Μία ενδιαφέρουσα ανάλυση για τις ρωσικές προεδρικές εκλογές
(Χωρίς να συμφωνεί κανείς απόλυτα με όσα λέει)
Από την “επιλογή” του από τις ληστρικές ελίτ της δεκαετίας του ‘90 με σκοπό να είναι ένας “νηφάλιος, σοβαρός και όχι μεθυσμένος Γιέλτσιν” μέχρι τη συντριπτική ανάθεση από το 87+% του ρωσικού λαού να γίνει “ο ηγέτης της Νίκης κατά της Δύσης και της ριζικής αλλαγής της Ρωσίας”.
Τα δύσκολα τώρα αρχίζουν! Και δεν είναι τόσο απλά!
Για το ρόλο της προσωπικότητας στην Ιστορία και την αναγκαστική επιβολή της Ιστορίας στην αλλαγή της προσωπικότητας.
Καλώς ή κακώς,
Αρέσει ή όχι σε μερικούς,
Το καταπίνουν ή όχι ορισμένοι,
η αλήθεια είναι:
• Ο Πούτιν μετά τις εκλογές αυτές και στις συνθήκες που έγιναν, ανέλαβε με τη θέληση των εργαζομένων και του λαού της Ρωσίας, το βάρος της ιστορικής ευθύνης:
1. Να τελειώσει τη “δουλειά” με τη “Νίκη” στο πεδίο της μάχης απέναντι στη Δύση, παραδίνοντας στον κόσμο μια Ουκρανία αποΝΑΖΙστικοποιημένη αποΝΑΤΟποιημένη αποστρατιωτικοποιημένη.
2. Παράλληλα, μαζί με την ήττα της Δύσης και σε συμπαράταξη και ολοκλήρωση με τον Παγκόσμιο Νότο, να συντελέσει στο τέλος της ιστορικής περιόδου που ξεκίνησε από το 1985-91 με την ήττα στον Ψυχρό Πόλεμο, την προδοσία και τη συνθηκολόγηση, για να εδραιώσουν την παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ και των μαριονετών τους, στον πιο ληστρικό και επιθετικό ιμπεριαλισμό και νεοαποικιοκρατία.
3. Στο έδαφος της “Νίκης” και ενός πιο δίκαιου, πιο ισορροπημένου, πολυπολικού κόσμου, να ανοίξει το δρόμο για μια νέα Ρωσία με λύση των τεράστιων κοινωνικών και πολιτικών αντιθέσεων που κληροδότησε ο ληστρικός - μαφιόζικος καπιταλισμός της πρωταρχικής συσσώρευσης και της ξένης κατοχής της δεκαετίας του ‘90. Αντιθέσεις που ΔΕΝ ρυθμίζονται και θα λυθούν ούτως ή άλλως, στο σημείο που έφτασαν, βίαια ή όχι!
• Στην ομιλία του Πούτιν, χτες μετά το αποτέλεσμα δεν διέκρινα την “αλαζονεία” και την “έπαρση του παντοδύναμου κυρίαρχου”. Με τίποτα αυτό!
• Περισσότερο εμφανίστηκε “δέσμιος” της συντριπτικής λαϊκής θέλησης και ενός ιστορικού σκηνικού που και να ήθελε δεν μπορεί πια να ξεφύγει. Περισσότερο φάνηκε να συνειδητοποιεί ότι “ήρθε η ώρα να πληρώσει το λογαριασμό” που φόρτωσε στην πλάτη του το 87+% του ρωσικού λαού.
Νομίζω ότι αυτό είδαμε. Και όλοι ελπίζουν να δουν τον “νέο Πούτιν” υλοποιώντας τη “γραμμή” της συντριπτικής λαϊκής εντολής.
Νομίζω επίσης ότι σε αυτό το μεγάλο διάστημα των 24 χρόνων στην ηγεσία της χώρας του έχουμε δει κατά καιρούς πολύ διαφορετικούς Πούτιν. Επειδή ο ίδιος ο Πούτιν ξεκίνησε στα τέλη του ‘90 σα φιλελεύθερος, σαν “δυτικός”. Προσπάθησε ειλικρινά να οδηγήσει την Ρωσία στο δυτικό, φιλελεύθερο, καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Προσπάθησε ειλικρινά να χωρέσει την Ρωσία στην παγκόσμια αγορά. Προσπάθησε να έχει καλές σχέσεις με δυτικούς εταίρους, ακόμα και να ενταχτεί στο ΝΑΤΟ. Αυτή ήταν η θέλησή του.
Αλλά η Ιστορία εκτυλίχθηκε από μόνη της – ενάντια σε αυτό το σενάριο. Πέρα από τους αρχικούς σχεδιασμούς ή και τις “συμφωνίες κορυφών” -γιατί ο Πούτιν επιλέχτηκε και αναδείχτηκε από “άσημος αλλά ικανός” αξιωματικός της κατασκοπίας από τις τότε ελίτ για να εξασφαλίσει “ανανέωση, τάξη και ασυλία” απέναντι στο χάος της διάλυσης- βρέθηκε σταδιακά στην ανάγκη να κινηθεί όπως υπαγορεύει η Ιστορία.
Και ένας έξυπνος άνθρωπος και ικανός ηγέτης -το απέδειξε αυτό- απλώς αναγκάζεται να κυβερνήσει τη χώρα όπως τον οδηγεί η Ιστορία, η λογική της, οι προκλήσεις που ορίζουν και την ιστορική μοίρα της χώρας και του ίδιου.
Σήμερα λοιπόν,
Το 87+% δεν υποστήριξε τον Πούτιν που “διόρισε” το 1998 ο Γιέλτσιν, για
να υλοποιήσει το συμβιβασμό με την KGB και τους προηγούμενους ιδιοκτήτες της χώρας,
ούτε ψήφισε τον Πούτιν που ναι μεν περιόρισε τους ασύδοτους ολιγάρχες του
‘90 και εξαφάνισε ορισμένους απ’ αυτούς, αλλά συνυπάρχει και ενισχύει νέα
τζάκια που δέχονται την ηγεμονία του Κρεμλίνου σ' ένα ιδιότυπο “κρατικό
καπιταλισμό”,
ούτε χτες υποστήριξε τον Πούτιν του 2014 που πιάστηκε κορόιδο -όπως ο
ίδιος παραδέχτηκε άλλωστε-, όταν αφελώς πίστευε ότι με τις «Συμφωνίες Μίνσκ 1
και 2» θα φέρει τη Δύση στα συγκαλά της τη στιγμή που αυτή κέρδιζε χρόνο για να
ετοιμάσει τον πόλεμο που ακολούθησε.
ούτε χτες ψήφισε μαζικά και με ενθουσιασμό τον Πούτιν που το 2014, σχεδόν
“ενοχλημένος” από τις λαϊκές εξεγέρσεις στο Ντονμπάς και την Ανατολική Ουκρανία
διεμήνυε στους εξεγερμένους “μαζέψτε τα, μας αρκεί η Κριμαία”. Αυτή η επιλογή,
κόστισε την κατάρρευση των Λαϊκών Δημοκρατιών της Οδησσού και του Χαρκόβου που
μόλις είχαν ανακηρυχθεί τότε, για να συνεχίσει το Ντονμπάς (Ντονέτσκ και
Λουγκάνσκ) το μοναχικό του δρόμο, για να ακολουθήσουν οι σφαγές των Νεοναζί, οι
15.000 νεκροί μέχρι το 2022 και το αίμα που συνεχίζει να ρέει, μέχρι την
απελευθέρωσή τους.
Αντίθετα, θεωρώ ότι αυτό που εμπνέει πια τον Ρωσικό λαό είναι “άλλες προσδοκίες”, που στηρίζονται στην πιο πρόσφατη παρουσία του Πούτιν, όπως:
⁃ η υπόσχεση “τα πάντα για Νίκη και μέχρι το τέλος”,
⁃ επίσης “… οι δυτικές ελίτ έχουν μια πολύ έντονη επιθυμία να παγώσουν την υπάρχουσα άδικη κατάσταση πραγμάτων στις διεθνείς υποθέσεις. Έχουν συνηθίσει για αιώνες να γεμίζουν την κοιλιά τους με ανθρώπινη σάρκα και τις τσέπες τους με χρήματα. Έγιναν πλούσιοι με την πειρατεία, το δουλεμπόριο και τη ληστεία άλλων εθνών. Αλλά πρέπει να καταλάβουν ότι το παιγνίδι των βαμπίρ τελειώνει”.
Και αυτό που συσπειρώνει δεν είναι κάποιο “αίσθημα δικαιοσύνης” στις διεθνείς υποθέσεις μόνο, αλλά κυρίως η πίστη ότι “αφού το λέει για τις δυτικές ελίτ, άρα θα τελειώνει και το παιγνίδι με τα δικά μας ντόπια βαμπίρ για να γλιτώσουμε από τη φτώχεια και τη μιζέρια”.
Δεν είναι τόσο απλά ωστόσο. Μια στρατιά “συμβούλων”, γραφειοκρατών, τραπεζιτών,
μεγαλομανατζαρέων, mediάδων,
και κυρίως των “νόμιμων ολιγαρχών” (όχι αυτών που έφυγαν ή λούφαξαν) και όλο το
κακό συναπάντημα, θα επιχειρήσουν να διαχειριστούν “τη δύναμη του Προέδρου” και
στο όνομά του, για πάρτη τους: νέες ιδιωτικοποιήσεις, νέα μεγάλα συμβόλαια,
ασυδοσία, νέα κέρδη / “ληστεία στο όνομα της … πατρίδας που κινδυνεύει”!
Σφίγγουν τα δόντια, ακόμα και με υπερπατριωτικούς κρωγμούς μέχρι “να
έρθει ο Τράμπ, να κάνουμε μια … Βάρκιζα, ή … Γιάλτα ή … Μίνσκ 3 τελοσπάντων για
να τελειώνουμε και όλα να ξαναγίνουν όπως παλιά”.
Θα δείξει…
Για μας πάντως, η πιθανή ΗΤΤΑ της Δύσης και του ΝΑΤΟ, το τέλος της ηγεμονίας των ΗΠΑ και ΕΕ και της νεοαποικιοκρατίας, το τσάκισμα του Φασισμού, μια πιο δίκαια πολυπολική τάξη πραγμάτων στον πλανήτη, η πολυμερής συνεργασία για κρισιμότατα προβλήματα της ανθρωπότητας είναι μια ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ! Γιατί θα δώσει τη δυνατότητα για ένα νέο κύμα κοινωνικών αναστατώσεων, με την αυτοπεποίθηση, το αίσθημα υπεροχής και την ιστορική αισιοδοξία που πάνω απ’ όλα αυτή τη στιγμή έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι και “της γης οι κολασμένοι”.
Και θα μπορούσα να ποντάρω στο ότι, ξανά όπως το 1917, για λόγους που έχουν να κάνουν με το μέγεθος των αντιθέσεων αλλά και τα ιστορικά χαρακτηριστικά και τη συγκυρία, η Ρωσική κοινωνία, θα ανοίξει δρόμους για την αλλαγή της κοινωνίας. Με εμφύλιο ή όχι…
Όσο για τον Πούτιν προσωπικά, όχι ΔΕΝ θα γίνει πότε ένας Λένιν της εποχής μας, ούτε Στάλιν της αντιφασιστικής νίκης και της οικοδόμησης. Το πολύ, αν θέλουμε αναλογίες, επειδή η Ιστορία δεν αντιγράφει, να είναι κάτι σαν τον Κερένσκι του Φλεβάρη του 1917, για να έρθει μετά κάτι πολύ μεγαλύτερο και έξω απ’ αυτόν.
Θα δείξει…
_______________
Άρθρο από Νέος Θερσίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου