Ήταν μια φορά και έναν πολύ παλιό καιρό ένα
τέρας. Ήταν ένα χοντρούλικο τέρας, με δυο μικρά παχουλά χεράκια και δυο
κοντά ποδαράκια. Είχε δόντια μυτερά και στόμα μικρό, θανατηφόρο.
Ερχόταν από τόπο άγνωστο στους ανθρώπους.
Τόπο και χρόνο άχρονο, για να πάρει μαζί του, πίσω στα φωτεινά σκοτάδια
του, όσους τύχαινε να συναντήσει αδύναμους. Αδύναμους και για αυτό
εκτεθειμένους στην ξαφνική, αιθέρια, θανατηφόρα παρουσία του.
Μια φορά λοιπόν και έναν όχι και τόσο παλιό
καιρό, ένας πιτσιρικάς, κάπου από τα μέρη εκεί στις Φιλιππίνες, τις
ώρες που πνιγόταν σε μια από τις συχνές πλημμύρες στο χωριό του, συνάντησε τυχαία αυτό το τέρας.
– Γατούλι, πού πας, του αναφώνησε.
Αυτό δεν του απάντησε, ενώ του άνοιξε διάπλατα το στόμα του.
-Πω, πώ, τι ωραία μυτερά δόντια που έχεις. Θα χρειαστώ την βοήθεια σου, ολοκλήρωσε ο μικρός Μπαγιάνι.
Το τέρας χωρίς να χάσει χρόνο, άνοιξε το
θανατηφόρο στόμα του και σημάδεψε με το πιο θανατηφόρο μυτερό του δόντι
τη φρέσκια καρωτίδα, του σχεδόν
μισοπνιγμένου από το νερό, πιτσιρικά Μπαγιάνι.
μισοπνιγμένου από το νερό, πιτσιρικά Μπαγιάνι.
Χωρίς να χάσει χρόνο ο εφτάχρονος, χώνει
στο θανατηφόρο στόμα, τον χοντρό κορμό που ήταν παγιδευμένα τα ποδαράκια
του. Ο «Γατούλης» τον κάνει κομμάτια, και τον Μπαγιάνι απελευθερώνει. Ο
σχιστομάτης νεαρός αμέσως τότε, πιάνει ένα χοντρό σκοινί ανάμεσα από
τα λασπόνερα και το περνά στο λαιμό του τέρατος και του αναφωνεί.
– Γατούλη, αν θες να ζήσεις, τράβα με έξω από τα λασπόνερα.
Από τότε και για πάντα όταν κάποιος θνητός
καταφέρει και μετατρέψει το τέρας σε γατούλη, τότε μια ανάλογη σπουδαία
νίκη καταγράφεται στα συμπαντικά κείμενα. Μια νίκη όχι απέναντι στο
θάνατο, αλλά μια νίκη ενάντια στον θάνατο της μνήμης. Γιατί ο πιο
μεγάλος θάνατος, δεν είναι ο σωματικός, αλλά το να ξεχνούμε, ότι κάποια
στιγμή θα συναντηθούμε είτε τυχαία, είτε όχι και τόσο τυχαία και εμείς
με το «Γατούλη».
Το κείμενο το αφιερώνω στη Νέλλη Βουτσινά, στην οποία και μέχρι χτες, χωρίς βέβαια να γνωρίζω την «αναχώρησή» της, τής έστελνα κείμενα μου για να μου πει τη γνώμη της. Το παρακάτω τραγούδι το αφιερώνω στον Μπαγιάνι, που στα Φιλιππινέζικα μεταφράζεται ως ήρωας. Ένας μικρός-μεγάλος ήρωας που όχι μόνον δεν είχε χρόνο για να κλάψει, αλλά έγινε και γκράφιτι, για να μας θυμίζει «το αέναον».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου