Όχι για πρώτη αλλά για τελευταία φορά

ΘΟΔΩΡΟΣ ΤΣΕΛΕΠΗΣ   

  (tselepis70@gmail.com)

 

Είμαι αρκετά μεγάλος για να κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Σκέφτηκα αρκετά αν πρέπει να πω όσα σκέφτομαι. Όσα με βασανίζουν εδώ και καιρό. Δεν θέλω να βγω «αληθινός». Δεν υπάρχει έτσι κι αλλιώς  μια αλήθεια. Δεν θέλω να πω αργότερα πως εγώ σας τα έλεγα. Ή σιωπή όμως είναι συνενοχή.

 

Οι περισσότεροι στη ζωή κάνουν ένα μεγάλο λάθος. Όταν μιλάνε πέρα από το ότι είναι πεισμένοι πως αυτό που λένε είναι η μόνη αλήθεια, μιλάνε και σαν να εκπροσωπούν και τις πλατιές μάζες. 

 

Εγώ δεν εκπροσωπώ κανένα και δεν περιμένω από κανένα να ταυτιστεί μαζί μου. Δεν θέλω να μετρήσω συμπάθειες. Απλά τις σκέψεις μου μοιράζομαι μαζί σου. Αν θες τις διαβάζεις.

 

Εδώ και τρία χρόνια που έμεινα άνεργος μια σκέψη περνά από το μυαλό μου. Άλλοτε σιγανά κι άλλοτε κοντεύει να μου τρυπήσει το κρανίο. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Αυτή είναι η μόνη μου επιθυμία. Μεγαλύτερη κι από εκείνη του να βρω δουλειά. Ήταν και το μόνο που μου έδινε κουράγιο. Γιατί έλεγα μέσα μου κοντεύει η ώρα που θα λογοδοτήσουν όσοι μας κατέστρεψαν. Γιατί θα υπάρξει δικαιοσύνη κι ελπίδα για ζωή. Δεν λέω για καλύτερη ζωή, γιατί αυτό που βιώνουμε σήμερα δεν είναι καν ζωή. Απλώς επιβιώνουμε. Η ελπίδα γεννήθηκε μαζί με την ελπίδα για μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Που θα έχει σαν όχημα τον Σύριζα. Κι επιβάτες τα μέλη του. Τον απλό κόσμο. Ένα κόμμα μελών που θα πάρει την εξουσία και θα φέρει την δικαιοσύνη. Απλά πράγματα. Και φαινόταν τόσο αληθινό. Και ο κόσμος ήλπισε ξανά. Και υπήρχε ενθουσιασμός. Κόσμος συστρατεύονταν και συμμετείχε άλλος για πρώτη φορά κι άλλος ξανά μετά από χρόνια σε συνελεύσεις, σε συζητήσεις σε εκδηλώσεις. Συμμετείχα κι εγώ με ενθουσιασμό. Φανταζόμουν διαδικασίες ανοιχτές, δίχως μηχανισμούς, δίχως προκαταλήψεις. Διαδικασίες αμεσοδημοκρατικές κι όχι δια αντιπροσώπων. 

 

Το πρώτο καμπανάκι ακούστηκε στο συνέδριο. Δοσοληψίες στα υπόγεια μεταξύ συνιστωσών, ομιλητές προαποφασισμένοι κι όχι με κλήρωση κι ας υπήρχε κληρωτίδα και το κυριότερο κανένας σεβασμός στους συνέδρους. 

 

Το δεύτερο καμπανάκι το άκουσα στις συνελεύσεις της οργάνωσης. Ανούσιες ομιλίες, δίχως ειρμό και πολιτική σκέψη. Μόνο καυγάδες για το πάπλωμα. Ποιος θα ελέγχει την γραμματεία. Κανένας σχεδιασμός, καμιά πολιτική δράση. 

 

Το τρίτο καμπανάκι είχε πλέον το μέγεθος καμπάνας και κόντεψε να με αφήσει κουφό. Κι ας έκανα πάλι πως δεν κατάλαβα. Ήταν οι εκλογές. Αυτοδιοικητικές  και Ευρωεκλογές. Πακέτο οι υποψήφιοι για τις περιφέρειες στην Κ.Ε. Μα ποιοι είμασταν εμείς που θέλαμε να αποφασίσουμε για τον υποψήφιο της περιφέρειας μας. Το κόμμα πάντα ξέρει καλύτερα. Κι όταν λέμε κόμμα εννοούμε την ηγετική ομάδα. Αυτή που επέβαλε ουσιαστικά όλους τους υποψήφιους. Όπως έγινε και με τους υποψήφιους ευρωβουλευτές. Στην οργάνωση μου δημιουργήθηκε μια δημοτική παράταξη, που θα στηριζόταν κι από τον Σύριζα. Στην πορεία καταργήθηκε και ψήφησαν τα μέλη του κόμματος για τον υποψήφιο δήμαρχο. Σκηνές απείρου κάλλους με ατελείωτες συνεδριάσεις, καυγάδες, αποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Ήταν και η πρώτη φορά που έβλεπα συντρόφους να αριστεύουν στις δημόσιες σχέσεις και δεν πίστευα στα μάτια μου. 

 

Και φτάνουμε στο σήμερα. Η κυβέρνηση της Αριστεράς έγινε κυβέρνηση σωτηρίας. Η κατάργηση του μνημονίου έγινε καμία μονομερής ενέργεια από μέρους μας. Και πολλά ακόμη. Κι εγώ περιμένω ακόμη ένα σύνθημα μόνο. Ένα στόχο. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Περιμένω πως κάτι θα συμβεί και θα βγούμε στον κόσμο μόνο με μια υπόσχεση. Πως αυτοί που μας κατέστρεψαν θα μπουν φυλακή. Και πως όλα θα αλλάξουν. Μα ποιος? Ποιος θα τα κάνει όλα αυτά? Αυτοί που συναντιούνται κρυφά με τον Μελισανίδη? Αυτοί που συμφωνούν να δοθούν τα χρήματα για τα γήπεδα της ΑΕΚ και του ΠΑΟ? Αυτοί που στέκονται μπροστά στα εικονίσματα του Αγίου Όρους για 10 λεπτά μόνοι τους? Αυτοί που ξαφνικά ως διευθυντές του πολιτικού γραφείου του αρχηγού κινούν τα νήματα από το παρασκήνιο? Αυτοί που δεν μας είπαν τι θα γίνει με τα διόδια? Τι θα γίνει με την Αττική Οδό?  Ή οι άλλοι που παριστάνουν την «αριστερή» πλατφόρμα μέσα στο κόμμα. Αυτοί που μόνο τους μέλημα είναι να εκλέξουν όσο το δυνατόν περισσότερα στελέχη τους σε θέσεις κομματικές, συνδικαλιστικές, αυτοδιοικητικές. Αυτοί που δεν θέλουν καν να κυβερνήσουν, παρά να είναι μια τίμια αμόλυντη αντιπολίτευση. 

 

Δεν ξέρω αν υπάρχει ελπίδα αλλά όπως λέγανε και στον Μάη του 68 δεν υπάρχει ελπίδα παρά μόνο από αυτούς που δεν έχουν καμιά ελπίδα. Κι όλοι αυτοί που διαμορφώνουν σήμερα την πολιτική του σύριζα έχουν μόνο ένα στόχο. Την εξουσία. Και γύρω τους έχουν φανατικούς υποστηριχτές. Είτε από συμφέρον είτε από ένα κομματικό πατριωτισμό που οδηγεί σε ενέργειες χουλιγκανικού τύπου. Όχι αδερφέ εγώ δεν έχω θέση σε τούτο το πανηγύρι. Δεν με αφορά. Δεν με αγγίζει.

 

Αυτά είχα να σου πω. Και δεν σε ξανά ζαλίζω.

01/11/2014

Θ.Τ.   tselepis70@gmail.com