Ένα τετράχρονο χαροπαλεύει, σκέφτομαι πόσα χρόνια πίσω μας πάνε αυτού του είδους οι βάρβαρες συμπεριφορές στους αδύναμους, εν γένει!
«Βασιλείου Ιωάννης, υιός της Νίτσας, κάτοικος Πατρών, γεννηθείς εις Πάτρας, ετών 15, μηχανουργός, απεβίωσε στην οικία του, Λόντου 72, την 8-9-1945, ώρα 6 μμ, εκ χτυπημάτων επί της κεφαλής του, μετ' αιμορραγίας των ώτων και της ρινός». Ιατρική βεβαίωση Νίκου Συνούρη 9-9-1945.
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΗΜ. ΜΟΣΧΟΥ
«Εξαιρετικά κρίσιμη και σοβαρή χαρακτηρίζεται η κατάσταση της υγείας του 4χρονου παιδιού το οποίο έδειρε άγρια ο σύντροφος της 29χρονης μητέρας του στα Μέγαρα, στον καταυλισμό Ρομά του Βλυχού.
Εξακολουθεί να βρίσκεται διασωληνομένο και νοσηλεύεται σε κωματώδη κατάσταση για δεύτερη μέρα στο Αγλαΐα Κυριακού καθώς φέρει πολλαπλά κατάγματα και επισκληρίδιο αιμάτωμα, σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία.
Το παιδί διασωληνώθηκε στο Θριάσιο, όπου διακομίστηκε σε κωματώδη κατάσταση, και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη ΜΕΘ του νοσοκομείου Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού». Σύμφωνα με πληροφορίες από τα δύο νοσοκομεία, πρόκειται για Ρομά.
Το παιδί εξακολουθεί να νοσηλεύεται σε κωματώδη κατάσταση για δεύτερη μέρα στο Αγλαΐα Κυριακού»
Περιληπτικά, αυτή είναι η αποτρόπαια είδηση για το τετράχρονο Ρομά, που έχει ακόμη τρία αδελφάκια από άλλον πατέρα.
Ο τρόπος συμβίωσης των Ρομά, έξω από τις κατεστημένες συνήθειες των λαϊκών είναι γνωστός στους έχοντες την ανάγκη να μάθουν. Ο γάμος τους εξαντλείται στην επιλογή συζύγου και στην επιστέγαση εν συνύπαρξη, χωρίς νομικές δεσμεύσεις. Η απόκτηση παιδιού κια η βάπτιση γίνεται τις γνωστές διαδικασίες κια ούτε καν δηλώνεται κάποια στιγμή.
Η συμμετοχή στο επίδομα ή επιδόματα που προφέρει η πολιτεία για την βελτίωση της ζωής του παιδιού, είναι αυτή που τους αναγκάζει να δηλώνουν μα και να αποκτούν παιδιά.
Η βαρβαρότητα έναντι της γυναίκας, που στην ουσία την αγοράζουν από τον πεθερό, είναι δεδομένη. Το ίδιο δεδομένη είναι και κακή συμπεριφορά, όταν πρόκειται για πατριό έναντι του παιδιού.
Σταματώ εδώ την αναφορά, που έκανα για να τονίσω πόσο αναγκαία είναι η προστασία από την πολιτεία του μικρού παιδιού και της γυναίκας, ακόμη και σε αυτές τις κοινωνίες, που ζουν στο περιθώριο.
Η ανάγκη της προστασίας έλκει την καταγωγή από πολλά χρόνια πριν στην ελληνική πραγματικότητα. Που σξημαίνει πως διαχρονικά η Πολιτεία είναι απούσα.
Εξαίρεση είναι τα χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, όταν είχε στρέψει την προσοχή της στις αδύνατες πλευρές της κοινωνίας μας. Κι όμως, σήκωσε ουρανό και γη η ΝΔ εναντίον της κυβέρνησης αυτής, κατηγορώντας την ότι σπαταλά τα χρήματα των πολιτών σε επιδόματα για τους... τεμπέληδες!
Ερευνώντας αυτές τις μέρες τα αρχεία του Δήμου Πατρέων, για την συγγραφή ενός βιβλίου μου, που βρίσκεται στα... σκαριά, δειτε τι σύμπτωση και το βρήκα σήμερα.
Στη σελίδα 461, του τόμου 83, στις 9 Σεπτεμβρίου του 1945, διαβάζω, εν περιλήψει:
«Βασιλείου Ιωάννης, υιός της Νίτσας, κάτοικος Πατρών, γεννηθείς εις Πάτρας, ετών 15, μηχανουργός, απεβίωσε στην οικία του, Λόντου 72, την 8-9-1945, ώρα 6 μμ, εκ χτυπημάτων επί της κεφαλής του, μετ' αιμορραγίας των ώτων και της ρινός».
Κακοποίηση, σκέφτηκα. Την επιβεβαιώνει και ο γιατρός Νίκος Σινούρης, μεγάλο όνομα της εποχής, πέρασε κόσμος και κοσμάκης από τα χέρια του.
Την δήλωση του θανάτου κάνει ο 36χρονος αξιωματικός Πυροβολικού Παναγ. Μπαϊλός και όχι ο σύζυγος ή σύντροφος, που ο αξιωματικός δεν γνωρίζει τα στοιχεία του .
Με αφορμή λοιπόν τον τετράχρονο που χαροπαλεύει, σκέφτομαι πόσα χρόνια πίσω μας πάνε αυτού τους είδους οι βάρβαρες συμπεριφορές στους αδύναμους, εν γένει. Κι ήταν το 1945, μόλις έναν χρόνια μετά την απελευθέρωση της χώρας μας. Εβδομήντα εννιά χρόνια πριν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου