Τα γλυκά της Αργεντινής, ακόμη και σήμερα, έχουν ονόματα που χλευάζουν συγκεκριμένους κρατικούς θεσμούς, χάρη στη μεγάλη αξία και σημασία που είχε το αναρχικό κίνημα στη χώρα
Το 1880, ο Ettore Mattei έφτανε στην Αργεντινή. Η Ευρώπη είχε γίνει ένα επικίνδυνο μέρος για τους αναρχικούς αγωνιστές και το Μπουένος Άιρες φαινόταν ένα ασφαλές μέρος για να συνεχίσει να αγωνίζεται για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Πέντε χρόνια αργότερα και μετά από ένα ταξίδι που τον οδήγησε στην Ελβετία, την Ισπανία, τη Ρουμανία, τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Αγγλία και την Αίγυπτο, ο Enrico Malatesta έφτασε επίσης στην πόλη του Río de la Plata.
Αν και οι Mattei και Malatesta σχημάτισαν δύο ξεχωριστές ομάδες που ενεργούσαν χωρίς συντονισμό, το 1887, οι ομάδες ενώθηκαν για να ιδρύσουν την Κοσμοπολίτικη Εταιρεία Αντίστασης και Τοποθέτησης Εργαζομένων Αρτοποιών, την πρώτη ένωση αρτοποιών της Αργεντίνικης Δημοκρατίας, της οποίας η ιδεολογία βασιζόταν στην άμεση δράση και την επαναστατική απεργία.
Ο Μαλατέστα ανέλαβε τη σύνταξη του καταστατικού, το πρώτο άρθρο του οποίου ανέφερε: «Για την επίτευξη της πνευματικής, ηθικής και σωματικής βελτίωσης του εργαζομένου και της χειραφέτησής του από τα συμπλέγματα του καπιταλισμού» ενώ ο Ματτέι ανέλαβε υποχρεώσεις γενικού γραμματέα της ένωσης και αρχισυντάκτη του El Obrero Panadero (Ο Εργάτης Αρτοποιός), προπαγανδιστικό όργανο της ένωσης, που εκδιδόταν από το 1894 έως το 1930.
Ένα χρόνο μετά την ίδρυση του σωματείου, οι αρτοποιοί αποφάσισαν να οργανώσουν μια απεργία για να απαιτήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Τα ενοίκια και τα τρόφιμα είχαν ανεβεί και οι μισθοί δεν επαρκούσαν. Μεταξύ των αιτημάτων τους ήταν η αύξηση του μισθού κατά 30%, ένα κιλό ψωμί την ημέρα, την καταβολή των μισθών τους ανά εβδομάδα και την εξάλειψη της νυχτερινής βάρδιας. Η απεργία, η οποία διήρκεσε δέκα ημέρες χάρη στο ταμείο αντίστασης και αλληλεγγύης που οργανώθηκε από τους εργάτες, όχι μόνο κατάφερε να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του αγώνα των εργατών, αλλά συνέβαλε επίσης στη δημιουργία και άλλων αναρχικών εργατικών οργανώσεων.
Επιπλέον, για να καταγραφεί με κάποιο τρόπο ο θρίαμβος και οι ιδέες τους, οι αρτοποιοί αποφάσισαν να ψήσουν γλυκά των οποίων τα σχήματα και ονόματα να πικάρουν διάφορους κρατικούς θεσμούς όπως την αστυνομία, την εκκλησία και το στρατό.Με αυτόν τον τρόπο, ορισμένα επιμήκη γλυκά ονομάστηκαν “φύλακες”, κάνοντας αναφορά στα γκλόμπ που κουβαλούσαν οι αστυνομικοί. Άλλα, γεμιστά με κρέμα ή καραμέλα γάλακτος ονομάστηκαν, κοροϊδευτικά προς το στρατό, “μπόμπες” και “κανόνια”. Μεταξύ εκείνων που χλεύαζαν την εκκλησία ήταν η “θεία κοινωνία” και “οι αναστεναγμοί της καλόγριας”, που ονομάζονται επίσης “όρχεις του μοναχού”. Το αστείο εδραιώθηκε μέσα στον πληθυσμό, συμπεριλαμβανομένων των ολιγαρχικών τάξεων, και αυτά τα ονόματα χρησιμοποιούνται ακόμα σήμερα, αν και πιθανώς πολλοί από τους αγοραστές δεν γνωρίζουν την επαναστατική τους προέλευση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου