Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΗΜ. ΜΟΣΧΟΥ
Την Δευτέρα, πρώτη ημέρα του Δεκέμβρη, (πριν καεί ο καταυλισμός της οδού Ευρώτα από την Αστυνομία) οι μαθητές του σχολείου Ελληνικών της Κίνησης Υπεράσπισης Προσφύγων και Μεταναστών-τριών Πάτρας δεν έκαναν μάθημα. Παρ’ όλα όμως η ισόγεια αίθουσα έσφυζε από ζωή. Πλημμυρισμένη από αραβικούς μουσικούς ήχους και μελαψούς νέους που χόρευαν στο ρυθμό ενός κύμβαλου, προδιάθετε τον ανύποπτο περαστικό, ότι κάτι σημαντικό γιόρταζαν εκεί.
Οι νεαροί μετανάστες που ζουν στην πόλη μας, προερχόμενοι από χώρες, κυρίως της Βορείου Αφρικής, αλλά και κάποιοι από άλλες χώρες που είναι κοντά στον Ισημερινό γιόρταζαν τα 3.800 χρόνια από την γέννηση του δικού τους γενάρχη, του Προφήτη Ιμπραήμ (αντίστοιχος του Αβραάμ της Π. Διαθήκης).
Εκεί ήταν και ο Αμπντάλα (βλέπε φωτογραφία) που με το κύμβαλο στο χέρι κρατούσε τον ρυθμό. Είναι 33χρονος από το κεντρικό Σουδάν, που η Αστυνομία της Πάτρας συνέλαβε αναίτια εντός του κτιρίου πριν λίγες ημέρες και που ο Αστ. Διευθυντής Αχαΐας υποσχέθηκε να ερευνήσει το θέμα, το οποίο χαρακτήρισε απαράδεκτο, καθώς πρόκειται για παραβίαση ασύλου!
Ωστόσο ο Αμπντάλα δηλώνει πως αισθάνεται υπερήφανα που έχει τέτοιους Έλληνες φίλους, που τον υπερασπίστηκαν. Αγαπάει τον τόπο μας και δεν βλέπει οδό επιστροφής, αφού είναι χαρακτηρισμένος πολιτικός αντίπαλος του δικτατορικού καθεστώτος της χώρας του.
Και δεν είναι ο μόνος που θα’ θελε να μείνει εδώ. Ο 25χρονος Μαχράν Γκοχλεμί έχει ένα χρόνο που ήρθε από Τουρκία, πληρώνοντας τον δουλέμπορο. Μαροκινός στην καταγωγή, ταξίδεψε αεροπορικώς νόμιμα, μέχρι την Τουρκία, κι από κει ήρθε στην Πάτρα με τα πόδια. Κατεύθυνσή του τώρα είναι η Γαλλία. Άψογος γνώστης της γαλλικής γλώσσας, δεν σε προϊδεάζει για Μαροκινός. «Θέλω να φύγω, τώρα. Εάν μπορούσα να εγγραφώ στο Πανεπιστήμιο, θα έμενα» απάντα, όταν τον ρωτώ. Η ματιά του όταν μιλάει για γνώση πετάει φλόγες. Πύρινη είναι και η γλώσσα του: «Θα γραφόμουνα στην Σχολή Οικονομίας, εάν μου το επέτρεπαν. Θέλω να σπουδάσω, γι αυτό αναγκάζομαι να φύγω για Γαλλία» λέει.
Όμως μου αποκαλύπτει κι έναν κρυφό του πόνο. «Εδώ, στην Πάτρα, γνωρίστηκα με την κοπέλα μου. Έχω φίλους να με παντρέψουν, αλλά δεν βρίσκεται δήμαρχος. Δεν έχεις χαρτιά μου λένε. Μα έχω διαβατήριο από τη χώρα μου!
Και παρότι μουσουλμάνος, δεν έχει πρόβλημα να συμφωνήσει: «Αυτή Χριστό κι εγώ Αλλάχ. Δεν θέλω να μπω εμπόδιο στη ζωή της κοπέλας μου» μου λέει, «αλλά, πώς να μείνω;».
«Θα προσπαθήσω να φύγω». Το λέει ο Μαχράν και φαίνεται αποφασισμένος. «Ελπίζω ότι σύντομα θα βρεθώ στην Ιταλία ή στην φυλακή». Όμως που ξέρει κανείς; Μπορεί και στην πόρτα κάποιου δημαρχείου!
Αναφέρεται στις ομοιότητες της θρησκείας του με την δική μας και αναρωτιέται γιατί να χωρίζουν οι λαοί;
Το έψαξα λίγο κι αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε κι ας μη συμφωνήσετε στο τέλος. «Πάταξον μεν, άκουσον δε».
Σύμφωνα με την παράδοσή των ισλαμιστών - που δεν απέχει και πολύ από την χριστιανική - αφότου ο Ισχαάκ (Ισαάκ κατά την Π. Διαθήκη) απογαλακτίστηκε, η μητέρα του η Σάρα είδε ότι ο ξεναδελφός του Ισμαήλ, ο 16χρονος γιος του άνδρα της Ιμπραήμ, τον ειρωνευότανε και δεν ήθελε ο Ισμαήλ, να είναι κληρονόμος μαζί με τον γιο της.
Το παιδί μεγάλωσε και ήρθε η ημέρα να το απογαλακτίσουν και ο Ιμπραήμ (Αβραάμ, στη χριστιανική παράδοση) έκανε μεγάλο δείπνο την ημέρα εκείνη.
Μια μέρα η Σάρα είδε τον Ισμαήλ, γιο που γέννησε στον Ιμπραήμ η Χάτζρα (Άγαρ) η Αιγύπτια, να παίζει. Και είπε στον Ιμπραήμ (Αβραάμ): Διώξε αυτή τη δούλα και το παιδί της, γιατί το παιδί αυτής δεν πρέπει να σε κληρονομήσει μαζί με τον γιο μου τον Ισχαάκ.
Ο Ισχαάκ (Ισαάκ) ήταν περίπου δύο χρόνια μεγαλύτερος όταν απογαλακτίστηκε. Ο Ισμαήλ ήταν τότε περίπου 16 χρόνων αφού ο πατέρας του, Ιμπραήμ ήταν 86 χρόνων όταν η Χάτζρα γέννησε τον Ισμαήλ. Την άλλη μέρα σηκώθηκε ο Ιμπραήμ, πήρε ψωμί και ένα ασκί νερό και τα έδωσε στην Χάτζρα, έβαλε στους ώμους της το παιδί, τον Ισμαήλ και την έδιωξε. Εκείνη έφυγε και περιπλανιόταν στην έρημο της Βέερ-Σεβά. Όταν το νερό από το ασκί τελείωσε, έριξε το παιδί κάτω από έναν θάμνο και εκείνη πήγε και κάθισε αντίκρυ σε απόσταση βολής τόξου, γιατί δε μπορούσε να βλέπει το παιδί της να πεθαίνει. Καθόταν λοιπόν εκεί και έκλαιγε με γοερές κραυγές. Ο Θεός όμως άκουσε τις φωνές του παιδιού και ένας άγγελός του από τον ουρανό φώναξε στη Χάτζρα και της είπα: «Σήκω, πάρε το παιδί και κράτησε το στην αγκαλιά σου, γιατί απ’ αυτό θα κάνω έναν μεγάλο λαό». Τότε ο Θεός της άνοιξε τα μάτια και είδε ένα πηγάδι με νερό. Πήγε και γέμισε το ασκί της νερό και έδωσε στο παιδί να πιει. Όταν μεγάλωσε το παιδί, πήγε και έμεινε στην έρημο και έγινε τοξότης.
Σύμφωνα με το Ισλάμ, ο Ιμπραήμ πήρε τον 16χρονο Ισμαήλ και την Χάτζρα και τους εγκατέστησε στη Μέκκα. Εκεί η Χάτζρα περπάτησε επτά φορές ανάμεσα στους δύο λόφους Σάφα και Μάρουα ψάχνοντας για νερό. Αυτό το τελετουργικό του πήγαινε-έλα εκτελείται ακόμα από τους μουσουλμάνους που επισκέπτονται τη Μέκκα και λέγεται «σάϊ». Το φρεάτιο του ύδατος υπάρχει ακόμα και τώρα και ονομάζεται «Ζαμ ζαμ». Και ο Ιμπραήμ και ο Ισμαήλ αργότερα έκτισαν τον ναό Κάαμπα στη Μέκκα. Το σημείο που ο Ιμπραήμ χρησιμοποίησε για να κάνει αρχικά προσευχές λέγεται «Μάκαμ Ιμπραήμ».
Οι απόγονοι του Ισμαήλ και οι μουσουλμάνοι, παραμένουν πιστοί στη συμφωνία περιτομής μέχρι σήμερα και πέντε φορές την ημέρα μετά τις προσευχές τους, ζητάνε από τον Θεό να δώσει την ευλογία και την χάρη του στον προφήτη Ιμπραήμ, ενώ ο προφήτης Μουχάμεντ είναι απόγονος του Ιμπραήμ από τον γιο του Ισμαήλ και ο τελευταίος προφήτης.
___________
(Αφιερωμένο στην σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Αγκαλιάς - Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Σημερινή των Πατρών).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου