Ο Βασίλης Λεβέντης δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, ιδίως για το τηλεοπτικό κοινό της δεκαετίας του '90. Όπως κι ο Σταύρος Θεοδωράκης, αν και, προφανώς, το δικό του ήταν πολύ διαφορετικό.


Ο Βασίλης Λεβέντης, ο επικεφαλής της Ένωσης Κεντρώων, εισήλθε στη Βουλή ως η τηλεοπτική περσόνα που τα έβαζε με όλους -δεξιούς και αριστερούς- με φόντο φραπέδες, μπίρες και πίτσες.

Ο επικεφαλής του Ποταμιού εισέρχεται για δεύτερη φορά στη Βουλή, με ψαλιδισμένα ποσοστά, δηλώνοντας κατά την προεκλογική περίοδο πως δεν έχει κανένα πρόβλημα να συνεργαστεί είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ είτε με τη Ν.Δ., προκειμένου «να κυβερνηθεί η χώρα από τους άξιους».

Ποιες είναι όμως οι θέσεις του κόμματος του Β. Λεβέντη; Θεωρώ πως οι αναλύσεις που εστιάζουν στην αντι-πολιτική ψήφο δεν μπορούν να μας πάνε πολύ μακριά. Η απογοήτευση από το πολιτικό σύστημα, η ψήφος για τον «χαβαλέ», το καλτ της φιγούρας του Β. Λεβέντη δεν αρκούν για να ερμηνεύσει κανείς το 3,43% του εκλογικού σώματος που απέσπασε η Ένωση Κεντρώων.

Ο Β. Λεβέντης καυχιέται πολύ συχνά για το γεγονός ότι ήταν ο πρώτος πολιτικός που είχε υποδείξει τον Λουκά Παπαδήμο πρωθυπουργό. Ο Στ. Θεοδωράκης, από το protagon.gr (17.11.2011), είχε παροτρύνει τον Λ. Παπαδήμο «να μην φοβηθεί» και να παραμερίσει τα κόμματα, αφού ο κόσμος επιθυμεί τεχνοκράτες, σύμφωνα πάντα με τον συγγραφέα του άρθρου.

Ο Β. Λεβέντης τα βάζει συχνά με το Δημόσιο, τους «κρατικοδίαιτους», τους «αργόμισθους», τα προνόμια του πολιτικού συστήματος, μιλάει σθεναρά υπέρ των «μεταρρυθμίσεων» που προτείνουν οι δανειστές, του «μεγάλου κράτους» κ.λπ. Υπερασπίζεται την ιδιωτική πρωτοβουλία, ισχυρίζεται πως ο μεγάλος ριγμένος της Ελλάδας είναι ο ιδιωτικός τομέας σε σχέση με τον προνομιούχο δημόσιο και ζητάει ιδιωτικό μάνατζμεντ στις δημόσιες επιχειρήσεις. Για όλα τα παραπάνω, ο Β. Λεβέντης δεν χρειάζεται να δώσει ούτε επιχειρήματα ούτε τεκμήρια. Οι θέσεις αυτές, άλλωστε, αποτελούν κοινό τόπο εδώ και πάνω από 20 χρόνια. Επίσης, το ίδιο το ακροατήριό του δεν έχει ανάγκη από... λεπτομέρειες τέτοιου είδους.

Το Ποτάμι δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις ως προς τη σαφή προτίμησή του υπέρ των αγορών και των ανθρώπων της. Κατά την προεκλογική περίοδο, και συγκεκριμένα στο ντιμπέιτ των πολιτικών αρχηγών, ο Στ. Θεοδωράκης έφτασε στο σημείο να προτείνει την κατάργηση του εποπτικού ρόλου του κράτους για τα κονδύλια του ΕΣΠΑ τονίζοντας πως αυτά πρέπει να διατίθενται απευθείας στους ιδιώτες. Πρόκειται για μια θέση που η Νέα Δημοκρατία δεν έχει διατυπώσει.

Ο Β. Λεβέντης δεν έχει ανάγκη από τον Χάρη Θεοχάρη, την Αντιγόνη Λυμπεράκη, τον Πλάτωνα Τήνιο, τον Νικηφόρο Διαμαντούρο. Το κοινό στο οποίο απευθύνεται δεν συγκινείται από τις ακαδημαϊκές περγαμηνές. Προτιμά το απλό και άμεσο ύφος του καφενείου και των γηπέδων.

Από την άλλη μεριά, ο Στ. Θεοδωράκης πορεύτηκε προεκλογικά παρουσιάζοντας ως βασικό του ατού τον Ευρωπαίο Διαμεσολαβητή, τον άνθρωπο που καθοδηγεί εδώ και πολλά χρόνια το εγχώριο ρεύμα του «εκσυγχρονισμού», επιστρατεύοντας ως βασικό επιχείρημα το ότι η κύρια διάκριση της ελληνικής κοινωνίας είναι αυτή μεταξύ «ανατολικών» και «δυτικών» στοιχείων.

Η «Δύση», κατά τον Διαμαντούρο πάντα, συμπυκνώνεται αποκλειστικά στον φιλελευθερισμό, οικονομικό και πολιτικό.

Και κάτι τελευταίο: Η επίσημη ιστοσελίδα του κόμματος του Β. Λεβέντη φέρει το όνομα antidiaploki.gr

Σίμος Χρήστος - avgi.gr