Ερήμην των Πατρινών η αθλητική δράση της Κυριακής!

 

 

Οι αθλητές της πόλης εκτοπίστηκαν από τις πρώτες γραμμές, υπέρ επαγγελματιών του αθλητισμού! Μας λείπει ο μαζικός λαϊκός αθλητισμός, φυτώριο των αθλητών!

 

Ο 2ος ημιμαραθώνιος Πάτρας που διοργανώθηκε χθες από την ομάδα του Πέλοπα, σε συνεργασία με την εφημερίδα Πελοπόννησος και την Περιφέρεια Δυτ. Ελλάδας ξεκίνησε στις 09.00 πμ από την πλατεία Γεωργίου, όταν δόθηκε η εκκίνηση του κυρίως event, με τη διαδρομή να εξελίσσεται κυρίως στο παραλιακό μέτωπο της Πάτρας από Καβούρι έως Παναγίτσα.

Από βραδύς  του Σαββάτου οι συμμετέχοντες παρέλαβαν τα race kit τους από το κτίριο της «Πελοποννήσου», ενώ το απόγευμα της ίδιας ημέρας διοργανώθηκε το καθιερωμένο  Pasta Party στα Παλαιά Σφαγεία για όλους τους συμμετέχοντες, προκειμένου να μπουν από την παραμονή του event στο κλίμα της δρομικής γιορτής.

Η συνέχεια δόθηκε στις 12.05 με τον αγώνα των 5χλμ. με τις περισσότερες συμμετοχές, ενώ στις 13.00. η εκκίνηση στον Παιδικό αγώνα του 1χλμ. στον οποίο έτρεξαν 800 μικροί φίλοι του κλασικού αθλητισμού.

Νικητής του ημιμαραθωνίου των 21.097μ. αναδείχθηκε ο σπουδαίος 35χρονος δρομέας Ιβάν Σιούρις με χρόνο 1.05.21, καταρρίπτοντας το δικό του περσινό ρεκόρ!

Πρώτη γυναίκα που πέρασε τη γραμμή του τερματισμού ήταν η Νάνσυ Κοκκορού με χρόνο 1.21.39.

Στον αγώνα των 5 χιλ. πρώτος ήρθε ο Βεδούρας  Κωνστ. από την Σπάρτη με 0.17.14, ενώ στον παιδικό αγώνα του ενός χιλ. πρώτος ήρθε ο Λυμπέρης Δημήτρης με ρεκόρ 00.04.21.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως και πάλι η Πάτρα δεν εκπροσωπήθηκε στις πρώτες θέσεις των δρομέων. Κι αυτό  είναι κάτι που πρέπει να προβληματίσει το τοπικό δυναμικό των ασχολουμένων με τον αθλητισμό.

Αυτόν τον αθλητισμό που χρειάζεται υποδομή, η οποία θα πρέπει να εδραστεί στην συμμετοχή του λαϊκού δυναμικού, με στροφή  στον μαζικό λαϊκό αθλητισμό, όπως είχε ξεκινήσει εδώ και χρόνια με τις δράσεις του Συλλόγου Δρομέων Πάτρας, του γνωστού ΣΔΥΠ, επί Νίκου Γεωργίου και Γιώργου Αντύπα, που για λόγους άσχετους με την παρούσα αναφορά δεν συνεχίστηκαν.

Η αντίληψη περί Αθλητισμού ως κατ' εξοχήν έργου των επαγγελματιών του Αθλητισμού  δεν συμβάλλει στον μαζικό Λαϊκό Αθλητισμό και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε στην διοργάνωση αγώνων στην πόλη που τελικά γίνονται λάφυρα για αθλητές επαγγελματικού αθλητισμού, αλλά ουδέν συμβάλλουν στην έξοδο των πολιτών από τα διαμερίσματά των, στο ξεσήκωμα από τους καναπέδες τους και τελικά φθάνουμε στο σημείο διοργάνωσης αγώνων με δρόμους άδειους από τους πολίτες, που θεωρούν πως δεν τους αφορά τέτοιο δρώμενο.  

Μήπως θα πρέπει να το ξανασκεφθούν αυτοί της πολιτείας που τους ανήκει μερίδιο ευθύνης για το κατάντημα;