Δικαίωμα στην Τεμπελιά για λίγο και από τον Διαχειριστή

Ο διαχειριστής του Istologiou G. Mosxou, θα διακόψει για λίγες ημέρες. Θα κάνει χρήση του υπέρτατου δικαιώματος, που αναμπουρδούλιασε (εξ ου και το Μπουρδούλης και να με συγχωρέσει για τον παραλληλισμό ο φίλος μου Κώστας, πρώην Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Πατρέων) σοσιαλδημοκράτες, κομμουνιστές και σοσιαλιστές τα επόμενα χρόνια από την ανακήρυξή του σε υπέρτατη ανάγκη της κοινωνίας για την εμπέδωση των αρχών της κοινοκτημοσύνης.

Μιλώ για το «Δικαίωμα στην Τεμπελιά», που αποτύπωσε σε ένα μικρό, αλλά σημαντικό βιβλίο, το 1880 ο γαμπρός του Κ. Μαρξ, από την θυγατέρα του Λάουρα, ο Κουβανός Πωλ Λαφάργκ, αυτός ο ριζοσπάστης σοσιαλιστής, που πριν πατήσει τα εβδομήντα του χρόνια αυτοκτόνησε το 1911, μαζί με την κόρη του Μαρξ, για ποιο λόγω νομίζετε; Μόνον και μόνον για να μην αισθανθεί ότι... γέρασε!    

Ωστόσο το βιβλίο, που άφησε ως παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές «βελόνιασε» μέχρι τα μεδούλια τους θεωρητικούς της Αριστεράς, καθώς διέβλεπαν ότι πίσω από τις γραμμές του αχνοφέγγιζε ακαθόριστα και σε υπολανθάνουσα κατάσταση, η σκέψη του Μαρξ!

Και οι Τριτοδιεθνιστές, προζύμι των μετέπειτα Μπολσεβίκων, είχαν ήδη αποκτήσει  το «μάστορή» τους, που έπρεπε να πείσουν για την αναγκαιότητα της γραμμής τους,  που ζητούσε «Δουλειά για όλους»!

Τους δίχασε, γιατί άλλοι έκριναν ότι εναντιωνόταν στους εργατικούς αγώνες (που εστιάζονταν στην εξασφάλιση δουλειάς για τους εργάτες) και άλλοι ενθουσιάστηκαν με τον ριζοσπαστικό τρόπο με τον οποίο αξίωνε "ανθρώπινη ζωή" για τον εργάτη.

Και πάνω από όλα  αυτά φάνταζε, ακόμη και μετά θάνατο, η μορφή του μεγάλου Κουβανού αμφισβητία Λαφάργκ, που έγραφε: 

«Μία αλλόκοτη τρέλα διακατέχει τις εργατικές τάξεις των εθνών στα οποία (έθνη) βασιλεύει ο καπιταλιστικός πολιτισμός. Η τρέλα αυτή είναι ο έρωτας για τη δουλειά, το θανατηφόρο πάθος για τη δουλειά, που φτάνει μέχρι την εξάντληση των ζωτικών δυνάμεων του ατόμου και των απογόνων του. Για να δοθεί δουλειά σε όλους τους ακαμάτηδες της τωρινής κοινωνίας, για να μπορέσει να αναπτυχθεί απεριόριστα ο βιομηχανικός εξοπλισμός, θα πρέπει η εργατική τάξη να αναπτύξει απεριόριστα τις καταναλωτικές της ικανότητες».

Αυτός ο καταναλωτισμός δεν είναι που βασιλεύει σήμερα;

Αλλά μέχρι εδώ και φθάνει, θα έχω τις μέρες να το φιλοσοφήσω το ζήτημα απολαμβάνοντας αυτό το μεγάλο δικαίωμα. 

Άλλωστε, Σωτήρος γαρ...