Του Δημοσθένη Παπαδάτου – Αναγνωστόπουλου(*)
Ο Κραιγκ Μάρεϊ είναι Βρετανός πρώην διπλωμάτης και σήμερα ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στο προσωπικό του μπλογκ [http://bit.ly/mYEsxo] καταγγέλλει ότι, λίγο μετά το μακελειό στη Νορβηγία, τα διεθνούς φήμης ειδησεογραφικά δίκτυα BBC και Sky News, καθώς και οι έγκυροι Times της Νέας Υόρκης, μετέδιδαν ψέματα και -η φράση δική του- «δηλητηριώδεις βλακείες»: παραγνώριζαν τους στόχους της επίθεσης -το γραφείο του πρωθυπουργού και το κάμπινγκ νεολαίας του κυβερνώντος κόμματος-, που πρόδιδαν σαφώς «εσωτερική ατζέντα», αποσιωπούσαν στοιχεία που κατέκλυζαν το Διαδίκτυο (και έδιναν ακριβέστερη εικόνα του δράστη και των κινήτρων του απ’ ό,τι τα κυρίαρχα ΜΜΕ) και, αντ’ αυτών, συνέχιζαν επί ώρες να αποδίδουν ψευδώς την επίθεση, άλλοτε γενικώς σε «ισλαμιστές» και άλλοτε ειδικότερα στην Αλ Κάιντα.
Όπως δείχνει ο Μάρεϊ, οι προσπάθειές τους σε δεύτερο χρόνο να συμμαζέψουν τα ισλαμοφοβικά κλισέ θα γίνονταν καταγέλαστες. Οι Νew York Times, για παράδειγμα, θα έβαζαν στο στόμα άλλων «ειδικών» την άποψη ότι, εντάξει, μπορεί αυτή τη φορά να μην επρόκειτο για ισλαμιστές, παρατηρείται ωστόσο το φαινόμενο άτομα ή ομάδες να προβαίνουν σε αντίστοιχες ενέργειες, μιμούμενοι (!) τις μεθόδους της Αλ Κάιντα. Κανένας από όλους αυτούς, βεβαίως, δεν θα θεωρούσε σκόπιμο να αναφέρει ότι, στην πραγματικότητα, οι τρομοκρατικές επιθέσεις που σχετίζονται με ισλαμιστικές οργανώσεις είναι, στην Ευρώπη, φαινόμενο σπάνιο. Εντελώς ενδεικτικά, το 2008 καταγράφηκε μόνο μία, ενώ το 2010 είχαμε τρεις, σε σύνολο 160.
Αν αυτά συνέβαιναν με τους διεθνείς ειδησεογραφικούς κολοσσούς, τα δικά μας ΜΜΕ δεν είχαν λόγο να είναι σοβαρότερα. Η υποβάθμιση του γεγονότος έδωσε γρήγορα τη θέση της σε απίθανες προσπάθειες αποπολιτικοποίησής του, ώστε άλλοτε το θέμα να είναι το πένθος, άλλοτε το ψυχογράφημα του ακροδεξιού και η ηθική του ακεραιότητα και άλλοτε (αθάνατη ελληνική ψυχή…) οι εκτενείς αναφορές της πολυσέλιδης έκθεσής του στην ελληνική ιστορία. Στο κλίμα αυτό, τα πιο κίτρινα από τα κανάλια βρήκαν την ευκαιρία να «αποκαλύψουν» σχέδιο για κίνημα «αγανακτισμένων μουσουλμάνων / λαθρομεταναστών» από Σεπτέμβριο, ενώ ότι το Μπρέιβικ κατονομάζει ως ομοϊδεάτες του τον ΛΑΟΣ και τη Χρυσή Αυγή αφηνόταν ασχολίαστο· εν είδει σχολίου, για την ακρίβεια, το Mega αναπαρήγαγε ανακοίνωση του ΛΑ.Ο.Σ, για τον οποίο «ενέργειες ή παραλείψεις που ωθούν σε συγκρούσεις αμετανόητους ακροδεξιούς και ακροαριστερούς (sic) πρέπει να επανεκτιμηθούν δεόντως».
Αν στις επόμενες μέρες το θέμα δεν εξαφανιστεί από τα δελτία (καλοκαίρι είναι, ας μη μαυρίζει η ψυχή μας…), η θερινή πολιτική ανάλυση ίσως υποχρεωθεί να «ανακαλύψει» πως, ό,τι έκανε ο Μπρέιβικ είναι βεβαίως καταδικαστέο, σε κάθε περίπτωση όμως η ενέργειά του είναι σήμα κινδύνου: αν δεν θέλουμε να γεμίσουμε ακροδεξιούς μακελάρηδες (ή ισλαμιστές τρομοκράτες), θα πρέπει να ξαναδούμε τη μεταναστευτική πολιτική - προφανώς με τα μάτια των ιδεολόγων ακροδεξιών.
Μια λεπτομέρεια: Όσο η Ευρώπη κοιτάζει προς τη Νορβηγία, στην Ελλάδα συμπληρώνονται δύο χρόνια από τον εμπρησμό του καταυλισμού Aφγανών προσφύγων στην Πάτρα, με τη σύμφωνη γνώμη και σύμπραξη τοπικών και κεντρικών αρχών. Προ ημερών είχαμε την πολλοστή ρατσιστική επίθεση σε γειτονιά της Αθήνας, για την οποία και πάλι η Αστυνομία δεν γνωρίζει τίποτα, ενώ επί χρόνια η ίδια αρνείται την ύπαρξη ρατσιστικών εγκλημάτων - τα δε δικαστήρια τα οδηγούν συστηματικά σε «κοινωνική παραγραφή». Επί χρόνια, τέλος, τα καθ’ ημάς κυρίαρχα κόμματα αρνούνταν κατηγορηματικά ότι υπάρχει θέμα ακροδεξιάς, σήμερα όμως μοιάζει να την “δικαιώνουν”, υποτίθεται για να την αποδυναμώσουν. Για τα ΜΜΕ, βεβαίως, ούτε λόγος.
Αν τίποτα απ’ τα παραπάνω δεν προβληματίσει (πάλι) τους αναλυτές, αν κανείς δεν προβληματιστεί που θύματα του ισλαμοφάγου Νορβηγού ήταν «προδότες» (όχι δηλαδή «μαυριδεροί», αλλά τυπικοί Νορβηγοί συμπολίτες του), αν μείνουμε τελικά στις απολίτικες προτεραιότητες του αστυνομικού ρεπορτάζ, οι επίδοξοι μιμητές του Μπρέιβικ θα έχουν κερδίσει περισσότερο έδαφος - όπως εξάλλου και ο κοινοτισμός, ως «ρεαλιστικότερο» μέσο αυτοπροστασίας των βαλλόμενων μουσουλμάνων. Ας μην ξανανακαλύψουμε λοιπόν την Αμερική: σε ολόκληρη την Ευρώπη, το Κόμμα της Φρίκης δεν είναι μόνο του. Οι ευυπόληπτοι συνένοχοί του, αφού πρώτα επέτρεψαν σε έναν εκπολιτισμένο ρατσισμό να εμφανίζεται ως Κόμμα της Προόδου, σήμερα σκίζουν τα ρούχα τους για τις εκτροπές του από τα αποδεκτά όρια.
(*) O Δ. Παπαδάτος - Αναγνωστόπουλος είναι
Η ιστορία πήρε διαστάσεις από μία Αμερικανίδα blogger 
