Οι δεσμοί (οικονομικοί, πολιτικοί αλλά και ανθρώπινοι), Ελλάδας-Γερμανίας (και) ως κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι ισχυροί.
Αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει ταύτιση συμφερόντων και συνεπώς απόψεων, όπως ενδεικτικά στο θέμα της κατάργησης της αρχής της ομοφωνίας, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που επιδιώκει η Γερμανία, σε αντίθεση με την Ελλάδα, της κατανομής των διατιθέμενων πόρων κλπ.
Επιπλέον υπάρχουν προβλήματα από το παρελθόν, όπως το θέμα του κατοχικού δανείου και των γερμανικών αποζημιώσεων, που εξακολουθεί να παραμένει «ανοιχτό» και ενεργό για τη χώρα μας.
Η Κύπρος είναι κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όμως το 40% του εδάφους της εξακολουθεί να παραμένει υπό τουρκική κατοχή. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα επιμέρους κράτη-μέλη της ενδιαφέρονται και εμπλέκονται στον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά για το Κυπριακό, ως θέμα εισβολής και κατοχής, δεν γίνεται λόγος.
Η θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο διεθνές σκηνικό πρέπει να καταστεί αυτόνομη, ώστε να μπορέσει να διαδραματίσει ρόλο στις διεθνείς υποθέσεις.
Και στο πλαίσιο των σημερινών συνθηκών, πολλαπλής κρίσης και μετάβασης, η Ειρήνη, η Δημοκρατία, η Βιώσιμη Ανάπτυξη και η Κοινωνική Δικαιοσύνη είναι οι αξίες-οι αρχές που πρέπει να την καθοδηγούν.
Η τήρηση του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συνθηκών, η διεθνής νομιμότητα, η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η διασφάλιση των κανόνων του Κράτους Δικαίου πρέπει να αποτελούν την πυξίδα της πολιτικής της για όλα τα θέματα, και όχι επιλεκτικά και κατά περίπτωση, ανάλογα με τα συμφέροντα των Η.Π.Α. και των ισχυρών κρατών-μελών. Όπως ενδεικτικά συμβαίνει με την Παλαιστίνη, όπου διαπράττεται γενοκτονία εις βάρος των Παλαιστινίων από το κράτος του Ισραήλ και η Ευρώπη «αγρόν αγοράζει».
Η αποχή των πολιτών από τις (ευρω)εκλογές στην Ελλάδα και αλλού, η άνοδος της ακροδεξιάς και του φασισμού και η ενσωμάτωση επιλογών τους στις πολιτικές των συντηρητικών κομμάτων νεοφιλελεύθερης κοπής στην Ευρώπη συνδέονται με κοινωνικά αίτια και με τις ίδιες τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέσω των οποίων σε όλους τους τομείς εντείνονται οι κοινωνικές και περιφερειακές ανισότητες.
Κατά την αρχική φάση λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ως ΕΟΚ) κυριαρχούσαν προτάγματα, όπως η σύγκλιση Βορρά-Νότου, η κοινωνική και περιφερειακή συνοχή.
Στον αντίποδα, σήμερα, κυριαρχούν η ανταγωνιστικότητα και ο κανόνας κόστους-οφέλους με κριτήρια αμιγώς οικονομικά, όχι κοινωνικά. Το ίδιο συμβαίνει και με το «Σύμφωνο Σταθερότητας», με συνέπεια την ανάπτυξη πολιτικών που ενισχύουν τους «μεγάλους και ισχυρούς» και περιθωριοποιούν τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.
Αυτή η κατεύθυνση μπορεί να αλλάξει μόνο με τη σύμπραξη των προοδευτικών δυνάμεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου