Ένας θίασος από μαριονέτες

Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ

(Βουλευτή Επικρατείας ΣΥΡΙΖΑ)

Παρακολουθώντας τη συζήτηση (ή καλύτερα τους μονολόγους) στη Βουλή για την πρόταση δυσπιστίας, είχα την αίσθηση ότι έβλεπα φιλμ του αείμνηστου Θ. Αγγελόπουλου: η κάμερα ακίνητη, εστιασμένη σε ένα σημείο, και από μπροστά να περνούν σκιές του παρελθόντος, φιγούρες θολές, φαντάσματα σε ένα ομιχλώδες τοπίο.

Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση ήταν τα πρόσωπα. Έβλεπα ένα αχνό περίγραμμα χωρίς χαρακτηριστικά. Εστίαζα στην κίνηση των χειλιών, αλλά αδυνατούσα να παρακολουθήσω τον λόγο: "υπεύθυνη Κεντροαριστερά", "οι θυσίες του λαού", "λευκή επιταγή", "εθνική επιτυχία". Φράσεις ενός άλογου λόγου που επαναλάμβαναν (με παραλλαγές) μονότονα βουλευτές και υπουργοί της συγκυβέρνησης.

Νόμιζα ότι ξεφύλλιζα ένα παλιό σκονισμένο βιβλίο σε πάγκο στο Γιουσουρούμ. Μέσα από τις κιτρινισμένες σελίδες του ξεπηδούσαν φωτογραφίες κάποιου που κάτι μου θύμιζε από το παρελθόν, αλλά έπρεπε να διαβάσω τη λεζάντα για να θυμηθώ ποιος είναι (ήταν).

Οι προβολείς που έλουζαν το βήμα της Βουλής δεν μπορούσαν να φωτίσουν το τίποτα. Δεν μπορούσαν να δώσουν σάρκα και οστά στα φαντάσματα. Έριχναν το σκληρό φως τους σε κέρινες μάσκες, σε ένα θέατρο από μαριονέτες σε μια παράσταση εκτός τόπου και χρόνου.

Ποιοι είναι, τι λένε, τι υπόσχονται; Είναι αυτό που δεν τολμούν να πουν, να κάνουν. Διαφωνούν συμφωνώντας, ορκίζονται αιώνια πίστη καταγγέλλοντας αλλήλους, επανιδρύουν ένα κόμμα που δεν υπάρχει, καταγγέλλουν την αντιπολίτευση, αντιπολιτεύονται τους εαυτούς τους. Όλοι μαζί και όλοι εναντίον όλων.

Τι σχέση έχουν όλοι αυτοί και όλα αυτά με ό,τι πραγματικά μετράει στη ζωή των ανθρώπων; Τις αγωνίες τους, την εξαθλίωσή τους, την καθημερινή τους σχιζοφρένεια; Τις χαμένες μνήμες τους και τις χαμένες ελπίδες τους; Καμιά. Δεν τους αφορούν.

Ο χρόνος τους έληξε. Ζητούν για πολλοστή φορά λευκή επιταγή. Έχεις δώσει πολλές φορές. Και σε αφήνουν παγερά αδιάφορο. Ούτε καν σε διασκεδάζουν. Ούτε καν σε εξοργίζουν γιατί έχεις κουραστεί να είσαι στο ίδιο κακοπαιγμένο έργο θεατής.

Βλέπεις τον κ. υπουργό, νυν και πρώην, θυμάσαι τις βίλες του, τα πούρα του, τις life style παρέες του, τα κότερα, τις καταθέσεις του και σκέφτεσαι: Τι έχει κάνει αυτός για μένα, τι κάνει αυτός για μένα; Για τη χώρα, για τους ανθρώπους αυτής της χώρας;

Τι έχει κάνει παραπάνω από τον πατέρα μου, από εμένα, που δουλέψαμε, οργώσαμε, χτίσαμε, αναστήσαμε παιδιά, τα σπουδάσαμε, για να φύγουν και αυτά μετανάστες; Τι έχουν κάνει παραπάνω από όλους αυτούς που είναι άνεργοι μετά από 20-30 χρόνια δουλειάς, από όλους αυτούς που ύστερα από 30-40 χρόνια δουλειάς παίρνουν σήμερα σύνταξη 500 ευρώ τον μήνα και αύριο θα παίρνουν 300;

Σκέψεις ενός λαϊκιστή, θα πείτε. Ίσως, αλλά αυτό που λένε, αυτά που πράττουν αυτοί που εξακολουθούν να μας κυβερνούν είναι ένας πολύ χειρότερος λαϊκισμός.