Εμείς και τα ναρκωτικά

     

  Της ΒΙΒΙΑΝ ΣΑΜΟΥΡΗ,

επικεφαλής της δημοτικής παράταξης

      «Όλοι μαζί, για την Πάτρα»

  

Πριν αναπτύξω την οπτική μου, επί του μείζονος θέματος της εν εκτάσει εξάπλωσης των ναρκωτικών ουσιών, οφείλω να πω ότι εάν, αρχικά, δεν προβούμε σε ορθή διάγνωση του προβλήματος, στις σύγχρονες όμως διαστάσεις του, αυτό που θα μείνει από τη σημερινή συζήτηση θα είναι μόνον οι καλές προθέσεις για την πάταξη του φαινομένου, οι οποίες, φυσικά, δεν επαρκούν…

Επιγραμματικά σας αναφέρω ότι, μέχρι και σήμερα, οι ελλειμματικές ομολογουμένως στρατηγικές που έχουν αναπτυχθεί, επί του θέματος, σχετίζονται όλες με την αντιμετώπιση του φαινομένου της εξάρτησης από τις γνωστές, παραδοσιακές ναρκωτικές ουσίες, ενώ η μετεξέλιξη των πραγμάτων, λόγω της κρίσης, είναι εντελώς διαφορετική.

Αναφέρομαι προφανώς στην ανησυχητική εξάπλωση, κατά τα τελευταία έτη, των φθηνών, νοθευμένων ναρκωτικών ουσιών, οι οποίες σε φέρνουν, σε σύντομο χρονικό διάστημα, κοντά στο θάνατο. Δηλαδή, δεν σου αφήνουν το περιθώριο της δεύτερης ευκαιρίας για ζωή, μέσω της απεξάρτησης και, κατά προέκταση, της επανένανταξης.

Σ' αυτό το σημείο, ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά...

Είναι πολλαπλώς καταγεγραμμένο, ότι η σφοδρή ύφεση των τελευταίων πέντε ετών στη χώρα -με συνεπακόλουθα την οικονομική ανασφάλεια, την εκτόξευση του δείκτη ανεργίας και τον κοινωνικό αποκλεισμό δεκάδων χιλιάδων πολιτών-, οδήγησε στην έξαρση της εξάρτησης από ναρκωτικές ουσίες, ως μια μορφή αυτοΐασης, απέναντι στο άγχος και την ψυχική πίεση, όπως επισημαίνουν οι ειδικοί επί του θέματος.

Επιπρόσθετα, δε, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, επιδεινώθηκε, και μάλιστα σε ανησυχητικό βαθμό, και η κατάσταση όλων όσοι ξεκίνησαν τη χρήση ουσιών προ κρίσης.

Το χειρότερο, δε, που επέφερε η κρίση, είναι η ενίσχυση της αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς των νέων ανθρώπων, οι οποίοι, όντας αποκλεισμένοι, σε μεγάλο ποσοστό, που ξεπερνά κατά τις τρέχουσες έρευνες το 50%, από την αγορά εργασίας, περιθωριοποιούνται ακούσια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στη σωματική και ψυχική υγεία τους.

Ένα ακόμη σύγχρονο πρόβλημα, οι διαστάσεις του οποίου θεωρούνται έως ώρας ανεξέλεγκτες, είναι ότι η οικονομική κρίση ευνόησε την εξάπλωση φθηνών ναρκωτικών, δηλαδή την προώθηση νοθευμένων ουσιών, χαμηλού κόστους, οι οποίες τείνουν να κυριαρχήσουν, με δεδομένη την ισχνή οικονομική δυνατότητα των χρηστών να εξασφαλίσουν τη δόση τους.

Συγκεκριμένα, έχουν κάνει την εμφάνισή τους, στην παράνομη ελληνική αγορά, συνθετικά κανναβινοειδή, καθώς και το διαβόητο σίσα (shisha), η επονομαζόμενη «κοκαΐνη των φτωχών», μια μορφή κρυσταλλικής μεθαμφεταμίνης, το κόστος της οποίας, ανά δόση, είναι μόλις ένα με δυο ευρώ.

Νομίζω ότι είναι ευθέως αντιληπτό, ότι η χρήση αυτών των συνθετικών ουσιών, αυξάνει τους κινδύνους για τη ζωή και την υγεία των εξαρτημένων ατόμων, με τους εξειδικευμένους ιατρούς των Θεραπευτικών Κέντρων, καθώς και την ίδια την Πολιτεία να σηκώνουν τα χέρια.

Να σημειωθεί πως το Γενικό Χημείο του Κράτους, δεν έχει συγκεντρώσει αρκετά δείγματα, εδώ και 4-5 χρόνια που κυκλοφορεί το θανατηφόρο κυριολεκτικά ναρκωτικό «Σίσα» στην αγορά,  ώστε να καταλήξει σε συμπεράσματα.

Κι όλα αυτά, μολονότι το Κράτος γνωρίζει ήδη το πόσο επικίνδυνο είναι ιδίως το συνθετικό ναρκωτικό Σίσα, όχι μόνον για τους εξαρτημένους, αλλά και για την υπόλοιπη κοινωνία, καθώς προκαλεί στους χρήστες μια ανεξέλεγκτη επιθετικότητα.

Κάτι που κατέγραψε προσφάτως, σπουδαίο ρεπορτάζ του διεθνούς ειδησεογραφικού πόρταλ vice.com, στην Αθήνα, μιλώντας με ανθρώπους που έχουν εγκλωβιστεί σ' αυτόν τον εφιαλτικό κύκλο ζωής.

Παρατηρείται, δηλαδή, μια απροθυμία της Πολιτείας ή, για την ακρίβεια, του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, να καταπολεμήσει ουσιαστικά το φαινόμενο της ραγδαίας εξάπλωσης των ναρκωτικών, μεσούσης της κρίσης.

Η ηθελημένη, ως φαίνεται, αδράνεια του Κράτους, επαληθεύεται και από το γεγονός ότι οι περικοπές των τελευταίων χρόνων, επηρέασαν καθοριστικά τη λειτουργία της σχετικής κοινωνικής φροντίδας, αποδυναμώνοντας τις υπηρεσίες και τα προγράμματα, που μπορούν να στηρίξουν όσους έχουν ανάγκη.

Δεδομένων τούτων, προέχει να στρέψουμε την προσοχή μας και το ενδιαφέρον μας, με συγκροτημένο τρόπο, στην ανατροπή της υφιστάμενης κατάστασης, ασκώντας πιέσεις προς τους κυβερνώντες, σε πρώτη φάση, για την άμεση ενίσχυση προγραμμάτων και δομών υγείας κοινωνικής φροντίδας, τα οποία είναι ζωτικής σημασίας για τους εξαρτημένους, που κινδυνεύουν βάσιμα ακόμη και να χάσουν τη ζωή τους ή να τεθούν στο περιθώριο, οριστικά και αμετάκλητα.

Αυτή δε η κοινωνική φροντίδα, πρέπει να έχουμε κατά νου, ότι δεν είναι μόνον μια ανθρωπιστική επιταγή, αλλά και μια προϋπόθεση για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Επιπροσθέτως, δε, είναι μια οικονομικά ανταποδοτική επιλογή.

Κι αυτό διότι, όπως έχει αποδειχτεί, για κάθε ευρώ, που διαθέτει το κράτος, για παράδειγμα, στο ΚΕΘΕΑ, εξοικονομεί έως και 6,5 ευρώ, επειδή οι χρήστες διακόπτουν τα ναρκωτικά και τη ζωή που συνδέεται με αυτά, σταματώντας να απασχολούν τις υπηρεσίες υγείας, δίωξης και απονομής της δικαιοσύνης, που, ως γνωστόν, είναι κοστοβόρες.

Ολοκληρώνοντας, δε, κανείς τα προγράμματα απεξάρτησης, όχι μόνον δεν επιβαρύνει το κοινωνικό σύνολο, αλλά αντίθετα αρχίζει να συμβάλει σ' αυτό, από τη συμμετοχή του στην αγορά εργασίας.

Άρα, και σ' αυτόν τον τομέα, δηλαδή της επανένταξης, είναι επιτακτική ανάγκη να δώσουμε έμφαση, για τους λόγους που προανέφερα και έναν επιπρόσθετο.

Συγκεκριμένα, όπως έχει παρατηρηθεί, στο σημερινό περιβάλλον οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, οι χρήστες ουσιών, ήδη άνεργοι στην πλειονότητά τους, χάνουν το κίνητρο για θεραπεία ή για ολοκλήρωση της θεραπείας τους, καθώς υπάρχει καταγεγραμμένη αδυναμία να βρουν δουλειά μετά την απεξάρτηση, κάτι που τους οδηγεί στο περιθώριο της κοινωνίας και την υποτροπή.

Δεδομένου ότι, λοιπόν, η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή και το κίνητρο για θεραπεία μειώνονται, αλλά αυξάνεται η ένδεια, ενισχύεται και η τάση των εξαρτημένων να μη λαμβάνουν στοιχειώδη μέτρα προστασίας της υγείας τους. Εξ ου και η ταχεία αύξηση των κρουσμάτων του Aids, που οι πρόσφατες έρευνες το διασυνδέουν ευθέως, σε σημαντικό ποσοστό, με τη χρήση ναρκωτικών ουσιών, υπό συνθήκες πλήρους εξαθλίωσης.

Σε ό,τι αφορά αποκλειστικά την Πάτρα, την τρίτη πόλη, πληθυσμιακά, της χώρας, γνωρίζουμε όλοι ότι το πρόβλημα των ναρκωτικών βαίνει ολοένα και αυξανόμενο, όμως θα ήταν μέγιστο λάθος να επικεντρωθούμε σε τρόπους αποσπασματικής επίλυσής του, καθώς αυτό που προέχει είναι η χάραξη ενός νέου εθνικού σχεδιασμού, για την αντιμετώπιση της εξάπλωσης των ναρκωτικών, ο οποίος όμως να απαντά με σύγχρονο και ουσιαστικό τρόπο, στα νέα ερωτήματα που τίθενται στις μέρες μας, επί του θέματος.