«Τοιούτοι γαρ ημίν έπρεπεν αρχιερείς»!

Άποψη σχετική με την απαξίωση της Ιστορικής Μνήμης της πόλης των Πατρέων, με αφορμή την επιτυχημένη ημερίδα για το Αρχείο της Achaia Claouss, από την Εταιρεία Αχαΐκών Σπουδών και την απουσία των αρχόντων της Τ.Α.

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΗΜ. ΜΟΣΧΟΥ

Ο Νίκος Κυριακή Μπακουνάκης, Καθηγητής Τεχνικών Αφήγησης, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Συγγραφέας, κατά την ομιλία του με θέμα: «Το αρχείο της Achaia Clauss: Μοναδική πηγή κοινωνικής και οικονομικής ιστορίας, οινικής ιστορίας, βιομηχανικής αρχαιολογίας και ιστορίας τοπίου», ως πρώτος εισηγητής στην ημερίδα της Εταιρείας Αχαϊκών Σπουδών, που πραγματοποιήθηκε χθες, στο συνεδριακό κέντρου του οινόκαστρου, απαντώντας στον  συντονιστή Βαγγέλη Πολίτη-Στεργίου, Πρόεδρο της Εταιρείας Αχαϊκών Σπουδών, που αναφερόμενος στο ιστορικό της ανάγκης και απαίτησης για συγκρότηση Μουσείου Ιστορίας  της πόλης της Πάτρας, πέραν από τα γνωστά αρχαιολογικό, Λαογραφικό κλπ, επισήμανε πως η ένταξη σε πρότζεκτ ενός Μουσείου της Πόλης απαιτεί μεγάλη δαπάνη, που μόνον μέσα από πρόγραμμα μπορεί να εξασφαλιστεί και ασυναίσθητα τόνισε την απουσία των κεφαλών της πόλης από την ημερίδα, (σ.σ.: που προτίμησαν να απολαύσουν την λιακάδα και απαξίωσαν να εμφανιστούν) καθότι σήμερα δεν είναι παρόντες ο δήμαρχος της Πάτρας και ο Περιφερειάρχης ΔΕ, για να γίνει τέτοια συζήτηση.

Με άλλα λόγια δηλαδή, τι είδους συζήτηση να κάνουμε, αφού δεν θέλει η νύφη κι ο γαμπρός και για ποια πόλη να συζητήσουμε αφού δεν είναι ενδιαφερόμενοι οι πρώτοι πολίτες της πόλης και της Περιφέρειας, οι κύριοι Φαρμάκης και Πελετίδης, καθ΄ ύλην αρμόδιοι να υποβάλλουν ολοκληρωμένη μελέτη προς τα όργανα της ΕΕ και να ζητήσουν την ένταξή της στο ΕΣΠΑ ή άλλο οργανισμό που αυτόν τον χρόνο διαχειρίζεται εκατομμυρίων ευρώ κονδύλια  για να επιδοτεί έργα Πολιτισμού της Ευρώπης;

Αναρωτιέται κανείς πως ο κ. Πελετίδης, δήμαρχος Πατρέων να αποδεχθεί ότι μπορεί και κάποιοι άλλοι να ανησυχούν για την Ιστορία της πόλης, που τείνει να απαξιώνεται καθημερινά, όταν δεν του καίγεται καν καρφί  για τα ιστορικά δρώμενα, που δεν ελέγχει το κόμμα  που τον ορίζει;

Πλήθος περιπτώσεων είναι αυτές που δεν αφήνουν αμφιβολία για την σκοπιμότητα των ενεργειών τόσο του δημάρχου Πατρέων, όσο και του περιφερειάρχη ΔΕ;

Πως θα μιλήσουν για την ανάγκη Μουσείου Ιστορίας της Πόλης, όταν αδιαφορούν ακόμη και για την παρουσίαση βιβλίου που τεκμηριώνει την πρόσφατη Ιστορία μας; Και φυσικά δεν δίνουν το παρών!

Ή ακόμη όταν θεωρούν ότι η εκτέλεση 125 αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης  και μαχητών του ΔΣΕ, στο Γηροκομειό, στα πέτρινα χρόνια, δεν τους αφορά και το δηλώνουν ευθαρσώς, είτε γιατί ο κομματικός τους μέντορας (ΝΔ) διαφωνεί, πιστεύοντας ότι θα καταστούν μιαροί, είτε διότι πιστεύουν πως αρνούμενοι προάγουν την κομματική τους (ΚΚΕ) επιδίωξη για ιδεολογική επιβολή!   

Κι ακόμη, όταν το ΣτΕ έχει δεχθεί πως ο χώρος Λυμπερόπουλου με την βίλα του αποτελεί ιστορικό τοπόσημο και Πάρκο Εθνικής Αντίστασης κατά του γερμανικού Ναζισμού, αλλά και του ιταλικού Φασισμού, ζητήματα που ανέδειξε η προηγούμενη επί Ανδρέα Καράβολα δημοτική Αρχή, πως να διεκδικήσει ο κ. Πελετίδης, το πέρασμα του χώρου στα χέρια του Δήμου Πατρέων και  την δημιουργία Μουσείου Εθνικής Αντίστασης εντός της βίλας, που καταρρέει υπό το βάρος της εγκατάληψης.

Περιορίζεται στην καθιερωμένη εκδήλωση μνήμης για την εκτέλεση των 84 αγωνιστών του μπλόκου των Προσφυγικών, αγνοώντας έτσι τουλάχιστον άλλη μία εκατοντάδα αγωνιστών που εκτελέστηκαν εκεί, και αρνούμενος να αναγείρει μνημείο αντάξιο της θυσίας τους, χαράσσοντας τα ονόματα των εκτελεσμένων!

Και εάν παραβλέψουμε αυτά, μήπως υπάρχουν κάποιες πινακίδες σε ιστορικά κτίρια, που αποτέλεσαν κάστρα μαρτυρίου των αγωνιστών;

Μήπως ξεκίνησε ποτέ, έστω την συλλογή ντοκουμέντων, τεκμηρίων, ενθυμημάτων του μεγάλου αντιστασιακού αγώνα;

Και ποιος συντηρεί την φλόγα αυτών των χρόνων; Θα φανεί απίστευτο. Η οινοποιητική εταιρεία Achaia Clauss στον χώρο του Μουσείου Ιστορίας της διάθεσε ιδιαίτερο χώρο για την φιλοξενία τεκμηρίων των αγωνιστών που πρωτοστάτησαν στην απελευθέρωση της Πάτρας τον Οκτώβρη του 1944, αλλά και αμέσως μετά από αυτήν, με ενθυμήματα, που διατηρούνται σε προθήκες ή έχουν αναρτηθεί στους τοίχους.

ΚΙ ακόμη, δήμος και περιφέρεια θα μπορούσαν να ξεκινήσουν την διαδικασία για το στήσιμο ενός βιομηχανικού μουσείου, καθώς η Πάτρα υπήρξε βιομηχανούπολη. Αντίστοιχα μουσεία υπάρχουν, σε μικρότερο βαθμό στην υπόλοιπη Ελλάδα. Στην Σαντορίνη για παράδειγμα κάθε κάβα παρασκευής οίνου, διατηρεί του μουσείο ιστορίας της, ενώ ακόμη και ο βιομηχανικός τοματοπολτός της έχει και αυτός το δικό του βιομηχανικό μουσείο!

Και όπως ειπώθηκε από τον ερευνητή Ευ. Κασσαβέτη, το αρχείο της  Achaia Clauss στην Πάτρα, συγκαταλέγεται  ανάμεσα στα ολίγα αρχεία εταιρειών που διατηρούνται μέχρι σήμερα, πλην όμως, αυτό της πατραϊκής οινοποιΐας έχει το χαρακτηριστικό της αδιάσπαστης ενότητας του, την στιγμή που αρχεία μεγάλων εταιρειών της Πάτρας διεκόπησαν υπό το βάρος της κατάρρευσης των εταιρειών.

Ανάμεσα στα τεκμήρια του συγκροτήματος μπορεί να διαβεί την ιστορία του, βήμα βήμα και να μάθει για την μικρή αποικία που ονειρεύτηκε και πέτυχε να φτιάσει ο ιδρυτής της Γκ. Κλάους, που αποτελούνταν από τέσσερις πολιτιστικές ομάδες 140 ανθρώπων περίπου προερχόμενες από την Μάλτα, την Νότιο Ιταλία,  την Ελλάδα και την Γερμανία, καθ΄ότι Βαυαρός ο ίδιος. Που ασκούνταν στην σκοπευτήριο εντός του χώρο οι εργάτες για να μπορούν να αντιμετωπίζουν τους ληστές, που ήσαν η μάστιγα μετά την ανακύρηξη του νέου ελληνικού κράτους. Που είχαν τις δικές τους δύο εκκλησίες, για καθολικούς, διαμαρτυρόμενους κλπ, αλλά και για ορθόδοξους. Που είχαν τα δικά τους σχολεία, μεριμνώντας για την μόρφωση των παιδιών των εργατών. Γενεές επί γενεών έζησαν, παντρεύτηκαν, έκαναν οικογένειες  και θάφτηκαν εκεί.

Αλλά γιατί μιλάμε τώρα; Μιλάμε για ένα σύνολο με υψηλή κοινωνική μόρφωση. Που σεβάστηκε και σέβεται το περιβάλλον και την ιστορική παράδοση!

Βγαίνοντας από το οινόκαστρο και κατεβαίνοντας στην πόλη της Πάτρας, της κάποτε αρχόντισσας, αλλάζει η διάθεσή σου, Σε κυριεύει η κατήφεια με αυτά που βλέπεις.  Κιτσαρία και κακογουστιά στο μεγαλείο της.

Κτίρια εγκαταλελειμμένα, τζαμαρίες-δειγματολόγιο αφισών, το γκράφιτι του κακόγουστου φιλόδοξου καλλιτέχνη είναι απλωμένο επάνω τους, αγάλματα επιφανών ανδρών γεμισμένα με  ρύπανση, πολλές φορές με ακατάληπτες ζωγραφισμένες παραστάσεις, κολόνες υποστέγων στο κέντρο της πόλης γεμισμένες με αφίσες παντός είδους,  κτίσματα ετοιμόρροπα που η πρόσοψή του είναι λες και θα πέσε σε κανα κεφάλι, πεζοδρόμια - παγίδες για τον ανύποπτο διαβάτη, δρόμοι γεμάτοι λακκούβες εν είδη βομβαρδισμένου τοπίου, σκουπιδαριό απλωμένο σε όλο το μεγαλείο του, έργα ημιτελή, που περιμένουν τις ημέρες της προεκλογικής περιόδου για να ολοκληρωθούν και τόσα άλλα που τα βλέπεις και θλίβεσαι για την κατάντια της πόλης.

Παράδειγμα το 'Ελος της Αγυιάς, που όλο τελειώνει κι ατέλειωτο είναι, τέταρτος χρόνος τώρα. Κι από πάνω μία δημοτική αρχή, που καμώνεται την παραπονούμενη, διότι δεν πρόλαβε να τελέσει εγκαίνια παράδοσης  της ξυλογέφυρας κι αμέσως την βανδάλισαν οι κακοποιοί.

Κοινώς δεν περίμεναν πρώτα να τελέσει εγκαίνια παράδοσης στον πατραϊκό λαό και μετά γαία πυρί μειχθήτω! Αυτή είναι η λογική της!

Και μετά απορούμε για την αδιαφορία των αρχόντων της πόλης; Για την απομόνωση της αείποτε αρχόντισσας των Πατρέων!  Μα εμείς τους εκλέξαμε να μας διοικήσουν. Κι ως εκ τούτου: «Τοιούτοι γαρ ημίν  έπρεπεν αρχιερείς»!

Και τελευταίο καταφύγιο της πόλης τάσσεται το Πανεπιστήμιο Πατρών ως μοναδική διέξοδος επαφής με τον έξω κόσμο.