Οι δρόμοι της πείνας...

Στιγμιότυπο από την χθεσινή ούρα αναμονής για λίγο κρέας στην Βαρβάκειο.

Της ΗΛΕΚΤΡΑΣ ΒΙΣΚΑΔΟΥΡΑΚΗ

     (Για την εφημερίδα ΑΥΓΗ)

Άνθρωποι ως επί το πλείστον μεγάλης ηλικίας, συνταξιούχοι στο όριο της εξαθλίωσης, άστεγοι και άνεργοι στριμώχθηκαν από νωρίς το πρωί χθες στην ουρά που σχηματίστηκε στη Βαρβάκειο Αγορά όπου οι κρεοπώλες έψηναν για να τιμήσουν την Τσικνοπέμπτη... Είχαν υπολογίσει να μοιράσουν 1,5 τόνο κρέας, αλλά τελικώς διέθεσαν 2,5 τόνους: 3.000 μερίδες φαγητό από τις 9 το πρωί μαζί με λίγο κρασί... 

Μετά τις 2 το μεσημέρι κάποιοι από όσους περίμεναν στην ουρά όρμησαν με σακούλες και άρπαξαν όσο άψητο κρέας είχε μείνει... Δεν έλειψαν οι φωνές και τα σπρωξίματα καθώς δεν ήταν λίγοι εκείνοι που είχαν κουραστεί να περιμένουν για περισσότερο από μια ώρα και άλλοι που προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να φθάσουν πιο κοντά στο ψητό. Παράλληλα, υπάλληλοι του δήμου έδιναν μερίδες σε ηλικιωμένους, που κρατούσαν μπαστούνι και ήταν αδύνατον να περιμένουν τόση ώρα.

«Πρώτη φορά ήρθε τόσος πολύς κόσμος. Δεν το περιμέναμε και γι' αυτό αποφασίσαμε να βάλουμε κι άλλο κρέας να ψήνεται», σχολίασαν οι κρεοπώλες της Βαρβακείου προσθέτοντας πως «ο κόσμος πεινάει και η φτώχεια είναι που τους έφερε εδώ». Δεν ήταν λίγοι, που όταν τους προσεγγίζαμε έκρυβαν το πρόσωπό τους ή κατέβαζαν το βλέμμα και μας έλεγαν απλώς ότι "ήρθαν για το έθιμο" ή ότι "ήταν η πρώτη φορά που ήρθαν". 

Ωστόσο, οι ιστορίες των ανθρώπων που μίλησαν στην "Α" ήταν αποκαλυπτικές της κατάστασης που περνά η χώρα.

«Η σύνταξη δεν φτάνει ούτε για τα φάρμακα»...

«Στεκόμαστε τόση ώρα στην ουρά και ταπεινωνόμαστε για λίγο κρέας» είπε στην "Α" η 65χρονη Μαρία και διερωτήθηκε: «Τι να κάνεις όταν δεν έχεις να φας;». «Δεν έχω ούτε τριάντα λεπτά να πάρω λίγο ψωμί γιατί η σύνταξη του ΟΓΑ δεν με φτάνει ούτε για τα φάρμακά μου», δήλωσε με αγανάκτηση.

Δίπλα της στεκόταν η Ελένη, που σε υψηλό τόνο είπε: «Κατάντησαν τον κόσμο φτωχό, να περιμένει για δυο μπουκιές κρέας. Μας κατάντησαν να ντρεπόμαστε που γίναμε φτωχοί και δεν έχουμε να φάμε», κατήγγειλε στον ίδιο τόνο και συμπλήρωσε: «Έχω δουλέψει κοντά 30 χρόνια και τώρα που έχω γεράσει με τη σύνταξη που παίρνω δεν μπορώ να ζήσω. Έπαιρνα 500 ευρώ σύνταξη και τώρα μου τα έχουν κόψει κι αυτά. Δεν μου φτάνουν για τα φάρμακα και με το ζόρι πληρώνω το ρεύμα. Κρέας δεν θυμάμαι κι εγώ πόσο καιρό έχω να φάω».

Τέσσερα χρόνια στην ανεργία... 

«Ντρέπομαι. Είμαι άνεργος εδώ και 4 χρόνια. Δούλευα ως χρυσοχόος, αλλά μετά από τόσα χρόνια ανεργίας δεν είμαι καλά. Μένω στα 45 μου χρόνια μαζί με τους γονείς μου. Γύρισα στο πατρικό σπίτι. Τι να κάνω;» είπε ο Σταύρος, που στεκόταν κι αυτός στην ουρά. «Δυστυχώς η Ελλάδα έχει γυρίσει στην δεκαετία του 1960 και σε λίγο θα μας κάνουν να ζητιανεύουμε απ' όσους έχουν. Γιατί εμείς δεν έχουμε», πρόσθεσε.

«Τρώμε από τα συσσίτια...»

«Νιώθω παραπεταμένη. Εγώ είμαι από τη Βουλγαρία, αλλά εδώ και χρόνια ζω στην Ελλάδα και δούλευα. Καθάριζα σπίτια, έπλενα σκάλες. Και τώρα που έκλεισαν το ΙΚΑ δεν μπορώ να πάρω τα φάρμακά μου. Παντού ζητάνε λεφτά και εγώ δεν έχω. Τελευταία μου είπαν ότι μπορώ να πηγαίνω να τρώω στα συσσίτια της Εκκλησίας», τόνισε η Κανέλα με δάκρυα στα μάτια. «Δεν είναι ανάγκη να κλαις. 

Όλοι στην ίδια κατάσταση είμαστε», την παρηγόρησε η Άννα, που στεκόταν δίπλα της περιμένοντας κι αυτή για λίγο κρέας. «Παίρνω 342 ευρώ σύνταξη. Έλα να τα μοιραστούμε», της είπε με δόση αυτοσαρκασμού και πρόσθεσε: «Ευτυχώς παίρνω επιδότηση για το ενοίκιο και φαγητό από το συσσίτιο του δήμου. Το μοιράζομαι με τον γιο μου, που εδώ και ένα χρόνο έχει έρθει και μένει μαζί μου γιατί είναι άνεργος».

«Έρχομαι στο συσσίτιο του Δήμου κάθε μέρα και ευτυχώς σήμερα που με βοήθησαν τα κορίτσια (σ.σ.: υπάλληλοι του Δήμου), γιατί θα λιποθυμούσα στην ουρά. Σπρώχνουν πολύ», σχολίασε η 86χρονη Ξανθίππη, που μένει στην συνομήλικη φίλη της, καθώς έχει χάσει το σπίτι της. «Να μας αυξήσουν λίγο τη σύνταξη, να μπορέσουμε να πληρώσουμε το φως», ήταν το αίτημά της φεύγοντας από την Βαρβάκειο και επιστρέφοντας... σπίτι.