Όταν ο Αλέξης Γρηγορόπουλος έπεσε από τη σφαίρα του Πατρινού αστυνομικού δολοφόνου του, μια ολόκληρη γενιά σημαδεύτηκε για πάντα. Τον Δεκέμβρη του 2008, τα παιδιά του ’90 γέμισαν τους δρόμους και τις πλατείες της χώρας. Τα πρόσωπα τους, οι φωνές τους και η αγωνία τους πλημμύρισε μια χώρα που κοιτούσε αμήχανη το δυσοίωνο μέλλον της. Κάποιοι δεν τους άκουσαν, δεν τους είδαν ποτέ. Είδαν μόνο τα θρύψαλα της οργής.
Τα παιδιά αυτής της γενιάς είναι σήμερα εργαζόμενοι με μπλοκάκι, ερευνητές στην Ελλάδα και το εξωτερικό, γιατροί στο ΕΣΥ, δάσκαλοι, καλλιτέχνες, μηχανικοί. Είναι τα παιδιά της κρίσης που μεγάλωσαν σε μια άλλη Ελλάδα από αυτή των γονιών τους. Είναι οι άνθρωποι που μπήκαν στο στόχαστρο στα 15 τους ως ταραξίες, και σήμερα στα 25 τους βαφτίζονται ανεύθυνοι και επικίνδυνοι, από τους ίδιους δήθεν προστάτες της τάξης και της ασφάλειας τότε, της δημόσιας υγείας τώρα.
Υπάρχει κάτι πιο δομικό από τα διαφορετικά πολιτικά σχέδια, που μας χωρίζει με τους συκοφάντες αυτής της γενιάς. Είναι η πίστη μας ότι οι κοινωνίες προχωρούν, βασιζόμενες πάνω στα όνειρα, τις ικανότητες και τις φιλοδοξίες των νεότερων ανθρώπων. Ότι η κοινωνική πρόοδος γεννιέται από την αμφισβήτηση, όχι από την ανακύκλωση της αδικίας.
Το κόμμα που κυβερνά σήμερα τη χώρα, δεν το πίστεψε ποτέ αυτό. Το αντίθετο. Πολιτεύεται για δεκαετίες απέναντι στην πρόοδο, απέναντι τελικά στους ανθρώπους που εκπροσωπούν αυτή την αμφισβήτηση. Γι’ αυτό και σήμερα, τους βάζει ξανά απέναντι. Οι γενιές του ’90 και του ’00 είναι οι ρίζες του κακού και πρέπει να παταχθούν. Από τα προσβλητικά λόγια ενός πρωθυπουργού, μέχρι τις χειροπέδες ενός αστυνομικού σε ένα κινηματογράφο ή μια πλατεία όπου βρέθηκαν κάποιοι «απείθαρχοι» νέοι.
Η Ελλάδα που αρνείται την εξέλιξη της και προσπαθεί να φυλαχτεί από το μέλλον της. Αλλά η ιστορία δε λειτουργεί με αυτό τον τρόπο. Δε σταματά ούτε με λόγια, ούτε με γκλοπ, ούτε με σφαίρες. Η αναπόδραστη δύναμη της εξέλιξης, στα μυαλά και τα χέρια της γενιάς του Αλέξη και των επόμενων, δε μπορεί να καμφθεί από μια εξουσία κοντόφθαλμη, αλαζονική και αυταρχική. Εκείνες οι μέρες ήταν του Αλέξη. Χρέος μας είναι να χτίσουμε την Ελλάδα της γενιάς του.
Σχόλιο Τσίπρα για το νέο κρεσέντο κυβερνητικού αυταρχισμού, καταστολής και αστυνομοκρατίας με αφορμή την επέτειο της μνήμης του Αλέξη Γρηγορόπουλου;
Την Κυριακή 6 Δεκεμβρίου η κυβέρνηση μετέτρεψε τα Εξάρχεια σε κατεχόμενη ζώνη. Παραβιάζοντας κάθε έννοια νομιμότητας, η αστυνομία απαγορεύει σε πολίτες ακόμα και ατομικά να προσεγγίσουν το σημείο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, για να αφήσουν ένα λουλούδι ως ένδειξη τιμής και μνήμης. Το κρεσέντο καταστολής κορυφώθηκε νωρίς το μεσημέρι με την προσαγωγή συνδικαλιστικών εκπροσώπων, δημοτικών συμβούλων και άλλων πολιτών οι οποίοι δεν παραβίασαν κανένα υγειονομικό μετρό. Ο ανίκανος να συλλάβει τους καταδικασμένους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, κ. Χρυσοχοΐδης, δίνει τώρα εντολές να προσαχθούν οι δικηγόροι των θυμάτων της Χρυσής Αυγής. Μαζί με τον ανεύθυνο κ. Μητσοτάκη φέρουν την αποκλειστική ευθύνη για την εν λόγω ντροπιαστική εικόνα. Απαιτούμε να αφεθούν ελεύθεροι όλοι οι προσαχθέντες. Η μνήμη δεν μπορεί να μπει σε καραντίνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου