Είκοσι άρθρα του Τριαντάφυλλου Μασμανίδη (13ο)

Το Istologio G. Mosxou στην προσπάθειά του να ρίξει φως στην πρόσφατη 20ετία που αποτελεί τυπικό δείγμα μίας εποχής ισχυρών αναταράξεων στο πολιτικό σύστημα, άρχισε από την 25 Ιουνίου την αναδημοσίευση είκοσι άρθρων του Τριαντάφυλλου Μασμανίδη, με την άδεια του συγγραφέα.

Στις Ευρωεκλογές της 7 Ιουνίου 2009, το ΠΑΣΟΚ βγαίνει πρώτο κόμμα πρώτο κόμμα με 36,7%, ποσοστό που απέχει παρασάγγας από τα θηριώδη ποσοστά των 40& και άνω  η Νέα Δημοκρατία έρχεται δεύτερη με 32,3%. Σημεία αυτά που δείχνουν ότι ο δικομματισμός βρίσκεται σε καθοδική πορεία. Κι ενώ φυσικό ακόλουθο θα ήταν να ανέλθουν οι δυνάμεις της Αριστεράς, (ΚΚΕ με 8,35% και ΣΥΡΙΖΑ 4,70) εντούτοις συμποσούμενες δεν ξεπερνούν το 13,05. Η Ακροδεξιά του ΛΑΟΣεμφανίζεται με 7,15%.

Κι ενώ τα κόμματα ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ συμπληρώνουν 49,75% διαιρεμένα λόγω των πολιτικών αποστάσεων μεταξύ τους εμφανίζονται ανίκανα να  προσφέρουν  πολιτικό διέξοδο στους πολίτες. Τον προηγούμενο χρόνο η κρίση των επιτοκίων στις ΗΠΑ αφήνει άστεγους χιλιάδες πολίτες που αντιστέκονται στις απαιτήσεις των τραπεζιτών και προτιμούν την επιβίωση μέσα σε ένα τροχόσπιτο παρά την πληρωμή  υπέρογκων επιτοκίων για το σπίτι που αγόρασαν. Επιστρέφουν ή κατάσχονται τα ακίνητα και στις τράπεζες μένουν τα χρέη και η προσμονή για αποπληρωμή τους.

Αυτή η οικονομική κρίση εξαπλούμενη μέσω της εξαγωγής της στην Ευρώπη με τα πακέτα αμερικανικών δανείων τα οποία μεταπωλούνται σε ευρωπαϊκές και άλλες τράπεζες. Παράλληλα η οικονομία της χώρας μας με την δανειακή καταχρέωσή της για  πολιτικάντικους λόγους, από τράπεζες της Ευρώπης, γαλλικές, γερμανικές κυρίως ξεσπάει στον ελληνικό δημόσιο κουμπαρά και σε λίγο οι Έλληνες πολίτες θα κληθούν να αναλάβουν το ξεχρέωμα προσφέροντας από το Ακαθάριστο Ελληνικό Προϊόν (ΑΕΠ) που παράγουν, τουλάχιστον το ένα τέταρτο (μέχρι το τέλους του 2014) και παράλληλα μακροχρόνια  να εξοφλήσουν.

Το ζοφερό μέλλον που διαγράφεται λίγοι το αντιλαμβάνονται μέσα στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και καθόλου σε αυτόν του ΚΚΕ. Έξι κόμματα - δύο γραμμές ήταν  η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για στο γκρέμισμα της αστικής Δημοκρατίας και το πέρασμα στον Σοσιαλισμό.

Με τι πολιτικά όπλα, με ποια Οικονομία, με ποιες πολιτικές δυνάμεις θα γινόταν αυτό το πέρασμα. Εννοείται ότι το ΚΚΕ θα έκανε συμμαχία με τον εαυτό του. Αυτό ήδη το είχε καταφέρει με την επιβολή των Σταλινικών εντός του κόμματος και την ουδετεροποίηση του Χαρίλαου Φλωράκη, που ήταν υπέρ της συνεργασίας με τις δυνάμεις της Αριστεράς, εξ ου και το δημιούργημά του ο Συνασπισμός της Αριστεράς. Ο καπετάνιος παραμένει αμίλητος, παίρνοντας στον τάφο του, τις όποιες ενστάσεις του!

Στην πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζεται σταθερά από τον Αλ. Αλαβάνο πρόεδρο τότε, η στρατηγική που είχε εγκαινιάσει ο πρώην πρόεδρος Ν. Κωνσταντόπουλος, αυτήν της συμμαχίας και ενότητας στη δράση με τις όμορες από αριστερά του δυνάμεις, ενώ παράληλα έτεινε χείρα συνεργασίας προς τους απογοητευμένους από την Σοσιαλδημοκρατία.

Στις Ευρωεκλογές της 7 Ιουνίου 2009 σημειώθηκε το μεγαλύτερο ρεκόρ αποχής των πολιτών, καμπανάκι ηχηρό για όσους ήθελαν να το ακούσουν που έδινε σήμα προς μία απολιτίκ κοινωνία και εντέλει μακροχρόνια δεξιάς στροφής!

Παρά την απλή αναλογική που ίσχυσε, με όριο εισόδου 3%, το 47,4% των πολιτών δεν συμμετείχαν στην διαδικασία και οι βουλευτικές έδρες από 24 μειώθηκαν σε 22.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό ο συγγραφέας του άρθρου επικρίνει αυστηρά την γραμμή του ΚΚΕ, που περισσότερο  διχάζει παρά ενώνει. Και  ζητά να «ανοιχτούν ζεστές συντροφικές αγκαλιές σε όλους τους Αριστερούς που για λόγους συναισθηματικούς κουβαλούν “νερό με το κοφίνι” σ΄ ένα νερόμυλο χωρίς μυλόπετρες» όπως αυτός του ΚΚΕ.

Και στις 30 Ιουνίου καταλήγει στο άρθρ που δημοσιεύεται στα ΓΕΓΟΝΟΤΑ της Πάτρας:

«Τώρα, μετά και τα αποτελέσματα των εκλογών για το Ευρωκοινοβούλιο, αφού εγκαίρως είχε διακηρύξει και διατρανώσει (για άλλη μια φορά) στην Εργατική Τάξη και το Λαό, πως στη χώρα μας υπάρχουν 6 κόμματα 2 πολιτικές, δηλαδή η μία πολιτική των προσκυνημένων στην Ε.Ε., και η άλλη η μοναδική, η ορθή, η δίκαιη, η ταξική, η αγωνιστική  είναι η δική της, και παρά το ότι έλαβε το γύρισμα της πλάτης του Ελληνικού Λαού (για άλλη μία φορά) με ποσοστό πάνω από το 90% συνεχίζει μ’ έναν τρόπο παράλογο, εκδικητικό και επικίνδυνο να ΔΙΑΣΠΑ, να καταγγέλλει και να συκοφαντεί τους εργαζόμενους γιατί ζουν τη σκληρή πραγματικότητά τους και την απορρίπτουν».

ΓΙΑ ΤΗ “ΣΕΧΤΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ”

 Του Τριαντάφ. Ι. Μασμανίδη 

 

13ο

ΟΧΙ! ΔΕΝ   ΕΠΡΕΠΕ!

ΟΧΙ! Δεν έπρεπε να παραδοθεί από τους φασίστες στους ναζί για να κλειστεί στο Νταχάου και δεν έπρεπε ν’ αντέξει το σχοινί που κρεμάστηκε στα βάθη της Σοβιετικής  Σιβηρίας ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ!

ΟΧΙ! Δεν έπρεπε να εκτελεστεί στην Καισαριανή με τους 200 συντρόφους του από τους κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους ο ΝΑΠΟΛΕΟΝ ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗΣ!

ΟΧΙ! Δεν έπρεπε να οδηγηθεί στην αυτοκτονία και στο παλούκωμα της κεφαλής του από τους χίτες ο ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ!

ΟΧΙ! Δεν έπρεπε να τουφεκιστεί από το αμερικάνικο κατεστημένο ο ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΗΣ!

ΟΧΙ! Δεν έπρεπε να δολοφονηθεί από το παρακράτος ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ!

ΟΧΙ! Δεν έπρεπε να δολοφονηθεί από τους τραμπούκους ο ΝΙΚΟΣ ΤΕΜΠΟΝΕΡΑΣ!

Γιατί ΟΧI; γιατί δεν έπρεπε;

Διότι δεν θα υπήρχε σήμερα η “σέχτα της Αριστεράς” να πατά πάνω στα ΑΓΙΑ ΚΟΚΚΑΛΑ των δοξασμένων θυμάτων του Λαϊκού Εργατικού Κινήματος για να ντροπιάζει την πιο ηρωική και συνάμα δραματική διαδρομή πολιτικού χώρου που υπήρξε ποτέ στη μαρτυρική πατρίδα μας.

ΝΑΙ!

Το θέλει δεν το θέλει, το καταλαβαίνει δεν το καταλαβαίνει, το επιδιώκει δεν το επιδιώκει, δεν έχει καμιά σημασία, γιατί ένα είναι το γεγονός, ένα είναι το αποτέλεσμα: Η “σέχτα της Αριστεράς” προσφέρει, ανυπεράσπιστη στο κεφάλαιο την Εργατική τάξη της χώρας μας!

“ΖΗΤΩ Ο ΣΤΑΛΙΝ”

20 ολόκληρα χρόνια πέρασαν από το Λαοκίνητο γκρέμισμα του τείχους στο Βερολίνο.

18 ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την διάλυση της ΕΣΣΔ πάνω στα τανκς της Μόσχας.

Τότε που στο Σοβιετικό “παράδεισο” ο γεννημένος το 1924 παππούς, ο γεννημένος το 1949 πατέρας, έστειλαν τη γεννημένη το 1973 όμορφη θυγατέρα τους να πουλά το κορμί της στην καπιταλιστική δύση για να αγοράσουν φαΐ να φάνε! Και όμως η “σέχτα της Αριστεράς” δεν είδε τίποτα! Δεν κατάλαβε τίποτα! Δεν νοιάζεται για όλα αυτά! Ας είναι καλά το πνεύμα του Στάλιν, και οι Τάφοι!

Τώρα, μετά και τα αποτελέσματα των εκλογών για το Ευρωκοινοβούλιο, αφού εγκαίρως είχε διακηρύξει και διατρανώσει (για άλλη μια φορά) στην Εργατική Τάξη και το Λαό, πως στη χώρα μας υπάρχουν 6 κόμματα 2 πολιτικές, δηλαδή η μία πολιτική των προσκυνημένων στην Ε.Ε., και η άλλη η μοναδική, η ορθή, η δίκαιη, η ταξική, η αγωνιστική  είναι η δική της, και παρά το ότι έλαβε το γύρισμα της πλάτης του Ελληνικού Λαού (για άλλη μία φορά) με ποσοστό πάνω από το 90% συνεχίζει μ’ έναν τρόπο παράλογο, εκδικητικό και επικίνδυνο να ΔΙΑΣΠΑ, να καταγγέλλει και να συκοφαντεί τους εργαζόμενους γιατί ζουν τη σκληρή πραγματικότητά τους και την απορρίπτουν.

ΛΕΥΚΕΣ ΣΗΜΑΙΕΣ

Άρα λοιπόν το ζητούμενο για τη σύγχρονη Δημοκρατική Αριστερά είναι το τι θα γίνει με όλους εκείνους τους συναγωνιστές που “χρεώνονται” άδικα τη “σέχτα της Αριστεράς” για το συμφέρον της δεξιάς.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!

Ας σηκωθούν ψηλά στο γαλανό ουρανό της μοναδικής Ελλάδας μας ΛΕΥΚΕΣ ΣΗΜΑΙΕΣ! Ειρήνης, Φιλίας, και Αλληλεγγύης.

Ας ανοιχτούν ζεστές συντροφικές αγκαλιές σε όλους τους Αριστερούς που για λόγους συναισθηματικούς κουβαλούν “νερό με το κοφίνι” σ΄ ένα νερόμυλο χωρίς μυλόπετρες.

Ας καλεστούν ξανά και ξανά με κάθε τρόπο, να βρεθούμε αντάμα, Ενωμένοι-Δυνατοί-Μαχητικοί γιατί σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη ιστορική περίοδο της Αριστεράς είναι χρήσιμο και αναγκαίο να δώσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τον αγώνα για τα δίκαια των Εργαζομένων και των μη προνομιούχων κόντρα στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της δεξιάς.

ΝΑΙ! ΤΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ!

 (Εφ. “Τα Γεγονότα”)                                                             Ιούνιος 2009