Απόψε, σήμερα και χθες,

όλες οι πόρτες ειν' κλειστές

και γω είμαι απ' ΄ξω!

Και μεσ' στο θάμπος το θαμπό,

παίρνω αμπάριζα να μπω,

μα μου φωνάζουν όξω!

Ο αντισυστημικός Βέγγος αυτά απάγγειλε το 1963 στο "Τύφλα να 'χει ο Μάρλον Μπράντο" και έκτοτε υπήρξε ο καλλιτέχνης που βρέθηκε εκτός συστήματος, γιατί έτσι επέλεξε. Μέχρι τον θάνατό του είναι ενδεικτικό ότι δεν έδωσε συνέντευξη για να τονίσει ότι υπήρξε σταρ της μεγάλης οθόνης. Παρ' όλο που τον χαρακτήρισαν ως τον μεγαλύτερο κωμικό των ελληνικών χρονικών του κινηματογράφου. 

Γιος αγωνιστή του ΕΑΜ, που είχε σημαντική συμβολή στην αποτροπή της Ηλεκτρικής του Πειραιά, όταν τον Οκτώβρη του 1944 οι ναζί αποπειράθησαν να την ανατινάξουν, γαλουχήθηκε μεσ' στα νάματα των αγώνων της εθν. Αντίστασης, σε ηλικία 14 χρόνων που είδε τους ναζί να βεβηλώνουν τον Ιερό Βράχο στήνοντας την βάστικα. Στα χρόνια μετά την απελευθέρωση ο πατέρας του οδηγήθηκε στην εξορία από ελληνικό κράτος της Δεξιάς που κυριαρχείτο από τα φιλοναζιστικά στοιχεία, ενώ ο ίδιος  από το 1948, που φουντώνει το αντάρτικο της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης, ο  γνωστός Δημοκρατικός Στρατός, εστάλη από την βασιλική κυβέρνηση της Αθήνας στη Μακρόνησο, όπου υπηρετώντας τη θητεία του γνώρισε πλήθος αγωνιστών της Αντίστασης από τις γραμμές της Αριστεράς, μέχρι το 1950.

Εκεί γνωρίστηκε με τον σκηνοθέτη Ν. Κούνδουρο, μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΝ σήμερα. Σε ηλικία 29 χρόνων αυτοδίδακτος ηθοπλάστης, το 1955, πρωτοπαίζει στον κινηματογράφο, στην ταινία "Μαγική Πόλη", του πρώην συγκρατούμενού του, στην Μακρόνησο. 

Ο ρόλος που του αναθέτει ο Κούνδουρος συνιστά πραγματική επανάσταση, καθώς υποδύεται τον ρόλο ενός νεοέλληνα αντιεξουσιαστή του καιρού, λίγο λούμπεν, αλλά και μικροαστού, που υπονομεύει το σύστημα. Η "Μαγική Πόλη" ταινία του χρόνου αυτού, αποτελεί τον καυτηριασμό του αμερικάνικου τρόπου ζωής , που μόλις λανσάρεται από τα μίντια, για να κατακλύσει αργότερα τον ελληνικό χώρο και να ξεστρατίσει για χρόνια τον ελληνικό πολιτισμό. Η "Μαγική Πόλη" είναι ειρωνεία και σαρκασμός των αμερικανικών ηθών, όπως διαμορφώθηκαν στις αρχές του ψυχρού πολέμου. Ο Θανάσης πρωτοκαθιερώνεται με το μικρό του όνομα, κυνηγώντας τα λαμόγια, που κυνηγούν τον εύκολο πλουτισμό, την αρπαχτή, όπως συνηθίστηκε να λέγεται στα δικά μας χρόνια, του εκσυγχρονιστικού Σημιτικού ΠΑΣΟΚ.

Χαρακτηριστικές είναι  οι φράσεις που ξεστομίζει στο "Βλέμμα του Οδυσσέα" του Θόδ. Αγγελόπουλου 40 χρόνια αργότερα, ως προάγγελος των συμβαίνουν σήμερα: "Πεθαίνουμε σα λαός, κάναμε τον κύκλο μας" διαπιστώνει σε πείσμα όσων την εποχή αυτή, το 1995, μας φούσκωναν τα μυαλά για την "ισχυρή Ελλάδα", τον "εκσυγχρονισμό", την "κοινωνία των πολιτών", το δικαίωμα ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων κ.ά.π.

Το 1962 ο Θανάσης πρωταγωνιστεί στο "Ψηλά τα χέρια Χίτλερ" του Ροβήρου Μανθούλη, που έχει χαρακτηριστεί ως η καλύτερη ταινία που έχει  παιχθεί έως σήμερα για την γερμανική κατοχή. Το 1964 ιδρύει δική του εταιρεία ("ΘΒ - Ταινίες γέλιου) και παρουσιάζει αξιόλογες ταινίες, που πλην όμως καθώς λίγο αργότερα η χούντα καταλύει τους δημοκρατικούς θεσμούς, υπόκεινται σε λογοκρισία και φέρνουν τον οικονομικό μαρασμός, που του φορτώνει χρέος τεσσάρων εκατομμ. δρχ., ποσό ασύληπτο για τα τότε δεδομένα. Το 1971 πουλάει τα πνευματικά του δικαιώματα στην "Φίνος φιλμς" και θα ξεχρεωθεί αρκετά χρόνια αργότερα. 

Μεγάλη στιγμή αναγνώρισης  έρχεται το 1971 στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου προβάλλεται η ταινία "Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση;" του Ντ. Κατσουρίδη και αποσπά πλήθος βραβείων. Θα ακολουθήσει σιωπή 20 χρόνων και σε ηλικία 60 χρόνων ξαναεπιστρέφει στο σινεμά με τον Παντελή Βούλγαρη στις "Ησυχες μέρες του Αυγούστου", ενώ το 1997 ερμηνεύει στην Επίδαυρο, τον ρόλο του Δικαιόπολι στους "Αχαρνείς" και το 2001 την "Ειρήνη" του Αριστοφάνη.

Μέσα από τις 125 και πλέον ταινίες του καυτηρίασε τα κακώς κείμενα πότε ως φτωχός εργάτης, πότε ως καταπιεσμένος πολίτης, πότε ως αρρωγός στους επαναστατημένους των λατινοαμερικανικών κρατών ενάντια στις δικτατορίες που τους συνέθλιβαν κι αυτό είχε ένα συμβολικό νόημα για την ελληνική πραγματικότητα (βλέπε Βίντεο), αλλά και πότε ως θύμα της πλούσιας νεαρής που τον άφησε για να παντρευτεί έναν πλούσιο, ρόλο που ερχόταν σε αντίθεση με την ταξική κυρίαρχη αντίληψη των γλυκανάλατων ταινιών που ήθελαν τις οικονομικές τάξεις να παραβιάζουν δήθεν τις αρχές τους όταν το ζητούν οι ερωτευμένοι νεανίες τους. Ακόμη και στον έρωτα έκανε την επανάστασή του ο Θανάσης!

Γεννημένος το 1927 στο Ν. Φάληρο, έφυγε την Τρίτη 3-5-11 για την Αυλή των Θαυμάτων. Υπέκυψε στο βαρύ εγκεφαλικό που τον βρήκε πριν τετραμήνου μετά από πτώση του, νοσηλευόμενος επί ενάμισυ μήνα στην εντατική του νοσοκομείου "Ερυθρός Σταυρός". Εκεί κοντά στους μεγάλους δημιουργούς του προηγούμενου αιώνα, τον Τσ. Τσάπλιν, τον Μπάστερ Κίτον κ.ά.π. θα τον θυμώμαστε για πάντα, εμείς που αναστηθήκαμε με τις ταινίες του, με τους αξέχαστους ρόλους που υποδύθηκε. Στην γυναίκα του Ασημίνα, που γνώρισε την εποχή ττου "Δράκου" και τους δυο γιους  του αφήνει βαριά πνευματική κληρονομιά. Ο Δημος Πατρέων, με δήλωση του δημάρχου Γιάννη Δημαρά προτίθεται να ονοματίσει δρόμο ως αφιέρωμα στην μνήμη του, το ίδιο και έκανε και ο Δήμος Κορυδαλλού, που το όνομα του στο Δημοτικό Αμφιθέατρο της περιοχής, αλλά και ο Δήμος Πειραιώς ονόμασε "Θανάσης Βέγγος" την πλ. Ευαγγελισμού στο Ν. Φάληρο, όπου γεννήθηκε ο αξέχαστος ηθοποιός. Αξέχαστος θα μείνει στους Πατρινούς και στους γιατρούς του ΠΠΝ Ρίου που πέρυσι τον νοσήλευσαν επί αρκετές ημέρες, αλλά και στους πανεπιστημιακούς του Πανεπιστημίου Πατρών που  τον τίμησαν τον ίδιο χρόνο. Θα τον θυμόύνται για την σεμνότητά του που του είχε γίνει βίωμα ζωής, καθώς δεν δέχθηκε να ανέβει στο βήμα, ενώ δεν αρνήθηκε να χαιρετηθεί και φωτογραφηθεί με πλήθος θαυμαστών του.

Για το θάνατό του εβγαλαν ανακοινώσεις προσωπικότητες και κόμματα από όλο το πολιτικό φάσμα. Η κηδεία του έγινε, στις 4-5-11, ώρα 2 μ.μ. από τον Ι.Ν. Αγίας Μαρίνας Θησείου, της συνοικίας όπου γύρισε αρκετές από τις ταινίες του.

"Ο άνθρωπος που έτρεχε πολύ" από χθες πέρασε στην Αχερουσία των αθανάτων!