Από συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ το 2012.

Οι νέοι πολιτικοί συσχετισμοί που αναδύονται στην Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ και την Ισπανία με το Podemos (σε συνδυασμό με την επανάκαμψη μεγάλων εργατικών κινητοποιήσεων στην Ιταλία και στο Βέλγιο) θέτουν στην ημερήσια διάταξη του ευρωπαϊκού δημόσιου χώρου την ανάγκη ανατροπής του νεοφιλελεύθερου μοντέλου που υποστηρίζει δογματικά η Μέρκελ στην Ευρωζώνη.

Οι νέοι συσχετισμοί στον ευρωπαϊκό Νότο διεμβολίζουν πολιτικά το επί 20ετία κυρίαρχο παράδειγμα πολιτικής διακυβέρνησης, τη σοσιαλ-φιλελεύθερη συναίνεση, όπως φαίνεται από την υποφώσκουσα αντιπαράθεση των συγκυβερνώντων σοσιαλδημοκρατών με τη Μέρκελ, με αφορμή το ελληνικό θέμα.

Αυτή η νέα πραγματικότητα στηρίζεται στην ολοένα και μεγαλύτερη συνειδητοποίηση εκ μέρους των Ευρωπαίων πολιτών αλλά και τμημάτων της ευρωπαϊκής ελίτ ότι η λιτότητα οδηγεί την οικονομία σε νέο κύκλο ύφεσης, την κοινωνία σε μεγαλύτερα κύματα φτώχειας και την πολιτική σε επικίνδυνη αποξένωση από τους πολίτες.

Η αντιπαράθεση στην Ευρωζώνη, που αυτές τις μέρες σχηματοποιείται ανάμεσα στη Μέρκελ και στον Ντράγκι, αντιστοιχεί στην αναγκαστική αναζήτηση διεξόδου στο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό αδιέξοδο. Η συζήτηση για τη μετα-νεοφιλελεύθερη εποχή αποκτά τη δική της δυναμική, μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον όπου οι οικονομίες της Ευρωζώνης απειλούνται με νέα υποβάθμιση στον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Την ώρα μάλιστα που τα σύννεφα πολέμου και οι γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις επιμένουν απειλητικά στην ευρωπαϊκή περίμετρο.

Ο δρόμος κατά της λιτότητας και υπέρ της δημοκρατικής επαναθεμελίωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης που υποδεικνύουν οι κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις, αρχής γενομένης από τον Νότο, παρουσιάζεται για πρώτη φορά μετά το ιστορικό 1989 ως δυνατότητα, με πρωταγωνιστές την ευρύτερη Αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα. Η εξέλιξη αυτή αποτελεί απόδειξη ότι το μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ έχει ευρωπαϊκή εμβέλεια και η προσπάθειά του δεν είναι καταδικασμένη να εγκλωβιστεί σε μια μετωπική σύγκρουση ανάμεσα στη μικρή Ελλάδα και στο σύνολο των μεγάλων της Ευρωζώνης.

Οι ρωγμές στο σύστημα και οι κοινωνικές διεργασίες μπορούν, σταδιακά και βαθμιαία, να συγκροτήσουν μια πορεία μετάβασης σε ένα μετα-νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης και διακυβέρνησης.

Κινούμενος αναχρονιστικά και εκτός των ευρωπαϊκών διεργασιών, ο Σαμαράς εναποθέτει στη Μέρκελ τις προσδοκίες του να διαχειριστεί την εκλογική ήττα του. Πρόκειται για άχαρο και επικίνδυνο ρόλο, που προκαλεί αντιδράσεις ακόμη και μέσα στο κόμμα του, όπως φαίνεται από την αποστασιοποίηση στελεχών της καραμανλικής πτέρυγας. Ο Σαμαράς προσδοκά να παραμείνει στην πολιτική, έστω ηττημένος, οργανώνοντας τη ρεβανσιστική επιστροφή του. Δηλαδή υπονομεύει την πορεία της χώρας. Γι' αυτό στις εκλογές δεν αρκεί να ηττηθεί, πρέπει να συντριβεί, ώστε να του κοπεί κάθε δυνατότητα υπονόμευσης της αναγκαίας δημοκρατικής ανατροπής.

(Από το κύριο άρθρο της εφημερίδας ΑΥΓΗ)