Ε. Ακρίτα: Να μην γυρίσουμε στη βίτσα!

Για να αντιμετωπίσουμε το μπούλινγκ στα σχολεία

Τοποθέτηση της Έλενας Ακρίτα, βουλευτή Επικρατείας και Αναπλ. Τομεάρχη Δικαιοσύνης, αρμόδιας για τα Δικαιώματα και την Ισότητα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, στη συνεδρίαση της Επιτροπής Ισότητας, Νεολαίας & Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, με θέμα: «Μέτρα για την αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού (Antibullying Campaign)» 

Η σημερινή συνεδρίαση γίνεται κατόπιν εορτής. Δηλαδή, πρώτα ανακοινώθηκαν τα νέα μέτρα από τον Υπουργό τον κ. Πιερρακάκη σχετικά με τον σχολικό εκφοβισμό και μετά ερχόμαστε εμείς εδώ να συζητήσουμε.

Τα μέτρα όπως ξέρουμε ανακοινώθηκαν χωρίς καμία διαβούλευση, χωρίς να ζητηθεί η γνώμη κανενός. Το είπαμε και στην Ολομέλεια και το ψάξαμε. Ούτε με Εκπαιδευτικούς, ούτε με Ειδικούς Επιστήμονες, Ψυχολόγους, Κοινωνικούς Λειτουργούς, ούτε αν θέλετε και με τη δική μας Επιτροπή, που ίσως θα μπορούσαμε και εμείς -γιατί έχουμε πολύ άξιους συναδέλφους εδώ- να συμβάλλουμε σε αυτό το διάλογο.

Έτσι όπως γίνεται τώρα, αισθάνομαι ότι είναι ένα «παιχνίδι εντυπώσεων» και σε ένα «παιχνίδι εντυπώσεων» επιτρέψτε μας, εμάς τουλάχιστον από τον ΣΥΡΙΖΑ, να μην λάβουμε μέρος.

Νομίζουμε ότι υπάρχουν δύο θετικά στη δέσμη μέτρων που ανακοίνωσε ο Υπουργός. Το ένα είναι ότι πρέπει όντως να υπάρχει σοβαρότερη και πιο ενεργή εμπλοκή Ψυχολόγων και Κοινωνικών Λειτουργών στις Επιτροπές για το «μπούλινγκ» και αυτό όντως, κινείται προς τη θετική κατεύθυνση.

Το Δεύτερο είναι, η καμπάνια ευαισθητοποίησης, αλλά εγώ θα βάλω αν μου επιτρέπετε έναν αστερίσκο. Είναι πολύ ωραίο το σλόγκαν «μίλα μπορείς», αλλά στη φάση αυτή θα ήταν πολύ πιο καίριο, «το μίλα αν μπορείς».

Για να μπορέσουν τα παιδιά να μιλήσουν, πρέπει εμείς οι ενήλικοι, είτε είμαστε γονείς, είτε είμαστε εκπαιδευτικοί, είτε είμαστε ειδικοί στην υγεία, να τους δώσουμε τα εφόδια και να δημιουργήσουμε εμείς τις προϋποθέσεις ώστε να μπορέσει το παιδί, να ανοίξει το στόμα του και να καταγγείλει τη βία που υφίσταται και που πολύ συχνά τους οδηγεί και σε ακραία μέτρα, όπως ξέρουμε από τις αυτοκτονίες ανηλίκων που έχουνε καταντήσει μάστιγα.

Χρειάζεται λοιπόν εξειδικευμένο προσωπικό και χρειάζεται σήμερα, γιατί όταν έχουμε έναν ψυχολόγο να καλύπτει πέντε ή έξι σχολεία δεν κάνουμε δουλειά για να το πω απλά.

Μάλιστα, οι ψυχολόγοι αυτοί επισκέπτονται μία φορά την εβδομάδα τα σχολεία. Τι να το πρωτοκάνουν οι άνθρωποι; Ποιο μαθητή να πρωτογνωρίσουν;

Και όχι μόνο αυτό, τους αλλάζουν και σχολεία από το ένα στο άλλο. Είναι γνωστό, το ξέρουμε όλοι όσοι έχουμε συνεργαστεί με ψυχολόγους και με ψυχιάτρους για οποιονδήποτε λόγο, ότι πρέπει να υπάρχει μια σταθερή σχέση ανάμεσα στον ειδικό και στον πάσχοντα ή αυτόν που θέλει να ανοίξει την καρδιά του και να βοηθηθεί από έναν παιδοψυχολόγο.

Είναι αδιανόητο ένας για έξι σχολεία. Είναι αδιανόητο να αλλάζουν μόλις έχουν αρχίσει να γνωρίζουν και να προσεγγίζουν τα παιδιά.

Η λύση δεν είναι η αυστηροποίηση των ποινών. Δεν θα πάψει ένα παιδί να είναι επιθετικό επειδή θα του βάλεις μια πενταήμερη αποβολή. Δεν θα πάψει ένα παιδί να είναι επιθετικό επειδή θα του στερήσεις μία εκδρομή.

Δεν είναι εκεί το θέμα. Δεν υπάρχουν επιστημονικά δεδομένα που να το στηρίζουν. Δεν υπάρχουν σχετικές πηγές. Να επαναφέρουμε και τη βίτσα λοιπόν; Εγώ όταν ήμουν στο σχολείο είχαμε ακόμα τη βίτσα. Είχαμε έναν καθηγητή, ο οποίος -και τον θυμάμαι ακόμα γιατί μου έχει γίνει τραύμα - τιμωρούσε όλη την τάξη για κάτι που έκανε ένα παιδί. Μας έλεγε λοιπόν αφήστε τα χέρια κάτω στο ξύλο, όχι στον αέρα, για να πονέσει περισσότερο και περνούσε από όλη την τάξη και χτυπούσε τις παλάμες. Ήταν κάτι φοβερό. Μη γυρίσουμε στα χρόνια τα δικά μου.

Δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε ως εγκληματίες τους ανήλικους θύτες και επίσης πρέπει να καταλάβουμε ότι με το να τιμωρούμε τους γονείς δεν βγαίνει άκρη.

Όταν υπάρχουν δύο εξουθενωμένοι γονείς, οι οποίοι σηκώνονται τα χαράματα να πάνε σε μία κακοπληρωμένη και υποστελεχωμένη δουλειά, να μπούνε σε αυτά τα λεωφορεία του «τρόμου», για να κατέβουν πτώματα και να γυρίσουν το βράδυ στο σπίτι να δώσουν κάτι να φάει το παιδί τους.

Δεν μπορούμε να έχουμε και απαιτήσεις αυτοί οι άνθρωποι να έχουν τις γνώσεις ψυχολόγου, να κάθονται να μιλάνε. Πώς θα τους τιμωρήσουμε, όταν το σχολείο, όταν το κράτος, όταν οι υποδομές δεν δίνουν σε αυτούς τους γονείς, έστω και με συμβουλευτικό χαρακτήρα, τα εφόδια για να προχωρήσουν;

Αυτό, λοιπόν, που θέλω να πω είναι ότι χρειαζόμαστε εδώ και τώρα πολιτικές που να είναι συμπεριληπτικές για τους γονείς, πολιτικές χωρίς ρατσισμό, χωρίς μισαλλοδοξίες, χωρίς καταγγελίες της διαφορετικότητας και αυτό πρέπει να γίνει και αυτή θα είναι η κατεύθυνση. Δεν έγινε χτες ο σχολικός εκφοβισμός. Έχει από την εποχή τη δική μας. Όμως, αντίθετα με την εποχή τη δική μου, θα πρέπει να λάβουμε μέτρα, ώστε να αντιμετωπιστεί ως οφείλει στον 21ο αιώνα.

Θα ήθελα, κυρία Πρόεδρε, κλείνοντας να προτείνω να κάνουμε άλλη μία Επιτροπή με φορείς, ώστε να μπορέσουμε να αναδείξουμε πιο ολοκληρωμένα αυτό το τραγικό πρόβλημα που ταλανίζει τη χώρα μας και όχι μόνο.

Σας ευχαριστώ πολύ.