ΑΛΛΑΓΗ EMAIL

Οι φίλοι αναγνώστες μπορεί να στέλνουν τα μηνύματά τους στο εμέηλ gmosxos1@hotmail.com στο οποίο θα προτιμούσε ο διαχειριστής να τα λαμβάνει. Παράλληλα άνοιξε και ισχύει πάλι το εμέηλ gmosxos23.6.1946@gmail.com το οποίο μπορείτε να χρησιμοποιείτε σε περίπτωση που αδυνατείτε να κάνετε χρήση του hotmail.com
ΤΗΛ. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ 6938.315.657 & 2610.273.901

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2018

Σημαντικότερη σταθμοί για την απελευθέρωση της χώρας

Κάτω, στο μέσον ο ΕΠΟΝίτης Παν. Γεωργόπουλος, κατά την εκδήλωση στην Achaia Clauss στις 3-10-2018, στο οινοποιείο της, αφιερωμένη στην απελευθέρωση της Πάτρας. Περιστοιχίζεται από τα στελέχη του πατραϊκού οινόκαστρου, την κυρία Τόνια Ράπτη (συνταξιούχο) και τον κύριο Περικλή Μπαλντά.


Από τις 2-9-44, όταν οι Γερμανοί εκκενώνουν την Καρδίτσα και εγκαταστάθηκε Φρουραρχείο και Πολιτοφυλακή του ΕΛΑΣ. Μέχρι την 7-3-48 όπου ορίστηκε ως ημέρα έναρξης της ελληνικής κυριαρχίας επί της Δωδεκανήσου!


Το τελευταίο δίμηνο παραμονής των Γερμανικών δυνάμεων στην Ελλάδα ήταν καθοριστικό. Οι σημαντικές εξελίξεις που σημειώνονταν στα βόρεια της χώρας μας με την συνεχή υποχώρηση του γερμανικού στρατού, που πιεζότανε από τον Κόκκινο Στρατό, ο οποίος προέλαυνε νικηφόρος προς την πρωτεύουσα του ναζισμού, ώθησε τις δυνάμεις των Γερμανών στην Ελλάδα να σπεύσουν και να ενωθούν με αυτές που έρχονταν υποχωρούσες. Ο κίνδυνος αποκλεισμού τους στην χώρα μας ήταν υπαρκτός. Έτσι από τον Σεπτέμβριο  του 1944 αρχίζει η διαδικασία υποχώρησης, ενώ οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ εντείνουν την πολεμική τους δραστηριότητα παρεμποδίζοντας τους Γερμανούς σε όλα τα σημεία παρουσίας τους. Οι Γερμανοί υποχωρώντας αφήνουν, ως οπισθοφυλακές τους, τα πιστά σε αυτούς προδοτικά Τάγματα Ασφαλείας, - όπως στην Τρίπολη - που σε αρκετές περιπτώσεις προσπαθούν να δηλώσουν φιλικά προς την νέα κατάσταση, αρνούμενα να παραδοθούν στον ΕΛΑΣ και επιδιώκοντας την ευμενή μεταχείρισή των από τους Βρετανούς συμμάχους. Όπου δεν το κατορθώνουν ακολουθούν μάχες με τα τμήματα του ΕΛΑΣ, που καταλήγουν νικηφόρες για τους αντάρτες και τραγωδία για τους ταγματασφαλίτες, όπως αυτή στον Μελιγαλά της Μεσσηνίας.  

Ο κατάλογος των σημαντικότερων μαχών, κατά χρονολογική σειρά, είναι ο παρακάτω:

2-9-44. Οι Γερμανοί εκκενώνουν την Καρδίτσα. Εγκαταστάθηκε Φρουραρχείο και Πολιτοφυλακή του ΕΛΑΣ.
8-9-44. Διμοιρία ανταρτών του 12ου Συντάγματος ΕΛΑΣ υπό τον επιλοχία Δημ. Σαμπάκο  μαζί με την Εθνική Πολιτοφυλακή (Αστυνομία του ΕΛΑΣ) εισέρχεται στην κωμόπολη Αχαγιά της επαρχίας Πατρών το απόγευμα της 4ης ώρας την 8-9-44, αφού προηγουμένως πιέζουν τους Γερμανούς που υποχωρούν προς την Πάτρα, ανατινάζοντας στις 3 μ.μ. την γέφυρα του ποταμού Πείρου. Οι αντάρτες γίνονται δεκτοί με ενθουσιασμό, οι δρόμοι στρώνονται με δάφνες. Στις 5 μ.μ. καταφθάνουν και τα τμήματα του 1ου Τάγματος του Εφεδρικού ΕΛΑΣ.
8-9-44. Καταλαμβάνεται ο Πύργος Ηλείας, από το Α΄ Τάγμα 12ου Συντάγματος VIII Tαξιαρχίας της ΙΙΙης Μεραρχίας, με επικεφαλής τον στρατιωτικό Πατρινό  ανθυπολοχαγό Νικήτα (Νίκο Πολυκράτη), μετά από μάχες με το Τάγμα Ασφαλείας του ταγματάρχη Γ. Κοκκώνη. Από τις 4-9-44 που οι Γερμανοί συμπτυσσόμενοι προς την Πάτρα αποχωρούν, έχουν προηγηθεί  ατελέσφορες διαπραγματεύσεις των ανταρτών με τους τσολιάδες-συνεργάτες των κατακτητών για την παράδοσή των. Την επομένη ημέρα ο Γ. Κοκκώνης με διαταγή του, αυτοβούλως θέτει τις δυνάμεις του στην υπηρεσία του Βασιλέως, επιδιώκοντας αποφυγή παράδοσης στον ΕΛΑΣ και αμνηστία. Διοικητής του φυλακίου Αγ. Παρασκευής των ευζώνων είναι ο ανθυπολοχαγός Σταύρος Μπιρλής, από την Πάτρα. Ο ομόβαθμός του, του ΕΛΑΣ, ο Νικήτας που και αυτός είναι Πατρινός και γνωστός με τον Μπιρλή, του φωνάζει: ’’Ρε Σταύρο θα σκοτωθούμε τώρα στο τέλος;’’ και ο Μπιρλής, μετανοιώνοντας, παίρνει την δύναμη των ευζώνων και αποχωρεί.  Κατά την μάχη που ακολουθεί, ο ταγματάρχης Κοκκώνης σκοτώνεται σε ενέδρα των ανταρτών, ενώ επέβαινε δικύκλου για τον συντονισμό των τμημάτων του. Την διοίκηση αναλαμβάνει ο συνταγματάρχης πεζ. Διον. Ψυχαλινός που κατορθώνει να διασπάσει τον κλοιό των ΕΛΑΣιτών. Κινήθηκε προς την Πάτρα και ενώθηκε με τις, ανέγγιχτες έως τότε, δυνάμεις του συνταγματάρχη πεζ. Ν. Κουρκουλάκου, διοικητή του 2ου Συντάγματος ευζώνων. 
9-9-44. Ο ΕΛΑΣ μπήκε στην Καλαμάτα μετά ολοήμερη μάχη με τον εκεί «λόχο  του Τάγματος Ασφαλείας» και την Βασιλική Χωροφυλακή. Προηγουμένως από τις 5-9-44 οι Γερμανοί έχουν αποχωρήσει αφήνοντας οπισθοφυλακή τους ταγματασφαλίτες. Η μεσσηνιακή πρωτεύουσα ελευθερώνεται μετά από συγκρούσεις ενώ σκοτώνεται ο διοικητής του 9ου Συντάγματος ΕΛΑΣ αντισυνταγματάρχης Ιω. Σέρβος. (Ήταν πρώην διοικητής του 12ου Συντάγματος ΕΛΑΣ από κοινού με τον Βλ. Ανδρικόπουλο ή γερο-Αντρίτση). Στην Καλαμάτα είχε εγκατασταθεί το 3ο Τάγμα Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά με υποδιοικητή τον ταγματάρχη Καζάκο, καθώς και το Τάγμα Χωροφυλακής Καλαμάτας, υπό την διοίκηση του ταγματάρχη Α. Σμυρλή, ο οποίος στις 16-6-44 είχε ανακοινώσει προς την Γκεστάπο ότι, σε αντίποινα για τον τραυματισμό Έλληνα ταγματάρχου, συνεργάτη των Γερμανών, εκτέλεσε την προηγούμενη ημέρα 27 κομμουνιστές. Την υποστήριξή τους ανέλαβε μια «πολιτική επιτροπή», με πρόεδρο τον πολιτευτή Περικλή Μπούτο και μέλη έναν κοινοτάρχη, δυο δικηγόρους κι έναν γιατρό. Πολίτες χωρικοί λυντσάρουν τον νομάρχη Μεσσηνίας Δημ. Περρωτή και δεκαεπτά ακόμη επιφανείς, που ήσαν συνεργάτες των Ταγμάτων Ασφαλείας και των ναζί.
13-9-44. Ήρθε η σειρά του Μελιγαλά, όπου είχαν οχυρωθεί οι εναπομείναντες ταγματασφαλίτες. Οι Γερμανοί είχαν εγκαταλείψει τον Μελιγαλά στις 4-9-1944. Διοικητής ήταν ο ταγματάρχης Διον. Παπαδόπουλος. Προηγούμενος διοικητής έως τον Αύγουστο, ήταν ο ταγματάρχης Παναγ. Στούπας. Όταν η ηγεσία των ταγματασφαλιτών απέρριψε το κάλεσμα του ΕΑΜ να καταθέσουν τα όπλα και να τεθούν στη διάθεση της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, άρχισε ένοπλη σύγκρουση. Οι αντίπαλες δυνάμεις ήταν ισοδύναμες αριθμητικά (από 1.000 έως 1.200 ένοπλοι εκατέρωθεν), ενώ οι αντάρτες διέθεταν την υποστήριξη χιλιάδων χωρικών του εφεδρικού ΕΛΑΣ, που συνέρρεαν από τα πέριξ με αυτοσχέδιο οπλισμό. Η μάχη κράτησε δυο ολόκληρες μέρες και τερματίσθηκε το μεσημέρι της τρίτης ημέρας 15-9-44. Ο προαναφερόμενος προηγούμενος διοικητής, ταγματάρχης Παν. Στούπας, για να σωθεί εγκατέλειψε το πεδίο της μάχης και με ένα μέρος ταγματασφαλιτών του Μελιγαλά βρήκε καταφύγιο στο κάστρο της γειτονικής κωμόπολης Πύλου, όπου εγκλείστηκε. Το ανακοινωθέν του ΕΛΑΣ, τις πρώτες ημέρες αναφέρει ότι σκοτώθηκαν 60 αντάρτες και 800 «ράλληδες». Νεότερα στοιχεία μιλούν για 200 αντάρτες. Ο αριθμός των 800 ταγματασφαλιτών περιλαμβάνει προφανώς χοντρικά και τους φονευμένους των επόμενων ημερών. Παρά τις αντιφάσεις, τις υπερβολές και τις αποσιωπήσεις τους, οι διαθέσιμες πηγές δίνουν μια γενική ιδέα όσων συνέβησαν μετά την μάχη: Αρχικά σημειώθηκαν σποραδικοί φόνοι και καταστροφές περιουσιών από εκατοντάδες ανοργάνωτους, περιφερόμενους αγρότες εντός της πόλης, που ο ΕΛΑΣ από την πρώτη ημέρα τους διέταξε και επέστρεψαν στα χωριά τους. Ακολούθησε το ξεκαθάρισμα των συλληφθέντων με συνοπτικές διαδικασίες, από μια επιτροπή με επικεφαλής τους δικηγόρους Βασίλη Μπράβο και Γιάννη Καραμούζη. Από σημειώματα που δημοσιεύθηκαν αργότερα στον τοπικό εθνικόφρονα Τύπο προκύπτει ότι αποφασιστικό ρόλο σ' αυτή τη διαδικασία έπαιξαν οι τοπικές οργανώσεις της Εθνικής Πολιτοφυλακής (Αστυνομία του ΕΛΑΣ), στις οποίες είχε ανατεθεί η συγκέντρωση στοιχείων για την προηγούμενη δράση κάθε κρατούμενου ταγματασφαλίτη. Από τις πρώτες ώρες ο ΕΛΑΣ, βάσει αθωωτικών στοιχείων που προκύπτουν, στέλνει στα σπίτια τους πάνω από χίλιους που ήσαν κρατούμενοι στο Μπεζεστένι. Όσοι καταδικάζονταν οδηγούνταν σε ένα εγκαταλειμμένο ξεροπήγαδο έξω απ' την κωμόπολη (την γνωστή και ως «Πηγάδα») κι εκτελούνταν. Στο Μελιγαλά συνελήφθησαν τα περισσότερα από τα «μεγάλα στελέχη» των Ταγμάτων Ασφαλείας της Μεσσηνίας. Μεταφέρθηκαν στην Καλαμάτα, όπου λυντσαρίστηκαν από το πλήθος, στην πλατεία Γεωργίου. Όσοι γλίτωσαν το λυντσάρισμα δικάστηκαν από ανταρτοδικείο και εκτελέστηκαν λίγες μέρες αργότερα. Ο ανθυπολοχαγός Κώστας Μπασακίδης, που κατέλαβε το Μελιγαλά, σκοτώθηκε πέντε χρόνια μετά, στις 13-3-49, στο ύψωμα Αρακοβούνι της Βόρειας Αρκαδίας ως αντισυνταγματάρχης, Δ/ντής του Γραφείου Επιχειρήσεων  του Δ.Σ. Πελοποννήσου. Ήταν από το ίδιο χωριό με τον ταγματάρχη του Τάγματος Ασφαλείας Μελιγαλά Διον. Παπαδόπουλο. Ως ανθυπολοχαγός είχε ενταχθεί στην οργάνωση Ελληνικός Στρατός (Ε.Σ.), αλλά μετά το σύμφωνο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και Ε.Σ. τον Αύγουστο του 1943, προσχώρησε στον ΕΛΑΣ. Ο μεγάλος πρωταγωνιστής της μάχης του Μελιγαλά, Άρης Βελουχιώτης, ελάχιστα παρέστη επιτόπου. Έφτασε μετά την παράδοση και έφυγε πριν το μακελειό, για τους Γαργαλιάνους - όπου πραγματοποιήθηκε άλλη μια φονικότατη εμφύλια σύγκρουση. (’’Η Πελοπόννησος στο πρώτο αντάρτικο’’ – Κ. Μπρούσαλης). Οι επίσημη Έκθεση του Βρετανού σερ Γουώλτερ Σιστρίν, ο οποίος επισκέφθηκε αργότερα τον τόπο της τραγωδίας για καταμέτρηση των νεκρών της Πηγάδας, αναφέρει ότι ανασύρθηκαν περί τα 600 πτώματα. Τον ίδιο αριθμό δηλώνουν και οι εργάτες των συνεργείων που έκαναν την εκταφή. (Διον. Χαριτόπουλος, ’’Άρης ο Αρχηγός των Ατάκτων’’, οριστική έκδοση).
14-9-44. Έπειτα από διαπραγματεύσεις των τοπικών αρχών, επιτροπής Εκπροσώπων και του Τάγματος Ασφαλείας με αντιπροσωπεία του, ο ΕΛΑΣ εισέρχεται στο τσολιαδοκρατούμενο Αγρίνιο, μετά την αποχώρηση των Γερμανών, που σταδιακά από τις 8 έως 14-9-44 αδειάζουν την πόλη. Χίλιοι ταγματασφαλίτες παρεδόθησαν μαζί με τον οπλισμό τους, μετά από πολιορκία τμημάτων της ΧΙΙΙ Μεραρχίας  ΕΛΑΣ. Ο συνταγματάρχης ε.α. Θεόδ. Καλλίνος, καπετάνιος της Μεραρχίας, που μαζί με τον γραμματέα του ΚΚΕ της περιοχής Στερεάς Θαν. Χατζή, έκαναν τις διαπραγματεύσεις παράδοσης των τσολιάδων, 65 χρόνια μετά, από τις στήλες της  τριμηνιαίας εφημερίδας ’’Ελλάδα’’ θυμάται: «Δεν έπεσε ούτε ένα χαστούκι από τους ΕΛΑΣίτες του αγρινιώτικου 2/39 Συντάγματος του ΕΛΑΣ, που μπήκε την επομένη της παράδοσης του Τάγματος, ημέρα Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου, με τη διοίκηση και τη μουσική του στην πλατεία, στους άοπλους δολοφόνους των 120 μελών των οικογενειών τους και της ηρωίδας Μαρία Δημάδη, ταγματασφαλίτες». Κι έτσι το Αγρίνιο δεν έγινε Μελιγαλάς, σώθηκε.
14-9-44. Τμήμα της ΧΙΙΙ Μεραρχίας ΕΛΑΣ εισέρχεται νικηφόρο, μετά από σκληρή μάχη με τμήμα των ταγματασφαλιτών Αγρινίου που υπερασπίζει το χωριό Καλύβια της περιοχής.
14-9-44. Την ίδια ημέρα εισόδου στο Αγρίνιο, τμήματα του ΕΛΑΣ, μετά από μάχη, διώκουν τους υποχωρούντες Γερμανούς και  καταλαμβάνουν την Αμφιλοχία.
14-9-44. Τμήμα της VIII Μεραρχίας ερχόμενο από Ξηρόμερο καταλαμβάνει την Πρέβεζα.
19-9-44. Τμήμα της VIII Μεραρχίας καταλαμβάνει τους Φιλιάτες. Δέχεται επίθεση από ΕΔΕΣιτες με αποτέλεσμα να διαφύγουν αβλαβείς οι Γερμανοί.
19-9-44. Ύστερα από μάχη, τμήματα της ΧΙΙΙ Μεραρχίας καταλαμβάνουν την Ναύπακτο. 650 ράλληδες της ΕΚΚΑ παραδίδονται στον ΕΛΑΣ με τον οπλισμό τους. Αυτοί τελούσαν υπό την διοίκηση του ταγματάρχη Λεων. Παπαγεωργίου (’’Χαμπαράκιας’’) που στο μεταξύ έχει αντικαταστήσει τον προηγούμενο διοικητή συνταγματάρχη Θεόδ. Λεοντοκανάκη, ο οποίος μετατέθηκε στην Πάτρα. Ο ταγματάρχης της ΕΚΚΑ Γ. Καπετζώνης, που είχε καταφύγει στην Ναύπακτο, από κει, με τα υπολείμματα του 5/42 πέρασε στην Πάτρα, όπου εντάχτηκε στα Τάγματα Ασφαλείας του Ν. Κουρκουλάκου όπως και οι άλλοι άνδρες του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων, του συνταγματάρχη Δημ. Ψαρρού που από τις 17-4-44 είχαν καταφύγει στην Πάτρα, μετά την ήττα που υπέστησαν στη θέση Κλήμα Δωρίδος, σε σύγκρουση που προκάλεσαν με τον ΕΛΑΣ. Σε αυτή την σύγκρουση ο Δημ. Ψαρρός, αν και δημοκρατικών πεποιθήσεων, όταν αιχμαλωτίστηκε από τον ΕΛΑΣ, τον εκτέλεσε ο ταγματάρχης Θύμιος Ζούλας,  στέλεχος του ΚΚΕ και Διοικητής του 36ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ, που εκείνη την ημέρα κατήρχετο, έφιππος στην Σκάλα Καραΐσκου, προκαλώντας ανυπολόγιστη ζημία στην αντιπροσωπεία της ΠΕΕΑ που βρισκόταν στην Μ. Ανατολή για διαπραγματεύσεις.  Τον φόνο του Ψαρρού παραδέχθηκε ο ίδιος ο Ζούλας το 1951. (Γρ. Φαράκος: Άρης Βελουχιώτης, το χαμένο αρχείο).
19-9-44. Η  κωμόπολη του Αιγίου ελευθερώνεται το πρωί αυτής της ημέρας, αφού από το προηγούμενο βράδυ έχει εισχωρήσει διμοιρία του ΕΛΑΣ. Οι Γερμανοί περιορίζονται στην μεταξύ Αιγίου και Πατρών περιοχή, συμπτυσσόμενοι προς Πάτρας. Ακολουθεί παρέλαση αντάρτικων δυνάμεων με επικεφαλής τον καπετάνιο του 12ου Συντάγματος ΕΛΑΣ Πάνο Κοντόγκωνα.
19-9-44. Τμήματα ανταρτών του ΕΛΑΣ καταλαμβάνουν το Άργος.
20-9-44. Τμήματα της ΙΙΙης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ καταλαμβάνουν τις κωμοπόλεις Κιάτο, Διακοπτό.
20-9-44. Οι Γερμανοί υποχωρώντας εγκαταλείπουν την Άρτα, ενώ τα τμήματα του ΕΔΕΣ που εισέρχονται στην πόλη τους αφήνουν να φύγουν ανενόχλητοι.
20-9-44. Οι ταγματασφαλίτες της Πύλου, μετά από πολιορκία, παραδίδονται στον ΕΛΑΣ, υπακούοντας στις εντολές του Στρατηγείου της Μ. Ανατολής. Ο ταγματάρχης Παν. Στούπας, πρώην διοικητής του Τάγματος Ασφαλείας Μελιγαλά, που έχει καταφύγει στην Πύλο εγκαταλείποντας τον Μελιγαλά, αυτοκτονεί προκειμένου να μην πέσει στα χέρια του ΕΛΑΣ.
20-9-44 Στην Σπάρτη που εισήλθαν οι ΕΛΑΣίτες, ο λοχαγός  Ιω. Τσόμπος με τους περίπου 160 ταγματασφαλίτες του αποσύρεται στο Γύθειο και τον Μυστρά, όπου εδρεύουν δυνάμεις του Τάγματος Λακωνίας, που είναι διαρθρωμένοι ως ακολούθως: Στο Γύθειο 150 άνδρες υπό τον μόνιμο ανθυπολοχαγό Αλέξ. Καραδημητρόπουλο και άλλοι 170 στον Μυστρά υπό τον μόνιμο ανθυπολοχαγό Γεώργ. Περιβολιώτη.
20-9-44 Εισέρχονται με έφοδο οι ΕΛΑΣίτες της ΙΙΙης Μεραρχίας στην Αερόπολη και  οι ταγματασφαλίτες της υπό τον λοχαγό Πάνο Κατσαρέα συμπτύσσονται και αυτοί προς Γύθειο – Μυστρά. Σημειώστε ότι ο λοχαγός Πάνος Κατσαρέας σκοτώθηκε αργότερα στον Εμφύλιο, σε ενέδρα ανταρτών του Δ.Σ. Πελοποννήσου στις 1-3-47, έξω από το Γεράκι Λακωνίας, καθώς ήταν αποσπασματάρχης στις παρακρατικές Εθνικές Αντικομμουνιστικές Ομάδες Κυνηγών (ΕΑΟΚ).
22-9-44. Τμήματα της ΙΙΙης Μεραρχίας καταλαμβάνουν τους Γαργαλιάνους μετά από σκληρή μάχη 30 ωρών εναντίον 1200 ταγματασφαλιτών.
30-9-44. Αντάρτες της ΙΙΙης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ καταλαμβάνουν την Τρίπολη. Εισέρχονται στην πόλη νικητές και γίνονται δεκτές με ενθουσιώδη υποδοχή από τους κατοίκους. Μαζί τους βρίσκεται και ο αντιπρόσωπος της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας υπουργός Παν. Κανελλόπουλος που έχει έρθει από το Κάιρο στις 27-9-44, αποβιβαζόμενος στην παραλία της Καλαμάτας. Οι τσολιάδες παραδίδονται μετά από συμφωνία με την εγγύηση του Παν. Κανελλόπουλου. Ο διοικητής των Ταγμάτων Ασφαλείας Πελοποννήσου, με έδρα την Τρίπολη, συνταγματάρχης Πεζ. Διον. Παπαδόγκωνας παραδίδεται την επομένη ημέρα 1-10-44, σε βρετανικό απόσπασμα. Ο συνταγματάρχης Διον. Παπαδόγκωνας γεννήθηκε το 1888. Από ανθυπολοχαγός το 1914, φθάνει συνταγματάρχης το 1935 και διοικητής της 13ης Μεραρχίας Πεζικού τον Ιούλιο του 1940. Υπήρξε επικεφαλής εθνικιστικής αντάρτικης οργάνωσης στην περιοχή της Καλαμάτας το καλοκαίρι του 1943. Υπέγραψε  διμερή συμφωνία με τον Ιταλό διοικητή του 64ου Συντάγματος πεζ. Ντόρια Ντομένικο, στην Καλαμάτα στις 20 Ιουλίου του 1943, με σκοπό την οργάνωση εθνικιστικών αποσπασμάτων (εκ μέρους του Παπαδόγκωνα) και με στόχο την διάλυση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Ο ίδιος εισηγήθηκε την συγκρότηση των Ταγμάτων Ασφαλείας στην Πελοπόννησο.  Και έτσι ετέθη διοικητής του Β΄ Αρχηγείου Χωροφυλακής στην Πελοπόννησο, με έδρα την Τρίπολη, που συγκροτήθηκε με το νόμο 1236 της 1-3-44, καθώς υπήρχε ήδη Αρχηγείο Χωροφυλακής και γι αυτό ιδρύθηκε δεύτερο. Το Μάρτιο του 1943 έστειλε στο στρατηγείο Μέσης Ανατολής μακροσκελή αντιΕΑΜική αναφορά για την Πελοπόννησο. Το 1944 απέστειλε ευχετήριο στον Φύρερ για την διάσωσή του στις 20-7-44 από την απόπειρα δολοφονίας που του έκαναν πιστοί αξιωματικοί του, στο Αρχηγείο του στην ανατολική Πρωσία, ενώ ο Χίτλερ ανταπόδωσε εκφράζοντας σε αυτόν τις ευχαριστίες του δια του υπουργού Εσωτερικών του Γ΄ Ράιχ και αρχηγού των Ες Ες  Χάϊντριχ Χίμλερ. (Εφημερίδα ’’Καθημερινή’’ της 13-8-44).
2 έως 4-10-44. Μάχες του ΕΛΑΣ και των Άγγλων συμμάχων στις συνοικίες και το κέντρο της Πάτρας κατά των Γερμανών. Στις 4-10-44 μπαίνουν απελευθερωτές στην πόλη ενώ οι Γερμανοί φεύγουν με πλωτά μέσα, από την παραλία του Αγ. Ανδρέα προς την Στερεά Ελλάδα. Οι ταγματασφαλίτες συνεργάτες τους, μετά από διαπραγματεύσεις, έχουν ήδη παραδοθεί από την 1-10-44 στους νικητές. Οι Βρετανοί τους κλείνουν προσωρινά στο στρατόπεδο του Αράξου, στην συνέχεια τους μεταφέρουν σε άλλο στρατόπεδο στην Ν. Ιταλία και αργότερα τους ελευθερώνουν για να τους χρησιμοποιήσουν κατά του ΕΛΑΣ στις μάχες των Δεκεμβριανών στην Αθήνα.
6-10-44. Καταλαμβάνεται το Ναύπλιο μετά από παράδοση των τσολιάδων, η Κύμη και το Αλιβέρι, όπου εγκαθίσταται Φρουραρχείο και Πολιτοφυλακή στο πρώτο. Οι Γερμανοί αποχωρούν από την Κέρκυρα.
7-10-44. Ο ΕΛΑΣ μπαίνει ελευθερωτής στην Κόρινθο. 235 ταγματασφαλίτες, συνεργάτες των ναζί  που ήσαν φρουρά της πόλης, παρεδόθησαν στους αντάρτες που τους έστειλαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στις Σπέτσες.
10-10-44. Αντάρτες του ΕΛΑΣ χτυπάνε στον Μυστρά τις δυνάμεις των 170 ανδρών του Τάγματος Ασφαλείας, που διοικεί ο μόνιμος ανθυπολοχαγός Γεώργ. Περιβολιώτης, το οποίο σε συνεργασία με αυτό του Γυθείου αρνούνταν να συμμορφωθούν σύμφωνα με τις διαταγές του Στρατηγείου Μ. Ανατολής για παράδοση. Καταλαμβάνουν την πόλη και αναγκάζουν τους ταγματασφαλίτες σε συνθηκολόγηση. Ανάμεσα στους παραδοθέντες περιλαμβάνονται ταγματασφαλίτες από το Τάγμα ’’Λεωνίδας’’ της Σπάρτης, που τελεί υπό την διοίκηση του Λεωνίδα Βρεττάκου και άλλοι από την Αερόπολη που είχαν καταφύγει εκεί κυνηγημένοι από τους αντάρτες της ΙΙΙης Μεραρχίας.
12-10-44. Οι Γερμανοί αποχωρούν από την Αθήνα και η πρωτεύουσα μένει ελεύθερη, όταν εισέρχονται ελευθερωτές οι αντάρτες του Α΄ Σώματος Στρατού του ΕΛΑΣ. Συλλαμβάνονται οι γερμανόδουλοι πρωθυπουργοί Ράλλης και Τσολάκογλου οι οποίοι κλείνονται στις φυλακές Αβέρωφ για να δικασθούν με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.
13-10-44. Κατά την αποχώρησή τους οι ναζί από τον Πειραιά ανατινάζουν τις λιμενικές εγκαταστάσεις, ενώ σώζεται το εργοστάσιο ηλεκτροπαραγωγής Αγίου Γεωργίου που το είχαν ναρκοθετήσει, χάρη στην σκληρή μάχη που έδωσε εναντίον τους το 6ο Σύνταγμα Πειραιά του ΕΛΑΣ. Λίγες ημέρες μετά, στο γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς-Μπιρκενάου, κοντά στην κωμόπολη Όσβιετσιμ, εκεί που στην διάρκεια της λειτουργίας του από τον Ιούνιο του 1940 μέχρι την πτώση του Γ΄ Ράιχ θυσιάστηκαν ένα εκατομμύριο κρατούμενοι κυρίως Εβραίοι, Σίντι και Ρομά, μόλις έγινε γνωστή η απελευθέρωση της Αθήνας οι κρατούμενοι Εβραίοι μάζεψαν κομμάτια από τα κουρέλια τους, χρώματος μπλε και άσπρου, έφτιαξαν μια γαλανόλευκη ελληνική σημαία και βγήκαν στο κέντρο του στρατοπέδου να πανηγυρίσουν. Λυσσασμένοι οι ναζί φρουροί από αυτόν τον ηρωισμό, τους εξόντωσαν επί τόπου όλους. (Εφημερίδα ’’ΑΥΓΗ,, των Αθηνών - επετειακό αφιέρωμα του 2008). Μετά από 45 ημέρες τα συμμαχικά στρατεύματα καταλαμβάνουν, στις 27-1-1945 το Άουσβιτς-Μπιρκενάου και απελευθερώνουν όσους από τους κρατουμένους επέζησαν.
13-10-44. Τμήματα της 2ης  Μεραρχίας δίνουν μάχη με τις οπισθοφυλακές των αποχωρούντων Γερμανών, από την Ελευσίνα και το Τατόι και κατορθώνουν να καταλάβουν τα αεροδρόμια.
18-10-44. Τμήματα του ΕΛΑΣ μπαίνουν στη Λαμία.
19-10-44. Το 54ο Σύνταγμα ΕΛΑΣ καταλαμβάνει το Βόλο.
23-10-44. Τμήματα της 1ης Μεραρχίας και Ταξιαρχίας Ιππικού καταλαμβάνουν την πόλη  της Λάρισας, ωθώντας τους αποχωρούντες ναζί προς Κοζάνη, ενώ από τις 20-10-44 τμήματα του 54ου Συντάγματος και μιας Ταξιαρχίας Ιππικού τους καταδίωκαν.

23-10-44. Οι ταγματασφαλίτες της Μονεμβασιάς, που παραμένουν οπισθοφυλακή των ναζί, μετά από διαπραγματεύσεις παραδίδουν τον οπλισμό τους στον ΕΛΑΣ, ενώ ήδη οι Γερμανοί έχουν αποχωρήσει από την κωμόπολη.
24-10-44. Τμήματα της ΙΧης Μεραρχίας  ΕΛΑΣ μαχόμενα μπαίνουν στην Έδεσσα. Στις 26-10-44 την καταλαμβάνουν. Η Βασ. Χωροφυλακή παραδίδεται, ενώ στα Γιαννιτσά οι Γερμανοί βρίσκονται υπό καταδίωξη.
24 έως 25-10-44. Οι Βούλγαροι, σύμμαχοι των Γερμανών, εκκενώνουν τις περιοχές ανατολικά του Στρυμόνα αποσυρόμενοι στην χώρα τους.
26-10-44. Τμήματα της Χης Μεραρχίας ΕΛΑΣ καταλαμβάνουν τα Γιαννιτσά και την Σκύδρα.
27-10-44. Τμήματα της Χης Μεραρχίας επιτίθενται και καταλαμβάνουν την Κατερίνη και τα Σέρβια Κοζάνης.
28-10-44. Τμήματα της ΙΧης Μεραρχίας χτυπούν τους Γερμανούς στην Κοζάνη. Την καταλαμβάνουν έπειτα από πολύωρη σκληρή μάχη και καταδιώκουν τον εχθρό προς το Αμύνταιο. Είναι η ημέρα όπου συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από την κήρυξη του πολέμου στην χώρα μας. Οι Γερμανοί κυνηγημένοι φεύγουν από τα Σέρβια Κοζάνης, ενώ καίνε το επιβλητικό και μεγαλόπρεπο οικοτροφείο Σερβίων το μόνο που είχε απομείνει από τους Ιταλούς, όταν είχαν κάψει τα Σέρβια στις 6-3-43. «Τα Σέρβια του Οκτωβρίου του 1944 ήταν ένα απέραντο νεκροταφείο, ήταν μια μικρή Πομπηία. Εκατοντάδες νεκροί και τραυματίες, νοικοκυριά ολόκληρα έγιναν στάχτη, η κτηνοτροφία που με κόπους και θυσίες είχαν στήσει οι κάτοικοι της Επαρχίας Σερβίων διαλύθηκε εντελώς και τα υπέροχα και πλούσια σπίτια των Σερβίων που ήταν πραγματικά στολίδια σε όλη τη Δυτική Μακεδονία, μαζί με τα τεράστια Δημόσια κτίρια έγιναν στάχτη χάθηκαν οριστικά και ολοκληρωτικά». (Από την ιστοσελίδα του greekholocausts.gr Σέρβια 1941-1944).
29-10-44. Τμήματα της Χης Μεραρχία καταλαμβάνουν την Βέροια σπρώχνοντας τους Γερμανούς προς Βορρά.
30-10-44. Τμήματα της ΧΙης Μεραρχίας, μετά από σκληρή μάχη με τους Γερμανούς, εισέρχονται και καταλαμβάνουν την Θεσσαλονίκη. Διασώζονται το εργοστάσιο ηλεκτροπαραγωγής και οι μύλοι της εταιρείας ’’Αλατίνι’’.
31-10-44. Ο ΕΛΑΣ με τις δυνάμεις της ΧΙης Μεραρχίας και της Ταξιαρχίας Ιππικού του καταδιώκει τους Γερμανούς στην κοιλάδα του Αξιού ποταμού ωθώντας τους εκτός ελληνικών συνόρων.
  1-11-44. Δυνάμεις της ΙΧης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ, μετά από πεντάωρη μάχη, μπαίνουν ελευθερωτές στην Φλώρινα το απόγευμα της ίδιας ημέρας. Οι Γερμανοί εγκαταλείπουν αποθήκες γεμάτες με πυρομαχικά, τρόφιμα και ιματισμό.
  4-11-44. Ούτε ένα γερμανικό τμήμα δεν υπάρχει στην ηπειρωτική χώρα. Η Ελλάδα είναι ελεύθερη από την φασιστική σκλαβιά χάρη στην αυτοθυσία του ελληνικού λαού και των ένοπλων τμημάτων του. Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια και μια εβδομάδα. Όμως η γερμανική παρουσία συνεχίζεται για επτά ακόμη μήνες, με την ανοχή των Βρετανών, στην Κρήτη και στα Δωδεκάνησα, που αποτελούν ιταλική κτίση.    
  8-5-45. Οι 11.800 ισχυρές γερμανικές και 4.700 ιταλικές φασιστικές δυνάμεις, από αυτές που προσχώρησαν στους ναζί, που παραμένουν στην Κρήτη υπό τον στρατηγό Ρέντακ παραδίδονται στους Βρετανούς, μετά την πτώση του Βερολίνου. Οι Βρετανοί φοβούμενοι διασπορά των όπλων τους προς τους αντάρτες του ΕΛΑΣ της Κρήτης, τους οποίους η συμφωνία της Βάρκιζας δεν τους συμπεριλάβαινε, τους διατηρούν έως την 12-6-45, όπου οργανωμένα αφοπλίζεται από αυτούς όλο το γερμανικό Σώμα του οχυρού.
 8-5-45. Ανήμερα το Πάσχα, οι 600 άνδρες της άλλοτε ισχυρής γερμανικής φρουράς της Μήλου, παραδίδονται γονατισμένοι από τους συνεχείς βομβαρδισμούς και την πείνα που τους κυριεύει.
 8-5-45. Ο Γερμανός στρατηγός Βάγκενερ υπογράφει στην Σύμη την παράδοση των Δωδεκανήσων. Την επομένη ημέρα Βρετανικές δυνάμεις συνοδευόμενες από τμήμα Ινδών και άνδρες του ελληνικού Ιερού Λόχου αποβιβάζονται στην Ρόδο, όπου εγκαθιστούν την νέα διοίκηση. Στις 27-6-46 που συνέρχονται οι υπουργοί εξωτερικών των τεσσάρων νικητριών χωρών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου Αγγλία, Γαλλία, ΕΣΣΔ και ΗΠΑ αποφασίζουν την παράδοση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα που τα διεκδικεί. Την 10-2-47 η Ιταλία υπογράφει συμφωνία παράδοσής τους στην Ελλάδα, ενώ στις 31-3-47 οι Βρετανοί μεταβιβάζουν την διοίκησή τους στην χώρα μας και στις 9-1-48 γίνεται η ενσωμάτωσή τους στην Ελλάδα με το νόμο 518 της Δ΄ Αναθεωρητικής Βουλής των Ελλήνων, όπου με αυτόν τυπικά ορίζεται η 7-3-48 ως ημέρα έναρξης της ελληνικής κυριαρχίας τους.
Τα Δωδεκάνησα περιέρχονται στην χώρα μας έπειτα από 36 χρόνια ιταλικής Κατοχής, η οποία είχε αρχίσει από τις 5-5-1912, όταν τα παρέδωσαν στην Ιταλία ηττημένοι οι Οθωμανοί.

Δεν υπάρχουν σχόλια: