Ο Ανδρέας Μαλλιώρης ήταν στέλεχος του ΚΚΕ για πολλά χρόνια. Συνελήφθη και εξορίστηκε στη Μακρόνησο και τη Γυάρο. Τα βασανιστήρια, οι εικονικές εκτελέσεις για να υπογράψει και οι ταλαιπωρίες του στοίχισαν ένα νεφρό και πολλές οδυνηρές αναμνήσεις. Τελευταία χρόνια της ζωής του δεν ήθελε να μιλά γι αυτά, καθώς η φιλοσοφία του ήταν στροφή προς χαρούμενα ζητήματα της ζωής.
Μία και μοναδική συνέντευξη για το ζήτημα της κράτησής του στο σύρμα επί τριετία στο Α΄ Ειδικό Τάγμα Οπλιτών της Μακρονήσου, ως στρατιώτης σκαπανέας, της κλάσεως 1946, του 4ου Λόχου, ήταν αυτή που έδωσε στην εφημερίδα ΗΜΕΡΑ Πατρών την Τετάρτη 12 Ιουνίου 1991, στο πλαίσιο σχετικής έρευνας του Γιώργου Μόσχου, που διήρκησε από τις 6 έως τις 18 Ιουνίου ημέρες κατά τις οποίες μίλησε σειρά αγωνιστών μακρονησιωτών.
Υπό τον υπότιτλο "Ποτέ ξανά Μακρονήσια: Αφηγείται ο Ανδρέας Μαλλιώρης", αναφέρεται στο φοβερό έγκλημα της στρατιωτικής δεξιάς το διήμερου Φεβρουαρίου - Μαρτίου 1948, που δολοφονήθηκαν από τους τραμπούκους ΕΣΑτζήδες του στρατιωτικού Διοικητή Μακρονήσου δεκάδες στρατιώτες και ακόμη παραμένει άγνωστος ο συγκεκριμένος αριθμός τους αφού ο φάκελος έχει χαρακτηριστεί απόρρητος και δεν δίνεται μέχρι σήμερα στους ερευνητές.
Σε αυτή την συνέντευξη ο αείμνηστος αγωνιστής, μεταξύ άλλων πολλών αναφέρει και τούτα:
"Ακούμε πυροβολισμούς, που ερχόσαντε από τη διοίκηση του λόχου. Ένας από τους τρεις μας τραυματίστηκε, νομίζω ήταν ο Δ. Ζωγράφος από την Πάτρα. ΤΥην άλλη μέρα κι ενώ είχαμε κηρύξει απεργία πείνας, μπήκαν στο στρατόπεδο ροπαλοφόροι του 3ου Τάγματος. Πυροβολούσαν συνεχώς πάνω μας και πατώντας πάνω σε νεκρούς και τραυματίες μας σπρώχναν συνεχώς στη θάλασσα. Βγήκα από τη σκηνή μου με ένα φανελάκι μούσκεμα στο αίμα από μικροτραυματισμό μου... ο τόπος είχε γεμίσει από στρατιώτες ξαπλωμένους. Από τη θάλασσα μας πίεζε η ακταιωρός με τους πυροβολισμούς της... προς την χαράδρα του 7ου Λόχου. Την ίδια ώρα που μας ζητούσαν δήλωση ματανοίας δύο φορτηγά παρουσία μας φόρτωναν νεκρούς και τραυματίες. Από,όλο το Τάγμα που είχε τέσσερις χιλιάδες στρατιώτες, τριάντα ή σαράντα είμαστε που δεν είχαμε κάνει δήλωση. Με ξυλοδαρμούς βρισιές και χυδαιολογίες μας οδήγησαν στο σύρμα. Αργότερα έφεραν και μερικά παιδιά του 2ου Λόχου από την Πάτρα. Ήσαν ο Άγγελος Βλαχάκης, ο Κώστας Σερίφης, ο Μπάμπης Μαντζαβίνος και άλλοι. Παραμείναμε γύρω στα τρία χρόνια. Η ζωή στο σύρμα ήταν αφόρητη. Δεχόμαστε ξυλοδαρμούς ημερήσιους και νυχτερινούς. Εκείνη την περίοδο έχασα και το αριστερό μου νεφρό από το πολύ ξύλο".
Ακόμη διακήρυξε την "λήθη για την μελανή κηλίδα της Ιστορίας μας" και κατηγόρησε την ηγεσία του ΚΚΕ για την "σημερινή έλλειψη πολιτικής υπέρβασης των πολιτικών παθών" σε ένα μέρος από την ηγεσία του ΚΚΕ λέγοντας: "Λυπούμε ακόμη και για μέρος της ηγεσίας του κόμματός μου, που δεν δέχεται αυτή την πραγματικότητα".
Αυτά εν συντομία είπε ο αγωνιστής, που έφυγε πλήρης ημερών.
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης εξελέγη δημοτικός σύμβουλος με την παράταξη του Θεόδωρου Άννινου και αποτέλεσαν την πιο δυναμική τετράδα μαζί με τους Πέτρο Κομματά, Ζωή Κουρλαμπά και Παύλο Μαρινάκη.
Ήταν υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ και στη συνέχεια του ενιαίου Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου στον οποίο ήταν μέλος εγγεγραμμένος με αύξοντα αριθμό 240, μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ.
Τα τελευταία χρόνια φρόντιζε να δίνει χρήσιμες συμβουλές σε όσους ασχολούνταν με την πολιτική μέσα από το κατάστημα με είδη υγιεινής διατροφής στην οδό Βότση. Υπήρξε δε δυναμικός πεζοπόρος καθώς κάθε πρωί συνήθιζε να περπατάει από τα Συχαινά τόπο διαμονής του μέχρι την οδό Βότση, όπου και το κατάστημα που διατηρούσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου