Ο Προαστιακός των ονείρων μας

Της ΝΤΙΝΑΣ ΚΑΝΤΑΡΤΖΟΠΟΥΛΟΥ

Πόσοι από εμάς ακούγαμε ναρκωμένοι για την προέκταση του Προαστιακού μέχρι τα Καμίνια, την Αχαγιά και πιο πέρα ακόμα;  Πόσοι πιστέψαμε πως ο Καλλικράτης θα εφαρμοστεί δίκαια και ανεξαίρετα, ώστε η περιφέρεια να αποκτήσει ζωντάνια δραστηριοτήτων και πολιτειακή ουσιαστική ενότητα και όχι τυπική; Ο Ρ. Κίπλινγκ είπε: «Τα λόγια είναι αναμφίβολα το πιο δυνατό ναρκωτικό που γνωρίζει η ανθρωπότητα».

Ε, λοιπόν, όχι! Δεν θα πραγματοποιηθεί το έργο, όσο υπάρχει το συμφέρον του κέρδους ορισμένων που κυριαρχεί σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων, καθορίζοντας και τις χωροταξικές διευθετήσεις! Και αν το κριτήριο είναι το μεγαλύτερο κέρδος των εχόντων και κατεχόντων, τότε ποτέ αυτή η πόλη κι ούτε καμία άλλη δε θα αλλάξει ριζικά προς το καλύτερο.

Ποιο έργο ξεκίνησε αντίστροφα με όσα μέχρι σήμερα γνωρίζαμε; Προωθώντας τα δρομολόγια του Προαστιακού μέχρι τον Ψαθόπυργο, θα επέλθει η απελευθέρωση των δρόμων από τα αυτοκίνητα, θα ωφεληθούμε από το δαπανηρό κόστος της βενζίνης, την ηχορύπανση, θ’ αποφευχθούν τα οδικά ατυχήματα, θα ξεφύγουμε από την μιζέρια μας, θα γνωρίσουμε ένα άλλο τοπίο της περιοχής μας, εύκολα, οικονομικά και γρήγορα. Θα μειωθεί η απόσταση από τον Ψαθόπυργο έως το κέντρο της πόλης μας. Πολύ χρήσιμο έργο, που πραγματικά θα αναβαθμίσει την περιοχή και θα εξυπηρετήσει τον κόσμο.

Τι γίνεται όμως με το άλλο, το δυτικό παραθαλάσσιο μέρος της πόλης; Οι άνθρωποι περιμένουν με λαχτάρα να ισχύσει και γι’ αυτούς η απόδοση του έργου. Να πάρουν μια ανάσα τα ήρεμα μαγαζιά τους, τα ευρισκόμενα στα γαλήνια νερά μιας καθαρής θάλασσας χωρίς προσχώσεις, επεμβάσεις, αναβαθμίσεις, μέσα σε ένα ζεστό φυσικό τοπίο, με το όμορφο ηλιοβασίλεμα, χωρίς τις αρνητικές κερδοσκοπικές επεμβάσεις χάριν του κυρίαρχου συμφέροντος της αρπαχτής και του κομπιναδόρικου τουρισμού.

Η πόλη, όπως έχει τώρα η κατάσταση, αναγκάζεται να χωριστεί σε δύο μέτωπα! Η διάκριση προβάλλεται δυναμικά, ακυρώνοντας τις επιθυμίες των ανθρώπων του δυτικού γεωγραφικού τμήματος, δημιουργώντας και χωροταξικό φασισμό. Οι άνθρωποι των ανατολικών περιοχών διακρίνονται με χωρο-ταξικά σύνορα, δύναμη, κοινωνικό πλούτο, ανεβάζοντας την υπεραξία της γης τους, έχοντας την άνεση της πρόσβασης στο κέντρο της πόλης, φτηνή και γρήγορη συνάμα, συμμετέχοντας σε πολιτιστικά δρώμενα κ.λπ., ενώ οι άνθρωποι των άλλων περιοχών του καλλικρατικού Δήμου εγκλωβίζονται στην υποβάθμιση και στην περιθωριοποίηση, στην απομόνωση και στην υποτίμηση της γης και των δυνατοτήτων τους! Πνίγονται από την κρατική αδιαφορία, παρότι ζουν στις πιο ήρεμες θάλασσες και στα δίχως τουρισμό γαλήνια τοπία, διατηρώντας τους δεσμούς τους με τη φύση.

Είναι δίκαιο να εκσυγχρονίζεται μονάχα το ένα μέρος της περιοχής μας; Είναι έντιμο να υποβαθμίζονται κοινωνικά χιλιάδες αξιόλογοι άνθρωποι, υφιστάμενοι την πολιτική αδιαφορία και ζώντας στην κοινωνική απομόνωση; Οι δίκαιες πολιτικές δυναμώνουν τις υποβαθμισμένες περιοχές, τις αναβαθμίζουν και τις εξισώνουν με τις προνομιούχες, ώστε η ζυγαριά να μην γέρνει ούτε ως προς την οικονομία, ούτε ως προς την παιδεία, το εμπόριο, την πολιτιστική και αθλητική δραστηριότητα και τις άλλες εν γένει κοινωνικές πλευρές! Θα υπάρχουν ενάντιοι λόγοι, όπως πάντα, για να παραμείνουν τα πράγματα ως έχουν. Όμως, δεν είναι πειστικοί για μας.

Η πρότασή μου είναι: Εάν καλυφθούν με τον Προαστιακό, π.χ., 20 χιλιόμετρα, να χρησιμοποιηθούν ισότιμα και να διανεμηθούν και στις δυο πλευρές! Να ακολουθηθεί ο ίδιος ρυθμός, μέχρι την ολοκλήρωση του έργου. Δίνοντας ίδιες δυνατότητες σε όλους, στηρίζουμε τις ανάγκες μιας δημοκρατίας και προάγουμε τον πολιτισμό της.

Αλλιώς, κάποιοι θα κολυμπούν στα κρύα νερά του Ψαθόπυργου και οι «άλλοι», που οι ανάγκες της υγείας  τους απαιτούν θερμά νερά, όπως αυτά των Τσουκαλεΐκων, θα ξεροσταλιάζουν μια ώρα στις στάσεις − αυτή είναι περίπου η συχνότητα των δρομολογίων. Μια κοινωνία του «εμείς» και οι «άλλοι» δεν είναι ανθρώπινη! Μια τέτοια κοινωνική διαίρεση δεν είναι τίποτε περισσότερο από καθεστωτική βία!

«Το κάθε βίαιο μέτρο εγκυμονεί νέο κακό» (Φ. Μπέικον). Ζούμε σ’ αυτήν την πόλη, αφουγκραζόμαστε εξίσου τα προβλήματά της, πονάμε, συμμεριζόμαστε και επιθυμούμε την κατάργηση των κοινωνικών διακρίσεων! Πότε θα επιλέγουμε σύμφωνα με τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι σύμφωνα με τα συμφέροντά μας; Πότε θα σταματήσει ο διαχωρισμός των ανθρώπων, της γης, των ζωντανών, παραβιάζοντας τα ίδια τα δικαιώματά μας και αδιαφορώντας για τις ισότιμες ανάγκες όλων μας;

La esperanza es lo último que se pierde( η ελπίδα πεθαίνει τελευταία).