ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ

www.philosophical-research.org

ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ

       ΙΣΤΟΡΙΚΟΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ

                 ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Λ. ΠΙΕΡΡΗΣ

                           

                            ΠΕΡΙΟΔΟΣ 2017- 2018

                                    ΚΥΚΛΟΣ ΛΑ’

      

                    ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

Κοσμοϊστορικές Έρευνες στον Ομφαλό της Γης.

             Ελληνισμός, Ευρώπη και η «καθ’ ημάς» Ανατολή:

                   Συγκριτικές Μελέτες Τριών Πολιτισμών

                    

                                              9^η 

                   Πέμπτη,  1 Φεβρουαρίου 2018

Ο άνθρωπος βρίσκεται σε ένα κόσμο αποτελώντας αναπόσπαστο μέρος του. Η ιδιαιτερότητα της ταυτότητάς του σε σχέση προς τον ιδιοχαρακτήρα των άλλων μερών του συνολικού συστήματος δεν αλλοιώνει την συνέχεια της ύπαρξής του με το περιβάλλον του, με τον κόσμο ολόκληρο και τα μέρη του. Η συνέχεια συνεπάγεται μια γενική κοσμική ομοιότητα. Ζωή, δύναμη, δράση, επίδραση και ανάδραση είναι κοινοί χαρακτήρες της ύπαρξης. Η δύναμη συμπεριλαμβάνει ζωή και ενέργεια στην ταυτότητά της. Και δύναμη έχει παν το οπωσδήποτε υπάρχον – δεν θα εγείρετο υπεράνω του μηδενός αν ήταν ολοσχερώς αδύναμο, θα ήταν αδύνατο (να είναι) αν ήταν αδύνατο (χωρίς δύναμη).

Η δύναμη είναι η γέφυρα μεταξύ κρυφιότητας και φανέρωσης, μεταξύ ουσίας και ενέργειας, μεταξύ του απόλυτου και του σχετικού. Είναι η αόρατη αρχή της ενέργειας και η απτή απόδειξη οντότητας.

Λέγω δὴ τὸ καὶ ὁποιανοῦν τινα κεκτημένον δύναμιν εἴτ’ εἰς τὸ ποιεῖν ἕτερον ὁτιοῦν πεφυκὸς εἴτ’ εἰς τὸ παθεῖν καὶ σμικρότατον ὑπὸ τοῦ φαυλοτάτου, κἄν εἰ μόνον εἰς ἅπαξ, πᾶν τοῦτο ὄντως εἶναι. τίθεμαι γὰρ ὅρον ὁρίζειν τἀ ὄντα οὐκ ἄλλο τι πλὴν δύναμις.

                                               Πλάτων, Σοφιστής, 247d-e     

Σύνολα από άτομα κάθε είδους συχνά συμπεριφέρονται έτσι που να δείχνουν ότι αποτελούν συλλογικές οντότητες με ενιαία ενέργεια. Ομάδες πουλιών ή ψαριών κινούνται ταυτόχρονα κατά συνδυασμένο τρόπο ως ένα οργανικό ον. Κοπάδια ζώων, σμήνη εντόμων δρουν κατά ενότητα ανώτερης τάξης από την ατομικότητα του συγκεκριμένου. Οι αγέλες είναι πολλαπλασιαστές δύναμης πέρα από το άθροισμα των επί μέρους ισχύων. Το άτομο κατέχεται από δύναμη που το υπερβαίνει. Η πραγματικότητα αυτής της δύναμης είναι αναμφισβήτητη, το ίδιο και η πλήρης ύπαρξη της πηγής της.

Οι συσσωματώσεις αυτές δεν είναι μόνον ομοειδών όντων. Αφού υφίσταται συνέχεια μεταξύ όλων των μερών του κόσμου, συνάφεια αισθάνεται ο άνθρωπος και με ετεροειδή όντα κατά περίπτωση. Ένας νεαρός μπορεί να έχει τον ψυχισμό που συνάδει με ένα καλογυμνασμένο και ελαστικό σώμα, συμφωνία εκφραζόμενη με κίνηση και συμπεριφορά αιλουροειδούς. Η ταυτότητα της δύναμης του λιονταριού ή του πάνθηρα θα τον κατέχει. Ένα είδος μπορεί να είναι σύμβολο μιας δύναμης ωρισμένου, αναγνωρίσιμου, ταυτοποιήσιμου χαρακτήρα.

Δυνάμεις επιδεικνύονται στα φυτά όσο και στα ζώα. Δυνάμεις υπερβατικές έχει η γη και ο ουρανός και η θάλασσα, τα βουνά και τα ποτάμια, οι πηγές και η φωτιά. Η γονιμοποιός βροχή, και η καταστροφική θύελλα, η δαιμονική καταιγίδα και ο φονικός κεραυνός, η θάλασσα που λυσσομανά ή γαληνεύει, ο άνεμος που αναψύχει ή ξεριζώνει, ο πυρετός των κυνικών καυμάτων και η παγωνιά του χειμώνα – όλη η φύση είναι μεστή δυνάμεων μέσα στις οποίες ο ατομικός άνθρωπος θα διαγράψει την πορεία του, φορέας ο ίδιος πανίσχυρων δυνάμεων που τον υπερβαίνουν ενώ εκδηλώνονται ακαταμάχητες μέσα του και γύρο του.

Το ότι το κάθε τι και ο άνθρωπος ανάμεσά τους είναι αναγκαστικοί φορείς, είναι υπό την κατοχή, υπερβατικών δυνάμεων μέσα σε ένα ενοποιημένο δυναμικό πεδίο, αυτό συνιστά την ιερή διάσταση της ύπαρξης. Αυτό το ίδιο αποτελεί και την έσχατη θεμελίωση του θρησκειολογικού πολυθεϊσμού, της Πλατωνικής θεωρίας των ιδεών και της Αριστοτελικής φιλοσοφίας της μορφής και της εντελέχειας, καθώς και της κοινής αντίληψης της ψυχής και της φιλοσοφικής του νου και του πνεύματος.

Από το ιερό προέρχεται το θείο όταν συγκεκριμενοποιηθεί σε οντότητα.

Δυνάμεις και δυναμούμενα συνανήκουν στο ίδιο πεδίο κοινότητας. Το ιερό είναι ακριβώς θεμελιώδης διάσταση στις δομές της ύπαρξης. Αλλά αρχικά η συναλληλία αυτή εντυπώνεται ως συμπαρουσία σαν την συνύπαρξη των ενεργούμενων συγκεκριμένων ατόμων μεταξύ τους. Το τοτέμ είναι μέσα στο γίγνεσθαι όπως και οι ατομικοί συνεργοί υπό το αυτό τοτέμ. Την συμπύκνωση της ιερότητας σε θεότητα την αντιμετωπίζει τότε ο άνθρωπος σαν ένα ισχυρότατο συνάνθρωπο.

Όμως το Ιερό γεννά σε δεύτερη βαθμίδα θαυμασμό, φόβο, δέος και σεβασμό. Και η αρμονική δέση αυτών των τεσσάρων παραμέτρων αποτελεί το Άγιο (άζομαι).

Ο Ελληνισμός εισήγαγε στην έγχρονη ύπαρξη, στο γίγνεσθαι των φαινομένων εν χρόνω, τον άξονα της άχρονης αιωνιότητας αντί της φαντασίωσης της άπειρης διάρκειας. Η αιωνιότητα, αν και παρούσα στον χρόνο αφού αυτή τον συνιστά συγκαταβαίνουσα στην κίνηση του ακίνητου, είναι απούσα από τις διαδικασίες του γίγνεσθαι στον χρόνο. Ιδιαίτατα είναι απούσα από τον μηχανισμό της επανάληψης κατά τον Νόμο της Περιοδικότητας, τον νόμο κυριαρχίας του Χρόνου πάνω στην ύπαρξη που αναζητά την λύτρωση από το γίγνεσθαι και την ταύτιση στο Είναι δια της ενίδρυσης στον άξονα της αιωνιότητας. Το σωτήριον επομένως της ύπαρξης από τα δεσμά του Χρόνου, συνίσταται στην απαξίωση της περιοδικότητας, του κύκλου γέννησης και θανάτου, απαξίωση που εις άκρον καθίσταται παντελής άρνηση.

                       κύκλου δ’ ἐξέπταν βαρυπενθέος ἀργαλέοιο

                             (G. Pugliese Caratelli, Les Lamelles d’ Or Orphiques,  II B 1.5)

διακηρύσσει στο κατάγραφο χρυσό έλασμα κρατούμενο επί του στήθους ο σεσωσμένος Ορφικός νεκρός.

[Cf. Ευριπίδης, Κρῆτες, Fr. 472 TrGrFr vol. V.1 pp. 505-7. Ειδικά:

                       πάλλευκα δ’ ἔχων εἵματα φεύγω

                        γένεσίν τε βροτῶν καὶ νεκροθήκας

                        οὐ χριμπτόμενος….

                                                      (vv. 16-18). ].

Γέννηση και θάνατος γενικά είναι μιάσματα για το θείον στον Ελληνισμό.

[Οι Αθηναίοι καθαίρουν το ιερό νησί του Απόλλωνα μεταφέροντας τις ταφές εκτός, και απαγορεύοντας γέννες στην Δήλο. Θουκυδίδης ΙΙΙ, 104, 1-2].

Μίασμα είναι και η γενετήσια πράξη, μόνο για τους Αιγυπτίους και τους Έλληνες. Όχι μόνο δεν επιτρέπεται σε ιερά, αλλά και πρέπει να λουστείς για να μπορείς να εισέλθεις εις ιερό χώρο μετά από μείξη με γυναίκα:

καὶ τὸ μὴ μίσγεσθαι γυναιξὶ ἐν ἱροῖσι μηδὲ ἀλούτους ἀπὸ γυναικῶν ἐς ἱρὰ εἰσιέναι οὗτοί εἰσι οἱ πρῶτοι θρῃσκεύσαντες. οἱ μὲν γὰρ ἄλλοι σχεδὸν πάντες ἄνθρωποι, πλὴν Αἰγυπτίων καὶ Ἑλλήνων μίσγονται ἐν ἱροῖσι καὶ ἀπὸ γυναικῶν [ἀνιστάμενοι] ἄλουτοι ἐσέρχονται ἐς ἱρόν, νομίζοντες ἀνθρώπους εἶναι κατά περ τὰ ἄλλα κτήνεα.

                                                                          Ηρόδοτος ΙΙ 64

[Cf. τον ιερό νόμο στην Κυρήνη κατά χρησμό του Απόλλωνος περί καθαρμών και αγνειών και ικεσιών, Fr. Sokolowski, Lois sacrées des cites grecques, Supplément, No. 115.11-15.

Στυγερός ο τόκος και η μίξις, Παρμενίδης, DK28 B12.4-6. Η Αφροδίτη είναι η αυτή προς την Περσεφόνη, - ατραπός φρικτή, πηλώδης, βυθισμένη οδηγεί στο ιμερόεν άλσος της πολυτιμήτου Αφροδίτης, DK28 B20 – είναι γνήσιο το απόσπασμα, από τον Ιππόλυτο, Έλεγχος.

Διόνυσος και Άιδης είναι ένας και ο αυτός, Ηράκλειτος, DK22 B15.

Την διπλή ταυτότητα Διονύσου-Άιδη, Αφροδίτης-Περσεφόνης συμβολίζουν τα αποκαλυπτικά πρωιμότερα Λακωνικά ανάγλυφα της κάτω ανακτορείας. Νεαρώδης προτείνων Διονυσιακό κάνθαρο παρισταμένου ορθού τεραστίου όφεως ο Άιδης, αίρουσα εις ανακαλυπτήρια γαμήλια τον πέπλο της η βασίλισσα κρατούσα ροιά. Το καλύτερο ανάγλυφο της ομάδας, από τα Χρύσαφα ευρίσκεται στο Βερολίνο, C. Bluemel, Die archaisch Griechischen Skulpturen der staatlichen Museen zu Berlin, No. 16, Abb. 42-44.].

Ο μέγας Αμυκλαίος Απόλλων, ο πρωθήβης του δυναμερού κάλλους, ελατρεύετο ως Παρθένος, αμέτοχος της γενετήσιας μείξης.

[Ησύχιος s.v. κουρίδιον. παρθένιον. καὶ τὸν ἐκ παρθενίας ἄνδρα. Λάκωνες δὲ Κουρίδιον καλούσι <τὸν> παρ’ αὐτοῖς τετράχειρον Ἀπόλλωνα.]

Το θείο επίθετο «Φοίβος» σημαίνει τον καθαρό, λαμπρό, αγνό, αμίαντο.

[Ησύχιος s.v. Φοῖβος. Cf. s. vv. φοιβάναι, φοιβᾶσθαι, φοιβήτρια, φοῖβοι. V. s. v. ἀφοίβαντον. ἀνακάθαρτον. Αἰσχύλος Νεανίσκοις. (Fr. 148 Radt. Δεν χρειάζεται διόρθωση σε “ἀκάθαρτον”, είναι από το ἀνακαθαίρω. Αντιθέτως το χειρογραφικό “ἀφοίβατον” μάλλον υποδηλώνει το “ἀφοίβαντον”).

                              οὐ προστρόπαιον οὐδ’ ἀφοίβαντον χέρα

                       Αισχύλος, Ευμενίδες, 237

όπου γλώσσα εξηγεί “ἀκάθαρτον”.

Και πάλιν:

                                                      … ἡλίου φοίβῃ φλογί

                       Αισχύλος, Προμηθεύς Δεσμώτης, 22

με την αγνή και αμόλυντο φλόγα του ηλίου.

Ο Βακχυλίδης (Ἐπίνικοι, ΧΙΙ 138-140) τραγουδά την ιερή χαρά των Τρώων που ο Αχιλλεύς μηνίων  αποσύρθηκε από τις μάχες:

                             θεοῖσιν ἄντειναν χέρας,

                                     φοιβὰν ἐσιδόντες ὑπαὶ

                                     χειμῶνος αἴγλαν      

Ο Απολλώνιος Σοφιστής (Λεξικόν κατά Στοιχείον της τε Ιλιάδος και Οδυσσείας, s.v. Φοῖβος) προτιμά την εξήγηση: Φοῖβος … ὁ καθαρὸς καὶ ἀμίαντος. φοῖβον δὲ κατὰ γλῶτταν τὸ καθαρόν, ὡς καὶ Ἡλιόδωρος

               φοῖβον ὕδωρ ἐπάγων κέρασ’ Ὠκεανοῖο ροῇσι

(Ο Villoison πρότεινε ανυποστηρίκτως την διόρθωση Ἡσίοδος αντί Ἡλιόδωρος (Fr. 363* Merkelbach – West). Αλλά απλά ο Ηλιόδωρος φέρει εις δήλωση της ερμηνείας ρήση επικού ποιητού).

Cf. Σχόλια εις Απολλώνιο Ρόδιο, Αργοναυτικά, Β 301-2; Σχόλια Β εις Ιλιάδα Α 43, 72; Σούδα s.v. φοῖβος; Ετυμολογικόν Μέγα 796.54; Ετυμολογικόν Gudianum 555, 21, 42 Sturz; Φώτιος, Λεξικόν, s.v.].

Φοίβος ακερσεκόμης (Ησίοδος Fr. 60.3; 171.8 Merkelbach – West), ο μακρομάλλης πάναγνος από τους ρύπους της γένεσης, αμίαντος γενετησίων μείξεων, ο φοβερός πρωθήβης του απαστράπτοντος κάλλους εις Αιώνα.

[Για την φοβερή διάσταση του φοιβάζειν, παραβλητέα τα του Σπαρτιατικού Φοιβαίου, στην Θεράπνη παρά την εκβολή της Τίασας στον Ευρώτα, Παυσανίας ΙΙΙ 14, 9; 20,2. Για την τοποθεσία v. Ηρόδοτος VI, 61, 3. Cf. Livius XXXIV, 38].

Αυτήν την Πέμπτη θα επεξεργαστούμε την αντίληψη της γένεσης στον κύκλο μείξης – γέννησης – θανάτου ως μιάσματος, δηλαδή θα μελετήσουμε την διάσταση της αγνείας από της γενετήσιας μείξης στην κλασσική θρησκευτικότητα και στην Ορθοδοξία. Θα επεισάγουμε επίσης την Ευρωπαϊκή πρόσληψη του βιώματος αυτού, διαπιστώνοντας και εξηγώντας άλλο ένα σχίσμα εκεί μεταξύ της Ρωμαϊκής και της Προτεσταντικής εκδοχής.

Ο θεματικός τίτλος της ομιλίας και συζήτησης είναι:

         Απόλλων και ο Μοναχισμός του Οικείου Χώρου:

           η Διαλεκτική του Αγνού και του Άγιου στο Ιερό     

                                 ***

Η ομιλία θα γίνει την Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου, 8.30 το βράδυ, στην Αίθουσα Διαλέξεων του Μεγάρου Λόγου και Τέχνης (2^ος όροφος, Πλατεία Γεωργίου Α’).

Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Μετά την ομιλία θα υπάρξει χρόνος για συζήτηση.