ΟΛΥΜΠΙΑ. Παρουσία της Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κατερ. Σακελλαροπούλου και του Προέδρου της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής κ. Thomas Bach θα υπογραφεί ένα σημαντικό γεγονός, η Παγκόσμια Ολυμπιακή Εκεχειρία, σύμφωνα με το www.notospress.gr.
Η τελετή διοργανώνεται το απόγευμα της Δευτέρας 15 Απριλίου 2024 στην Αίθουσα του Αρχαιολογικού Μουσείου παρουσία Μελών της Κυβέρνησης, Εκπροσώπων των Κομμάτων, Εκκλησιαστικές Αρχές, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Ξένων και Ελλήνων Προσωπικοτήτων ως Μ.Μ.Ε. (Εξωτερικού / Ελλάδος).
Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής κ. Σπύρος Καπράλος ανέλαβε την πρωτοβουλία να απαγγελθεί ο Παγκόσμιος γνωστός Ύμνος / Ποίημα του Ηλειολάτρη Τάκη Δόξα «Το Φως της Ολυμπίας». Η απαγγελία θα γίνει από τον σημαντικό Έλληνα ηθοποιό κ. Γιάννη Στάνγκογλου με την συνοδεία βιολιού του ξεχωριστού Καλλιτέχνη κ. Χάρη Παπαδόπουλου.
Πρέπει να αναφερθεί ότι για την συνεχή απαγγελία του Ποιήματος συνέβαλε η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ από τον Κεντρικό Συντονιστή κ. Φάνη Παπαδόπουλο με την συνεργασία των: Τάκη Αντωνακόπουλου (Λόγιου), Αντρέα Καπογιάννη (Δημοσιογράφου), Γιώργου Κουρκούτα (Δάσκαλου), Νώντα Κωνσταντακόπουλου (Ποιητή), Θέμη Μαντά (Αθλητικογράφου), Κων/νας Νικολακοπούλου (Αρχαιολόγου) και Γιάννη Νικολόπουλου (Δημοσιογράφου/Ποιητού).
Τον συντονισμό της Τελετής έχει ο Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Διευθυντής του Διεθνούς Κέντρου Ολυμπιακής Εκεχειρίας κ. Κώστας Φίλης
Για την μόνιμη παρουσία του Ποιήματος αποφάσισαν:
- Η Ελληνική Κυβέρνηση επί Πρωθυπουργίας του Γεωργίου Παπανδρέου
- Η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή επί Προεδρίας του Διαδόχου αείμνηστου Κωνσταντίνου
Ολυμπιακή εκεχειρία – Μύθος ή πραγματικότητα;
(Από το https://aristotelisguidegr.wordpress.com/)
Ολυμπιάδες που ακυρώνονται λόγω πολέμων, χώρες που αποκλείονται από τη συμμετοχή, μποϊκοτάζ, πολιτικές διαμαρτυρίες, μια τρομοκρατική επίθεση – αυτά και άλλα πολλά αμαυρώνουν τις σύγχρονες Ολυμπιάδες. Πολλοί κουνούν το κεφάλι λέγοντας πως αυτά δε θα γινόταν ποτέ στην αρχαιότητα τότε που οι Ολυμπιάδες ήταν ιερές και η Ολυμπιακή Εκεχειρία τηρούνταν από όλους. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Η Παλαίστρα την Άνοιξη.
Ο κλασσικισμός του 19ου αιώνα
Το θέμα της Ολυμπιακής εκεχειρίας είναι ένας από τους μύθους που επικράτησαν μετά το 19ο αιώνα, εποχή κατά την οποία ανθούσε ο νεοκλασσικισμός, ένα ρεύμα αναβίωσης (και εξιδανίκευσης) του κλασσικού ιδεώδους. Δεν είναι τυχαίο ότι εκείνη την εποχή άρχισαν οι αναζητήσεις που οδήγησαν τελικά στην αναβίωση των Ολυμπιακών αγώνων (1896).
Ο ισχυρισμός ότι η τήρηση της Ολυμπιακής Εκεχειρίας ήταν κανόνας απαράβατος κατά την αρχαιότητα αποτελεί μια ωραιοποίηση της πραγματικότητας, η οποία επιλέγει να αγνοήσει σημαντικά ιστορικά γεγονότα. Δεν αντιπροσωπεύει την ιστορική πραγματικότητα ούτε όσον αφορά την ίδια την εκεχειρία, ούτε όσον αφορά την Ολυμπία ως χώρο όπου προωθούνταν η ειρήνη.
Η αρχαία ελληνική πραγματικότητα
Οι Ολυμπιακοί αγώνες στην αρχαιότητα ήταν απλώς μία από τις πτυχές των εορτασμών προς τιμή του Δία, που γινόταν στο ιερό του στην Ολυμπία. Κάθε τέσσερα χρόνια, τη δεύτερη πανσέληνο μετά το θερινό ηλιοστάσιο, κήρυκες από την Ολυμπία ταξίδευαν σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας και κήρυτταν την προσεχή διεξαγωγή των αγώνων και την έναρξη της Ιερής Εκεχειρίας.
Η Ιερή Εκεχειρία ήταν ουσιαστικά μια θρησκευτική επιταγή που σκοπό είχε την προστασία του ιερού (όπου θα γίνονταν οι εορτασμοί), το οποίο έπρεπε να μείνει απαραβίαστο από στρατιωτικά αγήματα και δραστηριότητες που θα επέφεραν μίασμα (όπως η ανθρωποκτονία). Προστάτευε επίσης τους αθλητές, κριτές και θεατές που θα ταξίδευαν προς και από την Ολυμπία, ώστε να είναι ασφαλείς σε περίπτωση που διέσχιζαν περιοχές που ανήκαν σε αντιπάλους ή περνούσαν από εδάφη αντιμαχόμενων πόλεων-κρατών. Η Ολυμπιακή εκεχειρία δε σήμαινε παύση των εχθροπραξιών.
Η σχέση του ιερού με τα πολεμικά πράγματα
Ο πανελλήνιος χαρακτήρας των εορτασμών, η δημοτικότητά τους, η συγκέντρωση ανθρώπων από όλες τις ελληνικές πόλεις, σίγουρα συνέβαλλε στην ενίσχυση της κοινής θρησκευτικής και πολιτιστικής ταυτότητας των
Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνούμε πως η Ολυμπία ήταν και ένας από τους κατεξοχήν χώρους προώθησης και διαφήμισης στρατιωτικών επιτυχιών, ακριβώς λόγω της πανελλήνιας ακτινοβολίας της. Οι πόλεις-κράτη προσπαθούσαν να ενισχύσουν το κύρος και την ακτινοβολία τους μέσω της ανάθεσης μνημειακών έργων γλυπτικής. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα, όπως η χρυσή ασπίδα που ανατέθηκε στο Ναό του Δία από τους Σπαρτιάτες για τη νίκη τους στην Τανάγρα το 457. Άλλωστε, ο ίδιος ο ναός του Δία ήταν φτιαγμένος από τη δεκάτη των λαφύρων που κέρδισαν οι Ηλείοι όταν νίκησαν τους γείτονές τους, Πισσάτες , νίκη που τους εξασφάλισε και τον έλεγχο επί του ιερού.
Η Νίκη του Παιωνίου, ήταν ανάθημα που αφιέρωσαν οι Μεσσήνιοι και οι Ναυπάκτιοι για την συμμετοχή τους στην νίκη των συμμάχων τους, Αθηναίων, επί των Σπαρτιατών, στη Σφακτηρία. Το Φιλιππείο, ανατέθηκε από το Φίλιππο Β΄ για τη νίκη του στη Χαιρώνεια επί των Αθηναίων και των Θηβαίων, το 338π.Χ.
Κράνη που είχαν αφιερωθεί στο Ιερό. Από το Μουσείο της Ολυμπίας.
Επιπλέον, στο χώρο του ιερού, υπήρχαν
εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες όπλα, πολλά ενεπίγραφα, τα οποία είχαν αφιερωθεί
στο ιερό και το κοσμούσαν. Τα περισσότερα ήταν στημένα γύρω από το στάδιο ως
τρόπαια.
Ανάμεσά τους ήταν το κράνος του Μιλτιάδη (προσωπικό αφιέρωμα) καθώς και Περσικά κράνη, τα οποία είχαν αφιερώσει οι Αθηναίοι μετά τους περσικούς πολέμους.
Το πολεμικό μαντείο της Ολυμπίας
Λιγότερο γνωστό είναι το ότι η Ολυμπία ήταν γνωστή για το μαντείο της, το οποίο ειδικευόταν στα στρατιωτικά θέματα. Πολλοί από τους μάντεις του συνόδευαν εκστρατευτικά σώματα και ερμήνευαν τους οιωνούς πριν από τη μάχη. Ένα παράδειγμα, για το οποίο μίλησα πέρυσι, ήταν η περίπτωση του συμβούλου των Φωκέων, στη μάχη τους ενάντια τους Θεσσαλούς.
Αγώνας για τον έλεγχο του Ιερού
Ασφαλώς, κατά την αρχαιότητα δεν υπήρχε Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή. Οι αγώνες διοργανωνόταν από την πόλη στης οποίας την επικράτεια ανήκε το ιερό. Όμως, ολόκληρη η περιοχή της Ολυμπίας, συμπεριλαμβανομένου και του ιερού, βρισκόταν ανάμεσα στις πόλεις Ήλιδα και Πίσσα, και αποτελούσε μήλο της Έριδος στις συχνές μεταξύ τους συγκρούσεις. Καθώς η διοργάνωση μιας εορτής πανελλήνιας ακτινοβολίας είχε πολλαπλά οφέλη για τη διοργανώτρια, η αντιπαλότητα των δύο πόλεων ήταν συνεχής. Οι Πισσάτες ισχυρίζονταν πως ήταν οι πρώτοι που διοργάνωσαν τους αγώνες στην Ολυμπία, ενώ οι Ηλείοι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τους διαψεύσουν.
Μια αμφιλεγόμενη παραβίαση
Το 421 π.Χ., οι Σπαρτιάτες κατέλαβαν το Λέπρεο, στα σύνορα μεταξύ των σφαιρών επιρροής Ηλείας και Σπάρτης. Για τους Ηλείους η κίνηση συνιστούσε εισβολή, ιδιαίτερα μάλιστα όταν οι Σπαρτιάτες εγκατέστησαν μόνιμη φρουρά στον οικισμό. Την επόμενη χρονιά, η ολυμπιακή εκεχειρία κηρύχθηκε κανονικά πριν τους αγώνες και οι Ηλείοι θεώρησαν πως η μη αποχώρηση των Σπαρτιατών από το Λέπρεο συνιστούσε παραβίασή της. Αυτό σήμαινε πως η Σπάρτη θα έπρεπε να πληρώσει βαρύ πρόστιμο στο ιερό, πράγμα που οι Σπαρτιάτες αρνήθηκαν, λέγοντας πως η φρουρά είχε εγκατασταθεί πριν την κήρυξη της εκεχειρίας. Η άρνησή τους όμως, επέφερε μια ακόμη βαρύτερη τιμωρία: όλοι οι Σπαρτιάτες πολίτες αποκλείστηκαν από συμμετοχή στους αγώνες και τις θρησκευτικές τελετές στο ιερό. Εντελώς τυχαία, εκείνη τη χρονιά, η Ήλιδα είχε συνάψει συμμαχία με τους παραδοσιακούς εχθρούς των Σπαρτιατών, Αθήνα και Άργος.
Παρά την εκεχειρία, οι Ηλείοι έπαιρναν σοβαρά το ενδεχόμενο μιας πιθανής Σπαρτιατικής εισβολής και εκείνη τη χρονιά το ιερό φρουρούνταν από στρατιωτικά σώματα των Ηλείων και των συμμάχων τους, Αργείων, Μαντινέων και Αθηναίων. Τελικά οι Σπαρτιάτες δεν επιτέθηκαν και οι αγώνες διεξήχθησαν ομαλά, με εξαίρεση ένα επεισόδιο:
Ένας επιφανής Σπαρτιάτης, ο Λείχας, αποφάσισε να συμμετάσχει, στο αγώνισμα της αρματοδρομίας ως Θηβαίος. Όταν όμως το άρμα του νίκησε, και φάνηκε πως ήταν αυτός ο ιδιοκτήτης, θεωρήθηκε παραβίαση των κανόνων. Έτσι, μολονότι ηλικιωμένος, υπέστη σωματική ποινή και εκδιώχθηκε από το ιερό. Η νίκη ενεγράφη στην πόλη της Θήβας.
Η Σπαρτιατική εισβολή
Τελικά οι Σπαρτιάτες εισέβαλαν στο ιερό το 399 π.Χ.. Στη σκληρή μάχη που ακολούθησε, οι Ηλείοι αμύνθηκαν με κάθε τρόπο, ακόμη και από τις στέγες. Ο Παυσανίας αναφέρει πως μερικούς αιώνες αργότερα, όταν έγιναν εργασίες επισκευής του ναού της Ήρας, οι εργάτες ανακάλυψαν έναν σκελετό στη στέγη του ναού και υπέθεσαν πως θα ήταν κάποιος από τους υπερασπιστές της πόλης, ο οποίος τραυματίστηκε και πέθανε εκεί.
Η μάχη στην Άλτη
Το 364, οι Αρκάδες συμμάχησαν με το Άργος και τη Μεσσήνη. Οι τρεις σύμμαχοι κατέλαβαν το ιερό και διοργάνωσαν τους Ολυμπιακούς αγώνες της χρονιάς με τους Πισσάτες. Κατά τη διάρκεια των αγώνων, οι Ηλείοι επιτέθηκαν. Ακολούθησε μάχη μέσα στο ιερό, ακόμη και μέσα στην ίδια την άλτη. Οι υπερασπιστές του ιερού αναγκάστηκαν να οχυρώσουν την άλτη χρησιμοποιώντας πασσάλους από τις σκηνές των θεατών.
Γεγονότα σε άλλα ιερά
Αναμφίβολα, η δύναμη να αποκλείει άτομα ή κράτη από τους αγώνες και το ιερό, έδινε κύρος και πολιτική ισχύ στην πόλη η οποία είχε τον έλεγχο των αγώνων. Αυτό δεν ίσχυε μόνο για την Ολυμπία, αλλά και για όλα τα ιερά όπου διεξάγονταν πανελλήνιοι αγώνες (Πύθια, Ίσθμια, Νέμεα). Όπως είναι φυσικό, την ισχύ αυτή εποφθαλμιούσαν πολλές γειτονικές πόλεις, πράγμα που οδηγούσε σε συγκρούσεις. Εδώ θα αναφέρω ένα μόνο χαρακτηριστικό παράδειγμα:
Ίσθμια
Το 390 π.χ., οι Αργείοι κατέλαβαν την Κόρινθο πριν τη διεξαγωγή των Ισθμίων. Οι κατακτητές ανέλαβαν τη διοργάνωση των αγώνων όταν, κατά τη διάρκεια της εναρκτήριας θυσίας, ακούστηκε ότι πλησίαζε ο Αγησίλαος. Οι Αργείοι παράτησαν τη θυσία και αποχώρησαν. Ο Αγησίλαος ολοκλήρωσε τη θυσία και βοήθησε τους εξόριστους Κορίνθιους να τελέσουν τους αγώνες. Μόλις όμως αποχώρησε, οι Αργείοι ανακατέλαβαν το ιερό και διοργάνωσαν ξανά τους αγώνες. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Ξενοφών στα Ελληνικά του «εκείνη τη χρονιά υπήρξαν αθλητές που νίκησαν δύο φορές στα Ίσθμια και άλλοι που νικήθηκαν δύο φορές».
https://aristotelisguidegr.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου