Του
ΘΑΝΟΥ Ν. ΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ
(Από Thebest.gr)
Πάρε από τους βωμούς του παρελθόντος την φωτιά ,όχι τις στάχτες είχε πει ο Ζαν Ζωρές.
Είναι απίθανο ,όντως, να χτίσεις κάτι στέρεο στο μέλλον με τις στάχτες του παρελθόντος.
Το διακύβευμα των εκλογών όπως διατυπώθηκε από αρκετούς είναι αν θα επικρατήσει τον παλιό ή το καινούργιο. Υπάρχει βέβαια και το διακύβευμα του μνημονίου και του αντιμνημονίου ,αλλά ακόμα και αν το δεχτώ ως πραγματικό ,εκ των πραγμάτων δεν θα μας απασχολήσει σε κυβερνητικό επίπεδο ,αφού η κυβέρνηση που θα προκύψει θα εφαρμόσει σίγουρα μνημόνιο
Το νέο, που ισχυρίζεται ο Σύριζα,ότι εκπροσωπεί είναι απλά μια δέσμευση . Μια υπόσχεση που μπορεί όντως να τηρήσει ή μπορεί να αποδειχθεί ακόμα μια προεκλογική επικοινωνιακή ψεύτικη διατύπωση . Όπως και να έχει ,είναι κάτι που μόνο η ιστορία θα το κρίνει .
Το παλιό από την άλλη το ζήσαμε ,το γνωρίσαμε .Αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας ,δίπλα μας. Να δούμε απλά την κοινωνία που χτίσαμε. Αυτό είναι το παλιό. Αυτό που ζούμε σήμερα. Το σχολείο χωρίς καθηγητές ,το νοσοκομείο χωρίς ιατρικό προσωπικό ,η γραφειοκρατική δημόσια υπηρεσία , ο κρατικοδίαιτος ιδιωτικός τομέας , η διαπλοκή η ρεμούλα και η διαφθορά σε κάθε κύτταρο αυτής της κοινωνίας.
Το παλιό είναι μια εικόνα φρίκης . Η εικόνα ενός 3χρονου πρόσφυγα ξεβρασμένου σε μια παραλία . Η εικόνα ενός 19χρονου αυτιστικού παιδιού δεμένου χειροπόδαρα σε μια κλίνη. Η εικόνα ενός πεινασμένου παιδιού στα όρια της λιποθυμίας . Η εικόνα ενός άνεργου στα όρια της απελπισίας.
Αν μπορούσαμε να περιγράψουμε με μια εικόνα μόνο το παλιό ,θα ήταν η αδικία από την μια και εμείς να την κοιτάμε από την άλλη. Μην με ρωτάτε πως ζωγραφίζεται η αδικία. Ο καθένας θα την ζωγράφιζε διαφορετικά...
Αυτό είναι το παλιό. 40 χρόνια το χτίσαμε ,το ζήσαμε και το ανεχτήκαμε. Η διαπίστωση ότι η πραγματικότητα που ζούμε δεν είναι αυτή που ονειρευτήκαμε , είναι η φωτιά που καίει μέσα μας. Είναι ίσως η μοναδική παρακαταθήκη που πήραμε από το παλιό.
Το παλιό τώρα εμφανίζεται μετανιωμένο αλλά προβάλει την εμπειρία και την σταθερότητα . Την εμπειρία δηλαδή ότι θα παραμείνουμε σταθερά μουτζουρωμένοι με τις στάχτες.
Ας μιλήσουμε τώρα πιο συγκεκριμένα και ίσως λίγο πιο ξύλινα. Το παλιό πολιτικό κατεστημένο μας κληροδότησε μια κοινωνία όπως την περιγράψαμε. Δεν το έκανε από αχρηστία .Από ιδιοτέλεια το έκανε. Το έκανε συνειδητά. Το δημόσιο χρέος εκτοξεύτηκε για να αγοράζει η Ελλάδα υποβρύχια που γέρνουν και το κατεστημένο να πλουτίζει . Το νοσοκομείο έμεινε χωρίς γιατρούς γιατί κρίθηκε πιο ωφέλιμο να εξυπηρετηθεί πρώτα μια εκλογική πελατεία . Τα σχολεία έμειναν χωρίς δασκάλους ,για να ζήσει η ιδιωτική παραπαιδεία . Το δημόσιο έγινε γραφειοκρατικό για να βασιλεύει ανενόχλητη η διαπλοκή και να οξύνεται η εξάρτηση σε αυτήν. Ο αστυνομικός έγινε μπάτσος και παρέμεινε μπάτσος γιατί του ανατέθηκε να προστατεύσει την διαπλοκή . Ο δημοσιογράφος έγινε αλήτης και ρουφιάνος γιατί του ανατέθηκε το ίδιο πράγμα.
Θα μπορούσα να γράψω ατέλειωτες ακόμα αράδες για να περιγράψω το παλιό ,το κατεστημένο ,αυτό που λέμε εν ολίγοις σύστημα . Θα σταματήσω όμως εδώ.
Την Κυριακή λοιπόν πάρε από τους βωμούς του παρελθόντος την φωτιά και όχι τις στάχτες. Στάσου με συνείδηση πάνω από την κάλπη και με μια αυτοκριτική διάθεση . Μέσα σου κουβαλάς την φωτιά ,κουβαλάς και τις στάχτες . Η φωτιά είναι ο δρόμος για το νέο ,οι στάχτες είναι απλά η ανάμνηση του παλιού . Οι στάχτες είναι αυτή η εικόνα φρίκης...
Εγώ την διάλεξα την δικιά μου πριν λίγες μέρες. Πάνω από την κάλπη θα έχω στο νου μου την εικόνα του 3χρονου Αιλάν ξεβρασμένου σε μια παραλία. Την εικόνα αυτού του 19χρονου αυτιστικού παιδιού δεμένου χειροπόδαρα.
Αλίμονο μου λοιπόν αν δεν ονειρευτώ και αν δεν παλέψω για το νέο... Όποιο και αν είναι αυτό...
Το νέο άλλωστε είναι απλά μια υπόσχεση. Μια υπόσχεση που μας δίνουνε ,μια υπόσχεση που δίνουμε εμείς στον εαυτό μας. Ακόμα και αν δεν την πιστεύουμε απόλυτα ,η επιστροφή στο παλιό είναι ο σίγουρος δρόμος για να αποτύχουμε.
Την Κυριακή λοιπόν πάμε στην κάλπη με ένα δίλημμα. Ψηφίζουμε για το παλιό ή το καινούργιο. Δίνουμε όμως παράλληλα και μια υπόσχεση . Από Δευτέρα παλεύουμε για το καινούργιο.
__________
ΥΓ.1 Ο αρθρογράφος δεν έχει την παραμικρή πρόθεση να ταυτίσει το καινούργιο με τον Σύριζα.
Υ.Γ 2 Ο αρθρογράφος έχει μια και μοναδική προφανέστατη πρόθεση . Να ταυτίσει το παλιό με την ΝΔ ,το ΠΑΣΟΚ , το Ποτάμι ,την Χρυσή Αυγή ,όσους μας κυβερνούσαν 40 χρόνια και τα παραμάγαζα τους.
ΥΓ.3 Ο αρθρογράφος θα ψηφίσει Σύριζα. Πιστεύοντας όμως ότι το νέο ,σαν υπόσχεση ,σαν όραμα είναι κάτι που το υπηρετεί η Αριστερά ,εύχεται κάθε εκλογική επιτυχία σε όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις της Αριστεράς.
Το διακύβευμα των εκλογών όπως διατυπώθηκε από αρκετούς είναι αν θα επικρατήσει τον παλιό ή το καινούργιο. Υπάρχει βέβαια και το διακύβευμα του μνημονίου και του αντιμνημονίου ,αλλά ακόμα και αν το δεχτώ ως πραγματικό ,εκ των πραγμάτων δεν θα μας απασχολήσει σε κυβερνητικό επίπεδο ,αφού η κυβέρνηση που θα προκύψει θα εφαρμόσει σίγουρα μνημόνιο
Το νέο, που ισχυρίζεται ο Σύριζα,ότι εκπροσωπεί είναι απλά μια δέσμευση . Μια υπόσχεση που μπορεί όντως να τηρήσει ή μπορεί να αποδειχθεί ακόμα μια προεκλογική επικοινωνιακή ψεύτικη διατύπωση . Όπως και να έχει ,είναι κάτι που μόνο η ιστορία θα το κρίνει .
Το παλιό από την άλλη το ζήσαμε ,το γνωρίσαμε .Αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας ,δίπλα μας. Να δούμε απλά την κοινωνία που χτίσαμε. Αυτό είναι το παλιό. Αυτό που ζούμε σήμερα. Το σχολείο χωρίς καθηγητές ,το νοσοκομείο χωρίς ιατρικό προσωπικό ,η γραφειοκρατική δημόσια υπηρεσία , ο κρατικοδίαιτος ιδιωτικός τομέας , η διαπλοκή η ρεμούλα και η διαφθορά σε κάθε κύτταρο αυτής της κοινωνίας.
Το παλιό είναι μια εικόνα φρίκης . Η εικόνα ενός 3χρονου πρόσφυγα ξεβρασμένου σε μια παραλία . Η εικόνα ενός 19χρονου αυτιστικού παιδιού δεμένου χειροπόδαρα σε μια κλίνη. Η εικόνα ενός πεινασμένου παιδιού στα όρια της λιποθυμίας . Η εικόνα ενός άνεργου στα όρια της απελπισίας.
Αν μπορούσαμε να περιγράψουμε με μια εικόνα μόνο το παλιό ,θα ήταν η αδικία από την μια και εμείς να την κοιτάμε από την άλλη. Μην με ρωτάτε πως ζωγραφίζεται η αδικία. Ο καθένας θα την ζωγράφιζε διαφορετικά...
Αυτό είναι το παλιό. 40 χρόνια το χτίσαμε ,το ζήσαμε και το ανεχτήκαμε. Η διαπίστωση ότι η πραγματικότητα που ζούμε δεν είναι αυτή που ονειρευτήκαμε , είναι η φωτιά που καίει μέσα μας. Είναι ίσως η μοναδική παρακαταθήκη που πήραμε από το παλιό.
Το παλιό τώρα εμφανίζεται μετανιωμένο αλλά προβάλει την εμπειρία και την σταθερότητα . Την εμπειρία δηλαδή ότι θα παραμείνουμε σταθερά μουτζουρωμένοι με τις στάχτες.
Ας μιλήσουμε τώρα πιο συγκεκριμένα και ίσως λίγο πιο ξύλινα. Το παλιό πολιτικό κατεστημένο μας κληροδότησε μια κοινωνία όπως την περιγράψαμε. Δεν το έκανε από αχρηστία .Από ιδιοτέλεια το έκανε. Το έκανε συνειδητά. Το δημόσιο χρέος εκτοξεύτηκε για να αγοράζει η Ελλάδα υποβρύχια που γέρνουν και το κατεστημένο να πλουτίζει . Το νοσοκομείο έμεινε χωρίς γιατρούς γιατί κρίθηκε πιο ωφέλιμο να εξυπηρετηθεί πρώτα μια εκλογική πελατεία . Τα σχολεία έμειναν χωρίς δασκάλους ,για να ζήσει η ιδιωτική παραπαιδεία . Το δημόσιο έγινε γραφειοκρατικό για να βασιλεύει ανενόχλητη η διαπλοκή και να οξύνεται η εξάρτηση σε αυτήν. Ο αστυνομικός έγινε μπάτσος και παρέμεινε μπάτσος γιατί του ανατέθηκε να προστατεύσει την διαπλοκή . Ο δημοσιογράφος έγινε αλήτης και ρουφιάνος γιατί του ανατέθηκε το ίδιο πράγμα.
Θα μπορούσα να γράψω ατέλειωτες ακόμα αράδες για να περιγράψω το παλιό ,το κατεστημένο ,αυτό που λέμε εν ολίγοις σύστημα . Θα σταματήσω όμως εδώ.
Την Κυριακή λοιπόν πάρε από τους βωμούς του παρελθόντος την φωτιά και όχι τις στάχτες. Στάσου με συνείδηση πάνω από την κάλπη και με μια αυτοκριτική διάθεση . Μέσα σου κουβαλάς την φωτιά ,κουβαλάς και τις στάχτες . Η φωτιά είναι ο δρόμος για το νέο ,οι στάχτες είναι απλά η ανάμνηση του παλιού . Οι στάχτες είναι αυτή η εικόνα φρίκης...
Εγώ την διάλεξα την δικιά μου πριν λίγες μέρες. Πάνω από την κάλπη θα έχω στο νου μου την εικόνα του 3χρονου Αιλάν ξεβρασμένου σε μια παραλία. Την εικόνα αυτού του 19χρονου αυτιστικού παιδιού δεμένου χειροπόδαρα.
Αλίμονο μου λοιπόν αν δεν ονειρευτώ και αν δεν παλέψω για το νέο... Όποιο και αν είναι αυτό...
Το νέο άλλωστε είναι απλά μια υπόσχεση. Μια υπόσχεση που μας δίνουνε ,μια υπόσχεση που δίνουμε εμείς στον εαυτό μας. Ακόμα και αν δεν την πιστεύουμε απόλυτα ,η επιστροφή στο παλιό είναι ο σίγουρος δρόμος για να αποτύχουμε.
Την Κυριακή λοιπόν πάμε στην κάλπη με ένα δίλημμα. Ψηφίζουμε για το παλιό ή το καινούργιο. Δίνουμε όμως παράλληλα και μια υπόσχεση . Από Δευτέρα παλεύουμε για το καινούργιο.
__________
ΥΓ.1 Ο αρθρογράφος δεν έχει την παραμικρή πρόθεση να ταυτίσει το καινούργιο με τον Σύριζα.
Υ.Γ 2 Ο αρθρογράφος έχει μια και μοναδική προφανέστατη πρόθεση . Να ταυτίσει το παλιό με την ΝΔ ,το ΠΑΣΟΚ , το Ποτάμι ,την Χρυσή Αυγή ,όσους μας κυβερνούσαν 40 χρόνια και τα παραμάγαζα τους.
ΥΓ.3 Ο αρθρογράφος θα ψηφίσει Σύριζα. Πιστεύοντας όμως ότι το νέο ,σαν υπόσχεση ,σαν όραμα είναι κάτι που το υπηρετεί η Αριστερά ,εύχεται κάθε εκλογική επιτυχία σε όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις της Αριστεράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου