Και τι απέμεινε από όλον αυτόν τον ορυμαγδό;

Η αντικομμουνιστική ημερίδα ολοκληρώθηκε με την έκδοση διακήρυξης την οποία υπογράφουν οι εκπρόσωποι των εξής χωρών: Εσθονίας, Λετονίας, Λιθουανίας, Πολωνίας, Κροατίας, Ουγγαρίας, Τσεχίας και Σλοβακίας. Η σχετική ανακοίνωση έγινε από το αρμόδιο υπουργείο της Εσθονίας χωρίς περισσότερες λεπτομέρειες για τη συμμετοχή στο συνέδριο.

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΗΜ. ΜΟΣΧΟΥ

Τελικά δεν καταλαβαίνει κανείς, γιατί τόσες αντιδράσεις για την ημερίδα, που ενώ έγινε θέμα οξείας αντιπαράθεσης στην Ελλάδα, με ευθύνη της ΝΔ, σνομπαρίστηκε αν δεν καταδικάστηκε από την υπόλοιπη Ευρώπη!  
 
Από τις 27 χώρες-μέλη της Ε.Ε. μόνον οι οκτώ συμμετείχαν χθες στην ημερίδα που διοργάνωσε η Εσθονική Προεδρία, αφιερωμένη στη μνήμη των θυμάτων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων. Και ας είχε προετοιμαστεί μεθοδικά, από το 2009, στο Ευρωκοινοβούλιο. 

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η χρήση της Ιστορίας για πολιτικούς λόγους εκ μέρους των φιλελεύθερων και συντηρητικών δυνάμεων του Ευρωκοινοβουλίου, με σκοπό να εξομοιώσουν την αυταρχικότητα και αντιδημοκρατική συμπεριφορά των ηγεσιών των κομμουνιστικών κομμάτων με την εγκληματική πρακτική του Ναζισμού εις βάρος της Ανθρωπότητας απέτυχε, προσκρούοντας στις δημοκρατικές, ριζοσπαστικές και προοδευτικές,  δυνάμεις, που αρνήθηκαν να πέσουν στην παγίδα του αντικομμουνισμού τύπου ΕΡΕ, της εμφυλιοπολεμικής περιόδου, που ανέμιζε τα σάβανα της Ιστορίας της, για σημαία της, την περίοδο από το 1950 έως το 1967, όπου στην Ελλάδα καταλήξαμε στα δεσμά μίας κλίκας επίορκων αξιωματικών της ακροδεξιάς, εξωθούμενης της χώρας στην επταετή δικτατορική νύχτα.

Η ημερίδα ολοκληρώθηκε με την έκδοση διακήρυξης την οποία υπογράφουν οι εκπρόσωποι των εξής χωρών: Εσθονίας, Λετονίας, Λιθουανίας, Πολωνίας, Κροατίας, Ουγγαρίας, Τσεχίας και Σλοβακίας. Η σχετική ανακοίνωση έγινε από το αρμόδιο υπουργείο της Εσθονίας χωρίς περισσότερες λεπτομέρειες για τη συμμετοχή στο συνέδριο. 

Η προσπάθεια εξομοίωσης των εγκλημάτων του ναζισμού και του κομμουνισμού στο συνέδριο αυτό προκάλεσε πολλές αντιδράσεις και όπως είναι γνωστό, ο υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής αρνήθηκε να παραστεί στο συνέδριο καθώς επιχειρήθηκε ταύτιση του κομμουνισμού με τον ναζισμό. «Εμείς ποτέ δεν θεωρήσαμε ότι ο κομμουνισμός είναι μια εγκληματική ιδεολογία, όπως ο ναζισμός» είπε ο Σταύρος Κοντονής.

Και τι απέμεινε από όλον αυτόν τον ορυμαγδό; Η αποτυχία και απομόνωση της ακροδεξιάς χειραγώγησης του κόμματος της ΝΔ, η παλινδρόμηση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης της Φώφης, η πολιτικάντικη αντιμετώπιση του ζητήματος από το Ποτάμι του κ. Θεοδωράκη, η απολιτίκ στάση του κ. Λεβέντη, η αμηχανία του ΚΚΕ, που δυσκολεύτηκε να χωνέψει την συνεπή θέση του ΣΥΡΙΖΑ, καθότι το ίδιο είναι πεπεισμένο(!) για το... ύποπτον της κυβερνητικλής πρακτικής(!) και ένας πολιτικά άθλιος Λοβέρδος, υποκινούμενος σε ράγες Βενιζέλου να αμφισβητεί την ορθότητα της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ, που εκ των πραγμάτων απεδείχθη ότι είναι σε παράλληλη γραμμή με τις δημοκρατικές δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ηπείρου.     

Τέλος αξίζει να θυμήσουμε ότι οι συμμετέχουσες στην ημερίδα  είναι χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ, που μετά από μισό αιώνα σοσιαλιστικού καθεστώτος, του γνωστού Υπαρκτού, όπως απαξιωτικά χαρακτηρίστηκαν τα καθεστώτα αυτά από την ανανεωτική ευρωκομμουνιστική πλευρά, με την κατάρρευσή τους και την άνοδο των συντηρητικών δυνάμεων, περιέπεσαν στον οικτιρμό της Ιστορίας, ειδικότερα με την αναβίωση δυνάμεων της Μοναρχίας, που διατηρούνταν στην πολιτική φορμόλη και που σήμερα στηρίζουν νεοναζιστικά κόμματα! 

Και πρόκειται για χώρες, που στο αντιχιτλερικό κάλεσμα των ευρωπαϊκών λαών, στην διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου, τάχθηκαν με το μέρος των Ναζί, στέλνοντας στρατό, στα πολεμικά μέτωπα, όταν η Ελλάδα δεν έστειλε ούτε έναν φαντάρο και με την επιστράτευση, οι Έλληνες αγωνιστές με την καθοδήγηση του ΕΑΜ, απήργησαν και αρνήθηκαν να προσφέρουν εθελοντική εργασία στα εργοστάσια του Ναζισμού, στην Γερμανία!   

Κι εδώ, για την χώρα μας, αναδεικνύεται η μεγάλη συμβολή στην δημοκρατική εξέλιξη, στο χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, με πρόγονό της τις δυνάμεις που το 1968 διακήρυξαν ότι, ο Σοσιαλισμός ή θα είναι με ανθρώπικο πρόσωπο, ή δεν θα είναι Σοσιαλισμός!  

Και αυτή η διεργασία, που κρατά μισό αιώνα τώρα και συνεχίζεται δεν ήταν ανέφελη. Κυριολεκτικά πέρασαν από καυδιανά δίκρανα αυτοί που στήριξαν το εγχείρημα και που οδήγησαν την Αριστερά στην κυβέρνηση, καθώς οι πολίτες την εμπιστεύτηκαν. 

Πέρασαν από κάβους της Ιστορίας του 1968, του 1977, του 1981, του 1993 και τώρα, καθώς παρέλαβαν από τον υπόλογο δικομματισμό των αστικών κομμάτων, χώρα ρημαγμένη και καταχρεωμένη, περνούν μέσα από τον μνημονιακό μεγάλο συμβιβασμό, μέχρι την λήξη της επιτροπείας των δανειστών, τον Αύγουστο του 2018 και την επούλωση των οικονομικών πληγών της! 

Ο μεγάλος συμβιβασμός του Λένιν 


Για την Ιστορία και μόνον αξίζει να ξαναθυμηθούμε: Το μεγαλύτερο πρόβλημα που είχε να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση των Μπολσεβίκων και των Αριστερών Σοσιαλεπαναστατών (Εσέρων) ήταν η διαχείριση του πολέμου. Με την επικράτηση της Σοβιετικής Επανάστασης το 1917, είχαν ξεκινήσει οι συνομιλίες με τους Γερμανούς στην πολωνική πόλη Μπρεστ Λιτόφσκ (Brzesc Litewski) και είχε επιτευχθεί μια κατ' αρχάς παύση των εχθροπραξιών. Το περιβάλλον ήταν ακόμα εξαιρετικά ρευστό. Η Ρωσική Αυτοκρατορία κατέρρεε και αποσυντίθονταν, ενώ στην ίδια τη Γερμανία ξεσπούσαν οι πρώτες απεργίες των εργατών (Ιανουάριος του '18). Ειδικά στο Βερολίνο, το απεργιακό κίνημα απλώθηκε στα μεγαλύτερα εργοστάσια και υποστηρίχθηκε από εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες.

Στους κόλπους της επαναστατικής κυβέρνησης εμφανίστηκαν τρεις διαφορετικές απόψεις. Η κατ' αρχάς κυρίαρχη άποψη του μπολσεβίκου Νικολάι Μπουχάριν και των Αριστερών Κομμουνιστών, για συνέχιση του πολέμου και τη μετατροπή του σε επαναστατικό. Ο Μπουχάριν υποστήριζε: «Λέγαμε πάντοτε ότι, αργά ή γρήγορα, η ρωσική επανάσταση θα ερχόταν σε σύγκρουση με το διεθνές κεφάλαιο. Αυτή η στιγμή έφτασε». 

Υπήρχε επίσης η άποψη «ούτε ειρήνη ούτε πόλεμος» του Τρότσκι, που ήταν κοντύτερα στον Μπουχάριν, και τέλος, η άποψη του Λένιν για ειρήνη με Γερμανούς και Νεότουρκους, με κάθε τίμημα. Για τον Λένιν, το σημαντικό ήταν η διατήρηση της κυριαρχίας του «πρωτοπόρου κόμματος» σε μια οποιαδήποτε περιοχή, με οποιοδήποτε κόστος. 

Και αυτό έκανε. Έκλεισε ειρήνη, παραχώρησε σοβιετικά εδάφη, αλλά στην στροφή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου φρόντισε να τα πάρει πίσω.