«Οδηγός η πυξίδα που μας άφησε με το αίμα του ο Νίκος Τεμπονέρας»

Ισόβια για τους «φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς δολοφόνους του Φύσσα» ζήτησε ο ΓΓ του ΕΑΜ, Μιχ. Βασιλάκης, κατά την ομιλία του στην μνήμη του δολοφονημένου καθηγητή

«Ας αγωνιστούμε, αυτόν τον αποστιγματισμό, να τον υπογραμμίσει και η δικαιοσύνη, με ΙΣΟΒΙΑ στους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς δολοφόνους του Φύσσα» ζήτησε ο ΓΓ του ΕΑΜ, Μιχ. Βασιλάκης, κατά την ομιλία του την 9-1-2020, στην 29η επέτειο από την δολοφονία του Πατρινού αγωνιστή καθηγητή Μέσης, Νίκου Τεμπονέρα, που έπεσε από το δολοφονικό χτύπημα, που του κατάφερε το στέλεχος της ΟΝΝΕΔ και δημοτικός σύμβουλος της ΝΔ στο δήμο Πατρέων, Καλαμπόκας.

Ακόμη ο Μιχ. Βασιλάκης  αναφέρθηκε στην «σπονδή αίματος του ’91» όπου «προστέθηκε το 2008 το αίμα της αθωότητας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, που στο παιδικό του μυαλό δεν χωρούσε η κοινωνία των γκέτο, των καταναγκασμών και των απαγορεύσεων, με απαγορευμένες πόλεις, συνοικίες, πλατείες, δρόμους με δεσμοφύλακες και σερίφηδες τύπου Κορκονέα».  

Και συνέχισε: «Μετά ήρθε η Αμφιάλη με το ναζιστικό μόρφωμα» και «αυτό το όχι που εκπροσωπούσε σαν ιδέα, ζωή και αγώνα ο αντιφασίστας Φύσσας, μαχαίρωσε, δια του Ρουπακιά, η κουλτούρα των δολοφόνων και του θανάτου της Χ.Α.».

Τέλος ο Μιχ. Βασιλάκης δεν παρέλειψε αναφορά στην  εγκληματική πολιτική Τραμπ και στον «ακραίο σωβινισμό και εθνικισμό ένθεν και ένθεν των ακτών του Αιγαίου» που «είναι ότι χειρότερο για τις δυο χώρες και τους λαούς τους».

Για να καταλήξει:
«Το δικό μας πολιτικό μέτωπο, η δική μας ζωή, έχει την πυξίδα που μας άφησε με το αίμα του ο Νίκος Τεμπονέρας: Εργασία, γνώση, δημοκρατία, αλληλεγγύη, ελευθερία, αγώνας».

Αναλυτικά η ομιλία του Μιχ. Βασιλάκη, είναι η παρακάτω:

«Αγαπητοί συναγωνιστές, 
φίλοι και σύντροφοι, 
συνοδοιπόροι των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων 

Η σπονδή αίματος του λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος το Γενάρη του 1991 με το Νίκο Τεμπονέρα, διευρύνει και βαθαίνει αδιάλειπτα μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες του λαού και της νεολαίας το περιεχόμενο της για ΕΡΓΑΣΙΑ και ΓΝΩΣΗ. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΖΩΗ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Είναι θέμα της πολιτικής ιστορίας, της κοινωνιολογίας αλλά και της ζώσας πολιτικής, για να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα, πώς μια κοινωνία σε τέλμα και αμηχανία, στα οποία βυθίστηκε την τετραετία ’89-’91, αφυπνίστηκε και εξεγέρθηκε σε μια στιγμή για να διεκδικήσει την πυξίδα της ζωής της με αναφορά τα σκορπισμένα μυαλά του Νίκου στην αυλόπορτα αυτού του σχολείου, από το κράτος και το παρακράτος.

Σε αυτή την σπονδή αίματος του ’91 προστέθηκε το 2008 το αίμα της αθωότητας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, που στο παιδικό του μυαλό δεν χωρούσε η κοινωνία των γκέτο, των καταναγκασμών και των απαγορεύσεων, με απαγορευμένες πόλεις, συνοικίες, πλατείες, δρόμους με δεσμοφύλακες και σερίφηδες τύπου Κορκονέα.

Μετά ήρθε η Αμφιάλη με το ναζιστικό μόρφωμα που μεθοδικά το πολιτικό σύστημα της διαπλοκής και της διαφθοράς για τις δικές του ανάγκες και προτεραιότητες, από κοινωνικό και πολιτικό περιθώριο, μετέτρεψε σε αυτοδύναμη δήθεν αντισυστημική δύναμη, με κοινοβουλευτικό μανδύα και έκφραση, για να μπορεί να επιβάλει όπως τα SS και τα χιτλερικά τάγματα εφόδου, την εξουσία του, πολιτική, κοινωνική, εκλογική, στις εργατογειτονιές της δυτικής Αθήνας.

Το ΟΧΙ αυτών των εργατουπόλεων στην υποταγή στο ναζιστικό μόρφωμα, πλήρωσε ο Παύλος Φύσσας. Αυτό το όχι που εκπροσωπούσε σαν ιδέα, ζωή και αγώνα ο αντιφασίστας Φύσσας, μαχαίρωσε, δια του Ρουπακιά, η κουλτούρα των δολοφόνων και του θανάτου της Χ.Α.

Αυτήν την κουλτούρα και τα αποτελέσματα της βιάστηκε να αθωώσει η εισαγγελική πρόταση, προλαβαίνοντας ακόμη και τους συνήγορος υπεράσπισης του Μιχαλολιάκου, εντολοδόχου του Ρουπακιά!

Είναι το αίμα του Παύλου Φύσσα, που τελικά στέρησε την κοινοβουλευτική έκφραση και εκπροσώπηση της Χ.Α., αποστιγματίζοντας την κοινωνία έστω σε αυτό το θεσμικό επίπεδο από το ναζιστικό μόρφωμα.

Ας αγωνιστούμε, αυτόν τον αποστιγματισμό, να τον υπογραμμίσει και η δικαιοσύνη, με ΙΣΟΒΙΑ στους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς δολοφόνους του Φύσσα.

Αγαπητοί συναγωνιστές, 
φίλοι και σύντροφοι, 
νέοι και νέες
 
Το μέτωπο των δυνάμεων που διαχειρίστηκε την εξουσία το ’90-’94 θεμελίωσε την πορεία της χώρας προς την πιο βαθιά κρίση στην ιστορία της, την κρίση που ξέσπασε το 2010. Το ίδιο μέτωπο δυνάμεων την διαχειρίζεται και σήμερα και μάλιστα με ρεβανσιστικούς όρους για την όποια ασυνέχεια προέκυψε το 2015.

Πολλαπλάσια πιο επιθετικό, ολοκληρωτικό, με αναπροσαρμοσμένες προτεραιότητες και μεθόδους ανασυγκροτεί και διευρύνει την διαπλοκή, με ένα παράκεντρο κράτος, που παράγει πολιτική στα παρασκήνια, ελέγχει τις δομές εξουσίας ευτελίζοντας τα θεσμικά πολιτικά όργανα σε κάθε επίπεδο.

Έχει κηρύξει σε εχθρούς, την εργασία, τη γνώση, τη δημοκρατία, την αλληλεγγύη, την ελευθερία, πράγμα που υπογράμμισε και υπόγραψε η σπουδάζουσα νεολαία της ΔΑΠ, βεβηλώνοντας πριν λίγες μέρες το μνημείο Τεμπονέρα.

Όσοι βιώσαμε τις εξελίξεις του ’91, θα θυμόμαστε την οσμή της καμένης σάρκας από τον περσικό, να πνίγει την μεσογειακή λεκάνη! Σήμερα συμβαίνει το ίδιο, όμως το πρόβλημα δεν είναι μια μόνο χώρα, ούτε μια μόνο περιοχή, είναι η μέση ανατολή, η μεσογειακή λεκάνη και η Ευρώπη στο σύνολο τους, αυτά είναι τα επίδικα της παγκόσμιας ηγεμονίας. Η απολύτως ασύμμετρη επιχείρηση των ΗΠΑ στη Βαγδάτη, δεν δείχνει μόνο τυχοδιωκτισμό μιας χώρας με το οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό δυναμικό των ΗΠΑ. Αποκαλύπτει αμηχανία και αδυναμία συγκρότησης μιας πολιτικής στρατηγικής υπεράσπισης της παγκόσμιας ηγεμονίας τους με οικονομικούς, πολιτικούς όρους αλλά ακόμα και με συμβατικές στρατιωτικές μεθόδους.

Τι άλλο άραγε απομένει στο οπλοστάσιο του Τραμπ εκτός από μια διαλυτική παγκόσμια αποσταθεροποίηση και το πυρηνικό δυναμικό των ΗΠΑ; Οι λαοί πρέπει να απαντήσουν επειγόντως σε αυτό το ερώτημα.

Δυστυχώς σήμερα και η χώρα μας έχει γίνει μέρος του προβλήματος των γεωπολιτικών ανταγωνισμών στην ανατολική μεσόγειο, φτάνοντας στα όρια της γελοιότητας, να αναζητά στρατηγικούς συμμάχους σε Λιβυκές ληστοσυμμορίες.

Ο ακραίος σωβινισμός και εθνικισμός ένθεν και ένθεν των ακτών του Αιγαίου είναι ότι χειρότερο για τις δυο χώρες και τους λαούς τους.

Οι πολιτικές που οικοδομούν τα συμφέροντα της χώρας στην κοινωνική και οικονομικοπολιτική αποσταθεροποίηση της Τουρκίας και την απομόνωση της στην ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια, δεν είναι εθνικές πολιτικές και θα αποδειχτούν τελικά εγκληματικές για την χώρα και τον λαό. 

Το δικό μας πολιτικό μέτωπο, η δική μας ζωή, έχει την πυξίδα που μας άφησε με το αίμα του ο Νίκος Τεμπονέρας:

Εργασία, γνώση, δημοκρατία, αλληλεγγύη, ελευθερία, αγώνας».