Ύστατο χαίρε στον αξιαγάπητο Κώστα Ζαρονίκα

Προς την τελευταία κατοικία του, σήμερα το μεσημέρι από τον ΙΝ Αγ. Αγγέλων Α'  Νεκροταφείου Πατρών.

 

Έφυγε από τη ζωή στα 64 χρόνια του υποκύπτοντας μετά από μακροχρόνιες ασθένειες. Άφησε παρακαταθήκη κείμενο με μότο από Μαγιακόφσκι. Κηδεία της σορού του από τον ΙΝ Αγ. Αγγέλων Α΄ Νεκροταφείου Πατρών

Στερνό αντίο σήμερα για τον αγαπητό στο χώρο της Ενημέρωσης Κώστα Ζαρονίκα, που υπέκυψε στο μοιραίο, έπειτα από νοσηλεία στην εντατική, προχθές το βράδυ, σε ηλικία 64 ετών, λόγω του πολυπαθούς οργανισμού του που ταλαιπωρούταν επί αρκετά χρόνια.

Ο εκλιπών ήταν μαθηματικός και πατέρας τριών παιδιών, του Γιώργου της Ιωάννας και του Δημήτρη. Ασχολήθηκε όμως επί μακρόν χρόνο στο χώρο των εφημερίδων, ενώ υπήρξε αρχικά συνεταίρος στην έκδοση της εφημερίδας ''Ημέρα '' Πατρών, την οποία έστησε τεχνολογικά όταν πέρασε από την Γουτεμβεργιανή τυπογραφία στην ηλεκτρονική, καθώς και συνεργάτης στην εφημερίδα ''Αλλαγή''.

Παράλληλα ασχολούμενος με την γραφιστική, ιδιαίτερη αγάπη του αυτή, είχε αναπτύξει συνεργασία με οίκους του εξωτερικού, αλλά και στο εσωτερικό.

Σήμερα το μεσημέρι τελέστηκε η κηδεία της σορού του ενώ οι στενοί συγγενείς του, φίλοι, αλλά και συνεργάτες, συνάδελφοι του απηύθυναν το ύστατο χαίρε. Παρόντες ο δήμαρχος Πατρέων Κ. Πελετίδης και άλλοι και άλλοι παράγοντες της κοινωνικής ζωής της πόλης. 

Ο Κώστας Ζαρονίκας ήταν ένας άκακος άνθρωπος,  γίγαντας στη σωματική διάπλαση, αλλά και μικρό παιδί  στην ψυχή. Όσοι ζήτησαν τις υπηρεσίες του, ποτέ δεν τις αρνήθηκε, παρά την κλονισμένη υγεία του από το ζάχαρο και άλλες παρελκόμενες ασθένειες. Τις προσέφερε ολόψυχα, γι αυτό και έμεινε αξιαγάπητος μέχρι το τέλος του.

Άφησε παρακαταθήκη μετά τον θάνατό του

Χαρακτηριστική είναι η μεταξύ άλλων αναρτήσεων, φίλων του αείμνηστου, χτεσινή ανάρτηση  στη διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ, του Πάνου Τσαπάρα, εκδότη της εφημερίδας, που αναφέρεται στην προνόηση του θανάτου εκ μέρους του αείμνηστου, ο οποίος άφησε παρακαταθήκη τα παρακάτω: 

«Χωρίς τον Κώστα Ζαρονίκα η “ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ” δεν θα είχε “επιμείνει” να μάχεται επί 20 σχεδόν έτη έχοντας στο “τιμόνι της” ένα καλλιτέχνη (εμένα δηλαδή) που υποπτευόταν πάντα την δημοσιογραφία ως λειτούργημα (!!!)

Ο Κώστας Ζαρονίκας ήταν ο άνθρωπος που είχε τον πρώτο και αποφασιστικό ρόλο στο τεχνικό μέρος αυτής της προσπάθειας.
Και βέβαια τον σημαντικότερο ρόλο στην ψυχολογική στήριξη του έχοντος την ευθύνη λειτουργίας της “ΦΩΝΗΣ” δηλαδή εμού του ιδίου.

Πολλά χρόνια πριν κι ενώ η “ΦΩΝΗ” αρμένιζε με ορθάνοιχτα πανιά στα θολά νερά της Νεοελληνικής λασπόλιμνης… ο Κώστας Ζαρονίκας μας παρέδωσε την νεκρολογία του με την εντολή να την δημοσιεύσουμε ως ΑΚΡΙΒΩΣ είχε όταν εκείνος θα έφευγε για το μακρύ ταξίδι…

Χθες βράδυ 15 Μαΐου 2021 ο Κώστας έφυγε για πάντα.

Δημοσιεύουμε χωρίς άλλο σχόλιο την νεκρολογία του όπως ακριβώς μας την παρέδωσε.

Τελικά η ζωή είναι ωραία μόνον για όσους προλαβαίνουν να φεύγουν πριν αποχαιρετήσουν όσους αγάπησαν…

Αντίο Κώστα!
                                                                                                             Πάνος Τσαπάρας

ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΡΟΝΙΚΑΣ(*)

“Έ αναστημένη μου καρδιά βαριά αναπήδησε…
…Μήπως εσείς
θα καταλάβετε γιατί
εγώ γαλήνιος,
κάτω άπ' των σαρκασμών τις καταιγίδες,
στο δείπνο των επερχομένων χρόνων
κομίζω την ψυχή μου πάνω σ' ένα δίσκο.
                                          Μαγιακόφσκυ''

ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ μια ευκολία το να θέλεις να υπαγάγεις και να υποτάξεις μία πολυσύνθετη ζωή σε δυο - τρεις βασικές, τάχα, ιδιότητες, τάσεις ή αρχές, και ν' αφήνεις ύστερα να εμφιλοχωρεί ή αυθαιρεσία με δικαιώματα και μάλιστα με επιχειρήματα, αντλημένα άπ' το ίδιο το έργο (πρόθυμο σε πολλές και ποικίλες ερμηνείες εξ αιτίας της πρισματικότητάς του) κάτι που αναπόφευκτά συμβαίνει και με τον αείμνηστο φίλο μας Κώστα Ζαρονίκα.

Όταν η τέχνη του ξεπέρασε τα πρώτα στάδια της ατομικής εξομολόγησης και απολύτρωσης του, της αυτο-θεραπείας του, έγινε καθολική έκφραση της ανάγκης όλων των ανθρώπων για δικαιοσύνη, ελευθερία, ευτυχία, για κατάλυση της ασφυκτικής μόνωσης, για κατανίκηση ή τουλάχιστον υπερσυμψηφισμό της στέρησης, της φθοράς, του θανάτου, βοηθώντας το αισθητικό να συναντηθεί με το ηθικό και συχνά να το ταυτίζει κάνοντας τα δυσδιάκριτα.

Κι αυτές τις ανάγκες, τις εκφράζει με τη μεγαλύτερη ένταση και με τον πιο ελεύθερο τρόπο, με την πιο νέα μορφή, που αντιστοιχεί με θαυμαστή ακρίβεια στην καθολική τάση για ελευθερία των ανθρώπων και στο νέο, επαναστατικό περιεχόμενο της εποχής του, στο πείσμα της άγνοιας πού τον κυκλώνει, στο πείσμα των κατηγοριών που εκτοξεύονται εναντίον του από αντιπάλους και φίλους και συναδέλφους και ομοϊδεάτες για «άντιλαΐκότητα », για «δυσνοησία», «σκοτεινότητα» κ.τ.λ.

Όμως ο Ζαρονίκας, πιστός στον εαυτό του, στο αίσθημα του και στο ιδεώδες του, που πήγασε απ’ την ίδια την ανάγκη του και του καιρού του, συνεχίζει απτόητος, αληθινός επαναστάτης, το ελεύθερο από αισθητικές προκαταλήψεις έργο του, μορφοποιώντας το ελεύθερο πνεύμα της εποχής του.

Ό φουτουρισμός, για τον Ζαρονίκα, δεν είναι απλώς ένας τρόπος εκσυγχρονισμού της καθυστερημένης αισθητικής που λειτουργούσε με νύξεις παρελθοντικές και ανταποκρινόταν με προθυμία και ευκολία μόνο σε μνήμες βυθισμένες στην αρχαία μυθολογία, ιστορία, φιλολογία, και αντιστεκόταν ή αδρανούσε στους όποιους ερεθισμούς των παρόντων γεγονότων, πραγμάτων, τοπίων.

Δεν είναι ακόμη μια προγραμματισμένη προσπάθεια, να υπερκαλύψει, μ' έναν εμφατικό διασκελισμό, την απόσταση που χωρίζει τον παλιό ειδυλλιακό χώρο της αισθητικής δεκτικότητας των προγενέστερων καλλιτεχνών και του κοινού, απ το χώρο της έντονης αμεσότητας πού διαρθρώνει επιβλητικά από τη μια στιγμή στην άλλη ο σύγχρονος του τεχνικός πολιτισμός.

Ο Ζαρονίκας, είδε άλλα και δια της τέχνης του πραγματοποίησε άλλα.
Είδε μέσω αυτής, έναν τρόπο βελτίωσης των ανθρωπίνων σχέσεων και έκρινε τη σημασία της τεχνικής απ' το βαθμό βοήθειας που προσφέρει στην απελευθέρωση των δυνάμεων του ανθρώπου απ' τον εξαναγκασμό και στην ανάπτυξη τον πνευματικού πολιτισμού.

Στον Ζαρονίκα, το στοιχείο του «υπερβολισμού», που μεγεθύνει τα πάντα, και τον εαυτό του βέβαια, κρύβει (και αποκαλύπτει ταυτόχρονα ) ένα έντονο δραματικό στοιχείο, υποκειμενικό και κοινωνικό, της σκληρά δοκιμαζόμενης πίστης, και της θέλησης για πίστη.

Είναι μια συνεχής προσπάθεια κ ένας αδιάπτωτος αγώνας (με διαδοχικές φάσεις, ήττες και νίκες) να καταπολεμήσει τις κάθε είδους εναντιότητες, δυσκολίες, στερήσεις, κούραση, αγρύπνια, μεγαλοποιώντας και προβάλλοντας στο άπειρο το πρόσωπο του, το ιδανικό του, τον τεχνικό πολιτισμό, την τέχνη του, και μεταθέτοντας τη λύση δύσκολων και περίπλοκων προβλημάτων του παρόντος, σ' ένα άμεσο μέλλον.

Απ' αυτό πηγάζει και η εχθρότητα του προς το παρελθόν και η άρνηση των αξιών του, γιατί σ' αυτό μεταθέτει την ευθύνη για όλες τις αδυναμίες και τα ελαττώματα του παρόντος.

Και είναι ακόμη η προσπάθεια λύτρωσης και παρηγοριάς, μπροστά στη διαβρωτική κάποτε αίσθηση της ασυνεννοησίας, της φθοράς, του ενεδρεύοντος θανάτου, της έλλειψης απόλυτης ελευθερίας, του «ανώφελου» του ατόμου, της ζωής και της τέχνης, με την έξαρση μιας εκτυφλωτικής λαμπρότητας (στον έρωτα, στο πρόσωπο, στην εικόνα, στο μέλλον) έτσι πού ακόμα και ο ίδιος να μην μπορεί να βλέπει το σκοτάδι που ενυπάρχει μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη και γύρω της.
___________

(*) Ο Κώστας Ζαρονίκας γεννήθηκε το 1957 στην Πάτρα και συνεργαζόταν με εφημερίδες και περιοδικά».

 

Ο Κώστας Ζαρονίκας αυτοσαρκαζόμενος, όπως πάντα.