Η πικρή ιστορία σιδηροδρόμων Πελοποννήσου - Στερεάς

Αυτοκινητάμαξα breda μπροστά στο Σιδ. Σταθμό Αγρίνιου (Φωτογραφία εποχής).

 

Αυτό το σιδηροδρομικό δίκτυο ονομάζονταν ΣΒΔΕ ήταν σε συνάρτηση με αυτό των ΣΠΑΠ και ονομάζονταν εταιρεία  Σιδηροδρόμου ΒορειοΔυτικής Ελλάδος που δημιούργησε το Μάρτιο του 1890 ο Χ. Αποστολίδης!

Με την ευκαιρία της χθεσινής αναφοράς στην Εκδήλωση-ημερίδα με θέμα την αναβίωση του παλιού σιδηροδρόμου για το δίκτυο Πελοποννήσου και Δυτικής Ελλάδας, όπου διοργανώθηκε από την Πρεσβεία της Ελβετίας στην Ελλάδα σε συνεργασία με την Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού και σε αυτή συμμετείχαν εκπρόσωποι του Υπουργείου Μεταφορών, του Υπουργείου Τουρισμού, της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, της Περιφέρειας Πελοποννήσου, του ΟΣΕ, της ΓΑΙΑΟΣΕ καθώς και εκπρόσωποι της ακαδημαϊκής κοινότητας και των πολιτών, το Istologio G. Mosxou παραθέτει παρακάτω το πικρό ιστορικό των σιδηροδρόμων Πελοποννήσου - Στερεάς.

Σημειώστε ότι,  συμμετείχαν εμπειρογνώμονες σε θέματα σιδηροδρόμων και χωροταξίας από την Ελβετία, εκπρόσωποι της Ελβετικής βιομηχανίας και άλλοι εκπρόσωποι των ορεινών σιδηροδρόμων της Ελβετίας (RhaetianRailways), οι οποίοι συζήτησαν διάφορες πτυχές και προκλήσεις που συνδέονται με μια πιθανή ενεργοποίηση του σιδηροδρόμου της Πελοποννήσου και την συμμετοχή τους στην κατασκευή των έργων που απαιτούνται!

Αυτό το σιδηροδρομικό δίκτυο ονομάζονταν ΣΒΔΕ και ήταν η εταιρεία  Σιδηροδρόμου ΒορειοΔυτικής Ελλάδος που δημιούργησε το Μάρτιο του 1890 ο Χ. Αποστολίδης, συνδέοντας, από τις 15 Μαρτίου του χρόνου αυτού, σιδηροδρομικώς αρχικώς το Μεσολόγγι με το Αγρίνιο.

Τον επόμενο χρόνο το δίκτυο επεκτείνεται προς το Κρυονέρι και συνδέεται ακτοπλοϊκώς με την Πάτρα, μέσω του φεριμπότ ’’Καλυδώνα’’ που διατηρούσε ράγες, πάνω στις οποίες φορτώνονταν τα βαγόνια, ενώ ακολουθεί κατασκευή διακλαδώσεων τοπικού δικτύου Καλυβίων, Αχελώου, Αιτωλικού, Νιοχωρίου και Κατοχής.

Το 1952, μετά από πτώχευση η εταιρεία περνά στην ιδιοκτησία του κρατικού Σιδηρόδρομου Πελοποννήσου Αθηνών Πειραιώς (ΣΠΑΠ).

Το 1958 διακόπτεται η λειτουργία της γραμμής Μεσολογγίου-Αγρινίου και  τον Οκτώβριο του 1970, η χούντα των συνταγματαρχών παύει ολοκληρωτικά την λειτουργία των ΣΠΑΠ (πρώην ΣΒΔΕ), στην Αιτωλοακαρνανία, χαρακτηρίζοντάς την ελλειμματική, προς όφελος των ιδιωτικών εταιρειών μεταφορών εμπορευμάτων και ανθρώπων.

Και κυρίως αποκόπτοντας σιδηροδρομικώς την Δ. Ελλάδα από την Πελοπόννησο. Στις 17-1-1997 δημοπρατείται από τον ΟΣΕ η ανακατασκευή της γραμμής. Τον Σεπτέμβρη του 1998 αναστέλλονται οι εργασίες και ξηλώνεται μέρος των γραμμών. Το 2002 επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, με πρωτοβουλία υπ. Χρ. Βερελή, ανακατασκευάζεται η γραμμή έως έξω από το Αγρίνιο, όπου και εγκαταλείπεται το έργο έκτοτε, μέχρι σήμερα.

Τα στοιχεία είναι αλιευμένα από το βιβλίο του Γιώργου Μόσχου, «Η Πάτρα στην Κατοχή και στην Αντίσταση», εκδόση Gotsis Πάτρα, 2022.

Και μία επισήμανση: Στα σχέδια κατασκευής της γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου, υπήρξε επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, πρόβλεψη για να κατασκευασθεί παραπλεύρως της Γέφυρας σιδηροδρομική γραμμή. Αυτή όμως εγκαταλείφθηκε, από την κυβέρνηση, προφανών λόγω πιέσεων από τα συμφέροντα των αυτοκινητικών εταιρειών μεταφορών στην Ευρώπη  και στο πλαίσιο του ορυμαγδού των οικονομικών συμφερόντων που ανταγωνίζονταν με την συμβολή υπουργών για την ανάληψη των  έργων των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004,  όπου κυριολεκτικά έγιναν με αναθέσεις δίνοντας την ευκαιρία για κατασπάραξη των οικονομικών του κράτους, χρεώνοντας την χώρα με 35 δις.