Κατ’ αρχάς, να επισημάνουμε ότι η κατάρρευση της Δεξιάς στην Ισπανία (που είναι και μια αποδοκιμασία για τον Βέμπερ και την ευρωπαϊκή Δεξιά για τις πολιτικές της λιτότητας που εφαρμόστηκαν με τρόπο επώδυνο και καταστροφικό τόσο στην Ισπανία όσο και γενικότερα στις χώρες της Νότιας Ευρώπης) είναι αναμφίβολα ένα μήνυμα το οποίο στέλνεται σε όλη την Ευρώπη.
Και δεν στέλνεται μόνον από την Ισπανία, αλλά από τη Νότια Ευρώπη, δηλαδή από τις χώρες τις οποίες κάποιοι νεοφιλελεύθεροι ονόμασαν «γουρούνια» .
Και είναι λογικό να υπάρχει σήμερα μια αντίδραση των πολιτών σε αυτές τις κοινωνίες. Άρα, λοιπόν, έχουμε μια κατάρρευση της ισπανικής Δεξιάς, η αφορά και το πολιτικό κέντρο της Δεξιάς στην Ευρώπη , τον Βέμπερ κλπ. . Δεύτερον, έχουμε μια μετάβαση του πολιτικού συστήματος στην Ισπανία. Διότι η κατάρρευση της Δεξιάς είδαμε ότι είχε δύο κατ’ αρχήν αποτελέσματα:
1) την ορμητική είσοδο της ακροδεξιάς στην ισπανική Βουλή έπειτα από 40 χρόνια, δηλαδή από την πτώση του φρανκισμού.
2) μια μεγάλη άνοδο της δύναμης των Σοσιαλιστών και ,επίσης, μια καταγραφή σε υψηλά επίπεδα (με υποχώρηση, όμως) του κόμματος των Podemos. Δηλαδή, στην ισπανική κοινωνία, σε ένα πολιτικό σύστημα σε μετάβαση, διαμορφώνονται σε αδρές γραμμές δυο μεγάλοι πόλοι (με εσωτερικές διαφοροποιήσεις μεταξύ τους, αλλά πάντως δυο μεγάλοι πόλοι : από την μια ,ο προοδευτικός πόλος (Σοσιαλιστές, Podemos, άλλες δυνάμεις που προκύπτουν από την ιδιομορφία του ισπανικού κράτους). Και, από την άλλη, οι δυνάμεις της Δεξιάς (Λαϊκό Κόμμα, το ακροδεξιό Vox, και οι Πολίτες – ένα κόμμα που κινείται στον χώρο της κεντροδεξιάς και γίνεται ,από ό,τι φαίνεται, όλο και περισσότερο νεοφιλελεύθερο).
Τούτων δεδομένων, φαίνεται ότι θα ενταθεί μια διαπάλη στην ισπανική κοινωνία το προσεχές διάστημα. Και είναι πολύ σημαντικό να συγκροτηθεί μια κυβέρνηση με προοδευτικό προσανατολισμό.
Οι Σοσιαλιστές ούτε για και στιγμή δεν σκέφτηκαν να συγκυβερνήσουν με το κεντροδεξιό κόμμα, πόσο μάλλον με το Λαϊκό Κόμμα. Θα επιδιώξουν, από ό,τι φαίνεται, μια συνεννόηση με το Podemos και με άλλες προοδευτικές δυνάμεις της χώρας.
Αυτό αποτελεί ασφαλώς ένα μήνυμα και για την Ελλάδα. Βλέπετε ότι στην Ισπανία, ο αντιπρόεδρος των Σοσιαλιστών επεσήμανε τον κίνδυνο της «πασοκοποίησης» του κόμματός του. Και τον κίνδυνο αυτόν, τον απέφυγαν. Η «πασοκοποίηση» έχει δυο στοιχεία : τη δορυφοροποίηση προς τη Δεξιά και (ως συνακόλουθο αυτής της επιλογής) την εκλογική συρρίκνωση έως και εξαφάνιση. Και τα δύο, οι Ισπανοί Σοσιαλιστές τα απέφυγαν.
Όσον αφορά τη σύνδεση με τα καθ’ ημάς :
Υπάρχει στον ευρωπαϊκό Νότο ένας ενιαίος χώρος , με τις διαφορετικότητες και τις αντιφάσεις του, ο οποίος προσδιορίζεται από την κοινή εμπειρία των πολιτικών της λιτότητας και του αυταρχισμού που τη συνόδευε. Τώρα υπάρχει μια αλλαγή πορείας.
Αυτό φάνηκε στην Πορτογαλία με τον Αντόνιο Κόστα, στην Ελλάδα με τον Αλέξη Τσίπρα, τώρα στην Ισπανία με τον Πέδρο Σάντσεθ. Και πιστεύω ότι αυτή η τάση θα επιβεβαιωθεί στη χώρα μας , όχι ως μια αντανάκλαση (δεν το λέω με τρόπο μηχανιστικό) , αλλά ως έκφραση ιδίων κοινωνικών αναγκών , μια πορεία ενίσχυσης του προοδευτικού προσανατολισμού της διακυβέρνησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου