Το αδιέξοδο της Νε.Αρ., η τοξικότητα του ΣΥΡΙΖΑ και ένας γάμος ανάγκης

Άρθρο γνώμης που δημοσιεύθηκε στο portal topontiki.gr

«Πριν μερικές μέρες η Νέα Αριστερά είχε τα πρώτα της γενέθλια. Και πιθανόν, τα τελευταία» γράφει ο Γιάννης Μακρυγιάννης στο portal topontiki.gr

Και συνεχίζει παρακάτω με το άρθρο που φιλοξενεί το Istologio G. Mosxou με σκοπό την διακίνηση ιδεών και ενημέρωση πέραν των τειχών που συνήθως με αυτά περιχαρακώνουν  την πλουραλιστική ενημέρωση τα ιερατεία των αριστερών κομμάτων!

Γράφει, λοιπόν, ο αρθρογράφος στο pontiki.gr:

 «Οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί έναν χρόνο μετά την ίδρυσή της και το δίλημμα που αυτές βάζουν στην ηγεσία της δεν συνιστούν μία… ευχάριστη κατάσταση.

Παρά τις προ έτους προσδοκίες, η Νέα Αριστερά δεν κατάφερε να μπει στην ευρωβουλή, ενώ πλέον δημοσκοπικά είναι στο ναδίρ.

Στελέχη με έντονη παρουσία στον δημόσιο διάλογο βρέθηκαν στη… γαλαρία. Και το μέλλον φαντάζει ζοφερό.

Η πρόσφατη κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να λειτούργησε υπέρ της. Τουναντίον, κόσμος που είχε πάει στη ΝΕΑΡ επιστρέφει ως ένα βαθμό στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την αλλαγή ηγεσίας. Αυτό δεν μπορεί να αλλάξει τη μοίρα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι ικανό να «σκοτώσει» τη ΝΕΑΡ. Και λειτουργεί καταλυτικά για τις επιλογές της.

Στην πραγματικότητα τα δύο κόμματα είναι… ένα πολιτικά και ιδεολογικά: Ένας μεγαλύτερος και ένας μικρότερος ΣΥΡΙΖΑ.

Η συμβίωση των στελεχών της ΝΕΑΡ με τους παλιούς συντρόφους τους στον ΣΥΡΙΖΑ είχε πάντα δυσκολίες. Διαφόρων ειδών. Και πολιτικές και προσωπικές.

Αλλά η κύρια αιτία της διάσπασης και της αποχώρησης πέρσι ήταν η εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και οι διαφορετικές τακτικές που επέλεξαν οι διάφορες ομάδες (ή και φράξιες) απέναντι του.

Σε γενικές γραμμές η ομάδα Γεροβασίλη και οι άλλοι «προεδροτσιπρικοί» επέλεξαν την υπομονή και το «αντάρτικο», η «Ομπρέλα» και οι «6+6», την άμεση έξοδο.

Αλλά πλέον εκλείπει η βασική αιτία της διάσπασης/αποχώρησης.

Παρότι υπάρχουν σκιές που δυσκολεύουν την επανένωση, η επιστροφή στις… εργοστασιακές ρυθμίσεις είναι περίπου επιβεβλημένη. Και για τις δύο πλευρές.

Δεν έχει πρόβλημα πολιτικής επιβίωσης μόνο η ΝΕ.ΑΡ. Είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ σε αδιέξοδο: Το ακροατήριό του έχει συρρικνωθεί, η αξιοπιστία του στο χώρο της αριστεράς και του προοδευτικού κόσμου τραυματίστηκε (στο Γκάζι κυρίως) και ο ανταγωνισμός πλέον στην ευρύτερη αριστερά και κεντροαριστερά είναι πλέον ισχυρός.

Το ταβάνι είναι ορατό και χαμηλό.

Υπάρχουν δύο προβλήματα που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ και αποθαρρύνουν τη ΝΕ.ΑΡ. Το ένα είναι η εγκατάλειψη κάθε ριζοσπαστισμού για χάρη της κυβερνησιμότητας, κάτι που ενοχλεί κυρίως την Ομπρέλα (Τσακαλώτος).

Και το άλλο είναι η τοξικότητά του. Ένα κόμμα που διολίσθησε στον φραξιονισμό, τις κοπτάτσιες και τις αντιδημοκρατικές μεθόδους δεν εγγυάται την καλύτερη προοπτική (sic).

Το ερώτημα σε καταστάσεις όπως αυτές που βιώνουν ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΕ.ΑΡ είναι εάν η πρόσθεση δύο προβλημάτων οδηγεί σε λύση ή σε μεγαλύτερο πρόβλημα.

Κι αν είναι καλύτερο, ο γάμος να γίνει με όρους μίας «επανίδρυσης» του ευρύτερου χώρου, ώστε να μην φανεί ως μία αναγκαστική επανένωση μόνο των δύο».