Τιμές και μετά θάνατον στον τελευταίο μαυροσκούφη

«Επί δεκαεπτάμισι χρόνια (από το 1946 έως το 1964) έζησα στη βασανιστική αλλά ηρωική ατμόσφαιρα, τη ζωή στις φυλακές, συντροφιά με το θάνατο, αρχικά στην Πάτρα» αυτοβιογραφείται στο βίντεο που παρουσιάστηκε από το Τμήμα Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ στο Αίγιο, ο αγωνιστής Χαρ. Ρούπας.

 Ο αγωνιστής Χαράλαμπος Ρούπας ξεσήκωσε τον θαυμασμό και την εκτίμηση σύμπασας της προοδευτικής κοινωνίας του Αιγίου

Τιμές και μετά θάνατον στον τελευταίο μαυροσκούφη του ουλαμού του Άρη στην Πελοπόννησο, τον Αιγιώτη Χαράλαμπο (Μπάμπη) Ρούπα,  αποδόθηκαν χθες, Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2020, από το Τμήμα Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ στο Αίγιο, υπό την αιγίδα της ΔΗΚΗΠΑ, στην αίθουσα Μέγαρη του Παλαιού Δημ. Νοσοκομείου.

Η εκδήλωση άνοιξε με βίντεο όπου ο αγωνιστής αυτοβιογραφείται από τα πρωτα του εφηβικά χρόνια μέχρι την είσοδό του στην Αντίσταση κατά των Ναζί και έως την σύλληψη και φυλάκισή ντου από την ελληνική μετακατοχική πολιτεία για 17,5 χρόνια στις φυλακές.

«Επί δεκαεπτάμισι χρόνια (από το 1946 έως το 1964) έζησα στη βασανιστική αλλά ηρωική ατμόσφαιρα, τη ζωή στις φυλακές, συντροφιά με το θάνατο, αρχικά στην Πάτρα, μετά από βασανισμό μου, με εντολή του κατοπινού προέδρου της Δημοκρατίας. Μετετάχθην στις φυλακές Αβέρωφ για δύο ημέρες και με ξαποστείλανε στις σκληρές φυλακές της Κέρκυρας. Ακολούθησε η κράτησή μου στις φυλακές Κεφαλληνίας που ειχε χτίσει ο Μέτλαντ, στο Δράπανο Αργοστολίου. Σκληρές οι συνθήκες διαβίωσης,  με αρκετές απεργίες πείνας κιαι βασανιστικές αναγκαστικές σιτίσεις από την πλευρά της διεύθυνσης,  μέχρι του σεισμού που έπληξαν τα νησιά του Ιονίου το 1953 και είχαν σαν αποτέλεσμα την κατάρρευση των φυλακών.

Ακολουθεί η μετάβασή μας στις φυλακές Καλαμιού Κρήτης,  στο γνωστό Ιτζεδίν, όπου και κει μας βρήκαν σεισμοί κια αρκετοί από εμάς μεταβήκαμε στις φυλακές της Αίγινας. Αποφυλακίσθηκα το 1964, χωρίς να απαλλοτριώσω ούτε δράμι από τις πολιτικές μου πεποιθήσεις» αφηγείται ο αγωνιστής.

Και στη συνέχεια δίνει την τραγικότητα των ηττημένων της Αριστεράς, της εποχής εκείνης:

«Την μητέρα μου την είχαν εκτοπίσει για ένα διάστημα στο Τρίκερι (Μαγνησίας) προσπαθώντας να την  εκβιάσουν να γράψει το σπίτι μας στο Αίγιο στον Μητρόπολη Αιγίου, για να μην έχω τίποτε οταν θα αποφυλακισθώ. Και για έναν ακόμη λόγο, να με εξαναγκάσουν να υπογράψω δήλωση».

Στη συνέχεια κυνηγήθηκε ώστε να μην μπορεί να εργαστεί πουθενά, ο Χαρ. Ρούπας κια συνελήφθη πάλι και κρατήθηκε από το απριλιανό καθεστώς.

Μετά τη διάσπαση τάσσεται με το ΚΚΕ Εσωτερικού κια εργάζεται σε έντυπα της Αριστεράς, συγγράφει βιβλία και άρθρα με αναφορά στην Εθνική Αντίσταση κατά του φασισμού, τον οποίο όπως έλεγε «πρέπει να τον κυνηγάμε παντού όπου εμφανίζεται».

Πρωτοπορεί στην Κίνηση για τις πολεμικές αποζημιώσεις από κοινού με τον Αλ. Μαγκάκη και τον Μ. Γλέζο. Και αφιερώνεται στην αναζήτηση των ονομάτων όσων Ελλήνων και Εβραίων εργάστηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα και στα εργοστάσια σε χώρες της Ευρώπης προκειμένου να αποζημιωθούν από το ίδρυμα «Μνήμη-Ευθύνη-Μέλλον» για την εργασία τους Κρουπ, Φάρμπεν, Κράους Μαφέι, Μπάγιερ κ.α.

Δημιούργησε το Σύλλογο «Δράπανο Αργοστολίου Κεφαλονιάς», ήταν γραμματέας του «Πανελλαδικού Συλλόγου Μνήμης Άρης Βελουχιώτης» κια της Εταιρείας Συλλογής Διάθεσης Ιστορικών Αρχείων Αχαΐας (ΕΣΔΙΑ).

Υπήρξε γιος προύχοντα του χωριού Τράπεζα Διακοπτού, που είχε αναλάβειτην εκμετάλλευση των δασών και γαιών του Μ. Σπηλαίου. Ως Βενιζελικός δολοφονήθηκε από τους Βασιλικούς, όταν ο Χαρ. Ρούπας ήταν 9 μηνών.

Βρέθηκε απέναντι στη μεταξική δικτατορία του 1936, αν και δεν ήταν έως τότε κομμουνιστής. Το 1942 που εγγράφεται στη Φιλοσοφική Πανεπ. Αθηνών έρχεται σε επαφή με την ΕΠΟΝ, οργανώνεται και εντάσσεται στο Κλιμάκιο Γενικού Αρχηγείου Νότιας Ελλάδος του Γεν. Στρατηγείου ΕΛΑΣ. Κι όταν ο Άρης ερχόμενος από τον Μαραθιά Φωκίδας, στην Πελοπόννησο και αποβιβάζεται στο Λαμπίρι, ανεβαίνουν στην Αράχοβα Αιγιαλείας και εκεί μετά από προτροπή της οργάνωσης Αιγιαλείας, ο Άρης τον καλεί σε μία συνάντησή του με τον καπετάν Ερμή (Βασ. Πριόβολο). Εκεί ο Άρης του ανακοινώνει ότι τον χρίζει κρυπτογράφο του ουλαμού του και του φορά έναν μαύρο σκούφο που είχε παραγγείλει ειδικά για τον Ρούπα και από 'κείνη την ημέρα του 1944 ο Χαρ. Ρούπας γίνεται αχώριστος με τον Άρης μέχρι την κατάρρευση.

Μετά την Συμφωνία της Βάρκιζας δεν παραδίδει το όπλο του. Διαγράφεται και διώκεται από το ΚΚΕ γι αυτήν την πράξη του. Για να γλυτώσει τη σύλληψη κρύβεται στην Αθήνα, αλλά συλλαμβάνεται από την Εθνοφυλακή (σ.σ.: σε αυτήν υπηρετούσαν και αριστεροί φαντάροι) την τρίτη φορά ερχόμενος στην Πάτρα. Βασανίζεται κια καταδικάζεται δις εις θάνατον και γλυτώνει χάρις στην επέμβαση του ΟΗΕ και της ΕΣΣΔ, αλλά και τις διαμαρτυρίες του φιλειρηνικού Κινήματος.

Αυτή είναι συνοπτικά η ιστορία του αγωνιστή που εκπροσωπεί μία γενιά που αγωνίστηκε για να μην θυσιαστεί η ελευθερία, η Δημοκρατία και η αξιοπρέπεια ενός λαού», όπως προλόγισε την εκδήλωση η Κατ. Δημουλά φιλόλογος, συντονίστρια.

Στον χαιρετισμό της η Μαρία Διδάχου, Πρόεδρος ΔΗΚΕΠΑ Αιγιάλειας, συνεχάρη τον ΣΥΡΙΖΑ για την πρωτοβουλία του να τιμήσει τον Αιγιώτη αγωνιστή, ενώ η Κατερίνα Δημουλά εξέφρασε τον θαυμασμό της για την αντοχή του αγωνιστή και την καταδίκη της για την φρικτή εποχή. Και η Βάνα Μεντεβή μίλησε για τις ιδιαίτερες στιγμές του αγωνιστή, που δάκρυσε με έναν κόμπο στην άκρη του ματιού του όταν ξαναθυμόταν.

Επίσης η κόρη του αγωνιστή η Πάνη και ο ανιψιός Ηρακλής Ρούπας εξέφρασαν τις ευχαριστίες τους προς τους διοργανωτές. 

Ακόμη ο Βασ. Αντωνίου εκδότης της εφημερίδας ΣΤΥΞ, επισήμανε ότι η νέα γενιά θέλει να μάθει την ιστορίας της και εμείς απόψε αυτή την ιστορία ξεδιπλώνουμε εδώ. Η Εθνική Αντίσταση δεν ξεπήδησε μόνη της σαν μανιτάρι, δούλεψαν πολλοί σε πόλεις και χωριά. Ο Μπάμπης υπέμεινε το μαρτύριο το μαρτύριο της εκτέλεσης για τρία χρόνια από το 1946 έως το 1949, για χίλιες μέρες.

Αναφέρθηκε στο συμβάν του Άρη με τον ταξίαρχο χερσαίων δυνάμεων Αδριατικής Ντέηβην, στις 7 Οκτωβρίου 1944 στην Πάτρα, όπου «πριν την επινίκια παρέλαση στην Αγ. Ανδρέου όπου ο Βρετανός ταξίαρχος στο γεύμα που παρέθεσε στον Άρη και στους μαυροσκούφηδές του προσέφερε άφθονο ποτό ούζο ανακατεμένο με μαυροδάφνη με σκοπό να  μεθύσει τους συνδετυμόνες του και να καθυστερήσει την αναχώρηση του Άρη για την Αθήνα. Σε μία στιγμή κάτι λέει συναγωνιστής στο αυτί του Άρη και αυτός αναχωρεί. Ο Άρης και οι σύντροφοί του δεν έγιναν οινοβαρείς, όπως αναφέρει ο πράκτορας Γουήλ...».

Κι ακόμη «στις 6 Οκτώβρη 1944, τέσσερα βρετανικά καμιόνια φορτωμένα από την Πάτρα, μέσα στο μισόβροχο πορεύονταν στην Αθήνα από τον δημόσιο δρόμο. Προπορεύονταν ένα στρατιωτικό τζίπ. Στην περιοχή της Ροδινής δύο κορμοί του φράζουν το δρόμο κι ένα βροντερό «αλτ», δύο ριπές αυτομάτου έσκισαν την σιωπή της νύχτας. Το κομβόι σταμάτησε. Ο Άρης χαιρέτησε τον ταξίαρχο Τζέλικο. Ο Εγγλέζος λοχαγός Σμιθ με διερμηνέας του λέει του Άρη ότι τα αυτοκίνητα είναι του αγγλικού στρατού και προορίζονται για την Αθήνα. Κι ο Άρης του απαντά: Εδώ είναι ελληνικό έδαφος κι επομένως θα κάνω έρευνα στα αυτοκίνητα. Ο Σμιθ αρνείται να επιτρέψει, ωστόσο υποχρεώνεται.

Οι κουκούλες των καμιονιών ξεσκεπάστηκαν και από μέσα φαίνονται οι φάτσες των ταγματασφαλιτών του Αράξου, που μεταφέρονται στην Αθήνα με την προστασία των Άγγλων. Το πολύτιμο εμπόρευμα των καμιονιών επέστρεψε στον Άραξο και ο Άρης πήρε το δρόμο για την Αθήνα».  

Ακόμη αναφέρθηκε σε ομολογία του Ν. Ζαχαριάδη από το Σοργκούτ της Σιβηρίας όπου ήταν εξόριστος από του Σοβιετικούς:

«Δύο πράματα βαραίνουν στη συνείδησή μου -είπε ο Ζαχαριάδης- για τα οποία αισθάνομαι τύψεις, πρώτο για το γεγονός ότι έγινα αιτία να χαθεί ο άξιος ηγέτης του αγώνα Άρης Βελουχιώτης, διότι ενώ κατόπιν μυστικής συμφωνίας μεταξύ του Άρη και του κόμματος, ο Άρης υπέγραψε τη δήλωση μετανοίας, ώστε να απολυθεί από τις φυλακές της Κέρκυρας, επί Ιω. Μεταξά, για να οργανώσει  αποδράσεις συντρόφων του, τον οδηγήσαμε αποκηρυγμένο στην τραγωδία της Μεσούντας και το κεφάλι του στον φανοστάτη της πλατείας Τρικάλων.

Έτσι άλλωστε εξηγήθηκε το γεγονός ότι παρότι δηλωσίας του ανετέθη η ηγεσία του αγώνος. Και δεύτερον ότι αποδώσαμε την ευθύνη του αποκλεισμού του 20ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ στις 4 Δεκεμβρίου 1944, εσκεμμένα στον καπετάνιο Νικηφόρο, αναλαμβάνω την ευθύνη  της δράσης, η ευθύνη μόνον δική του δεν ήταν!

Οι συγκλονιστικές αυτές μαρτυρίες ορκίζομαι ενώπιον του θεού και των ανθρώπων ότι υπήρξα προσωπικός ακροατής και θεωρώ πρέπον να συνδράμω την άδολη Ιστορία».

Τέλος έπλεξε το αγωνιστικό εγκώμιο του Χαράλαμπου Ρούπα και των παρισταμένων συναγωνιστών.

Από πλευράς κατάθεσης μαρτυριών για τον Μπάμπη Ρούπα τελευταίος ήταν ο Πέτρος Κουλουφάκος στενός φίλος και συνεργάτης του αγωνιστή.

Στην εκδήλωση παρών έδωσαν:

Η σύζυγος Ασπασία Ρούπα, η κόρη του Πάνη, ο ανιψιός του Ηρακλής Ρούπας, η πανεπιστημιακός Παντείου Σία Αναγνωστοπούλου, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Αχαΐας, τ. Υπ.Εξ., που ήταν και η κύρια ομιλήτρια  ο Βασ. Αντωνίου δημοσιογράφος εκδότης της εφημερίδας ΣΤΥΞ, ιστορικός ερευνητής, η Βάνα Μεντεβή φιλόλογος ιστορικός, δήμαρχος κ. Καλογερόπουλος και ο Πέτρο Κουλουφάκος Πρόεδρος της Βιβλιοθήκης Εθνικής Αντίστασης, εκδότης δημοσιογράφος και κυρίως φίλος και συνεργάτης του Χαρ. Ρούπα, η Βάσω Ροδάκη χήρα του αγωνιστή Περικλή Ροδάκη, η ανιψιά του Γιατρού των Φτωχών Γιώργου Ανδριόπουλου, που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς το 1943 και αρκετοί άλλοι επώνυμοι.

Η εκδήλωση έκλεισε με ακούσματα από το ελαφρό ρεπερτόριο λαϊκής ορχήστρας.