Θυμάστε τον αγωνιστή πρόεδρο Θόδ. Τσελεπή;

Εn arriere ruffian - En avant collegue

 

Το παρακάτω κείμενο είναι του Θόδωρου Τσελεπή, πρώην πρόεδρου του σωματείου εργαζομένων στην Ολυμπία Οδό,  (VICI) που πέρασe 3 μήνες απομόνωσης  σε ένα κοντέινερ  από τους υπόλοιπους συναδέλφους του, ως τιμωρία από την εργοδοσία; 

Ακόμη μέχρι σήμερα δεν έχει ξεμπλέξει με την απόλυσή του όταν έκλεισε το εργοτάξιο της γαλλικής εταιρείας στο Δρέπανο.

Διαβάστε το ενδιαφέρον άρθρο του, που το αναπαραγάγω από τον block του:

http://deyteresmeliakada.blogspot.gr

 

"Κατά τον σεισμό του 1999 που έπληξε την Αθήνα, 39 εργαζόμενοι της Ρικομέξ θάφτηκαν στα συντρίμμια. Λίγα χρόνια αργότερα διάβασα στις εφημερίδες, για μια μερίδα εργαζόμενων στη Ρικομέξ που είχαν επιζήσει, να τα βάζουν με τους συγγενείς των θυμάτων που ζητούσαν αποζημιώσεις. Προσπαθούσαν να πιέσουν τους συγγενείς να μην προβούν σε δικαστικά μέτρα, γιατί η εταιρεία θα χρεωκοπούσε κι αυτοί θα έμεναν δίχως δουλειά.

 

Πριν ένα χρόνο περίπου, βρέθηκα στα δικαστήρια της Κατερίνης. Συνοδεύοντας κάποιο συγγενικό μου πρόσωπο, βρέθηκα ακροατής σε μια αίθουσα, που εκδικάζονταν μια εργατική υπόθεση. Δυο εργάτριες σε κάποια βιοτεχνία επίπλων, διεκδικούσαν έπειτα από την απόλυση τους, μισθούς κι επιδόματα, που δεν τους είχαν επιδοθεί. Ήταν σχετικά μεγάλες σε ηλικία, τα ρούχα τους ήταν φθαρμένα και τα μαλλιά τους είχαν καιρό να βαφτούν.  Ήταν ξαδέρφες και η μία κατέθετε στην υπόθεση της άλλης. Φαινόντουσαν φοβισμένες και προσπαθούσαν να αποδείξουν την «αθωότητα» τους, παρότι αυτές ήταν που διεκδικούσαν το δίκιο τους. Βλέπεις το αφεντικό είχε φέρει κάποιον άλλο συνάδελφο τους, που εργαζόταν ακόμα στην βιοτεχνία, να καταθέσει ούτε λίγο ούτε πολύ πως ήταν ασυνεπείς ως εργαζόμενες και πως το αφεντικό ήταν καλός και ως άνθρωπος και ως εργοδότης. 

 

Το σπουδαιότερο βέβαια επιχείρημα του, ήταν πως μπορεί να αργούσε κάποιες φορές στην πληρωμή, μα αν πάντρευες τα παιδιά σου, σου πουλούσε έπιπλα που εσύ βέβαια κατασκεύαζες με τη δουλειά σου, σε καλή τιμή και με μεγάλες ευκολίες. Οι γυναίκες τα έχασαν με όσα άκουγαν και είμαι σίγουρος πως πέρασε από το μυαλό τους η σκέψη να μην είχαν φτάσει ποτέ στα δικαστήρια υπομένοντας τον εξευτελισμό των όσων τις καταμαρτυρούσε ψευδώς  ο πρώην συνάδελφος τους.

 

Την Δευτέρα που μας πέρασε, στην Ευελπίδων,  βρέθηκα αντιμέτωπος με την μεγαλύτερη κατασκευαστική εταιρία στον κόσμο που την εκπροσωπούσε ένας λίγδας δικηγόρος μόνιμος υπερασπιστής εργοδοτών. Βρέθηκα αντιμέτωπος με μια έγγραφη κατάθεση στελέχους της εταιρίας, σύζυγος στελέχους οργάνωσης της εξοκοινοβουλευτικής Αριστεράς,  που αμείβονταν πριν 3 χρόνια με 15.000 ευρώ το μήνα. Τώρα δουλεύει σε άλλη μεγάλη πολυεθνική εταιρία σε σημαντική θέση με πλούσιο μισθό.

 

Βρέθηκα όμως και αντιμέτωπος, με μια πρώην συνάδελφο των γραφείων της εταιρίας που εργαζόμουν. Κατέθεσε πως η εταιρία έκανε τα πάντα για τους εργαζόμενους. Ήταν συνεπής και καλώς με απέλυσε. Πρόσθεσε δε πως η απόλυση μου ήταν δικαιολογημένη και δεν είχε σχέση με την -θου κύριε φυλακή τω στόματι μου- συνδικαλιστική μου δράση. 

 

Είναι διαφορετικό να το διαβάζεις, να το βλέπεις και πολύ διαφορετικό να το ζεις. Να ζεις την κατάντια ενός νέου ανθρώπου που κάνει τα πάντα για μια θέση σε μια εταιρία. Την λυπήθηκα πραγματικά. Που «αναγκάστηκε» να κάνει κάτι τέτοιο. Την σκεφτόμουν  και συνεχίζω να την σκέφτομαι μετά το αρχικό σοκ. Προφανώς κάτι δεν έκανα σωστά ως πρόεδρος του Σωματείου εργαζομένων για να στραφεί τώρα εναντίον μου. Περισσότερο με πείραξε που όταν με είδε μπροστά της με χαιρέτησε με χαμόγελο και με ρώτησε τι κάνω. Σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Δεν θα την ξαναδώ μάλλον ποτέ. Ίσως να μην κατάλαβε ακόμη πως τα λόγια της θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό αν μετά από όσα πέρασα, μετά από 3 μήνες απομόνωσης μου σε ένα κοντέινερ  από τους υπόλοιπους συναδέλφους μου, μετά την απαγόρευση της εταιρίας να εργαστώ, απολύθηκα δίκαια και όχι καταχρηστικά, εκδικητικά και παράνομα.

 

Αυτό που κρατάω είναι η αγάπη της Ουρανίας και του Αποστόλη που ταξίδεψαν για μένα από την Πάτρα και ήταν παρόντες στη δίκη. Που δέχτηκαν μόνο ένα καφέ κι αυτό με το ζόρι. Που γι αυτούς δεν είμαι «αδιάφορος» ούτε ως «συνδικαλιστής» ούτε ως άνθρωπος. 

 

Καλή τύχη στη ζωή σου Ι………και καλή καριέρα"

tselepis70@gmail.com

1 σχόλιο:

Γιώργος Μόσχος 8 Οκτωβρίου 2014 - 9:52 π.μ.

Διαβάζοντας σήμερα το άρθρο σου αγαπητέ Θόδωρε, αξέχαστε φίλε συνδικαλιστή, που προέβλεψες την κατάληξη του έργου της Ολυμπίας Οδού, από την πρώτη αράδα σκέφτηκα: Δεν μπορεί κάτι καλό θα γράφει. Και όντως, δεν σου κρύβω πως με έφερες πίσω στο 1998, όταν κι εγώ ως συνδικαλιστής, εργαζόμενος στην εφημερίδα ΗΜΕΡΑ της Πάτρας, που δραστηριοποιήθηκα για την επαναλειτουργία του Σωματείου των Εργατοϋπαλλήλων Τύπου Πατρών δέχθηκα απόλυση στις 16 Ιανουαρίου, τέτοια που μου ήρθε ο ουρανός κολοκύθι! Κι ήμουν 52 χρόνων κι άντε να βρεις δουλειά σε άλλη εφημερίδα. 

Τη χειρότερη όμως κατραπακιά την έφαγα όταν τρεις συνάδελφοι τάχθηκαν με το μέρος του ντενεκέ του ξεγάνωτου, του εργοδότη μας, που μας πλήρωνε όποτε του έκανε κέφι κι αν του περίσσευαν, αφού είχε χαλάσει τα χρήματα στις γκομενοδουλειές! Η δε απογοήτευσή μου ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν πρόσεξα ότι ανάμεσα σε αυτούς που κατέθεσαν στο συμβολαιογραφείο εναντίον μου ήταν κι ένας πρώην σύντροφός μου, λακές των εργοδοτών απ' όπου παρέλασε και το όνομά του ήταν την κορυφή των υπογραφόντων αφού άρχιζε από Α.

Τελικά με την συμπαράσταση των συναδέλφων μου, του ΕΚ Πατρών, της Ομοσπονδίας Τύπου και Χάρτου και της γυναίκας μου, που δούλεψε σαν σκυλί κι άλλη δουλειά για να μην αφήσει τις σπουδές το παιδί μου λόγω οικονομικής ανέχειας, τα κατάφερα να επιτύχω την ακύρωση της απόλυσης, να επιδικαστούν υπέρ μου μισθοί έξι μηνών και τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου να επαναπροσληφθώ. Θα ήταν δε παράληψη να μην αναφέρω το όνομα του αδέκαστου δικαστή Πρωτοδίκη κυρίου Δημητρίου Νίττα, που στην εκδίκαση των Προσωρινών Μέτρων στα οποία προσέφυγα με δικαίωσε απολύτως. Φυσικά ήταν και το πολιτικό κλίμα ευνοϊκό στη συνδικαλιστική δραστηριότητα...

Με αυτά σου εύχομαι καλή δύναμη.