Δύο έγκριτοι οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ εξηγούν τι ακριβώς συμβαίνει στην Αργεντινή

Προσθήκη λεζάντας

Γιάννης Δραγασάκης και Γιώργος Σταθάκης μιλούν για την πρακτική των «όρνεων της αγοράς» με τα οποία συνταυτίζονται οι μνημονιακοί

«Όπως είναι γνωστό, η Αργεντινή, το 2001, σε συνθήκες βαθιάς ύφεσης και "εκρηκτικής" ανεργίας, βρέθηκε ανήμπορη να αποπληρώσει τα δάνειά της, εγκαταλελειμμένη από το ΔΝΤ που για χρόνια τη «βύθιζε», επιβάλλοντάς της "συνταγές" νεοφιλελεύθερης λιτότητας. Τότε, όχι από επιλογή αλλά από καταναγκασμό, κήρυξε στάση πληρωμών».

Τα παραπάνω υποστηρίζει ο Γ. Δραγασάκης σε άρθρο του στην εφημερίδα ΑΥΓΗ.

Και συνεχίζει:

«Η Αργεντινή λοιπόν, μία χώρα ταλαιπωρημένη από τη χρεοκοπία του 2001, η οποία ήταν το οδυνηρό προϊόν της πολύχρονης άσκησης νεοφιλελεύθερων πειραματισμών, κατόρθωσε, έπειτα από πολλές κι επίπονες διαπραγματεύσεις με τη συντριπτική πλειονότητα των κατόχων των προ του 2001 ομολόγων της, να φθάσει σε συμφωνία για την αναδιάρθρωση του χρέους της.

Περισσότερο από μία δεκαετία μετά την κατάσταση χρηματοπιστωτικού black-out στην οποία περιήλθε η Αργεντινή εξαντλημένη από τις επιλογές του ΔΝΤ για την οικονομία της, η κυβέρνηση και ο λαός της χώρας κατάφεραν να «ξανασταθούν στα πόδια» τους, ελπίζοντας σε μία διευθέτηση που θα καθιστούσε πιο ασφαλές το παρόν και βιώσιμο το μέλλον».

Η κατάρρευση της Αργεντινής δεν έγινε μετά το 2001, αλλά πριν!

Αλλά πως έφθασε εκεί η Αργεντινή, μας εξηγεί ο έτερος οικονομολόγος του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Σταθάκης, στην ομιλία του που έγινε προχθές 1-8-2014 στη Διαρκή Επιτροπή Οικονομικών του Β΄ Θερινού Τμήματος της Βουλής, στη συζήτηση για το πολυνομοσχέδιο.

Και δίνει τα παρακάτω στοιχεία:

«Πρώτον, η Αργεντινή ήταν σε πρόγραμμα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου από το 1995 έως το 2001. Στην Αργεντινή το πρόγραμμα του ΔΝΤ έλεγε το εξής και αυτό εφαρμοζόταν: Πλήρης ιδιωτικοποίηση των πάντων. Το έκαναν. Οι αντίστοιχες εταιρείες της Δ.Ε.Η.,  του ΟΤΕ,  του νερού και τα ταχυδρομεία, νοσοκομεία κ.λπ.

Δεύτερον, πλήρης απελευθέρωση  των εργασιακών σχέσεων. Καταργήθηκαν συλλογικές συμβάσεις, μειώθηκαν οι μισθοί , κ.λπ.

Τρίτον, έγινε  πλήρης απελευθέρωση των αγορών.  Σας Θυμίζουν τίποτε όλα αυτά; Φυσικά έγινε και η δολαριοποίηση,  σταθερή ισοτιμία  του πέσος με το δολάριο, όπως έκαναν και πολλές άλλες χώρες στην  δεκαετία του 90, όταν όλες οι χώρες πίστευαν ότι αν εφαρμόσουν την περίφημη συμφωνία και την συναίνεση της Ουάσιγκτον, ο μονόδρομος ήταν ότι όλες οι χώρες θα ευδαιμονούσαν.

Όμως, το 1998 συνέβη κάτι: Η κρίση της Ρωσίας και η κρίση του Μεξικού. Το Μεξικό χρεοκόπησε. Την επαύριο της χρεοκοπίας του Μεξικού είχαμε μια μεγάλη ρύθμιση του χρέους του Μεξικού από τις αμερικανικές τράπεζες και τον τότε αντιπρόεδρο των ΗΠΑ. Όλες οι χώρες της Λατινικής Αμερικής, με προεξάρχουσα την Βραζιλία, έφυγαν από το δολάριο το 1998. Μια χώρα έμεινε προσκολλημένη στο δολάριο, η Αργεντινή. Από το 1998 μέχρι το 2001 η ύφεση στην Αργεντινή ήταν -20%, λίγο μικρότερη από αυτήν που υφίσταται η Ελλάδα με το πρόγραμμα που εφαρμόζουμε τόσο πιστά. Σας θυμίζει κάτι αυτό;

Η κατάρρευση της Αργεντινής δεν έγινε μετά το 2001, αλλά πριν. Η χώρα χρεοκοπεί, όταν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο χρηματοδοτεί την Αργεντινή συμπληρωματικά προς τις αγορές, σταματά να την χρηματοδοτεί το 2001. Αυτή είναι και η κρίση της Αργεντινής. Ο πιο πιστός εφαρμοστής ενός ακραίου νεοφιλελεύθερου προγράμματος από το 1995  μέχρι το 2001, υπό το ΔΝΤ, η οποία το 1998, μετά την κρίση του Μεξικού, δεν κάνει το αυτονόητο που έκαναν οι ανταγωνίστριες χώρες, όπως η Βραζιλία, κ.λπ., αναπροσαρμογή της ισοτιμίας του νομίσματος, για να μπορούν να ανταγωνιστούν. Από το 1998 μέχρι το 2001, η Αργεντινή έχανε συνεχώς στις διεθνείς αγορές από την Βραζιλία και το Μεξικό και φυσικά η οικονομία κατέρρευσε. Αυτά λένε τα δεδομένα».

Γ. Δραγασάκης: Πρόβλημα οι δύο δισεκατομμυριούχοι 

Κι ενώ από την πλευρά των Αργεντινολόγων της κυβέρνησης έγινε προσπάθεια να εμπλέξουν τον ΑΥΡΙΖΑ ότι αντιγράφει το μοντέλο της Αργεντινής, για να εξέλθει της κρίσης η χώρα, κάτι που δεν ισχύει όπως τόνισε ο Γ. Δραγασάκης, στο άρθρο του στην εφημερίδα ΑΥΓΗ, διότι είναι διαφορετικές οι περιπτώσεις των δύο χωρών, εξηγεί στους κυβερνητικούς που τάχθηκαν με τα «όρνεα των αγορών» ποιο είναι το πρόβλημα για την Αργεντινή σήμερα, μήπως και καταλάβουν.

«Παρότι οι προτεινόμενες αναδιαρθρώσεις για το περίπου 91% των ομολόγων έγιναν δεκτές από τους κατόχους τους, η Αργεντινή βρέθηκε αντιμέτωπη με την πιο επιθετική διάσταση των χρηματαγορών.

Μπορεί, λοιπόν, οι σκληρές  και μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις της Αργεντινής με τους πιστωτές της να έληξαν με απόφαση για αναδιάρθρωση του χρέους της προς αυτούς με «κούρεμα» που ξεπερνά το 70% της αξίας των ομολόγων, όμως μία ομάδα αμερικανικών hedge funds, η οποία δεν διατηρεί παρά το 9% των ομολόγων της χώρας, με επικεφαλής την NML Capital του δισεκατομμυριούχου Paul Singer και την EM Ltd του Kenneth Dart, αρνήθηκε να υπαχθεί στη συμφωνία και απαίτησε να της πληρωθεί το ακέραιο της ονομαστικής αξίας ομολόγων που είχε αγοράσει σε τιμή ευκαιρίας μετά τις αναδιαρθρώσεις χρέους του 2005 και 2010.

Ενώ λοιπόν η κυβέρνηση της Αργεντινής έκανε τις απαραίτητες κινήσεις για την αποπληρωμή των συναινετικών επενδυτικών σχημάτων στις 30 Ιουνίου,  η αμερικανική δικαιοσύνη (η περίπτωση είναι ενδεικτική των κινδύνων που αναδεικνύονται από την υπαγωγή ομολογιακών συμβάσεων σε αλλοδαπό δίκαιο), κατόπιν προσφυγής της ομάδας των ανένδοτων «hold-outs», μπλόκαρε τη δυνατότητα πληρωμής του αναδιαρθρωμένου χρέους έως τη στιγμή που θα καταβαλλόταν το ποσό που απαιτούσαν όσοι δεν εντάχθηκαν στο καθεστώς της συμφωνίας («hold-outs»).

Για την υλοποίηση της αμφιλεγόμενης απόφασής του, ο υπερσυντηρητικός δικαστής Thomas Griesa έδωσε περιθώριο ενός μηνός, το οποίο και έληγε εχθές. Η Αργεντινή αρνήθηκε να καταβάλει το ποσό που αξίωναν οι πιστωτές-“γύπες”, όπως έχουν καθιερωθεί να ονομάζονται η NML Capital και η ομάδα της, αφού κάτι τέτοιο θα ενεργοποιούσε τη ρήτρα Rights Upon Future Options, σύμφωνα με την οποία έως και το τέλος του 2014 οι όροι της αποπληρωμής όσων έμειναν εκτός αναδιάρθρωσης θα έπρεπε να προταθούν και σε όσους είχαν ήδη δεχθεί την αναδιάρθρωση.

Αυτή η εξέλιξη θα είχε καταστροφικά αποτελέσματα, καθώς η Αργεντινή θα καλούταν να αποπληρώσει ένα χρέος που δεν θα μπορούσε εκ των πραγμάτων να εξυπηρετήσει. “Δέσμια” της μεροληπτικής δικαστικής απόφασης ενός δικαστηρίου άλλης χώρας και της επιθετικής πολιτικής επενδυτικών σχημάτων που συμπεριφέρονται ως “όρνεα”, η Αργεντινή βρίσκεται πλέον αντιμέτωπη με μία κατάσταση που δεν συνιστά “χρεοκοπία” αλλά αμυντική στάση σε μία πρωτοφανή επίθεση, αφού δεν της επιτρέπεται να αποπληρώσει το προβλεπόμενο ποσό για τα ομόλογα του αναδιαρθρωμένου χρέους».

Γ. Σταθάκης: Ευχαριστώ! Δεν θα πάρουμε 

Και ο οικονομολόγος βουλευτής Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Σταθάκης, στην ομιλία του στη Βουλή ήταν άκρως διαφωτιστικός για το τι ακριβώς συνέβη στην νοτιοαμερικανική χώρα, από την οποία απέκτησε εμπειρίες ο ΣΥΡΙΖΑ κατά την επίσκεψη του κλιμακίου του πριν καιρό. 

«Μετά το 2001 η Αργεντινή επανήλθε στο επίπεδο του 1998 το 2005. Το Α.Ε.Π. επανήλθε στα επίπεδα του 1998. Ο στασιμοπληθωρισμός που υπονοείτε, άρχισε να εμφανίζεται, υπάρχει και έχει πολλά προβλήματα η Αργεντινή μετά το 2008, μετά την διεθνή κρίση. Επομένως, μακριά από μας η «αργεντινολογία» τέτοιου τύπου. Δεν έχετε καμιά επαφή με τα δεδομένα και την πραγματικότητα.

Το ΔΝΤ, μετά την αποτυχία του προγράμματός του στην Αργεντινή, έχασε όλους τους πελάτες του. Το ΔΝΤ το 2000 δρούσε σε 120 χώρες. Σε 20 χώρες είχε προγράμματα τύπου Αργεντινής, στην Αφρική, σχεδόν σε όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, και σε πολλές άλλες χώρες και με 90 χώρες ήταν σύμβουλος. Ακόμα και η Λιβύη του Καντάφι είχε σύμβουλο το ΔΝΤ. Μετά την κρίση της Αργεντινής, το ΔΝΤ μένει χωρίς δουλειά. Όλες οι χώρες του κόσμου αποχώρησαν από το ΔΝΤ. Για την ακρίβεια, αν κοιτάξετε την πελατεία του ΔΝΤ το 2006 ή το 2007, θα δείτε  8 χώρες τύπου Καζακστάν».

Αλλά, όπως υπογράμμισε ο Γ. Σταθάκης: 

«Το ΔΝΤ αναστήθηκε με το περίφημο ελληνικό πρόγραμμα. Ήταν ένας νεκρός οργανισμός, ο οποίος αναστήθηκε με το περίφημο ελληνικό πρόγραμμα και την εμπλοκή του ΔΝΤ για πρώτη φορά στην ιστορία του με την Ευρώπη».

Και κατέληξε:

«Κλείνω την ιστορική διάλεξη. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ! Δεν θα πάρουμε από την «αργεντινολογία» της Ν.Δ. Καιρός είναι να τα διαβάσετε, να τα μάθετε, να αποκτήσετε μια αίσθηση του μέτρου και να αφήσετε τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ στην ησυχία τους: τα ξέρουν καλύτερα από σας. Τι να κάνουμε; Θα βελτιωθείτε κι εσείς στο μέλλον από την δημαγωγία σας».

Γ. Δραγασάκης: Παγίδα μεροληπτικού Αμερικανού δικαστή!

Δίνοντας τον πολιτικό χαρακτήρα των δηλώσεων του κυβερνητικού μπλοκ kai ο Γ. Δραγασάκης, μέσω του άρθρο του δίνει μηνύματα:

«Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η διεθνής κοινή γνώμη, ανάμεσά της και καθόλα mainstream Μέσα ενημέρωσης, αποδοκιμάζουν την απόπειρα "λεηλασίας" της Αργεντινής από τα εκτός ελέγχου "αρπακτικά" των διεθνών αγορών. Παράλληλα, έγκυροι νομικοί  και οικονομολόγοι καταδεικνύουν την παράλογη παγίδα στην οποία ένας μεροληπτικός Αμερικανός δικαστής έχει ρίξει μία ολόκληρη χώρα, ενώ και πολιτικοί ηγέτες σε όλο τον κόσμο βλέπουν με επιφυλακτικότητα και σκεπτικισμό την αδυναμία ελέγχου των κερδοσκοπικών παιχνιδιών.

Ίσως μοναδική διεθνής παραφωνία η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, στελέχη της οποίας επιχαίρουν για την εξέλιξη των πραγμάτων τόσο από τη Βουλή όσο και από τα media. Με κοντόθωρη οπτική, εξυπηρετώντας πολιτικές σκοπιμότητες, βουλευτές και εκπρόσωποι της συγκυβέρνησης, αντί να ανησυχούν για την προσπάθεια απομείωσης της αυτονομίας ενός κυρίαρχου κράτους και εξόντωσης μίας ολόκληρης κοινωνίας, εμφανίζονται σχεδόν ικανοποιημένοι για την "ήττα" της κυβέρνησης της Αργεντινής, η οποία ως είχε καθήκον αρνήθηκε να εγκλωβίσει το λαό της σε έναν καταστροφικό συμβιβασμό».

Kαι κατέληξε ο έγκριτος οικονομολόγος με το ερώτημα:

«Άραγε αυτό το μέλλον ευαγγελίζεται η συγκυβέρνηση; Εκείνο της πλήρους υπαγωγής κρατών και λαών στις παράλογες και απαράδεκτες διαθέσεις των πιο αρπακτικών και ληστρικών στοιχείων των χρηματαγορών; Σε αυτή τη δυστοπική εικόνα λοιπόν μεταφράζεται η απροθυμία και αδυναμία τους να υπερασπιστούν τα συμφέροντα του ελληνικού λαού; Σε τόσο οριακές καταστάσεις, όλοι οφείλουμε να λαμβάνουμε θέση απαντώντας στο δίλημμα "με ποιον είμαστε". Απ’ ό,τι φαίνεται ο ρόλος των "όρνεων" για τις αγορές και ο αντίστοιχος των "θηραμάτων" για τα κράτη και τους λαούς μοιάζει αποδεκτός για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ».