 |
| Η κυβερνητική οπερέτα σε ρόλο καλού μαθητή. |
Η αδιέξοδη η στρατηγική του «καλού μαθητή» της
κυβέρνησης Σαμαρά και των συμμάχων της
Η συγκυβέρνηση του τρίτου μνημονίου, αφού
τρομοκράτησε, εκβίασε και εξαπάτησε τον λαό προεκλογικά, με τα περί
επαναδιαπραγμάτευσης και απαγκίστρωσης, εδώ και πέντε μήνες πέταξε στα
σκουπίδια ακόμα και την ίδια την
προγραμματική της συμφωνία και άρχισε να θέτει σε εφαρμογή το πραγματικό
πρόγραμμα της. Αυτό δεν είναι άλλο από την επιθετικότερη εφαρμογή της
καταστροφικής πολιτικής του μνημονίου, την αδιαμαρτύρητη ικανοποίηση και με το
παραπάνω των απαιτήσεων των δανειστών. Αυτή ακριβώς είναι η στρατηγική του «καλού
και υπάκουου μαθητή», η στρατηγική του «μερκελισμού».
Έτσι,
η συγκυβέρνηση, ενώ ξεκίνησε τον Ιούλη να κουβεντιάζει μέτρα ύψους 11 δις ευρώ,
έπειτα από «σκληρή διαπραγμάτευση» πέτυχε να τα κάνει 19 δις, με τα 11 δις να
λαμβάνονται μέσα στον πρώτο χρόνο, το 2013. Επίσης, «πέτυχε» επιπρόσθετα, νέα
μέτρα διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, μόνο και μόνο για να γίνει το χατίρι των
τραπεζιτών και άλλων μεγαλοεργοδοτών που
τα ζητάνε επιτακτικά. Εν τω μεταξύ είχε ζητήσει άφεση αμαρτιών από την κ.
Μέρκελ και, το σημαντικότερο, μπλόκαρε τις προσπάθειες δημιουργίας άξονα των
χωρών του Νότου. Για αυτό και ο κ. Σαμαράς απουσίαζε από τη συνάντηση της
Μάλτας με τους πρωθυπουργούς των χωρών του Νότου και τον Γάλλο πρόεδρο, ενώ
λίγες μέρες αργότερα υποδεχόταν την κ. Μέρκελ μετά βαΐων και κλάδων.
Κουτοπόνηρα
σκέφτεται η ηγεσία της συγκυβέρνησης: «αφού είμαστε αδύνατοι, να τα χουμε καλά
με τον ισχυρό. Να φτιάξουμε το κλίμα με τη κα Μέρκελ. Να της ζητήσουμε άφεση
αμαρτιών και να της υποσχεθούμε αιώνια πίστη σε ότι μας ζητήσει.». Βεβαίως, το
αδιέξοδο της στρατηγικής αυτής έχει ήδη αρχίσει να καθίσταται προφανές. Όχι
μόνο διότι παρά τα απάνθρωπα μέτρα του τρίτου μνημονίου η «δόση» αφενός δεν
διασφαλίζεται αφετέρου προϋποθέτει και άλλες παραχωρήσεις ιδιαζόντως
αναξιοπρεπείς (ειδικός λογαριασμός, παράκαμψη της Βουλής για ιδιωτικοποιήσεις,
ρήτρες αυτόματης επιβολής νέων μέτρων κλπ). Αλλά και για πολλούς άλλους λόγους,
οι κυριότεροι από τους οποίους είναι οι παρακάτω:
Η
στρατηγική του «καλού μαθητή»:
(α) Προϋποθέτει τη συνέχιση της ίδιας απάνθρωπης
πολιτικής ύφεσης, λιτότητας και υψηλής ανεργίας, η οποία είναι αποδεδειγμένα
καταστροφική, τόσο για την οικονομία όσο και για την κοινωνία. Έτσι, η
καταστροφή βαθαίνει, τα κοινωνικά προβλήματα παροξύνονται. Ο επικείμενος
χειμώνας συγκρίνεται πλέον με τον χειμώνα της μεγάλης πείνας του δεύτερου
παγκόσμιου πολέμου.
(β)
Αφήνει το ζήτημα της μη βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους σε εκκρεμότητα και
στις διαθέσεις των δανειστών, ενώ η πολιτική της ύφεσης και της λιτότητας
συνεχώς το επιδεινώνει. Η εκκρεμότητα αυτή όμως αφενός καθιστά έωλο κάθε δημοσιονομικό
σχεδιασμό (όπως πχ ο πρόσφατος προϋπολογισμός και το μακροπρόθεσμο, που είναι
στον αέρα, όπως ακριβώς και οι προηγούμενοι) και αφετέρου ακυρώνει κάθε
προσπάθεια ανάκαμψης και ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.
(γ)
Στηρίζεται σε κίβδηλους εκβιασμούς με αφορμή το νόμισμα που επιδεινώνουν ακόμη
περισσότερο την αβεβαιότητα και την οικονομική ύφεση.
(δ)
Προϋποθέτει ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια ευνοϊκή ρύθμιση αποκλειστικά και
μόνο για την Ελλάδα τη στιγμή που η κρίση είναι πανευρωπαϊκή και οξύνεται συνεχώς
ιδιαίτερα στις χώρες του Νότου. Πρόκειται
για πλήρως αναποτελεσματική στρατηγική διότι δεν βλέπει το πραγματικό πρόβλημα,
αυτό που εμείς λέμε από την αρχή της κρίσης, ότι το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό
αλλά ευρωπαϊκό και άρα η λύση του δεν μπορεί να είναι ξεχωριστή για την Ελλάδα,
αλλά συνολική για τον ευρωπαϊκό Νότο τουλάχιστον. Δεν θα μπορούσε να δοθεί κάτι
ιδιαίτερο στην Ελλάδα που δε θα το ζητούσε την επόμενη μέρα και η καταρρέουσα
Ισπανία.
(ε)
Προσβάλει την αξιοπρέπεια του Ελληνικού λαού, και προωθεί την μερκελικής
έμπνευσης τιμωρητική πρακτική στις σχέσεις των χωρών της Ευρωζώνης αντί την
πρακτική της αλληλεγγύης που χρειάζεται για την αντιμετώπιση της κρίσης.
(Από την Ομάδα
Τεκμηρίωσης της Επιτροπή Πολιτικού Σχεδιασμού ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου