Μια διαφορετική προσέγγιση της ρήσης: «Κόλασή μου είναι οι άλλοι»!
Της ΜΑΡΙΑΣ ΚΟΛΟΒΟΥ
Παράδεισός μας είναι οι άλλοι!
Ως ονειροπόλος, ονειρεύτηκα πως, αν κάνουμε όλοι μας μόνο το καλό, θα φέρουμε τον Παράδεισο στη Γη. Αν κάνουμε Πραγματικότητα τη Φαντασία, θα δώσουμε Τόπο στην Ου-τοπία! Και καθώς φανταζόμουν πως ήθελα να ζήσω πρωτόγονα σε Παράδεισο, συνειρμικά πέρασε από το μυαλό μου η χιλιοειπωμένη ρήση: «Κόλασή μου είναι οι άλλοι» μαστιγώνοντας όλο μου το Είναι.
Πόσες σκέψεις δεν μπορεί να προκαλέσει αλυσιδωτά, η παραπάνω φράση με τη φρικτή αλήθεια που κρύβει… Μα η αλυσίδα αυτή, αλυσοδένει τελικώς εμάς τους ίδιους. Όλους μας! Έναν προς έναν…
Όλοι μας ζούμε σε έναν τόπο εξορίας. Κι αυτός ο τόπος δεν είναι κάποιο ανεμόδαρτο ξερονήσι... Δεν είναι κάποια άνυδρη έρημος με φαρμακερά φίδια χωμένα στην άμμο και θανατηφόρους σκορπιούς έτοιμοι να χύσουν δηλητήριο... Αυτός ο τόπος εξορίας είναι δικό μας δημιούργημα.
Αφιλόξενος κι επικίνδυνος όπως η άγρια ζούγκλα. Τοξικός σαν χημικό αέριο... σαν δάγκωμα οχιάς. Όλοι μας κινούμαστε και ζούμε χωρίς να γνωριζόμαστε. Μοναχικοί πλανήτες όπως εγώ, εσύ, αυτός ... Χιλιάδες κι αμέτρητοι μοναχικοί πλανήτες. Κανείς δεν μας βλέπει κι όλοι μας κοιτούν. Κι όλους τους παρακολουθούμε χωρίς ποτέ να επικοινωνούμε...
Σαν τα Φαντάσματα… Από μέσα τους περνάμε, αόρατοι, κι εκείνοι αόρατοι από εμάς....Κι αυτή είναι η εσχάτη φρίκη. Πως μέσα στους μυριάδες είσαι ολομόναχος κι εντός του ενός, μυριάδες. Όλοι αδελφοί σου. Κι όλοι ξένοι.
Και ποια είναι η λύση, άραγε, αυτού του γόρδιου δεσμού; Αυτής της εξορίας;
Ποια μπορεί να είναι η Σωτηρία μας; Ν’ αλλάξουμε Οπτική! Ν’ αλλάξουμε Θεώρηση! Ν’ αλλάξουμε Γνώμη, Άποψη! Να νιώσουμε, να συνειδητοποιήσουμε πως: «Παράδεισός μας είναι οι άλλοι!»
Οι άλλοι, έτσι όπως είναι, αλλά, πολύ περισσότερο, έτσι όπως θέλουν και εύχονται και οραματίζονται, κατά βάθος, να είναι!... Όντας ελεύθεροι, δηλαδή με δυνατότητα επιλογής απ’ όλες τις δυνατές πιθανότητες, τις οποίες θα γνωρίζουν πλήρως… Και γι’ αυτό «δει» και «χρη», να είναι πεπαιδευμένοι, μορφωμένοι, καλλιεργημένοι… Μόνο έτσι νοείται η Σωτηρία.
Η λέξη «Σωτηρία», προέρχεται και σχετίζεται, εννοιολογικά, με το «σώος», που σημαίνει «ολόκληρος»! Σωτηρία και για εμάς τους ίδιους! Διότι, τελικά, χωρίς τους άλλους, δεν μπορούμε να είμαστε «σώοι», δεν μπορούμε να είμαστε ολόκληροι!
Αυτό είναι το νόημα και η ουσία της θεολογικής φράσης: Σωτηρία δεν νοείται έξω από την Εκκλησία. Την Εκκλησία της Συλλογικότητας, της Κοινωνικότητας, της Επι-κοινωνίας με τους άλλους. Δεν νοείται σωτηρία «κατά μόνας». Δεν υπάρχουν «καλοί κατά μόνας». Δεν υπάρχουν άγιοι μέσα σε δοκιμαστικούς σωλήνες και αποστειρωμένα εργαστήρια!... Σωτηρία μας είναι η Εκκλησία, η Κοινωνία!... Παράδεισός μας είναι οι άλλοι!...
Άργησα πολύ, αλλά συμμορφώθηκα... Προσπαθώ να υπακούσω τις υποδείξεις να εφαρμόσω τις συμβουλές. Συμμορφώνομαι να κάνω το καλό και να το ρίχνω στο γιαλό… Από της δούλεψης μου τα καμώματα, πέταξα την έγνοια του πλουτισμού και το κενό φόρτωμα της πλεονεξίας και μετάλλαξα τους αιγιαλούς της ψυχής σε παραδείσιο νησί μεταλλάσσοντας τις απέραντες χωματερές που με κατέκλυζαν και φιλοξενούσαν ακοπίαστα την δουλική απληστία μου. Επέστρεψα εκεί που δεν υπάρχει τίποτα να μου σφίγγει το λάρυγγα. Έχω αδειάσει τελείως και είμαι ελεύθερος ψάλλοντας συνεχώς το ίδιο τροπάριο: «Κύριε, ελέησον με τον αμαρτωλό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου