Συχνά, γινόμαστε παρατηρητές ή συμμέτοχοι σ’ ένα κύμα αντίδρασης, των δημοκρατικών και αντιρατσιστικών δυνάμεων του τόπου, κάθε φορά που καταπατώνται ανθρώπινα δικαιώματα ευάλωτων ομάδων, όπως στο ακραίο περιστατικό, που έλαβε χώρα στη Μανωλάδα, με θύματα μετανάστες, πρόσφυγες, εκτοπισμένους συνανθρώπους μας...
Οι περισσότερες εκ των κινητοποιήσεων αυτών, φέρνουν μεν στην επιφάνεια τα κυρίαρχα προβλήματα του μεταναστευτικού ζητήματος (εμπορία ανθρώπων -trafficking-, εκμετάλλευση αλλοδαπών εργαζομένων κ.ο.κ.), αλλά, δυστυχώς, χωρίς αποτέλεσμα, χωρίς να καταλήγουν στη λύση τους.
Με συνέπεια, να διαιωνίζονται οι εκμεταλλευτικές συνθήκες και, κατά προέκταση, η εκούσια, διαχρονική απάθεια των κυβερνώντων, επ' αυτού του μείζονος θέματος, προς όφελος της εργοδότριας τάξης.
Μια ενδιαφέρουσα διαφοροποίηση στα προαναφερθέντα, απετέλεσαν οι μαζικές αντιδράσεις, για τη διαβόητη υπόθεση με τις «ματωμένες φράουλες» στη Μανωλάδα, τόσο κατά την εκδίκαση της υπόθεσης, όσο και μετά την αθωωτική απόφαση του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου της Πάτρας.
Το αραγές μέτωπο, που δημιουργήθηκε από την έμμεση σύγκλιση όλου του πολιτικού φάσματος της Αριστεράς, επέφερε την παρέμβαση της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου, η οποία ζήτησε να καθαρογραφούν σύντομα τα πρακτικά, «ούτως ώστε να κριθεί αν συντρέχει λόγος αναίρεσης κατά του αθωωτικού σκέλους της απόφασης».
Η παραπάνω εξέλιξη, μπορεί να απετέλεσε ένα σπουδαίο βήμα ή… και τίποτε απολύτως. Η απόφαση μιας μεγάλης σε διάρκεια δίκης, για να καθαρογραφεί, χρειάζεται, από πλείστα όσα παραδείγματα υπάρχουν, πολύμηνη διαδικασία. Το σύντομα δηλαδή, μπορεί να είναι έξι με επτά μήνες. Για να γίνει τι; Να δουν ΑΝ συντρέχει λόγος αναίρεσης. Ωστόσο, έξι μήνες μετά, η υπόθεση θα έχει υποτονίσει, ίσως και να έχει ξεχαστεί.
Άρα και οι κινητοποιήσεις, εφόσον υπάρξει εφησυχασμός, θα έχουν αποτελέσει ένα ακόμα πυροτέχνημα. Ο στόχος, για μια ακόμη φορά, δεν θα έχει επιτευχθεί και το σύστημα ταπείνωσης και βίας κατά των ευάλωτων ομάδων και των αδύναμων συμπολιτών μας, θα συνεχίζεται… Ενώ θα έχει χαθεί μια ακόμα σημαντική ευκαιρία να αναδειχτεί το πρόβλημα σε όλες του τις διαστάσεις...
Να αναδειχτεί, δηλαδή, ότι οι εργαζόμενοι μετανάστες, αντί να αντιμετωπίζονται ως φορείς βασικών δικαιωμάτων, «εκδιώκονται με ωμή βία, ασκούνται διακρίσεις εις βάρος τους και αφήνονται εσκεμμένα απροστάτευτοι σε ευρύτατα δίκτυα εκμετάλλευσης, που αγγίζουν τα όρια της δουλείας».
Να αποκωδικοποιηθεί πολιτικά, επίσης, ο λόγος που, ενώ χρησιμοποιούμε, εδώ και δεκαετίες, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μετανάστες, σε βασικούς τομείς της οικονομίας, για να μην καταρρεύσουν, όπως η αγροτική παραγωγή και η κτηνοτροφία, ο κατασκευαστικός κλάδος κ.ο.κ., τους μεταχειριζόμαστε με αυτόν τον ακραίο, αντιδημοκρατικό τρόπο, αποφεύγουμε επιμελώς να τους βγάλουμε άδειες και χαρτιά…
Κι ο λόγος είναι ένας: «Ο (λαθρο)μετανάστης, όταν τελεί υπό το φόβο της απέλασης, είναι εξαιρετικά δύσκολο να απαιτήσει μια καλύτερη αμοιβή και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας». Με αποτέλεσμα, να εγκλωβίζεται στις απάνθρωπες συνθήκες, που διαμορφώνει η πλειονότητα των εργοδοτών, υπό την ανοχή του Κράτους.
Μήπως δεν πρέπει να αναμένουμε να καθαρογραφεί η απόφαση, αλλά να τα πούμε όλα τώρα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου