη το 1% της ανθρωπότητας να ελέγχει πέρα από κάθε ηθική, λογική και ορθολογισμό για λογαριασμό του και να σπαταλά προκλητικά τον παγκόσμιο πλούτο, αφήνοντας το 99% να φυτοζωεί στο περιθώριο της ιστορίας, παρά το γεγονός πως αυτό παράγει τον πλούτο και δημιουργεί τον πολιτισμό. Διασπώντας, όμως την ανθρωπότητα στους λίγους προνομιούχους μεγαλοϊδιοκτήτες μέσων παραγωγής και εξουσιαστές που η ματαιοδοξία τους, τους κάνει να νομίζουν πως ζούνε στον παράδεισο της κούφιας και αρρωστημένης γκλαμουριάς και στους πολλούς εξουσιαζόμενους που ψευδαισθησιακά ανέχονται την επίγεια καπιταλιστική κόλαση στην μορφή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας με την ψευδοπροσμονή κάποιου ψευδοπαραδείσου όπου τα ουρί θα τους προσφέρουν ότι και όσα το κεφάλαιο, η ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής, του στέρησαν στην μια και μοναδική πραγματική ζωή, η μεγάλη ιδιοκτησία, οδηγεί τις δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού στο πηγαίο ερώτημα, μήπως τελικά ο βίαιος, άδικος, απάνθρωπος, παρανοϊκός, ανήθικος, άπληστος, καταστροφικός και παρακμασμένος καπιταλισμός δεν είναι η μοίρα της ανθρωπότητας;
Αναζητώντας την απάντηση στην μορφή κάποιας εναλλακτικής λύσης, οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού θα ανακαλύψουμε, αργά ή γρήγορα, πως αυτή δεν βρίσκεται στο ψευδομυθικό Επέκεινα, ούτε και στο μέλλον, γιατί το πρώτο δεν υπάρχει και το δεύτερο, ως άτομα, κοινωνίες και ανθρωπότητα, δεν το δημιουργήσαμε ακόμα. Μελετώντας την αλήθεια των αιώνων και το νόημα των διαχρονικών κοινωνικών αγώνων της ανθρωπότητας διαπιστώνουμε πως, η εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό κάθε τύπου και εκδοχής, χτίζεται από τις δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού βήμα-βήμα από καταβολής της ανθρώπινης κοινωνίας, ως διαχρονική στρατηγική της κοινωνικής ισότητας και απελευθέρωσης, η οποία περνάει μέσα από την επανασυγκόλληση της παραγωγικής βάσης της κοινωνίας/ανθρωπότητας που σταδιακά παίρνει την μορφή της άμεσης δημοκρατίας[6] και το περιεχόμενο ενός αταξικού ουμανιστικού πολιτισμού[7].
Ο καπιταλισμός δεν είναι η μοίρα της ανθρωπότητας, επειδή αυτή η ίδια δημιουργεί διαχρονικά και με τους αγώνες της, την εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό, που δεν είναι μόνο αναγκαία, αναπόφευκτη, αλλά σήμερα, στον 21ο αιώνα, είναι και εφικτή. Ας την ανακαλύψουμε ΕΔΩ, ΤΩΡΑ και ΠΑΝΤΟΥ, πριν το ηγεμονικό κεφάλαιο προλάβει να καταστρέψει την γήινη βιόσφαιρα, την ζωή την ίδια και να αναστείλει την ανθρώπινη ιστορία, ως αυτοεκπληρούμενη φουκουγιάμικη προφητεία.
_____________
* https://biblionet.gr/k%C3%B3stas-l%C3%A1mpos-c35266,
[1] Βλέπε σχετικά, Morgan Levis Henry, αρχαία κοινωνία, ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΔΗΣ, Αθήνα χ. χ.
[2] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα βίας, εξουσίας, ανισότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2017.
[3] Βλέπε Λάμπος Κώστας, Τοξικές θεσμίσεις, ταυτότητες και κοινωνίες, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2022.
[4] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.
[5] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Θεός και Κεφάλαιο. Δοκίμιο για την σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2015.
[6] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό., ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.
[7] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Κοινωνική αν/Ισότητα και αταξικός ουμανισμός. Δοκίμιο Πολιτικής Φιλοσοφίας της Πράξης, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2023.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου