Η ευυπόλυπτος VINCI απέλυσε τον πρόεδρο του σωματείου

Από τις 15-9-11, ο εικονιζόμενος Θ. Τσελέπης είχε καταγγείλει τη στάση της εταιρείας.

Ο απολυθείς συνδικαλιστής Θόδ. Τσελέπης μιλά για πρόθεση κλεισίματος του εργοταξίου της εταιρείας στο Δρέπανο Αχαΐας. - Το κατασκευαστικό έργο του αυτοκινητοδρόμου σταματάει στην Πάτρα

Από την Πέμπτη, παραμονή επετείου του ΟΧΙ, η εταιρεία κατασκευής δημοσίων έργων, περίφημη VINCI, που απέκτησε τη φήμη της σύγχρονης κατασκευαστικής εταιρείας, η οποία συμβάλλει στην ανάπτυξη του  τόπου, αυτή λοιπόν η πολυπροβεβλημένη εταιρεία, που με διαβατήριο τα παραπάνω διαπιστευτήρια έχει αναλάβει μέρος του έργου Ελευσίνα-Κόρινθο-Πάτρα-Πύργος-Τσακώνα και από καιρό εμφανίζεται ασυνεπής στις υποχρεώσεις της, έχοντας παγώσει τις εργασίες, ενώ αδιάλειπτα συνεχίζει να εισπράττει διόδια από έναν δρόμο-καρμανιόλα, αυτή η «ευυπόληπτος» εταιρεία, μετά την κατά κόρον αντεργατική και αντικοινωνική συμπεριφορά της, απέλυσε ακόμα και τον πρόεδρο του εργοταξιακού σωματείου «ΓΑΛΑΡΙΑ», τον ηλεκτροσυγκολλητή 41χρονο Θόδωρο Τσελέπη, και έναν ακόμη συνάδελφό του. Την π. Πέμπτη ειδοποιήθηκε και από σήμερα Δευτέρα τίθεται σε ανεργία. 

Και ενώ υφίσταται το εργοτάξιο, ωστόσο λειτουργεί από σήμερα -μέχρις ότου λειτουργεί- χωρίς ηλεκτροσυγκολλητή, αφού ο Θόδ. Τσελέπης ήταν ο τελευταίος αυτής της ειδικότητας. Άρα η ενέργειά της αποτελεί έμμεσο εκβιασμό προς το δημόσιο, ότι θα κλείσω το εργοτάξιο, ελάτε για νέα σύμβαση από Πάτρα μέχρι Τσακώνα και μέχρι να συμφωνήσουμε θα μαζεύουμε διόδια!

Αυτόν τον εκβιασμό τον είχε προαναγγείλει στις πρόσφατες κινητοποιήσεις του. Σύμφωνα δε με πληροφορίες η Εταιρεία, το εργοτάξιο της οποίας απασχολεί περίπου 35 άτομα προσωπικό στο Δρέπανο Αχαΐας, σκοπεύει μέχρι τα Χριστούγεννα να δηλώσει παύση εργασιών.

Αφού το Υπουργείο δεν έχει τα κότσια να αντιδράσει στον εκβιασμό, εμείς οι απλοί πολίτες μήπως πρέπει να ενεργήσουμε με πρακτικούς τρόπους;  

Το εργοτάξιο της VINCI κλείνει, το έργο σταματά, διόδια γιατί πληρώνουμε;

Αυτή η Δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες!

Από πρόσφατες κινητοποιήσεις του σωματείου "ΓΑΛΑΡΙΑ"

Του ηλεκτροσυγκολλητή Θόδωρου Τσελέπη

Προέδρου του  Σωματείου «Η ΓΑΛΑΡΙΑ»

Ανέργου από σήμερα Δευτέρα 31-10-11

   Αυτή τη Δευτέρα δεν θα ξυπνήσω στις 5:00 τα χαράματα, δεν θα μαζέψω τα τάπερ με τα φαγητά της βδομάδας, δεν θα κάνω 100 χιλιόμετρα για να φτάσω στην δουλειά μου. Γιατί δεν έχω πλέον δουλειά.

Η εταιρία μου αποφάσισε πως δεν υπάρχει πλέον θέση για μένα, με αποζημίωσε και με έστειλε στο ταμείο ανεργίας.

Θα περιμένει κανείς από έναν πρόεδρο Σωματείου όπως εγώ να πει πως τίποτα δεν πάει χαμένο, ψηλά το κεφάλι συνάδελφοι, θα βρεθούμε στους δρόμους και πως όλοι ενωμένοι μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Ωραία είναι όλα αυτά αλλά εγώ θα μιλήσω για συναισθήματα, για φόβους, για συμπεράσματα. Τα άλλα θα τα γράψω σε κάποια ανακοίνωση, μπας και την διαβάσει κανείς και αποφασίσει να σηκώσει τον κώλο του και βγει στους δρόμους.

Αυτή η Δευτέρα λοιπόν δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες. Αυτή την Δευτέρα δεν θα είμαι εργαζόμενος εργάτης, αλλά άνεργος εργάτης.

Αλλά τελικά γιατί κάποιος γίνεται εργάτης?

Είναι εύκολη η απάντηση. Γιατί δεν μπόρεσε να γίνει κάτι άλλο. Ήταν η λογική κατάληξη για κάποιον που δεν τα πήγαινε καλά στο σχολείο ή επειδή ακολούθησε την δουλειά του πατέρα του, ή και για τα δύο μαζί.

Εκτός κι αν είσαι από μικρός μαλάκας και νομίζεις όπως εγώ, πως μόνο όποιος ζει μες την μουντζούρα μπορεί να λέει με περηφάνια πως είναι εργαζόμενος.

Αν έχεις και για πρότυπο έναν πατέρα μουντζούρη που πάντα έβριζε το «Δημόσιο» δεν θες και πολύ για να το πιστέψεις. Η αλήθεια είναι πως ο μπαμπάς έπαψε να βρίζει όλο το «Δημόσιο» από τότε που η αδερφή μου μπήκε στο «Δημόσιο».

Έτσι με άποψη και περηφάνια δήλωνα εργάτης στα 18 μου, έχοντας  ως αφεντικό τον πατέρα μου και αγόραζα βιβλία του Μάρξ στα φεστιβάλ της ΚΝΕ, με επίτηδες μουτζουρωμένα χέρια για να δείχνω συνειδητοποιημένος εργάτης που μπορεί να μελετά και να καταλαβαίνει τον Μάρξ, καλύτερα από κάποιον διανοούμενο του κώλου..

Φυσικά τα βιβλία έμειναν στα ράφια αδιάβαστα γιατί και υπομονή δεν είχα αλλά ούτε και την ικανότητα να τα καταλάβω. Ίσως τώρα που θα έχω χρόνο να τα καταφέρω καλύτερα.

Εργάτης βέβαια παρέμεινα και στα 41 μου μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα γιατί από δω και μπρος κανείς δεν ξέρει. Αυτό που κέρδισα από την τελευταία μου δουλειά, εκτός της πίεσης και της αναγκαστικής χρήσης δύο χαπιών την ημέρα για να μην υπερβεί τα όρια και δεν προλάβω να δω τον Άρη πρωταθλητή, είναι η πλήρης επιβεβαίωση των όσων υποψιαζόμουν για μερικά δείγματα εργατών, αλλά πάντα ντρεπόμουν να τα εκστομίσω, γιατί η εργατική τάξη είναι και περήφανη και αθάνατη.

Επιβεβαιώθηκα λοιπόν για το τυπικότερο δείγμα εργάτη.

Τυπικό, τυπικότατο δείγμα εργάτη είναι αυτός που χορεύει όπως και δήποτε με τσιγάρο στο στόμα την μεγαλύτερη μελοποιημένη  απάτη όλων των εποχών, -από τον «τραγουδιστή του λαού»- «Το μερτικό μου απ' τη χαρά μου το 'χουν πάρει άλλοι γιατί είχα χέρια καθαρά και μια καρδιά μεγάλη». Τι απάτη θεέ μου. Να ξέρεις πως ο άλλος είναι ο ρουφιάνος του αφεντικού, λουφάρει μόνιμα και προκλητικά, έχει σκοτωθεί με τα αδέρφια του για την κληρονομιά του πατρικού του, κάθεται στο τραπέζι μόνο αν θα τον κεράσεις, σε τρελαίνει στην τράκα και παρʼ όλα αυτά διαρρηγνύει τα ιμάτια του χορεύοντας ή μάλλον χοροπηδώντας σαν κατσίκι ταυτιζόμενος με τα καθαρά χέρια και την μεγάλη καρδιά.

Χειρότερος όμως εργάτης όλων είναι εκείνος που αναλαμβάνει χρέη εργοδηγού. Εδώ μιλάμε για περίπτωση που χρήζει ψυχιατρικής ανάλυσης. Καταρχάς το δέχεται ως αποτέλεσμα της ικανότητας του στη δουλειά και ως φυσική εξέλιξη που δικαιώνει τους κόπους ετών. Συνήθως είναι ανίκανος να γράψει σωστά ακόμα και το όνομα του και όμως κρατά με μεγάλη υπευθυνότητα και κύρος τις καταστάσεις των εργαζόμενων. Αναλαμβάνει να πιέσει, να εκβιάσει και να απειλήσει όσους αντιδρούν για τις συνθήκες και επιδεικνύουν διάθεση για συνδικαλισμό. Φυσικά οι εργάτες τους μισούν και θεωρούν τους εαυτούς τους ικανότερους από δαύτους για την θέση του εργοδηγού. Βέβαια δεν ξεχνούν να γελούν με κάθε κρύο αστείο τους, να τους κερνούν καφέ ή να τους τροφοδοτούν με αυγά ή κότες από το χωριό. Αφού δεν μπόρεσαν να γίνουν το σκυλί του αφεντικού ας γίνουν τουλάχιστον το τσιμπούρι του σκύλου του αφεντικού. Και πετυχημένος σκύλος αφεντικού είναι εκείνος με τα περισσότερα τσιμπούρια. Τελικά αφεντικά χωρίς εργάτες θα υπήρχαν. Χωρίς εργοδηγούς όχι.

Έμαθα όμως και τα βασικά προσόντα ανώτερου υπαλλήλου που χειρίζεται υποθέσεις που αφορούν εργάτες και εργασιακά θέματα. Τα προσόντα αυτά είναι μόνο ένα. «Πρώην Αριστερός». Το προσόν που ανοίγει όλες τις πόρτες. Ξέρει καλύτερα από τον καθένα την ψυχολογία των εργατών, εκβιάζει και πιέζει με τον καλύτερο τρόπο και πάντα βγαίνει κερδισμένος. Ας το πάρουν υπόψιν τους οι νυν αριστεροί πως  κέρδος έχεις αν είσαι «πρώην»  αριστερός και όχι «νυν». Μια σοβαρή εταιρία πάντα προσέχει να προσλαμβάνει ένα τέτοιο χρήσιμο υπάλληλο στους κόλπους της.

Το άλλο που προσέχει πολύ, είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ταύτιση της με τον στρατό.

Πρώτα απʼ όλα περνάς εξετάσεις όπως και στον στρατό. Έπειτα σου κάνουν εμβόλια όπως και στο στρατό. Μετά σου παρέχουν ομοιόμορφες φόρμες, άρβυλα και κράνη, όπως και στο στρατό. Ορκίζεσαι υπακοή υπογράφοντας σύμβαση που σου απαγορεύει να διαρρεύσεις οποιαδήποτε μυστικά της εταιρείας, δικαιούσαι άδεια όπως και στο στρατό και επιβιώνεις έχοντας βύσμα και ρουφιανεύοντας όπως και στο στρατό.

Τελικά αυτή η Δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες. Ο φίλος μου ο Γιώργος θα πάει μόνος του για δουλειά και γω θα τρέχω στο ΙΚΑ και στον ΟΑΕΔ.

Μόνο σας παρακαλώ αν με δει κάποιος συνάδελφος απολυμένος στον δρόμο, ας μην με ξαναρωτήσει τι θα κάνουμε από δω και μπρος. Είμαι το ίδιο χεσμένος και πελαγωμένος που δεν θα μπορώ να του πω θα το παλέψουμε.

Το μόνο που θα του πω είναι πως έχουν κολλήσει στον εγκέφαλο μου οι στοίχοι του Αγγελάκα από το «ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ», το «Δεν είμαι μόνος, Δεν είμαι ο μόνος Όλα είναι δρόμος.»

Καιρός συνάδελφοι να αρχίσετε να ακούτε Τρύπες (φτάνει πια ο Καζαντζίδης και τα λερωμένα χέρια) και να βγείτε στους δρόμους. Πιαστείτε με κάποιον από το χέρι και μπείτε στην πορεία που θα περνά από δίπλα σας. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο όμορφοι είναι οι δρόμοι όταν τους περπατάς παρέα φωνάζοντας συνθήματα ενάντια σε όσους  κατέστρεψαν τις Δευτέρες μας.

Αυτή η Δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες.

Αλλά από δω και πέρα καμιά Δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες.

Μέχρι να έρθει «το Σαββατόβραδο που θα μοσχοβολά βασιλικό κι ασβέστη».

Πάντως ήταν... νεκρό!

Χωρίς λεζάντα.

  ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΙΛΟ Παναγιώτη Σταυρ., καθηγητή Μέσης, έλαβα στο email μου το παρακάτω ανέκδοτο και μόνον και μόνον για την ευστοχία του, νομίζω πως πρέπει να το αναρτήσω. Απολαύστε το.

Ο Παπανδρέου ξεκινά περιοδεία στην Ελληνική επαρχία και σε κάποιο χωριό, το αυτοκίνητό του σκοτώνει μια κότα.      - Μην στεναχωριέσαι, λέει στον οδηγό του. Θα πάω εγώ να καθαρίσω με τον ιδιοκτήτη της και σε λίγο επιστρέφω...      Μετά από 10λεπτά βγαίνει καταματωμένος, με σκισμένα ρούχα από το αγροτόσπιτο, μπαίνει στο αυτοκίνητο και σχολιάζει εκνευρισμένος:      -Μα τι χωριάτες που είναι αυτοί! Τόση φασαρία για μια κότα και δεν σηκώνανε και κουβέντα! Με σμπαραλιάσανε στο ξύλο οι αγροίκοι. Πάμε να φύγουμε από δω.    Σε κάποια άλλη πόλη, το αυτοκίνητο πατάει ένα γουρούνι και το σκοτώνει. Ο Παπανδρέου τρομοκρατημένος λέει στον οδηγό του. Να πας εσύ τώρα, να τους πληρώσεις όσα θέλουν και να φύγουμε γρήγορα.      Πράγματι ο οδηγός πηγαίνει, περνά 1 ώρα, περνάνε 2 ώρες και κάποια στιγμή βγαίνει ο οδηγός, αγκαλιά με τους κατοίκους, σιγοτραγουδώντας, γεμάτος δώρα και μέσα στην καλή χαρά.       - Τι έγινε; ρωτάει ο Παπανδρέου. Πως το κατάφερες αυτό και δεν θύμωσαν;      - Δεν ξέρω πρόεδρε. Εγώ μπήκα στο σπίτι και τους είπα με σοβαρό ύφος "Καλημέρα σας! Είμαι ο οδηγός του πρωθυπουργού Παπανδρέου. Το γουρούνι είναι νεκρό!...

Στη θέση των επισήμων οι πολίτες και ούτε καν θεατές οι επίσημοι

ΛΟΓΩ ΤΕΧΝΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΞΑΝΑΠΑΡΟΥΣΙΑΖΩ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

 ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ. Η παρέλαση έγινε, αλλά χωρίς την νομεκλατούρα των κυβερνητικών.

Μέρες Κατοχής στην Πάτρα των Μνημονίων που τις ανέτρεψε ο λαός!

Με το πανό τους οι διαμαρτυρόμενοι της πλ. Γεωργίου ετοιμάζονται για πορεία.

 Ήταν μια διαφορετική παρέλαση αυτή που έζησαν το μεσημέρι, ημέρα εορτασμού της εθνικής επετείου, οι Πατρινοί. Διαδηλωτές που είχαν συγκεντρωθεί προ της πλατείας Τριών Συμμάχων απαίτησαν να φύγουν οι επίσημοι από την εξέδρα για να γίνει η παρέλαση. Η Αστυνομία αντέδρασε, αλλά το πλήθος με τον όγκο του συμπαρέσυρε το προστατευτικό κάγκελο και την ίδια την Αστυνομία και κατέλαβε το οδόστρωμα, απαιτώντας από τους δευτεροκλασάτους επισήμους  να αποχωρήσουν.

Κάποιος Ειδικός Φρουρός φάνηκε θερμόαιμος και ως επικεφαλής αποπειράθηκε να χρησιμοποιήσει γκλοπ, δίνοντας ταυτόχρονα εντολή στην ομάδα του για χρήση βίας. Αυτό προκάλεσε την έντονη αντίδραση παριστάμενου αξιωματικού της ΕΛΑΣ, που τον ερώτησε με έντονο ύφος: «Ποιος έδωσε εντολή, γιαυτό;». «Εγώ», απάντησε ο επικεφαλής της ομάδος των Ειδικών Φρουρών. «Και ποιος είσαι εσύ, που δίνεις εντολές; Κανείς σας μην κουνηθεί» ήταν η διαταγή του αξιωματικού της ΕΛΑΣ, που πάγωσε τον ανεγκέφαλο εθνοφρουρό.

Αυτή η έγκαιρη επέμβαση του αξιωματικού της ΕΛΑΣ έσωσε την κατάσταση. Διότι εάν γινόταν γίνονταν χρήση βίας θα έφερνε αντιβία των διαδηλωτών και θα επακολουθούσαν ίσως αιματηρά επεισόδια, εν μέσω μικρών παιδιών, που θα θύμιζαν τα περυσινά της Αθήνας, με ευθύνη της Α. Παπαδιαμαντοπούλου!

Η απαίτηση των διαδηλωτών εισακούστηκε. Ο αντιπεριφερειάρχης Γρ. Αλεξόπουλος ακούστηκε να απειλεί τον περιφερειακό σύμβουλο Βασ. Χατζηλάμπρου ότι αναλαμβάνει την ευθύνη μη διεξαγωγής της παρέλασης. Όμως το αίτημα των αγανακτισμένων πολιτών ήταν να γίνει παρέλαση, να δουν τα παιδιά τους να παρελαύνουν, αλλά «όχι μπροστά σε αυτούς που ξεπούλησαν την χώρα»! Στην εξέδρα κάθισαν οι διαδηλωτές, το κίνημα των αγανακτισμένων της πλ. Γεωργίου με δύο πανό και όχι οι δευτεροκλασάτοι επίσημοι, οι οποίοι αποχώρησαν.

Από σημείο αριστερά εκτός εξέδρας, προς την πλευρά της οδού Κολοκοτρώνη, παρακολούθησε την παρέλαση ο Γρηγόρης Αλεξόπουλος, ο μόνος εκ των επισήμων που παρέμεινε έως τέλους. "Είχαμε χρέος να σεβαστούμε την ημέρα, τους πατριώτες που χάθηκαν και τα παιδιά που περίμεναν να παρελάσουν» δήλωσε σε τοπικό κανάλι. Για τους νέους κατακτητές που εισβάλλουν με το προσωπείο του επιτηρητή και με ξεδιάντροπη πρόσκληση του Προέδρου του κόμματός του, δεν ανέφερε λέξη. Το ζήτημα δεν θα ήταν της ημέρας φαίνεται!

Στην θέση της εξέδρας που ήταν για τον Υφ. Άμυνας κάθισαν εργαζόμενοι της ΕΒΟ Αιγίου, απλοί πολίτες, διαμαρτυρόμενοι, κληρικοί της ΙΜ Πατρών κ.ά.π. Ένας μάλιστα εξ αυτών, ο παπαΒασίλης του ΙΝ Αγ. Κωνσταντίνου, δεν δίστασε, μετά το τέλος της παρέλασης, να μου πει δημόσια: «Πρέπει όλος ο κλήρος να σταθούμε δίπλα στον δοκιμαζόμενο λαό. Τούτοι που μας κυβερνούν τα έχουν απολέσει. Κι εμείς όμως έχουμε απομακρυνθεί από τον Θεό. Πρέπει να γίνουμε πιο συνετοί και να κοιτάξουμε τον τόπο μας. Δεν μας απόμεινε τίποτε όρθιο πια, παρά μόνον η Πίστη και η Θρησκεία μας!».

Για δεύτερη φορά απ’ την απελευθέρωση του 1944, από την γερμανοναζιστική Κατοχή, η παρέλαση έγινε μπροστά σε απλό κόσμο, που κατέκλυσε την Αγ. Ανδρέου.

Θύμιζε στους γεροντότερους την μεγάλη παρέλαση. Ένας αντιστασιακός εξ αυτών, θυμήθηκε το Σάββατο στις 7 Οκτωβρίου 1944, μετά την δοξολογία στην Ιερά Μητρόπολη Πατρών, που έγινε παρέλαση στην πλατεία Τριών Συμμάχων των Βρετανικών Δυνάμεων, του Τακτικού ΕΛΑΣ, του Εφεδρικού ΕΛΑΣ, των οργανώσεων ΕΑΜ-ΕΠΟΝ, της Εθνικής Αλληλεγγύης Πάτρας και χωριών παρουσία του τότε υπουργού-αντιπροσώπου της Εθν. Κυβερνήσεως Παν. Κανελλόπουλου και του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη.

Για πρώτη φορά όμως στα χρονικά, από τότε έγινε παρέλαση με αποπεμφθέντες τους επισήμους από τον λαό των αγανακτισμένων. Ο δε Κ. Σπηλιόπουλος, που ως υφυπουργός Εθν. Άμυνας προορίζετο να εκπροσωπήσει την κυβέρνηση, δεν έφθασε μέχρι την εξέδρα των επισήμων, καθώς είχαν προηγηθεί επεισόδια κατά την άφιξή του στην Μητρόπολη Πατρών για την δοξολογία με αφορμή την εθνική μας επέτειο! Παρευρισκόμενοι αγανακτισμένοι τον αποδοκίμαζαν έντονα, από το απέναντι της Μητρόπολης πεζοδρόμιο, με αποτέλεσμα αστυνομικοί να τον φυγαδεύσουν. Αποδοκιμασίες με συνθήματα «προδότες στο Γουδή» κ.ά.π. δέχθηκε ο υφυπουργός και κατά τη διάρκεια της κατάθεσης στεφάνων, στην πλ. Εθν. Αντίστασης.

Την πρωτοβουλία της διαμαρτυρίας πήραν κάποιες εκατοντάδες διαδηλωτών. Προήρχοντο από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων κινημάτων, αλλά αμέσως αγκαλιάστηκε από τον απλό κόσμο που είχε κατέβει να παρακολουθήσει την παρέλαση, με αποτέλεσμα να λάβει χαρακτηριστικά μαζικού κινήματος. Με παρατεταμένα χειροκροτήματα υποδέχθηκαν οι πολίτες τα τμήματα της μαθητιώσας νεολαίας, των εθνικοτοπικών σωματείων, της Ένωσης Κυπρίων ιδιαίτερα, των Ερυθροσταυριτών, Σαμαρειτών και άλλων.

Το ίδιο συνέβη και όταν η μπάντα του Δήμου Πατρέων άρχισε να παιανίζει το "όπου να ναι θα σημάνουν οι καμπάνες". Φορτισμένη και η στιγμή στο τέλος της παρέλασης που ο κόσμος άρχισε να ψάλλει τον Εθνικό ύμνο. Ακολούθησε πορεία, με επικεφαλής την Μπάντα του Δήμου και ακολούθως το κίνημα των αγανακτισμένων με το πανό τους που μάλλον πρέπει να έχει γίνει εφιάλτης των κυβερνώντων.

   Ο αγωνιστής Μ. Γλέζος έδωσε εύστοχα τον ορισμό των όσων συνέβησαν: «Πριν 71 χρόνια, ο ελληνικός λαός, είπε όχι στον εισβολέα. Σήμερα στη Θεσσαλονίκη και όπως μαθαίνω και στην Πάτρα και στο Ηράκλειο και στο Βόλο και στα Τρίκαλα και σ’ άλλα μέρη, ο λαός, διατρανώνει το ΟΧΙ του στην υποταγή της χώρας στην Τρόικα και τη μετατροπή της σε προτεκτοράτο».

Η παρέλαση έκλεισε με τις χιλιάδες κόσμου να χτυπά ρυθμικά παλαμάκια. Αλλά και με τον επικεφαλής της ΕΛΑΣ να αυτοεξομολογείται: «Βραχυκυκλώσαμε»!

Αλλά και στο Αίγιο, αίσθηση προκάλεσε η απουσία των βουλευτών του νομού Αχαΐας, ενώ εκ μέρους της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας παρέστη ο πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου κ. Καρπέτας.

Πάντως πολλοί ήσαν οι μαθητές που δεν γύρισαν τιμητικά το κεφάλι προς την εξέδρα των επισήμων, αλλά ιδιαίτερα δύο σχολεία του Αιγίου ήσαν αυτά που επιδεικτικά γύρισαν ταυτόχρονα τα κεφάλια τους στην αντίθετη κατεύθυνση, σε ένδειξη διαμαρτυρίας προς τους εκπροσώπους του πολιτικού κόσμου. Κι όταν φθάνεις να μην χαίρεις της εκτίμησης και του σεβασμού της νέας γενιάς, μάλλον δεν κάνεις για τη θέση του πολιτικού εκπροσώπου.

Πανό στην εξέδρα των επισήμων.