Δύο είναι οι πτυχές αυτού του θέματος. Η πρώτη-και σπουδαιότερη-αφορά την παράδοση προς χρήση του ουσιαστικά νέου νοσοκομείου μετά από πολλά χρόνια. Το νοσοκομείο κατέστη ακατάλληλο από το σεισμό το 2008 (προ κρίσης) και παραδόθηκε προς χρήση την άνοιξη του 2017. Η δεύτερη-σημαντική και αυτή- αφορά τα διαδραματισθέντα κατά τη τελετή εγκαινίων.
Ας δούμε πρώτα την πρώτη παράμετρο. Η σημαντικότητα της διαθεσιμότητας ενός δεύτερου λαμπρού νοσοκομείου στη Δυτική Ελλάδα είναι αυτονόητη και δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση. Επί εννέα χρόνια το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο «σήκωνε» το φορτίο της περίθαλψης των 2 εκατομμυρίων κατοίκων της ΝΔ Ελλάδας, που το καλοκαίρι διπλασιάζονται (σε αντίθεση με τα νοσοκομεία του κέντρου των οποίων οι κάτοικοι υποδιπλασιάζονται). Τρία (3) χρόνια μετά τον σεισμό (2011) και ακόμα το κτίριο παρέμενε ουσιωδώς σεισμόπληκτο.
Μάλιστα ένα σεβαστό ποσόν εξανεμίστηκε διότι αρχικά κρίθηκε σκόπιμο απλώς να ελαιοχρωματισθεί και ακολούθως αποκαλύφθηκε ότι χρειαζόταν δομική ανακατασκευή. Ουσιαστικά λοιπόν το νοσοκομείο ανακατασκευάστηκε τα τελευταία 5 χρόνια (έως τέλος 2016 που ήταν έτοιμο). Αποτελεί μικρότητα να κατανείμει κανείς ποσοστιαίες μονάδες ευσήμων για το ποια κυβέρνηση το κατασκεύασε. Αυτό άλλωστε ήταν το κεντρικό νόημα των ομιλιών κατά τα εγκαίνια του Γ.Γ. Γιαννόπουλου και του Διοικητή της ΥΠΕ Νικολόπουλου. Το Δημόσιο Εθνικό Σύστημα Υγείας απέκτησε έναν ισχυρό και αποτελεσματικό πυλώνα.
Δεν μπορεί όμως κανένας να αγνοήσει ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Τα τελευταία 10 χρόνια μόνο 2 νέα νοσοκομεία παραδόθηκαν και πολύ περισσότερα έκλεισαν. Τα πρώτα παραδόθηκαν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (Σαντορίνη, Αγ. Ανδρέας) και τα υπόλοιπα έκλεισαν από τις προγενέστερες κυβερνήσεις (Νοσ. Πατησίων, Νοσ. Λοιμωδών Αθήνα, Νοσ. Λοιμωδών Θεσσαλονίκη κ.α.). Η διαφορά αυτή προκύπτει και μόνο από τους δύο διαφορετικούς προσανατολισμούς των αντίστοιχων κυβερνητικών φιλοσοφιών. Στήριξη του Δημόσιου Συστήματος Υγείας από τη μια, καταρράκωση του από την άλλη. Τελεία και παύλα.
Ας δούμε τώρα τη δεύτερη παράμετρο. Τα «επεισόδια». Αρχικά είναι πασιφανές ότι ο χώρος της υγείας έχει επιλεγεί ως προνομιακό αντιπολιτευτικό πεδίο κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς γιατί αφενός μεν είναι χώρος ευαίσθητος και ο πόνος είναι κατάλληλο πεδίο για κάθε είδους εκμετάλλευση, αφετέρου δε γιατί η κατάσταση που ποτέ δεν ήταν άριστη, αν και πάντα ήταν αρκετά καλή, επιδεινώθηκε με τις μνημονιακές πολιτικές (όλοι θυμούνται τον Α. Γεωργιάδη ως Υπουργό Υγείας να ωρύεται: δεν θα μου πάρει η τρόικα τη δόξα των απολύσεων!).
Έτσι οι κάθε είδους αντιπολιτευόμενοι (ΝΔ, «επαγγελματίες συνδικαλιστές», πρώην υπουργοί και ΚΚΕδες) επικεντρώνουν όλα τα πυρά στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Με ποιο τρόπο; Είτε προσπαθώντας να εμποδίσουν να λειτουργήσουν τα χειρουργεία στη Ζάκυνθο, είτε με «συμμάχους» Κολομβιανούς μέλη του καρτέλ ναρκωτικών που έκλεβαν από νοσοκομεία μηχανήματα, καταγγέλλοντας ότι τα νοσοκομεία είναι ξέφραγο αμπέλι, είτε γιατί κάποιος ηλικιωμένος πέθανε σε κάποιο νησί (λες και επί ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να καταργηθεί ο θάνατος), είτε γιατί κάποιος συνταξιούχος δικαστικός δεν είχε το φαγητό της αρεσκείας του στο νοσοκομείο, είτε γιατί μόνο οι 456 κλίνες(!) από τις 700 στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο έχουν κλιματισμό, είτε γιατί θα «κλείσει» το νοσοκομείο Αμαλιάδας (στη σφαίρα της φαντασίας μόνο) οπότε ας μαζευτούμε καμιά 100στή συνδικαλιστές από όλη την Ελλάδα 2 μέρες πριν (να κάνουμε τα μπάνια μας στη Κουρούτα, με τίνος έξοδα άραγε) για να κλείσουμε το δρόμο Πατρών – Πύργου την Τετάρτη 28/6, είτε οργανώνοντας «αντισυγκέντρωση» κατά τα πρότυπα των παρακρατικών της 10ετίας `60 (οικοδόμοι και γυναίκες από το ΚΚΕ κλπ) κατά τα εγκαίνια του «Αγ. Ανδρέα», είτε παρεμβαίνοντας να χαλάσουμε τη «φιέστα» κ.ο.κ.
Έρχομαι τώρα στο επίμαχο. Είναι απαραίτητα τα επεισόδια; Προφανώς όχι. Εδώ όμως τίθενται θεμελιώδη ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν. Α) Απαξιώνουν ή όχι οι ως άνω πρωτοβουλίες το Δημόσιο Σύστημα Υγείας; Η απάντηση είναι ότι τουλάχιστον προσπαθούν. Β) Όσοι πιστεύουν σε αυτό, θεράποντες της υγείας και πολίτες, οφείλουν να το υπερασπισθούν; Η απάντηση είναι προφανώς ναι. Γ) Η υπεράσπιση αυτή οφείλει να είναι παρούσα σε οποιουδήποτε τύπου απόπειρα συκοφάντησης, διαστρέβλωσης και υπονόμευσης των λειτουργιών του; Η απάντηση είναι αυτονόητα ναι. Και Δ) Η υπεράσπιση αυτή οφείλει να «απαντά» και στους τραμπουκισμούς; Την απάντηση την έδωσε ο Γεώργιος Παπανδρέου την 10ετία του `60: «Τρομοκρατείστε τους τρομοκράτες».
Εν κατακλείδι, είναι καθήκον όλων η υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών όπως Υγεία, Παιδεία κλπ και ας μην ψηφίσουν ποτέ ΣΥΡΙΖΑ.
Μια προσωπική διευκρίνιση. Όσοι, είτε φίλοι είτε «φίλοι», αιφνιδιάσθηκαν από την εμπλοκή μου στα επεισόδια νομίζω ότι οι παραπάνω απόψεις αποτελούν επαρκή εξήγηση. Εκτός αν κάποιος φίλος νομίζει ότι έπρεπε να μείνω απαθής όταν δίπλα μου ο «αρχιεπαγγελματίας» συνδικαλιστής άρχισε να προπηλακίζει εντελώς αναίτια έναν πολίτη για την παρουσία του εκεί, επειδή είχε την «ατυχία» να είναι ΣΥΡΙΖΑ. Ε, λοιπόν δεν έμεινα απαθής, ούτε θα μείνω στο μέλλον σε παρόμοια κατάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου