Με ένα ελεγειακό άρθρο του, που περιέχει στοιχεία προσωπογραφίας για την αείμνηστη συντρόφισσα Βαρβάρα Δεσποινιάδου, ο Αριστείδης Μπαλτάς, πρώην υπουργός Παιδείας επί της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, πανεπιστημιακός, πτυχιούχος του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και κάτοχος μεταπτυχιακού από το Πανεπιστήμιο του Νοτίου Παρισίου, άρθρο που φιλοξενήθηκε χθες στην εφημερίδα ΑΥΓΗ της Κυριακής, μας δίνει την άλλη διάσταση για την αείμνηστη πανεπιστημιακό, μέτοικο της Πάτρας, που έκανε την πόλη μας δεύτερη πατρίδα και άφησε την τελευταία της πνοή σε αυτήν.
Διαβάστε παρακάτω το άρθρο:
Αυτές οι λίγες γραμμές θέλουν μόνο να εναποθέσουν το όνομά της ως ελάχιστο ίχνος στις σελίδες ειδικά τούτης της εφημερίδας. Το μόνο που ίσως θα επέτρεπε η Βαρβάρα, αν και μάλλον θα έβρισκε υπερβολικό ακόμη κι αυτό.
Γιατί απέφευγε, αν δεν περιφρονούσε, την προβολή. Πράττοντας πάντοτε αθόρυβα απλώς εκείνο που η ίδια αισθανόταν σωστό. Ούτε επέτρεπε μεμψιμοιρίες και μελοδράματα. Γιατί ακόμη και η δική τελευτή δεν αποτελούσε κάτι περίεργο για την ίδια: είναι ανθρώπινη μοίρα οι παλιές παρέες να λιγοστεύουν. Μάλιστα, όταν μετρούν πενήντα και βάλε χρόνια θερμής εγγύτητας. Έστω και χωρίς μοιρασμένη καθημερινότητα, έστω κι από μακριά. Ήδη από την εποχή του Παρισιού. Η Αγγελική Ελευθερίου, η Πόπη Κουτρέτση, ο Γιάννης Δημόπουλος (ψευδώνυμο του Ιωάννου), ο Κώστας Αγαπίου, ο Γιώργος Σκούρτης, τώρα η Βαρβάρα...
Καθόλου μεγάλα λόγια λοιπόν. Ούτε καν λόγια. Ούτε στιγμιότυπα ή λεπτομέρειες βίου που δεν αφορούν κανέναν εκτός από εκείνους κι εκείνες που ήδη τα ξέρουν, τα έχουν μοιραστεί, τα θυμούνται, τα ανταλλάσσουν μεταξύ τους. Κάποτε γελώντας ή χαμογελώντας για να κρύψουν τη συγκίνησή τους.
Ένα μόνο, αλλά απολύτως καίριο ετούτο, χαρακτηριστικό της Βαρβάρας οφείλει να μνημονευθεί ειδικά εδώ. Μια μορφή ήθους. Που ήταν δικό της από τα πρώτα της χρόνια, αν όχι εκ γενετής. Μορφή ήθους που ή ίδια ταύτιζε έμπρακτα, χωρίς να υποδεικνύει τίποτε σε κανέναν, με εκείνο το ήθος της απανταχού Αριστεράς που επιτρέπει να συγκροτηθούν η προσωπική ελευθερία και η προσωπική αξιοπρέπεια.
Ήθος πάνω στο οποίο ελευθερία και αξιοπρέπεια μπορούν να ακουμπήσουν με πλήρη εμπιστοσύνη. Μορφή ήθους που αποδίδει νόημα στην προσωπική ελευθερία δομώντας την. Γιατί δεν αιτείται καμιά απολύτως ανταπόδοση. Ούτε καν τη συμφωνία ή τη συγκατάνευση.
Μορφή ήθους που καθιστούσε τη Βαρβάρα ικανή να πράττει πάντα σύμφωνα με το δικό της «δαιμόνιο», σύμφωνα με όσα της υπέβαλλαν κάθε φορά οι δικές της εσωτερικές ανάγκες ή παρορμήσεις. Πάντοτε δίκαιες και πάντοτε γενναιόδωρες. Χωρίς να μετρούν ποτέ τα υπέρ και τα κατά, χωρίς να διεκδικούν ποτέ να καταστούν νόρμες για τους άλλους. Παντού και ως προς όλα. Στο πανεπιστήμιο, στην Αρχιτεκτονική, στην επαγγελματική, κοινωνική και πολιτική ζωή της, απέναντι στις πολλές φίλες της και στους πολλούς φίλους της. Πάντα σταθερά δίπλα τους.
Αισθάνομαι πως δεν θα μου συγχωρούσε το να έχω γράψει σήμερα καν τα παραπάνω. Κι ακόμη λιγότερο, το να έχω καταθέσει εδώ, πάνω στο ίχνος της, πως για μένα, και νομίζω όχι μόνο για μένα, η Βαρβάρα Δεσποινιάδου υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια απαράκαμπτο σημείο προσωπικής αναφοράς. Ιδίως για τα δύσκολα. Αλλά ταυτόχρονα αισθάνομαι υποχρεωμένος να το πω δημόσια. Για να ονομάσω κάπως την απώλεια...
Αριστείδης Μπαλτάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου