Είκοσι άρθρα του Τριαντάφυλλου Μασμανίδη (17ο)

Το Istologio G. Mosxou στην προσπάθειά του να ρίξει φως στην πρόσφατη 20ετία που αποτελεί τυπικό δείγμα μίας εποχής ισχυρών αναταράξεων στο πολιτικό σύστημα, άρχισε από την 25 Ιουνίου την αναδημοσίευση είκοσι άρθρων του Τριαντάφυλλου Μασμανίδη, με την άδεια του συγγραφέα.

«Ο Σημίτης το 1996 πετώντας 5 δις δραχμές στους απολυμένους της Π-Π για να θολώσει τα νερά, εμπόδισε την επαναλειτουργία της με 900 θέσεις εργασίας!

Ποιός είναι άραγε εκείνος που μπορεί να αποδείξει πως η Π-Π δε θα μπορούσε να λειτουργεί ακόμα και τώρα, έστω με 600 θέσεις εργασίας;».

Τα παραπάνω αναφέρει ο Τριαντ. Μασμανίδης, απολυμένος της Π-Π, ένας από τους 3.000 που μπαινόβγαιναν κάθε μέρα από τις πύλες του πατραϊκού κλωστοϋφαντουργικού εργοστασίου, στο άρθρο του της 14 Οκτωβρίου 2002, στην εφημερίδα Αλλαγή» Πατρών. Ένα άρθρο που αποτελεί ελεγείο σε αυτούς που υπηρέτησαν επί χρόνια την επιχείρηση, αλλά όταν πια μη εκσυγχρονιζόμενη πήρε την τούμπα, οι εργαζόμενοι αποτελώντας το πρώτο και βαρύ φορτίο τους ξεφορτώθηκε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με έντεχνο τρόπο.

Επί Παπανδρέου εντάχθηκε η επιχείρηση στον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων και έκτοτε εγκαταλείφθηκε στη μοίρα της αναμένοντας αγοραστές. Επενδυτές, κατά την ηπιότερη έκφραση. Κι αφού δεν βρέθηκε ο ένας για να γίνει μια και καλή η μεταβίβαση, προκρίθηκε το σταδιακό αποξήλωμα για λογαριασμό των σάυλωκ της ψευδεπίγραφης επιχειρηματικότητας από το 2002.

Κι όμως ο αείμνηστος οικονομολόγος Γρηγόρης Γιάνναρος, υπουργός της Οικουμενικής, όταν επισκέφθηκε την Π-Π  ερχόμενος στην Πάτρα, πρότεινε  εάν πρόκειται να οδηγηθεί σε πώληση η εταιρεία, τότε να δεσμευθεί το δημόσιο και να προσλάβει σε μόνιμε θέσεις τους εργαζόμενους.

 

Η πρόταση δεν ευδοκίμησε, καθώς η Οικουμενική Κυβέρνηση (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΚΚΕ) γκρεμίστηκε από τον Κώστα Μητσοτάκη, που άλλα είχε κατά νου! Να δοθεί τμηματικά, αντί πινακίου φακής και η κυβέρνησή του (σ.σ: φαινόταν ότι στις επόμενες εκλογές θα αναλάμβανε πρωθυπουργός) να απαλλαχτεί από τους εργαζόμενους που ως άνεργοι γίνονταν ενοχλητικοί!

«Σήμερα, 20 χρόνια μετά, αποτελεί η Π-Π “σήμα κατατεθέν” της κραιπάλης παραγόντων που καθόρισαν τα πολιτικά πράγματα της χώρας μας, που, όχι μόνο ρήμαξαν την Π-Π και την οικονομία της Πάτρας, αλλά συνολικά μας οδήγησαν στην Τρόικα και τα μνημόνια» υπενθυμίζει το 2012 ο Τρ. Μασμανίδης, κλείνοντας με το παρακάτω ελεγείο, στη μνήμη αυτών που χάθηκαν εκεί:

«...προς τιμήν όσων εργάστηκαν στην Π-Π, αλλά και όσων θυσιάστηκαν στο βωμό των συμφερόντων που μας κατάντησαν, απευθύνω θερμό συναδελφικό χαιρετισμό σε όλους όσους βρίσκονται εν ζωή και αναπολούν το ένδοξο παρελθόν μας».

Αλλά όσα και να προλογίσει ο διαχειριστής του Istologiou G. Mosxou, δεν φθάνουν για να αποτυπώσουν την  τραγική κατάσταση , που πολιορκούσε τους πρώην εργαζόμενους της Π-Π, για αρκετά χρόνια μετά και ενώ η Πάτρα παραζαλισμένη από την ανεργία που προκαλούν τα απανωτά κλεισίματα κραταιών επιχειρήσεων, ξαναβρίσκει τον προσανατολισμό της, στρεφόμενη στον τριτογενή τομέα. Εμπόριο, τουρισμός, αγοραπωλησίες κλπ.

Γι αυτό ο λόγος  του αρθρογράφου είναι προτιμότερος.

Διαβάστε τον:

Είκοσι χρόνια μετά...

Του Τριαντ. Ιορδ. Μασμανίδη

17ο

Ναι είναι αλήθεια!

Πέρασαν είκοσι ολόκληρα χρόνια όταν τέτοιες μέρες (30.10.1992), έβαλε το λουκέτο στην Πειραϊκή – Πατραϊκή ο Μητσοτάκης.

Οι εργαζόμενοι έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους προκειμένου να ανατρέψουν τη μαύρη μοίρα της ανεργίας που τους περίμενε με αγώνες πρωτόγνωρους και ανεπανάληπτους στην ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος της Πάτρας, Όμως δεν τα καταφέρανε. Οι “κρητικοί” τιμώρησαν τους “πελοποννήσιους”.

Μήπως μπορούσαν να ακουμπήσουν κάπου για να στηριχτούν, πού;

Στο ΠΑΣΟΚ; Μα ο Αρχηγός ήταν «ετοιμόρροπος» και το κίνημα συνυπεύθυνο για την κατάντια της Π-Π.

Στο ΚΚΕ; Μα αυτό ηττήθηκε πριν “πέσουν” οι βιομηχανικοί εργάτες της Π-Π, αφού το 1991 διαλύθηκε η ΕΣΣΔ και γνώρισε τη μεγαλύτερη διάσπαση στην πολύχρονη διαδρομή του.

Στο ΣΥΝ; Μα αυτός τότε και να ήθελε να βοηθήσει δεν το μπορούσε, αφού, ζαλισμένος από τη “Νέα τάξη πραγμάτων”, προσπαθούσε να συγκροτηθεί ως αριστερός πολιτικός χώρος.

Τα αποτελέσματα από τις συνέπειες του κλεισίματος της Π-Π είναι πλέον σε όλους γνωστά και δε σταμάτησαν να επηρεάζουν ακόμα συμπολίτες μας.

Και τώρα, τι υπάρχει στη θέση της Π-Π όπου πάνω από 3000 εργαζόμενοι σε 24ωρη βάση, έμπαιναν και έβγαιναν για να προσφέρουν το μόχθο τους στην παραγωγή πλούτου; Τίποτα!!! Τι έκανε η Πολιτεία 20 ολόκληρα χρόνια; Πώς διαχειρίστηκε το “κουφάρι” της; Τι δημιούργησε στον προνομιούχο χώρο της;

Ο Σημίτης το 1996 πετώντας 5 δις δραχμές στους απολυμένους της Π-Π για να θολώσει τα νερά, εμπόδισε την επαναλειτουργία της με 900 θέσεις εργασίας!

Ποιός είναι άραγε εκείνος που μπορεί να αποδείξει πως η Π-Π δε θα μπορούσε να λειτουργεί ακόμα και τώρα, έστω με 600 θέσεις εργασίας;

Μήπως εμπόδιζε ο “απαρχαιωμένος” μηχανολογικός εξοπλισμός; (γιατί; απαγορευόταν ο εκσυχρονισμός της;). Mα είμαι μάρτυρας ο ίδιος, αφού έβλεπα όλη τη διαδικασία ξηλώματος των κλωστικών ΟΠΕΝΕΤ από το Α΄ κλωστήριο και τη φόρτωσή τους σε κοντέινερς για να φτάσουν στην Αργεντινή, τη φόρτωση των αργαλιών ΣΟΥΛΤΣΕΡ του Α΄ υφαντηρίου για να πάνε στην  Ινδία, αλλά και το ξήλωμα της ΡΕΤΖΙΑΝΙ και τις δύο ράμες από το τυποβαφείο για να τοποθετηθούν σε άλλες βιομηχανίες της χώρας.

Μήπως υπήρχε θέμα με το περιβάλλον; Αυτό το αποκλείω, γιατί δίπλα ακριβώς λειτουργεί σήμερα η οινοποιία “Σπηλιόπουλος”.

Έτσι, με αργοκίνητες διαδικασίες από την “εκκαθαρίστρια” ΕΤΒΑ φτάσαμε στο 2003, όταν αγόρασε τα ακίνητα της  Π-Π ο ΟΛΠΑ. Ό,τι απέμεινε από μηχανολογικό εξοπλισμό και τα “στοκ” από νήματα – υφάσματα πουλήθηκαν κοψοχρονιά σε παλιατζήδες και στοκατζήδες. Μήνες ολόκληρους κομμάτιαζαν με οξυγόνα, πριόνια, κλαρκ, φορτωτές και γερανούς τα μηχανήματα σε όλα τα τμήματα παραγωγής, όπου έβρισκαν εμπόδια γκρέμιζαν τους τοίχους για να τα βγάλουν στο προαύλιο και να φορτωθούν στα φορτηγά. Χιλιάδες τόνοι σιδήρου μεταφέρθηκαν στην υψικάμινο. Να μην μείνει κανένα ίχνος από την Π-Π!

Είναι ντροπή για τους Πατρινούς που δε φρόντισαν, ώστε κάπου, σε μια αποθήκη, να στριμώξουν (βλ. Βιομηχανικό μουσείο) 1 χάρτσι,1 σύρτι, 10 μέτρα κλώστρια, 5 μέτρα μπομπινουάρ, 5 μέτρα στριπτική, 3 μέτρα ανέμη, 1 αργαλειό, 1 πλεκτική, 1 ραπτομηχανή, 1 βαφική ΖΙΓΚΕΡ, 100 μασούρια, 30 σαΐτες, 10 μπομπίνες.

 Αλλά και προϊόντα παραγωγής, όπως 10 σετ  σεντόνια, 10 σετ κουβέρτες, 10 τραπεζομάντηλα, 10 σετ πετσέτες, 10 σετ μπουρνούζι,30 μέτρα ύφασμα τζιν, 20 μέτρα κοτλέ, 20 μέτρα τεντόπανο, 10 μέτρα πλεκτό, 10 μπλούζες, 10 παντελόνια, 10 φορέματα, 10 πουκάμισα,10 μουφάν. Μερικές φορές πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη πως η Π-Π είχε δημιουργήσει στην Πάτρα ένα διαχρονικό απωθημένο, ίσως γιατί οι ιδρυτές και δημιουργοί του μεγαλύτερου κλωστοϋφαντουργικού συγκροτήματος στα Βαλκάνια Στράτος – Κατσάμπας  δεν ήταν ντόπιοι, αλλά “απέκηδες”.

ΤΟ 2006 ο ΟΛΠΑ αναλαμβάνει τον έλεγχο και την φύλαξη της Π-Π. Οι τελευταίοι πρώην εργαζόμενοι, που φύλαγαν το συγκρότημα απολύθηκαν για άλλη μια φορά από τον γιαλαντζή Καραμανλή, αφήνοντας πίσω ακόμα ένα θύμα, τον πολύτεκνο Π. Τσάτσαρη, που δεν άντεξε στην κοινοποίηση των απολύσεων.

Η φύλαξη της Π-Π από τον ΟΛΠΑ έφερε άμεσα αποτελέσματα, με πρώτο την είσοδο “κολλητού” για το ξήλωμα όλου του ηλεκτρολογικού δικτύου και τη φόρτωση του χαλκού, το δεύτερο ήταν οι καθημερινές κλοπές διαφόρων, που έμπαιναν μέσα για να φορτώσουν με την άνεσή τους σε σακιά όσα χρήσιμα ψίχουλα είχαν απομείνει από τους μεγαλοκαρχαρίες, το τρίτο αποτέλεσμα ήταν να εισχωρήσουν στο χώρο εξαθλιωμένοι μετανάστες για να εγκατασταθούν μόνιμα και να φτάσουν τα 500 άτομα. Ξέφραγο αμπέλι έκανε την Π-Π ο ΟΛΠΑ!

Σήμερα, 20 χρόνια μετά, αποτελεί η Π-Π “σήμα κατατεθέν” της κραιπάλης παραγόντων που καθόρισαν τα πολιτικά πράγματα της χώρας μας, που, όχι μόνο ρήμαξαν την Π-Π και την οικονομία της Πάτρας, αλλά συνολικά μας οδήγησαν στην Τρόικα και τα μνημόνια.

Κλείνοντας τη σύντομη αυτή ανασκόπηση, προς τιμήν όσων εργάστηκαν στην Π-Π, αλλά και όσων θυσιάστηκαν στο βωμό των συμφερόντων που μας κατάντησαν, απευθύνω θερμό συναδελφικό χαιρετισμό σε όλους όσους βρίσκονται εν ζωή και αναπολούν το ένδοξο παρελθόν μας.

 (Εφημ. “Αλλαγή”)                                                                Οκτώβρης 2012