Η σιωπή του τάφου μας, θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα

 

Ομιλία Παπασπυροπούλου Γιώργου μέλος της διοίκησης του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Πάτρας με την ''Εργατική Ενότητα-Ανατροπή'' για την εργατική πρωτομαγιά

 «Τα λόγια του ΣΠΑΙΖ τη στιγμή της εκτέλεσης, ήταν προφητικά. 

" θα έρθει μία εποχή που η σιωπή του τάφου μας, θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα". Πράγματι οι σιωπές αυτές από τους τάφους των συναδέλφων μας, οδήγησαν το εργατικό κίνημα σε νέους αγώνες και νέες θυσίες. 

Από τις εσχατιές της γης, μέχρι τη διπλανή μας Καισαριανή και από τότε έως σήμερα αυτές οι σιωπές πολλαπλασιάστηκαν». 

 

Τα παραπάνω τόνισε κατά την ομιλία του ο Γιώργος Παπασπυρόπουλος, μέλος της διοίκησης του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Πάτρας με την ''Εργατική Ενότητα -Ανατροπή'' για την εργατική πρωτομαγιά

 

Αναλυτικά στην ομιλία του ανέφερε τα παρακάτω:

 

«Εργαζόμενες και εργαζόμενοι

Νέες και νέοι

Αγαπητοί συμπολίτες

 

135 χρόνια πέρασαν από την ημέρα ορόσημο για το εργατικό κίνημα. 

Την ημέρα, κατά την οποία, τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας για τους εργαζόμενους, τους κολασμένους αυτής της γης, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. 

Τα αιτήματά τους: 8 ώρες δουλειάς, 8 ώρες ανάπαυσης, 8 ώρες ελεύθερου χρόνου. 

Αιτήματα που υλοποιήθηκαν, όχι όμως αναίμακτα. 

Εκείνη την πρωτομαγιά του 1886 την πότισαν οι συνάδελφοί μας με αίμα. 

Αίμα στις πορείες, στις οποίες, τα όργανα του κεφαλαίου πυροβόλησαν τους απεργούς στο ψαχνό. 

Αίμα μετά από τη δίκη παρωδία των συντρόφων μας  ΣΠΑΙΖ, ΕΝΓΚΕΛ και ΠΑΡΣΟΝ που αντιμετώπισαν το δήμιο για τα πιστεύω τους. 

Τα λόγια του ΣΠΑΙΖ τη στιγμή της εκτέλεσης, ήταν προφητικά. 

" θα έρθει μία εποχή που η σιωπή του τάφου μας, θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα"

Πράγματι οι σιωπές αυτές από τους τάφους των συναδέλφων μας, οδήγησαν το εργατικό κίνημα σε νέους αγώνες και νέες θυσίες. 

Από τις εσχατιές της γης, μέχρι τη διπλανή μας Καισαριανή και από τότε έως σήμερα αυτές οι σιωπές πολλαπλασιάστηκαν. 

Και πάντα αυτό που προέτασσαν, ήταν το τέλος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, το δικαίωμα στη δημιουργία, αλλά και το δικαίωμα στη ζωή. 

Στη δύση του προηγούμενου αιώνα και στην ανατολή του αιώνα μας, εμφανίστηκε μια νέα ελπίδα σε πολλούς ότι με τις νέες τεχνολογίες και την παγκοσμιοποίηση, τα αιτήματα για καλύτερες συνθήκες ζωής και εργασίας θα έβρισκαν ανταπόκριση. 

Οι ελπίδες αυτές αποδείχτηκαν φρούδες. 

Η πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού και εξαιτίας αυτής της ηγεμονίας, ο κόσμος ολόκληρος, ο άνθρωπος, η κοινωνία, το περιβάλλον, βρίσκονται κάτω από τη μεγαλύτερη καταστροφική απειλή που δημιούργησε ιστορικά η κεφαλαιοκρατία και οι κρίσεις της. 

Σύμμαχος των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού η Πανδημία, η οποία έγινε το όχημα αλλά και η δικαιολογία για την επιβολή σκληρών αντεργατικών μέτρων. 

Παράλληλα, ενώ και η ίδια ή Πανδημία απέδειξε την αξία ενός δημοσίου συστήματος υγείας και ενός δημόσιου συστήματος έρευνας και ανάπτυξης νέων τεχνολογιών για την αντιμετώπισή της, πακτωλός χρημάτων προσφέρθηκε στους ιδιώτες ,για την αντιμετώπιση του προβλήματος. 

Εκατομμύρια νεκροί συνάνθρωποί μας θυσιάστηκαν στο βωμό του νεοφιλελευθερισμού και της αυτορρύθμισης της τιμής της υγείας, με βάση την προσφορά και τη ζήτηση του δικαιώματος στη ζωή. 

Για άλλη μία φορά τα κέρδη δικά τους, οι ζημιές δικές μας. 

Στη χώρα μας, η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε, έδωσε σαφέστατα δείγματα γραφής και υποταγής στην εργοδοσία, διέλυσε τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του ΣΕΠΕ, μεθόδευσε, και αποτύπωσε την  αντεργατική της πολιτική, ολοκληρώνοντας με το χτύπημα  βασικών κατακτήσεων του εργατικού κινήματος. 

Επιτίθεται στο οκτάωρο, στις συλλογικές διαπραγματεύσεις, στο δικαίωμα στην απεργία και τις διαδηλώσεις, ορθώνει νέα νομικίστικα εμπόδια εξαφανίζοντας την προστασία των απεργών και των συνδικαλιστών, αφαιρώντας τον αναπνευστήρα από τα συνδικάτα που στη συντριπτική τους πλειοψηφία βρίσκονται στην εντατική με ευθύνη και των ίδιων των ηγετών τους.

Τα μετατρέπει σε ελεγχόμενα από το κράτος και την εργοδοσία, κλινικά νεκρά, ανίκανα να αντιδράσουν στον αρμαγεδώνα που ήρθε. 

Οι ευθύνες της ηγεσίας των συνδικάτων είναι τεράστιες. 

Η άλωσή τους από κομματικούς σχηματισμούς και ο συνδικαλισμός, που με το ένα μάτι  κοιτάζει στον πολιτικό τους πατρώνα και με το άλλο στην ατομική τους ευημερία, δεν έγινε χθες. 

Δεκαετίες τώρα βλέπουμε τους ηγέτες του κινήματος, τελειώνοντας τη θητεία τους, να διαβαίνουν το ρουβίκωνα και να υπουργοποιούνται ή να γίνονται βουλευτές σε διάφορους πολιτικούς χώρους. 

Το ανώτατο συνδικαλιστικό όργανο στον ιδιωτικό τομέα η ΓΣΕΕ, έχει μετατραπεί σε χώρο παραγωγής υπουργών και τουριστικό γραφείο, οργανώνοντας εκδρομές στην Καλαμάτα τη Ρόδο την Αθήνα για την πραγματοποίηση ενός συνεδρίου. 

Ενός συνεδρίου το οποίο έγινε τελικά με τη συνδρομή των ΜΑΤ του Χρυσοχοΐδη και της κυβέρνησης Μητσοτάκη. 

Εργατικά κέντρα περνάνε με νόθες διαδικασίες στα χέρια αυτών που έχουν τη δύναμη να τις επιβάλουν. 

Τα όργανά τους γίνονται διακοσμητικά αφού άλλα αποφασίζουν και άλλα η κομματική γραμμή τους επιβάλλει, όπως είδαμε και πέρυσι στον εορτασμό της Πρωτομαγιάς, στην πόλη μας. 

Εργατικά κέντρα που διοικούνται από κομματάρχες, οι οποίοι νομίζουν ότι μόνο αυτοί διαθέτουν το ιερό δισκοπότηρο της γνώσης των αναγκών του κόσμου της εργασίας, προσπαθώντας να πνίξουν οποιαδήποτε διαφορετική φωνή. 

Ακόμα και η αδυναμία των συνδικάτων να ορίζουν μία κοινή ημέρα για την απεργία της Πρωτομαγιάς, ρίχνει νερό στο μύλο των επιδιώξεων της κυβέρνησης Μητσοτάκη. 

Εργαζόμενες και Εργαζόμενοι, 

Νέες και Νέοι, 

Σήμερα με εφαλτήριο τον εορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς καλούμαστε να δώσουμε κάτω από αυτές τις αντίξοες συνθήκες διμέτωπο αγώνα. 

Αγώνα για να επαναφέρουμε τα συνδικάτα σε υγιή αγωνιστική προοπτική, με γνώμονα την ανάκαμψη του εργατικού κινήματος, μία ανάκαμψη, που μπορεί να επιταχυνθεί σε συνδυασμό με ένα νικηφόρο αγώνα. 

Με ένα νικηφόρο αποτέλεσμα, για τη μητέρα των μαχών, όπως όλοι μας ονομάζουμε, τη μάχη ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη. 

Αυτούς τους αγώνες καλούμαστε να δώσουμε σήμερα. 

Αγώνες επιβίωσης του εργατικού κινήματος, του κόσμου της εργασίας και ολόκληρης της κοινωνίας. 

Αγώνες της αριστεράς ενάντια στις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού. 

Ενώνουμε σήμερα τις φωνές μας με τις σιωπές των συναδέλφων μας που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα. 

Θα νικήσουμε!».