Σύρονται ενώπιον του λαού

Σκίτσο Αναστασίου από την ΑΥΓΗ.

Τον αρχικό αιφνιδιασμό με τον οποίο αντιμετώπισε η κυβέρνηση την πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ ακολούθησε η απροθυμία κυβερνητικών βουλευτών να συμμετάσχουν στην κοινοβουλευτική συζήτηση, με αποτέλεσμα αυτή να περιοριστεί για σήμερα (Σάββατο) και αύριο (Κυριακή)  το απόγευμα. Σε άλλες εποχές, οι κυβερνητικοί βουλευτές συνωθούνταν να υποστηρίξουν τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση και να εμφανιστούν από του βήματος της Βουλής στις οθόνες, υπερασπιζόμενοι την κυβερνητική πολιτική.

Αυτά σε άλλες εποχές... Σήμερα η Βουλή έχει απαξιωθεί, καθώς παρακάμπτεται από τις επαναλαμβανόμενες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Η παρουσία των κυβερνητικών βουλευτών είναι διακοσμητική. Κανείς δεν τους ρωτάει και κανείς δεν λαμβάνει στα σοβαρά υπόψη τη γνώμη τους. Άλλωστε και οι ίδιοι έχουν αποδεχθεί αυτή την απαξίωση. 

Πρωταγωνιστούν καθημερινά στην περαιτέρω αυτοαπαξίωσή τους. Τελευταία το έριξαν στο "αντάρτικο" για τη φορολογία της ακίνητης περιουσίας, γρήγορα, όμως, συνθηκολόγησαν...

Ακόμη κι αν διαφωνούν με την ασκούμενη πολιτική, ακόμη κι αν λαμβάνουν καθαρά μηνύματα αποδοκιμασίας, οι κυβερνητικοί βουλευτές, κατά κανόνα, τελικώς, δεν διαφοροποιούνται διότι γνωρίζουν ότι εάν με τη στάση τους επιταχύνουν τις εκλογές, το πιθανότερο είναι να μη γλιτώσουν τον καταποντισμό.

Η στάση των κυβερνητικών βουλευτών στην πρόταση μομφής είναι, εκτός απροόπτου, δεδομένη. Σπανίως πρόταση μομφής έριξε κυβέρνηση. Κατά κανόνα, όμως, λειτουργεί αποδιαρθρωτικά για την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και μεσοπρόθεσμα οδηγεί σε εκλογές. Χαρακτηριστική είναι η κατάληξη της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου. Μόλις πήρε ψήφο εμπιστοσύνης τον Νοέμβριο του 2011 οδηγήθηκε σε παραίτηση και τον διαδέχθηκε η βραχύβια κυβέρνηση Παπαδήμου.

Όσο κι αν υπάρχουν διαφορές, ενισχύονται οι ομοιότητες, καθώς βρισκόμαστε μέσα στον ίδιο ιστορικό κύκλο. Η κυβέρνηση Σαμαρά σημαδεύεται από την αποσύνθεση, αρχής γενομένης από την εξαέρωση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και την αποξένωση της λαϊκής Δεξιάς από το Μαξίμου. Η εκβιασμένη ψήφος των νεοδημοκρατών βουλευτών δεν μπορεί να σταθεί ικανό στήριγμα για να διασωθεί η κυβέρνηση Σαμαρά.

Η διαδικασία της ψήφου δυσπιστίας, λοιπόν, λειτουργεί ως καταλύτης εξελίξεων. Ανταποκρίνεται στη λαϊκή αίσθηση ότι αυτή η Βουλή είναι σε δυσαρμονία με το λαϊκό αίσθημα και προκλητικά αναντίστοιχη, ακόμη και προς τις προγραμματικές δεσμεύσεις της.

Ο πρωθυπουργός σύρεται στη Βουλή, την οποία αποφεύγει συστηματικά. Αναγκάζεται να απαντήσει στα ερωτήματα που έχουν δημιουργηθεί για την πολιτική του απέναντι σε μείζονα ζητήματα δημοκρατίας (με αφορμή το πραξικόπημα στην ΕΡΤ) και οικονομίας. Την ώρα, μάλιστα, που εν κρυπτώ δήθεν διαπραγματεύεται, στην ουσία ικετεύει την τρόικα για κατανόηση.

(Από το κύριο άρθρο της ΑΥΓΗΣ 9-11-13)