Μία φωτογραφία του πολέμου είναι ίση με χίλιες λέξεις

«Μέρες που διανύουμε, θυμόμαστε εκείνες τις γυναίκες που προσέφεραν τον πολύτιμο χρόνο τους και το μεράκι τους στη μαγειρική για να ετοιμάσουν όλες μαζί σαν μία νοικοκυρά φαγητό για τα ορφανά παιδιά του πολέμου. Αυτές οι στωικές μορφές, έμπρακτο παράδειγμα εθελοντισμού και αλληλεγγύης, με ενέπνευσαν να τις εντάξω στο βιβλίο μου #Ο_Σταθμάρχης, που αναφέρεται στον πόλεμο του 40 στην ευρύτερη περιοχή της Αιγιάλειας» γράφει στην προσωπική της σελίδα στο facebook η συγγραφέας Αναστασία Ευσταθίου.

Αναρτώντας φωτογραφία 15 γυναικών μπροστά στο γραφείο του τοπικού Συλλόγου Ακράτας Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ, έτους ιδρύσεως 1924, δύο χρόνια μετά την μικρασιατική καταστροφή κι ενώ η χώρα μας είναι εμπλεγμένη σε πολεμικά μέτωπα επί μία συνεχή 10ετία, επισημαίνει: "Τον καιρό της μεγάλης πείνας, μιλώ για τον χειμώνα του 1941-42, οι κάτοικοι των πόλεων κυριολεκτικά λιμοκτονούσαν από την πείνα και τις επιδημίες. Στα πεδινά και στα παραθαλάσσια κεφαλοχώρια οι Γερμανοί επίτασσαν τα σπίτια και τα ζώα του τόπου. Έβαζαν χέρι στη σοδειά της χρονιάς... Η πείνα σε κάνει θεριό ανήμερο. Είναι δαίμονας που θέλει να χορτάσει, αλλιώς σου τρώει τα σωθικά. Πολλοί αποκαλούσαν «Γούβα» την Ακράτα και ιδιαίτερα την περιοχή γύρω από την πλατεία. Από το 1927 η «Γούβα» είχε κτίριο πολιτισμού... Την κατοχή, στο προαύλιο του κτιρίου της Αναγέννησης, κυρίες της Ακράτας οργάνωναν συσσίτιο για τις άπορες οικογένειες, κουβαλώντας λάδι, αυγά από τα σπίτια τους. "Όταν σε έχει χτυπήσει το κακό, κοιτάς με άλλο μάτι τον συνάνθρωπο", είναι σαν να μας λένε υπομένοντας τα δεινά του πολέμου.