Η φασιστική ρυπαρότητα της Αφ. Λατινοπούλου και μία οφειλόμενη απάντηση

«Το "ΟΧΙ" το είπε ο φωτισμένος ηγέτης Ιωάννης Μεταξάς» ισχυρίστηκε χωρίς να αναφέρει λέξη για το χιτλερικό καθεστώς που εμπέδωνε! Είναι η ευρωβουλευτής υπέρ της κατάλυσης του Συντάγματος, της διάλυσης της Βουλής, της απαγόρευσης των κομμάτων; «Ζήτω ο Μεταξάς» είπε η Αφροδίτη Λατινόπουλου σε πανελλήνια μετάδοση και κατάφερε να μαζέψει ακόμα μερικές ψήφους από διάφορους δικτατορολάγνους, χουντικούς, ψεκασμένους, βασιλικούς, ανιστόρητους, αμόρφωτους και κάποιους ακόμα που δεν ξέρουν πού πατούν και πού βρίσκονται. Να σου λέει η #Λατινοπούλου «Ζήτω ο Μεταξάς» LIVE ON AIR και να μη ρωτάς ως δημοσιογράφος αν συμφωνεί με την αναστολή του Συντάγματος, τη διάλυση της Βουλής, τη λογοκρισία, τη φυλάκιση, εξορία & βασανισμό κομμουνιστών, σοσιαλιστών & πολιτικών αντιπάλων όπως εκείνος; Μία απάντηση στα παραπάνω είναι οφειλόμενο χρέος! Το πρόβλημα είναι ότι ενώ μια τέτοια δήλωση, αυτομάτως προκαλεί σοβαρά πολιτικά ερωτήματα, δυστυχώς αυτά δεν τέθηκαν από τον συμπαθή, κατά τα άλλα, Σεραφείμ Κοτρώτσο, αλλά ούτε και χθες, στον ΣΚΑΪ.* Είναι η ευρωβουλευτής (η οποία έχει δηλώσει στο παρελθόν ότι κατέκτησε 17 πανελλήνια πρωταθλήματα, τα οποία όμως όσο κι αν έψαξα, τότε, δεν βρήκα καταγεγραμμένα) υπέρ της κατάλυσης του Συντάγματος, της διάλυσης της Βουλής, της απαγόρευσης των κομμάτων, της λογοκρισίας, της φυλάκισης, της εξορίας, των βασανισμών, των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων; Θέλει μια νέα δικτατορία; Αυτά είναι τα ερωτήματα που προκύπτουν από τη φράση «ζήτω ο Μεταξάς» και θα πρέπει η ίδια να απαντήσει. Χαρακτήρισε, επίσης, ως «σκουπίδια» τους εκπαιδευτικούς που διαφωνούν με τον τρόπο εορτασμού των εθνικών επετείων και ζήτησε την απόλυσή τους. Κι αναρωτιέμαι γιατί δεν πρέπει να κινηθεί αυτεπάγγελτα ένας εισαγγελέας με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο για ρητορική μίσους; «Πληρώνονται από τους φόρους μας αυτοί οι δάσκαλοι», είπε αυτή που στο Πόθεν Έσχες της φαίνεται εισόδημα μόλις 3.000 ευρώ και την έβγαζε, όπως η ίδια απάντησε, με ένα πιάτο φαγητό, μένοντας στη γιαγιά της. (Με στοιχεία ανάρτηση στο Documendo.news.gr) ΣΗΜΕΙΩΣΗ του Istologiou G. Mosxos: Ο Αυστραλός δημοσιογράφος Μπερτ Μπερτλς, που βρέθηκε στην Ελλάδα του Μεταξά το 1938 και περιόδευσε σε όλα τα νησιά εξορίας πολιτικών αντιπάλων του Δικτάτορα Μεταξά, αναφέρεται στον βίο και την πολιτεία του στο βιβλίο που εξέδωσε υπό τον τίτλο Εξόριστοι στο Αιγαίο» εκδόσεως Φιλίστωρ, Ιούνιος 2002. Για δε το στρατόπεδο της Ακροναυπλίας, κάτεργο του Μεταξά, ο μεταφραστής του βιβλίου γράφει τα παρακάτω: «Το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ακροναυπλίας (Ιτς Καλέ) άνοιξε τις πύλες του τον Φεβρουάριο του 1937 (έξι μήνες μετά την επιβολή της δικτατορίας από τον Μεταξά με την συνηγορία του διεφθαρμένου Βασιλιά Γεώργιου β') για να υποδεχθεί κομμουνιστές εξόριστους και φυλακισμένους της μεταξικής δικτατορίας. Μετά την κατάληψη της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα, η ελληνική κυβέρνηση παρέδωσε στους Γερμανούς 650 Ακροναυπλιώτες κομμουνιστές (μεταξύ των οποίων και 25 Τροτσκιστές). Από τα τέλη του 1942, οι Γερμανοί άρχισαν την μεταφορά των κρατουμενων σε άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης (Λάρισα, Τρίκαλα, Κατούνα) που ολοκληρώθηκε στις αρχές του 1943. Το κάτεργο της Ακροναυπλίας έκλεισε οριστικά στις 27 Φεβρουαρίου 1943 και οι εναπομείναντες 57 κομμουνιστές κρατούμενοι μεταφέρθηκαν στο σανατόριο «Σωτηρία» στην Αθήνα. Οι 56 από αυτούς (ο σιδηροδρομικός Γιάννης Κοντοζής πέθανε από καλπάζουσα φυματίωση τις πρώτες μέρες στη «Σωτηρία») θα απελευθερωθούν στις 7 Απριλίου 1943 από άνδρες του Α' Σώματος του ΕΛΑΣ Αθήνας, με επικεφαλής τον Σπύρο Κωτσάκη (Καπετάν Νέστορα), που φορούσαν στολές χωροφυλάκων. Συνολικά 229 Ακροναυπλιώτες κομμουνιστές εκτελέστηκαν από τα στρατεύματα Κατοχής». ΚΙ ΑΚΟΜΗ: «Η δικτατορία εισέπραξε τεράστια ποσά από εράνους που διεξήγαγε και αναγκαστικές εισφορές που επέβαλλε για να εξασφαλίσει την πολεμική προπαρασκευή και την εξωτερική ασφάλεια της χώρας. Πέρα από τους πόρους αυτούς, την περίοδο 1936-1940 από τον προϋπολογισμό διατέθηκαν περίπου 12 δισ. δραχμές για τις Ένοπλες Δυνάμεις. Με όλα αυτά αγοράστηκαν μερικές δεκάδες αντιαεροπορικά, 50.000 όπλα μάζουερ, 400 πολυβόλα, 200 οπλοπολυβόλα, 300 φορτηγά αυτοκίνητα και ένας μικρός αριθμός αεροπλάνων. Από τα ίδια ποσά χρηματοδοτήθηκε η γραμμή Μεταξά στη Μακεδονία -ένα σύνολο ασύνδετων μεταξύ τους οχυρών με σκοπό την αναχαίτιση βουλγαρικής επίθεσης- και επιδιορθώθηκε μέρος του παλιού πολεμικού υλικού. Το μεγαλύτερο μέρος του εξοπλισμού που αγοράστηκε ήταν γερμανικής προέλευσης, από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, και σε μεγάλο βαθμό άχρηστο. Αποτέλεσμα ήταν οι μονάδες στο αλβανικό μέτωπο να βρεθούν χωρίς πυρομαχικά, εφόδια και μέσα», αναφέρεται σε άρθρο του Άγγελου Τσέκερη στην εφημερίδα ΑΥΓΗ την 28 Οκτωβρίου 2022. ΕΠΙΣΗΣ: Ο Νίκος Μπουραντάς, ήταν γεννημένος το 1900, υπηρέτησε ως αξιωματικός στον Μικρασιατικό Πόλεμο. Με την είσοδό τους στην Αθήνα, στις 27 Απριλίου 1941, οι ναζί βρίσκουν έτοιμο τον δουλικό τους μηχανισμό του Μηχανοκινήτου στην Αστυνομία Αθήνας με τον διοικητή της. Μετά το τέλος του πολέμου, ο Μπουραντάς δικάστηκε από το Ειδικό Πρωτοδικείο Αθηνών ως δωσίλογος, στις 20 Νοεμβρίου 1945. Ο αρχηγός της Αστυνομίας Πόλεων Άγγελος Έβερτ, ανάμεσα σε άλλους υψηλόβαθμους αξιωματικούς της συνεργαζόμενης με τους Ναζί, Αστυνομίας, κατέθεσε ως μάρτυρας υπεράσπισης του Μπουραντά. Η δίκη ολοκληρώθηκε με την αθώωση του κατηγορουμένου. Το 1950 εξελέγη βουλευτής του μεταξικού κόμματος ''Ελληνική Αναγέννηση'' και μεταξύ 1959 και 1964 προάγεται σε Διοικητή του Πυροσβεστικού Σώματος Ελλάδας. Και στις 16 Ιαναουαρίου 1981 απεβίωσε στον ''Ευαγγελισμό''. ΑΝΑΓΛΥΦΑ η σκληρότητα του καθεστώτος εκφράζεται μέσα από έγγραφα δικά του, καθώς στις αρχές του 1940 ανακοίνωσε ότι 47 χιλ. είχαν υποβάλλει δηλώσεις μετανοίας ενώ 1.500 κομμουνιστές κρατούνταν σε φυλακές και στρατόπεδα και υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 80 χιλ. συνελήφθησαν στην διάρκεια της δικτατορίας Μεταξά, πολλοί των οποίων κατέληξαν στα εκτελεστικά αποσπάσματα των ναζί, αφού με την συνθηκολόγηση και την κατάρρευση του κράτους, παραδόθηκαν τα κλειδιά των φυλακών πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος Μεταξά στους Γερμανούς. Την εξορία δεν γλύτωσε ούτε ο Πατρινός πολιτικός Ανδρ. Μιχαλακόπουλος, πρώην πρωθυπουργός της χώρας 1924-1925, που ο Μεταξάς τον φοβόταν ότι θα λάμβανε την εύνοια του Βασιλιά και των Βρετανών. Στις 10 Φεβρουαρίου 1938 τον εξόρισε στην Πάρο, όπου προσβλήθηκε από πνευμονία και πέθανε στις 7 Μαρτίου 1938 στον Ευαγγελισμό όπου, με σχεδιασμένη καθυστέρηση, είχε διακομισθεί. Ένα ακόμη λαομίσητο Σώμα υπηρέτης του Μεταξά είναι η Ειδική Ασφάλεια, που χρησιμοποίησε κατά κόρον μετά το 1936 το καθεστώς Μεταξά. Μπορούσε με απόφασή της, χωρίς να δώσει πουθενά λόγο, να συλλάβει και να στείλει εξορία στα ξερονήσια, όποιον κατά την γνώμη της έκρινε επικίνδυνο για την δημόσια ασφάλεια του κράτους, για όσο καιρό επιθυμούσε, συνεργάστηκε στην Κατοχή άμεσα με τις κατοχικές δυνάμεις και συμμετείχε σε μπλόκα που έγιναν σε διάφορες περιοχές με εκατοντάδες θύματα καθώς και σε συλλήψεις, βασανιστήρια και εκτελέσεις μελών αντιστασιακών οργανώσεων. Στο ίδιο αντιδημοκρατικό πνεύμα ήταν και η ίδρυση του ταχυκίνητου Μηχανοκινητου της Αστυνομίας Αθηνών με διοικητή τον Ν. Μπουραντά, που τέθηκε στην υπηρεσία των Γερμανών κατακτητών Επρόκειτο για ένα σώμα 700 αστυφυλάκων βουτηγμένων στην ανηθικότητα. ''Μπούκαραν'' στα σπίτια κομμουνιστών υπό το πρόσχημα της προστασίας του καθεστώτος, βίαζαν γυναίκες και ξυλοκοπούσαν, παρουσία των συζύγων, που αν αντιδρούσαν τους δολοφονούσαν κιόλας. Το Σώμα αυτό ήταν λαομίσητο και γνωστό ως ''Μπουραντάδες''! Η δικτατορία του Μεταξά προσπάθησε να αντιμετωπίσει τις αντιφασιστικές δραστηριότητες των κομμουνιστών και άλλων δημοκρατικών πολιτών, με συνεχείς μαζικές συλλήψεις και φυλακίσεις ή εκτοπίσεις τους σε ξερονήσια. Δεν είχε όμως διστάσει να προχωρήσει ακόμη και στη φυσική εξόντωση στελεχών της Αριστεράς, όπως του δημοσιογράφου του “Ριζοσπάστη” Μήτσου Μαρουκάκη, (τον γκρέμισαν από την ταράτσα της Γεν. Ασφάλειας Πειραιά στις 13-10-1936, αφού προηγουμένως τον βασάνισαν), του παλαίμαχου αγωνιστή Νίκου Βαλιανάτου (κομμουνιστής, συνδικαλιστής, γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Λάρισας και μέλος της ΚΕ της Εργατικής Βοήθειας Ελλάδας. Δολοφονήθηκε στην Ειδική Ασφάλεια Αθηνών στις 9/8/1938), του Γραμματέα της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ) Χρήστου Μαλτέζου (διετέλεσε γραμματέας της νεολαίας του ΚΚΕ, ΟΚΝΕ και πέθανε, μετά από σκληρά βασανιστήρια στην ακτίνα Θ' των φυλακών της Κέρκυρας, στις 22 Νοεμβρίου 1938), του συνδικαλιστή τσαγκάρη Στέφ. Λασκαρίδη (τον πέταξαν από το παράθυρο της Γεν. Ασφάλειας Θεσσαλονίκης, τον Ιανουάριο του 1938) και του Ακροναυπλιώτη δασκάλου Παύλου Σταυρίδη (ήταν στέλεχος του ΚΚΕ. Δολοφονήθηκε στην Ακροναυπλία στις 30 Αυγούστου 1937). (Με στοιχεία από το υπό έκδοση βιβλίο του Γιώργου Μόσχου, από τις πατραϊκές εκδόσεις Gotsis υπό τον τίτλο «Μαρτυρολογιο θανάτων 1941-44)