Πενήντα επτά χρόνια συμπληρώθηκαν από το προδοτικό πραξικόπημα

Η τριανδρία των επίορκων αξιωματικών της Δεξιάς. Παττακός, Παπαδόπουλος, Μακαρέζος.

Οι επίορκοι αξιωματικοί της Δεξιάς επιβλήθηκαν τόσο εύκολα σε έναν στρατό που ήταν έτοιμος από  καιρό να δεχθεί την επιβολή τους με την επιπόλαια ανοχή της Πολιτείας, που τους προσέφερε επί καιρό πολύ τα σχοινά για να την δέσουν πισθάγκωνα!

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΗΜ. ΜΟΣΧΟΥ

Τέτοιες μέρες ήταν, που μοσχοβολούσε ο τόπος και όλα έδειχναν να οδεύουμε μέσω της Άνοιξης, προ το ανέμελο καλοκαίρι. Μόλις είχα πάρει μετάθεση  για το νησί της Λήμνου.

Εκεί ήταν ένα τάγμα, το 509 ΕΤΝ (Ειδικό Τάγμα Νήσων)  που συγκροτήθηκε από υπολείμματα άλλων στρατιωτικών δυνάμεων. Τέτοιο δεν υπήρχε άλλο στην Ελλάδα. Απ’ ότι γνωρίζω μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει ακόμη. Τώρα γιατί το συγκρότησαν, πολλά μπορεί να ειπωθούν.

Πάντως αυτό το ειδικό τάγμα είχε φιλοξενήσει αρκετούς φαντάρους. Και σαν έσκασε το πραξικόπημα, δεν πήρε ενεργό ρόλο στην επιβολή του. Ο διοικητής του, άνθρωπος δημοκρατικός δεν ήταν για τα μέτρα των φασιστοειδών, που λυμαίνονταν τις ένοπλες δυνάμεις. Παπανδρεϊκός ελέγετο πως ήταν. Γι αυτό και δύο ή τρεις εβδομάδες μετά την επιβολή του πραξικοπήματος τον ξαπόστειλαν, αφού είχε παρέλθει η επέτειος απελευθέρωσης της Λήμνου από τον τουρκικό ζυγό του 1918 και στη θέση του έφεραν έναν διοικητή κρητικό χαμηλών τόνων.

Ωστόσο το γενικό κλίμα ήταν αυτό που προετοίμασε και περιέβαλλε το πραξικόπημα. Κι αυτό το κλίμα το διεσθάνθηκα από την πρώτη ημέρα της κατάταξής  μου στο 12ο Σύνταγμα Μεσολογγίου τον Ιούνιο του 1966. Ο αντικομμουνισμός και  ο αντισοβιετισμός ήταν στο φόρτε του. Τα δελτία κοινωνικών φρονημάτων που συνέτασσαν και διατηρούσαν οι κλεφτοκοτάδες της Χωροφυλακής και οι ζήτουλες της Ασφάλειας ήταν στην καθημερινή διάταξη. Αυτά ακολουθούσαν κάθε δημοκρατικό νέο που θα κατατάσσονταν  και στη συνέχεια θα απολύονταν με αυτά στην πλάτη του, συμπληρωμένα με τα απαραίτητα σουβενίρ της κατάταξης του σε κατηγορίες επικινδυνότητας για την δημόσια ασφάλειας της Ελλάδας, έργο αποκλειστικά των εθνικοφρόνων δυνάμεων, που μας χώριζαν ανάλογα με το χρώμα του απολυτηρίου και τον βαθμό διαγωγής, Λϊαν Καλή, Καλή, κακή, κάθιστη.

Όπου εθνικόφρονες θα πεί  ρουφιάνοι, των συνεργατών των δημοσίων υπηρεσιών ασφαλείας, των λωποδυτών και των  παιδεραστών που είχαν ομολογήσει πίστη εις την πατρίδαν μετά την ομολογία της ενοχής των, των παρακρατικών, των κατάλοιπων από τους συνεργάτες των ναζί, που ήσαν ακόμη πρόσφατα, των Βασιλοφρόνων και .ένα σωρό από φασιστικά σκουπίδια της ελληνικής κοινωνίας, που η πατριδοκάπηλη Δεξιά εκμεταλλεύονταν  τα ιερά και τα όσια. Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια. Κι αυτοί θεματοφύλακες αυτών. 

Λίγα χρόνια πριν στα χρόνια του Εμφυλίου, σαν νικητές έστειναν στο τοίχο  του εκτελεστικού αποσπάσματος  τους ΕΑΜίτες γονείς (σημ.: 125, διαπιστωμένες ωεκτελέσεις έχουμε στο Γηροκομειό Πάτρας)  καιο τα παιδιά τους ορφανά πια αναλάμβανε το ίδρυμα της Φρειδερίκης για να τα γαλουχίσει με το μίσοςε κάτα των γονιών τους στο στρατόπεδο της Λέρου, ειδικό αναμόρφωτήριο για τα μικρά παιδιά.

Ήταν Ιούλιος του 1966, όταν κατατάχθηκα στο 12^ο Σύνταγμα Μεσολογγίου. Εκεί πηρα την πρώτη γεύση του υπόγειο πολέμου κατά της Δημοκρατίας μας, με την ανοχή της Δημοκρατίας μας.

Μας έδωσαν Να συμπληρώσουμε ένα έντυπο, όπου μεταξύ άλλων είχε το ερώτημα του τι πολιτικά φρονήματα είχε ο κάθε φαντάρος. Αντί να τους στείλουν στο διάολο οι υπεύθυνοι του Παπανδρεϊκού Υπ. Εθνικής Άμυνας, άφηναν τα φασιστοειδή, τους καραβανάδες, να  συνεχίζουν  το καταχθόνιο έργο τους.

Το θεώρησα προσβλητικό να κάνω πίσω. Και γι αυτό δήλωσα ξεκάθαρα την αριστερή πολιτική μου ταυτότητα. Αυτό μου στέρησε εξόδους  και το δρόμο για να γίνω υπαξιωματικός.

Μία φορά που κατόρθωσα πήρα 24ωρη άδεια ενημέρωσε την ΕΔΑ της οποίας ήμουν μέλος και μέσω  του αείμνηστου Πέτρου Κομματά έφθασε το μήνυμα για το τι συμβαίνει στο συγκεκριμένο Σύνταγμα. Αλλά φωνή βοώντος, αφού ήταν κοινό μυστικό σε όλες τις Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά και στον Υπουργό Δημοσίας Τάξεως, τον γνωστό Γαρουφαλιά.

Αρχές Οκτώβρη έρχεται μετάθεσή μου  για την Κομοτηνή. Στο 513 ΤΠ. Εκεί ο λοχαγός του λόχου μου κάποιος Σχοινάς, σωστός καραβανάς από αυτούς που τα γαλόνια τα είχαν πάρει στο τέλος του Εμφυλίου, τότε που ο ΔΣΕ ήταν σε κατάρρευση, γιατί είχε σκοτώσει περισσότερους Μαχητές του ΔΣΕ, μόλις έμαθε για μένα (τα χαρτιά πάντα συνόδευαν το φαντάρο) μόνον εγκεφαλικό δεν του ήρθε. Που να ξέρω τι σκατά έγραφαν! Και μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ.Φαντάζουμε όμως τι.

Μόλις έμαθε ότι πάω σκοπιά στα καύσιμα, μου το απαγόρευσε. Τη νύφη την πλήρωσε και ο λοχίας υπηρεσίας . Εκεί όμως που τα είδε όλα ήταν που μια μέρα σε άσκηση του Τάγματος με είδε δίπλα του έτοιμο να πάρω τον ασύρματο στην πλάτη, καθότι ο δόκιμος του λόχου έψαχνε για εγγράμματους ώστε να μπορούν να λειτουργούν της ασύρματη επικοινωνία λόχου με το τάγμα και είχα εκπαιδευτεί στα κρυπτογραφικά. Ημουν έτοιμος  να ακολουθήσω στο τζιπ του λοχαγού δίπλα του, που θα μετέφερε αυτόν και  εμένα για να λαμανο τα σήματα και να στέλνω αυτά του λοχαγού.

-Εσύ τι θες εδώ, με ερώτησε ο Σχοινάς.    

- Θα σας ακολουθώ με τον ασύρματο, κύριε λοχαγέ, του είπα.

-Να πας στη γραμμή σου, δεν σε θέλω μου λέει αυστηρά.

-Μα είμαι ο ασυρματιστής του λόχου του απαντώ.

Ε, αυτό ήταν. Αρχίζει να ουρλιάζει πως έγινα εγώ ασυρματιστής και γιατί εγώ;

Αυτή η σύντομη ασυρματιστική μου περίοδος είχε αρχίσει πριν τρεις μήνες, που ένας δημοκρατικός Δόκιμος με είχε επιλέξει  ανάμεσα σε καμιά δεκαριά από το Τάγμα με την φιλοδοξία να φτιάσει μία ομάδα ασυρματιστών μιάς και η προηγούμενη είχε διαλυθεί με μεταθέσεις απολύσεις κλπ.

Κατάλαβα πια ότι το πρόβλημά τους ήταν η κομματική μου ένταξη. Και το επιβεβαίωσα όταν ένα βράδυ κι ενώ είχαμε ασθενείς με πυρετό κρεβατομένους, ένα φασιστοειδές ανθυπολοχαγός υπηρεσίας υποχρέωσε όλο το θάλαμο να κάνει καψόνι με ανοιχτά τα παράθυρα του Βορρά και του Νότου. Σκέτος θάνατος το ρεύμα για τους αρρώστους. Αρνήθηκα να εκτελέσω και στην επιμονή του τον αποκάλεσα δολοφόνο. Αυτό ήταν. Με πήρε στο γραφείο υπηρεσίας, έβγαλε το πιστόλι από τη μέση του και με απείλησε, να με σκοτώσει.

Την άλλη μέρα βγήκα στη σέντρα του λόχου.  Πήρα 5 μέρες φυλακή από τον καραβανά λοχαγό του λόχου, τον Σχοινά και πήγα στην αναφορά τάγματος για να μου φορτώσουν τα υπόλοιπα. Ήρθε η ώρα μου να αντιμετωπίσω την κατηγορία της ανυπακοής.

Ήρθε κοντά μου  ο Διοικητής στην γραμμή αναφοράς και με ρώτησε:

-Τον είπες δολοφόνο;

-Μάλιστα, του απάντησα και του εξήγησα.

Με κοίταξε κατάματα και για κάμποση ώρα δεν μιλούσε. Όλοι περίμεναν να ακούσουν εικοσάρα φυλάκιση και συνέχεια στο Στρατοδικείο. Εγώ όμως επέμεινα ότι με απείλησε με το περίστροφο ο ανθυπολοχαγός. Που σημαίνει ότι παρανόμησε. Να με στείλει στρατοδικείο ήταν λίγο δύσκολο, αν και δεν φαίνονταν για φασίστας. Ακόμη Δημοκρατία είχαμε. Τα φασιστοειδή του Στρατού ετοιμάζονταν, αλλά η κυβέρνηση  ήταν πολιτική ακόμη. Έτσι μετά από λίγο μου κάνει νόημα να πάω στη θέση μου. Και στη συνέχεια δίνει διαταγή στο Τάγμα για ασκήσεις .

Αυτό προκάλεσε αίσθηση. Σε σημείο μάλιστα, που ο λοχαγός του Α2, επιδίωξε φιλικές σχέσεις μαζί μου. Γνώριζαν ότι εγώ  υπήρξα τυπογράφος και ο πατέρας μου δούλευε στην εφημερίδα ΝΕΟΛΟΓΟΣ, συντηρητικών κατευθύνσεων εφημερίδα. Προφανώς φύλαγαν και στερνή.

Έτσι όταν ήρθε η επόμενη μετάθεσή μου, που ήταν στη Λήμνο, κοντοζύγωναν οι μέρες για να ξεσπάσει το πραξικόπημα. Όλα  ήσαν προετοιμασμένα σωστά και η Αριστερά περί άλλων τύρβαζε.

Ξημερώματα της 21^ης Απριλίου 1967 με βρήκε η δικτατορία στο χωρίο Κοντιάς Λήμνου, στον 1^ο Λόχο. Το βράδυ η Χωροφυλακή έκανε συλλήψεις σε όλο το χωριό. Εμείς κοιμόμαστε  σε ένα παλιό πέτρινο κτίριο, όπου μαζί με τους κοριούς το χρησιμοποιούσαμε για κατάλυμα.

Τα πρωί που ρωτήσαμε τους χωρικούς πήραμε και την απάντηση. Η Χωροφυλακή έπιανε τους κλέφτες! Έτσι έλεγαν οι χωροφύλακες. Ψέματα. Δημοκρατικοί πολίτες ήσαν οι συλλαμβανόμενοι, που διαμαρτύρονταν έντονα, για την σύλληψή τους βραδιάτικα, αλλά τα όργαν των πραξικοπηματιών δικαιολογούσαν τις συλλήψεις με φωνές ότι δήθεν συνελάμβαναν κλέφτες! Κατά τις 9 η ώρα ήρθε και ένας μόνιμος ανθυπολοχαγός και επέβαλε το πραξικόπημα!

Έπιασε το γραφείο της Κοινότητας, που εγώ και ένας ακόμη φαντάρος είχαμε αναλάβει να το συγυρίσουμε, βάφοντάς το αφού πλησίαζε το Πάσχα.

Έπιασε το τηλέφωνο και έπαιρνε εντολές από  κάπου, εγώ πάνω από το κεφάλι του ανήξερος παρακολουθώ την συνομιλία του. Κάτι δεν μου αρέσει στα λεγόμενά του. Σηκώνει το κεφάλι του μας δίνει διαταγή να φύγουμε από τη δουλεία μας. Αντιδρούμε καθώς έχουμε άδεια του λοχαγού μας και παράκληση να συντομεύσουμε την εργασία για να παραδοθεί βαμμένο το Κοινοταρχείο το Πάσχα.

Να πείτε του λοχαγού σας ότι διατάζω εγώ να φύγετε, μας λέει αυστηρά. Φεύγουμε για το λόχο μας, αλλά αναρωτιώμαστε από πότε ο ανθυπολοχαγός μπορεί να καταργεί τον λοχαγό;

Δεν χρειάστηκε πολύ για να το μάθουμε. Επιστρέφοντας στο κτίριο του λόχου, βρίσκουμε τους στρατιώτες στην αυλή σε στάση ημιανάπυσης και τα όπλα τους σετημένα σε στυλ πυραμίδας. Απορήσαμε πάλι. Τι συμβαίνει; 

Μπήκα στο κτίριο κια πήγα στον οπλομαστό να πάρο το τυφέκι μου, ήταν από τα αγγλικά έλφιλ του πρώτου πολέμου. Έλειπε. Ρωτώ τον λοχία, Μόσχο τον έλεγαν κι αυτόν. Που είναι το όπλο μουλοχία; Πλάκα μου κάνετε; Εδώ το είχα αφήσει από χθες.

Και η απάντησή του. 

-Χάλασε το όπλο σου και το πήραμε για επισκευή!

-Τι λες μωρέ λοχία; Μία χαρά ήταν χθες. Πότε  χάλασε;

-Μη ρωτάς τώρα είναι στο οπλουργείο, μην ανησυχείς.

 Από τότε δεν ξαναπήρα όλπο. Με μετάθεσαν στο 2ο λόχο του 290 ΕΤΝ, στην Μύρινα και όταν έβγαινα με δύωρη από το στρατόπεδο, πάντα πίσω μου είχα έναν ή δύο υπαξιωματικούς για να με παρακολουθούν, Αρνήθηκα να διορθώσω στα γραπτά  της κατάταξής μου, ότι ήμουν Γραμματέας της ΕΔΑ της συνοικίας Εβραιομνημάτων. Ότι με παρακολουθούσαν στενά, το έμαθα αργότερα αυτό. 

Μόνον το καλοκαίρι του 1968, που μετατέθηκα στο λόχο του 558 ΤΠ στη Μάντρα Σουφλίου, δίπλα στον Έβρο, μου .έδωσαν ένα τόμιγκαν  να φυλάω ενέδρα με την ομάδα στις όχθες του Έβρου, αλλά δεν μου έδωσαν σφαίρες, αφού του έλλειπε ο επικρουστήρας. Ήταν δηλαδή άχρηστο για χρήση

Σήμερα και πάλι τα φασιστοειδή ακροδεξιά στοιχεία εμφυλοχωρούν στα κυβερνητικά πόσα, σηκώνουν κεφάλι κια κανοναρχούν την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που προσπαθεί να τα ενσωματώσει για να μην χάσει ψήφους που πιθανόν θα διαρρεύσουν προς στα ποικιλώνυμα  φιλοφασιστικά μορφώματα Αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει. 

Οι επίορκοι αξιωματικοί της Δεξιάς επιβλήθηκαν το 1967 τόσο εύκολα σε έναν στρατό που ήταν έτοιμος από  καιρό να δεχθεί την επιβολή τους με την επιπόλαια ανοχή της Πολιτείας, που τους προσέφερε επί καιρό πολύ τα σχοινά για να την δέσουν πισθάγκωνα!