«Ὅσα δὲν γράφτηκαν σ’ ἕνα φύλλο ἀγῶνα»

Β' Εθνική περιοδος 1960–1961 - Ομαδες Παναχαϊκή–Θύελλα 1–1 στις 9 Ιανουαρίου 1961 - «Ου γαρ εύ αν τις δύναιτο άνευ αγώνος τα καλά πράττειν». — Πλάτων, Πολιτεία

Στην Πάτρα του χειμώνα, κάτω απ’ τη βροχή και τη λάσπη του Σταδίου, οι δυο ομάδες της πόλης ξαναμετρούσαν τον ποδοσφαιρικο χρόνο με ιδρώτα. Δεν ήταν μόνο το σκορ — ήταν η περηφάνια, η γειτονιά, το βλέμμα απ’ τις κερκίδες. Γιατί, όπως και τότε, στις καρδιές όσων αγαπούν την πόλη και το παιχνίδι, μένει πάντα αληθινό το ρητό των αρχαίων: Νικά ο ἐπιμένων. Κανείς ομως στον αγωνα αυτον δεν βγήκε νικητής Η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει απ’ το πρωί. Το Στάδιο μύριζε χώμα και βρεγμένο ξύλο, κι όμως, δυόμισι χιλιάδες ψυχές είχαν μαζευτεί πίσω απ’ τα κάγκελα και τις πρόχειρες εξέδρες. Άλλοι με καμπαρντίνες, άλλοι με σκούφους, άλλοι μ’ ένα τσιγάρο στο στόμα και την ελπίδα στα μάτια — η Παναχαϊκή έπαιζε, κι αυτό έφτανε. Θυμάμαι τον Ζιέμη να φεύγει σαν σφαίρα από τα δεξιά μου εξομολογειται ο πατερας μου οταν μικρο παιδι εγω, τα βραδια με επερνε στο κρεβατι και μου διηγουνταν ποδοσφαιρικες ιστοριες και συνεχιζε λεγοντας.... Ο Αντωνάτος, με μια κίνηση, του δίνει τη μπάλα. Ένα άγγιγμα, ένα σουτ — και το δίχτυ σκίζεται στο 14’. Η κερκίδα σηκώνεται, φωνές, παλαμάκια, μια χαρά που δεν εξηγείται με λόγια. Όμως λίγο πριν τελειώσει το ημίχρονο, ο Λεγάτος της Θύελλας σηκώνει κεφάλι, σουτάρει από μακριά — η μπάλα κυλάει στη λάσπη και καταλήγει μέσα στα δυχτια κανοντας το τελικο.1–1. Μια σιωπή, ένα μουρμουρητό. Οι φίλοι της Θύελλας χτυπούν παλαμάκια, λίγοι αλλά δυνατοί. Το δεύτερο ημίχρονο ήταν μάχη. Το γήπεδο βούλιαζε, οι φανέλες δεν ξεχώριζαν, κόκκινες και μπλε ανακατεμένες με το χώμα. Ο διαιτητής, λένε, δεν είδε δυο καθαρά πέναλτι — κι ας φώναζε όλο το Στάδιο. Ο Κούσης πάλευε στη μεσαία γραμμή, ο Βεργίνης έψαχνε να βρει πάτημα, Ο Μοσχούτης έδινε εντολές μέσα απ’ τη λάσπη. Ο Κορίκης έλειπε, και το ένιωθες. Όταν σφύριξε το τέλος, κάποιοι έφυγαν σιωπηλοί. Άλλοι χειροκρότησαν έτσι κι αλλιώς. Οι Θυελλιώτες τραγουδούσαν φεύγοντας. Η Παναχαϊκή έμεινε στο ένα γκολ, κι όμως, κανείς δεν μπορούσε να πει πως δεν πάλεψε. Εγώ θυμάμαι τον ήχο της βροχής στο τσίγκινο σκέπαστρο του γηπεδου, το βούισμα του πλήθους και την αναμεικτη μυρωδιά της χωματινης λάσπης του γηπεδου απο την βροχη και τον ιδρωτα των παικτων. Ολα αυτα με το βλέμμα ενός πιτσιρικά διπλα στον πατερα μου , που κρατούσε τη μπάλα μετά το τέλος του αγωνα — σαν να κρατούσε κάτι ιερό. Γιατί αυτός ο αγώνας, όπως τόσοι άλλοι, ήταν από εκείνους που δεν γράφονται ποτέ ολόκληροι σ’ ένα φύλλο αγώνα. Το ματς αυτό αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της έντονης τοπικής αντιπαλότητας Παναχαϊκής–Θύελλας που σφράγισε το πατραϊκό ποδόσφαιρο στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Παράλληλα, αναδεικνύει τις δύσκολες συνθήκες των γηπέδων της εποχής και τη μεταβατική φάση του ποδοσφαίρου στην Πάτρα.

Στοιχεια Αγωνα Σκόρερς: Ζιέμης (Π), Λεγάτος (Θ) Φίλαθλοι: περίπου 2.500, παρά την κακοκαιρία. Το ντέρμπι της Πάτρας για τη Β’ Εθνική συγκέντρωσε μεγάλο ενδιαφέρον. Η Παναχαϊκή, πρωταθλήτρια και φαβορί, προηγήθηκε στο 14ο λεπτό έπειτα από υποδειγματικό συνδυασμό Αντωνάτου – Κούση – Ζιέμη, όμως η Θύελλα ισοφάρισε στο τελευταίο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου με μακρινό σουτ του Λεγάτου. Το βαρύ, λασπώδες γήπεδο δεν επέτρεψε στους «κοκκινόμαυρους» να επιβάλουν τον ρυθμό τους, ενώ ο διαιτητής Αναγνωστόπουλος (ΕΠΟ) δέχθηκε έντονες διαμαρτυρίες για δύο αντικανονικά μαρκαρίσματα μέσα στην περιοχή. Παρά την υπεροχή της στο β’ ημίχρονο, η Παναχαϊκή δεν κατάφερε να μετουσιώσει τις ευκαιρίες σε νίκη. Απουσίαζε ο Κορίκης, η άμυνα φάνηκε ασταθής και οι χαφ δεν ανταποκρίθηκαν, ενώ ξεχώρισαν οι δύο ακραίοι της επίθεσης. Οι οπαδοί της Θύελλας πανηγύρισαν το αποτέλεσμα, ενώ εκείνοι της Παναχαϊκής έφυγαν κατηφείς και απογοητευμένοι. (Προσημοσίευση από το βιβλίο του Κίμωνα Αποστολόπουλου, από την Πάτρα με τίτλο «Ὅσα δὲν γράφτηκαν σ’ ἕνα φύλλο ἀγῶνα»)