Για όνομα του Θεού, παραιτηθείτε!

 

Αν λοιπόν αυτό είναι το όραμά τους για τη χώρα και αν τα κατορθώματα των τελευταίων ημερών είναι η κορυφή της απόδοσής τους, μάλλον ήρθε η ώρα για εκλογές

 

Διαβάστε τι γράφει ο Διογένης Λόππας στο anoixtoparathyro.gr:

Σκηνή πρώτη:

ΈΠΕΙΤΑ ΑΠΟ  σωρεία άστοχων ενεργειών και κάκιστων πολιτικών επιλογών, τρίτος κατά σειρά δημοσιογράφος, αυτή τη φορά για κακή μας τύχη ένας από τους διασημότερους και πλέον βραβευμένους στην Ευρώπη, οδηγείται στον εισαγγελέα »δι’υπόθεσίν του». Καθώς την ίδια στιγμή καμιά δεκαριά βαριά πολιτικά τζάκια ξεγλιστρούν δια της »αρχειοθετήσεως», παρά τα συντριπτικά στοιχεία που κοσμούν τους ανακριτικούς τους φακέλους, δικαίως δημιουργείται σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο η εντύπωση ότι για πρώτη φορά σε ένα κράτος του σκληρού πυρήνα της Ε.Ε. εκκολάπτεται ένα αυταρχικό καθεστώς τύπου Πούτιν, το οποίο χειραγωγεί τη δικαιοσύνη, ελέγχει τον τύπο και δικάζει πολιτικούς αντιπάλους και αντιπολιτευόμενους δημοσιογράφους κατά το δοκούν.

Σκηνή δεύτερη:

ΤΟ ΓΥΡΟ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ στην Ελλάδα (και δυστυχώς όχι μόνο), κάνει μια αποκαλυπτική φωτογραφία όπου απεικονίζεται ένας ορθόδοξος ιερέας να πραγματοποιεί κάποιου είδους ξόρκια (αγιασμό για τους γνωρίζοντες, μεσαιωνική πρακτική για τους αμύητους που παρακολουθούν αποσβολωμένοι στο εξωτερικό) μπροστά σε ένα υπερσύγχρονο αεροσκάφος που μόλις έχει παραληφθεί από την πολεμική αεροπορία της χώρας, παρόντος του πρωθυπουργού. Συνειρμικά το μυαλό των σινεφίλ ανασύρει σκηνές διαπλοκής από την »κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας», αλλά και το φινάλε της σπουδαίας μεξικανικής ταινίας »El Infierno», όπου ο πρωταγωνιστής απελπισμένος από την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα στη χώρα του, αποφασίζει να τελειώνει με το σύμπλεγμα των υπευθύνων, δηλαδή έναν αρχιμαφιόζο που έχει γίνει κυβερνήτης, έναν στρατηγό που βάζει πλάτες με το αζημίωτο και έναν επίσκοπο που ευλογεί τους δύο προηγούμενους.

Πατρίς, Θρησκεία και Μυστρί

Όταν η απελπισμένη ανάγκη για θετική δημοσιότητα τοποθετεί το κομματικό σήμα δίπλα στο πολεμικό σύμβολο, όταν η στυγνή ψηφοθηρία στα φαιά νερά εξισώνει την εκλεγμένη εξουσία με τον εκπρόσωπο μιας αυτοδιοικούμενης σέχτας και όταν όλα αυτά γίνονται με βολικό φόντο την εθνική συμφιλίωση που (οφείλει να) συμβολίζει η Εθνική Άμυνα, τότε αυτό είναι ένα σημάδι καθολικής διολίσθησης σε καθεστωτισμό πολύ ξένο προς τις παραδόσεις του τόπου αυτού. 

Σκηνή τρίτη:

Ένας υπόδικος σόουμαν, προσφάτως αποφυλακισθείς (μόλις τώρα αρχίζει να διαφαίνεται το γιατί αποφυλακίστηκε), διαφημίζει με κάθε επισημότητα τις κρυφές επαφές, που όλο αυτό τον καιρό είχε απευθείας με το σύστημα εξουσίας της χώρας, με στενούς συνεργάτες του πρωθυπουργού. Οι συνομιλίες που διαρρέει με το μαρτύριο της σταγόνας, χτυπούν κατάστηθα τον ισχυρότερο παράγοντα της κυβέρνησης, ενώ είναι τόσο γλαφυρές που μπροστά τους η θλιβερή συνομιλία Παππά – Μιωνή μοιάζει με διάλογο Ουρσουλίνων σε απογευματινό τσάι. Η γελοιοποίηση του Μαξίμου χτυπάει ταβάνι, όταν κάποιος αναλογιστεί ότι ο εν λόγω κύριος απολάμβανε ασφάλεια επιπέδου Αμερικανού πρέσβη (με τα δικά μας λεφτά), μισθοδοτούνταν μεγαλοπρεπώς από το υπουργείο εργασίας, ενώ τα ανύπαρκτα ή υπαρκτά ΜΜΕ που διαθέτει, φιγουράρουν στις λίστες του διαβόητου Πέτσα, για τον οποίο η βουλή απεφάνθη ότι δεν έκανε τίποτα το μεμπτό. Παρεμπιπτόντως, ο ίδιος άνθρωπος (ο σόουμαν, όχι ο υπουργός, σας το ξεκαθαρίζω γιατί έχετε κάθε δικαίωμα να μπερδευτείτε), κατηγορείται για κακουργήματα πάσης φύσεως, ένα εκ των οποίων είναι η σύναψη συμβολαίου θανάτου εναντίον του βραβευμένου δημοσιογράφου της πρώτης σκηνής.

Σκηνή τέταρτη:

Έπειτα από μια διαχείριση επιπέδου αφρικανικής αποικίας, η πανδημία έχει αφεθεί στο έλεος του Θεού (πιθανολογείται όμως ότι η κυβέρνηση έχει κάνει ευχέλαιο, αλλά μην το πείτε ούτε αυτό στους εταίρους μας γιατί πάλι δεν θα καταλάβουν τι είναι και πως λειτουργεί), τα νοσοκομεία στενάζουν στην κυριολεξία και οι νεκροί είναι σταθερά πάνω από εκατό ημερησίως, σαν να ξύπνησε κάποιος κακός Θεός (από το παλαιό καλό προχριστιανικό στοκ που ήταν και λίγο σκατόψυχο) και θέλει να εκδικηθεί τον πρωθυπουργό για την προσφιλή του ύβρι, την τυμβωρυχία, κατατρέχοντάς τον με ένα Μάτι την ημέρα. Το Θανατικό είναι πια τόσο μεγάλο σε αριθμούς και σε διάρκεια που τείνει να γίνει καθημερινή ρουτίνα, τόσο που κανένας στην κυβέρνηση δε νιώθει καν την ανάγκη να ψελλίσει ούτε τις συνηθισμένες δικαιολογίες που θα άμβλυναν κάπως την πασιφανή ανικανότητα διαχείρισης κρίσεων στην οποία επιδίδεται το καθεστώς κατά ριπάς.

Σκηνή πέμπτη:

Οι μετεωρολόγοι προειδοποιούν την κυβέρνηση ότι έρχεται κύμα κακοκαιρίας και ο μηχανισμός του επιτελικού κράτους δηλώνει πανέτοιμος να αναμετρηθεί με τα φαινόμενα και να τα συντρίψει. Καθώς όμως στα αμέσως προηγούμενα φαινόμενα που αντιμετώπισε ο εν λόγω μηχανισμός η χώρα θρήνησε πρωτοφανείς τραγωδίες, οι περισσότεροι κρυφτήκαμε στις γωνιές μας και περιμέναμε. Φευ, κάποιοι φουκαράδες έπρεπε να πάνε στις δουλειές τους, ενώ άλλοι πίστεψαν ότι με μια κεντρώα μεταρρυθμιστική κυβέρνηση στην εξουσία, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα, πόσο μάλλον όταν στην πολιτική προστασία, τον ανεκδιήγητο αποτυχημένο πολιτευτή διαδέχθηκε ένας Ευρωπαίος πολιτικός πρώτης γραμμής με δάφνες στο ενεργητικό του. Τα αποτελέσματα μπορείτε να τα δείτε στις οθόνες σας. Not surprised, που θα έλεγαν και οι Αγγλοσάξονες.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι η αποτίμηση της κυβερνητικής τετραετίας, αλλά γεγονότα που συνέβησαν μόνο τις τελευταίες ημέρες. Κάθε ένα από αυτά, από μόνο του, θα είχε παραιτήσει μια κανονική δημοκρατική κυβέρνηση σε μια χώρα όπου οι θεσμοί λειτουργούν. Φυσικά κανένας δεν περιμένει κάποια πολιτική εξέλιξη στην Ελλάδα, εκτός ίσως από καμία παραίτηση υπουργού, κατά προτίμηση της Σημιτικής σχολής, για να μη διαταραχθούν και οι ισορροπίες στο κόμμα. Η Ελλάδα οδεύει ολοταχώς προς ένα απολυταρχικό καθεστώς, παρωδία του Erdogan, όπου στρατηγοί, παπάδες, μαφιόζοι, δικαστές και πολιτικά τζάκια θα καμαρώνουν στις στημένες φιέστες, όπως στο φινάλε του El Infierno και όπου οι κανονικοί άνθρωποι θα πρέπει να προσαρμοστούν, όπως και οι δημοσιογράφοι, όπου, όσοι από αυτούς αρνηθούν να εγγραφούν στο payroll της κολακείας, θα αντιμετωπίζονται με δολοφονίες χαρακτήρα, διώξεις και εν τέλει, αν αυτά αποτύχουν, με συμβόλαια θανάτου από πρόθυμους παρασιτιζόμενους του κυβερνητικού πρυτανείου (καλή ώρα κ. Καθηγητά).

Όλα τα παραπάνω είναι βέβαια ανησυχητικά ακόμα και για το μέσο πολίτη της χώρας αυτής, ο οποίος συνήθως δεν επιθυμεί ούτε πολιτικά πειράματα, ούτε θεαματικές αλλαγές, αλλά έχει μάθει να κοιτάει διακριτικά την πάρτη του. Αυτό όμως που δε χωνεύεται με τίποτα είναι η είδηση ότι ο στρατός, ναι, ο στρατός στον οποίο όλοι μας αφιερώσαμε ένα ή δύο (οι παλαιότεροι) πολύτιμα νεανικά χρόνια, κατάφερε να φτάσει στους εγκλωβισμένους οδηγούς αργά το απόγευμα (μιλάμε για την Αττική, όχι για τα Γρεβενά). Αν τώρα αυτό οφείλεται στα αργά αντανακλαστικά των Στραταίων ή στην πολιτική ανικανότητα (ή αλλιώς φοβική υστερία) του Μαξίμου, δεν κάνει διαφορά. Και στις δύο περιπτώσεις παραμένουμε εξαιρετικά ανήσυχοι. Γιατί αν ο στρατός χρειάστηκε δέκα ώρες για να επιχειρήσει εντός της Αττικής, διάολε τι αλήθεια θα μας συμβεί αν μας τύχει κανένα θερμό επεισόδιο κάπου μακρύτερα;

Κανένας νοήμων άνθρωπος δεν ήταν ικανοποιημένος από τον τρόπο λειτουργίας και την κάτω του μετρίου απόδοση του λεγόμενου επιτελικού κράτους. Αρκεί κανείς μόνο να διαβάσει κατά καιρούς τις κριτικές μετριοπαθών στελεχών ή δημοσιογράφων του συντηρητικού χώρου (Παπαχελάς, Αντώναρος, Κοττάκης, Κύρτσος κ.α.) και θα αντιληφθεί ότι, είτε το Μαξίμου τοποθετεί πολύ ψηλά τον πήχη και περνάει συνεχώς από κάτω, είτε απλά το καθεστώς δεν διαθέτει το στελεχιακό δυναμικό που απατούν οι περιστάσεις.

Αλλά αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες, νομίζω ότι δεν έχει προηγούμενο μεταπολεμικά. Είναι ίσως η πρώτη φορά που μια κυβέρνηση απίστευτης ανικανότητας και καθολικής διαχειριστικής ανεπάρκειας και ένδειας στελεχών, όχι μόνο έχει παραλύσει υπό το βάρος μιας κακοκαιρίας, αλλά ταυτόχρονα, εξαιτίας της πρωτοφανούς της αλαζονείας, αλλά και της βουλιμίας της να αφομοιώσει τους θεσμούς, έχει διασύρει τη χώρα διεθνώς και την έχει απομονώσει από τις πρακτικές της υπόλοιπης δυτικής Ευρώπης, θυμίζοντας τις χειρότερες εποχές της προδικτατορικής δεξιάς.  Θέλω να πώ ότι ναι, και ο Σημίτης είχε τα Ίμια, ο Καραμανλής τις πυρκαγιές, ο Τσίπρας το Μάτι, αλλά κανένας από αυτούς δεν είχε την ίδια ώρα ταυτόχρονα 23.000 νεκρούς, διώξεις δημοσιογράφων, ατιμώρητα σκάνδαλα, ανοιχτές σχέσεις με τον υπόκοσμο και πλήρη παράλυση του κράτους.    Αν λοιπόν αυτό είναι το όραμά τους για τη χώρα και αν τα κατορθώματα των τελευταίων ημερών είναι η κορυφή της απόδοσής τους, μάλλον ήρθε η ώρα για εκλογές.